Φοβίες!!!

Λένε ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα γοητευτικό συνονθύλευμα διάφορων ετερόκλητων στοιχείων, που όλα μαζί συνθέτουν την ιδιαίτερη ατομικότητα του καθενός μας. Με αυτή την παραδοχή επομένως, πρέπει να δεχθούμε ότι και οι φοβίες που τυχόν έχουμε, αποτελούν κομμάτι του εαυτού μας και μας αποκαλύπτουν πράγματα για εμάς ή βγάζουν στην επιφάνεια άλλα συγκεκαλυμμένα "ζητήματα" που υπάρχουν μέσα μας σε λανθάνουσα ίσως κατάσταση.

Τι να πω, δεν ξέρω, τις σκέψεις μου σας αραδιάζω τώρα, αλλά όπως καθόμουν, είχα τη φαεινή ιδέα να σας μιλήσω λίγο για τις δικές μου φοβίες, μήπως βγάλουμε όλοι μαζί μία άκρη.

Πρώτη και τρομερότερη φοβία μου, που δεν μπορώ να την τιθασεύσω και να την εκλογικεύσω με τίποτα, είναι η υψοφοβία. Τρομερή περίπτωση. Αξίζει να σας πω ότι μέχρι και τα 18 μου, δεν είχα κανένα τέτοιο πρόβλημα. Ανέβαινα στην ταράτσα του σπιτιού μου με τρομερή άνεση, πήγαινα μάλιστα και στεκόμουν άκρη άκρη και δεν φοβόμουν καθόλου ρε παιδιά. Μετά την εφηβεία, δεν ξέρω τι έγινε, δεν μπορώ τουλάχιστον να θυμηθώ κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά ξαφνικά άρχισα να φοβάμαι μέχρι και την απλή σκάλα που έχουμε όλοι σπίτι μας για να κάνουμε δουλειές. Περιττό να σας πω ότι πια δεν πλησιάζω ούτε σε πατάρι, αφού πρέπει να ανέβω εκεί με σκάλα, ούτε στην ταράτσα, άρα απλώνω ρούχα όπου βρω, ούτε αερογέφυρες διασχίζω (αυτό το τελευταίο με τίποτα, και να το σκεφτώ και μόνο, με πιάνει ίλιγγος). Αποφεύγω ακόμη και τους σταθμούς του ηλεκτρικού που έχουν πεζογέφυρες, προτιμώ να διασχίσω χιλιόμετρα με τα πόδια προκειμένου να τις αποφύγω. Την τελευταία φορά βρισκόμουν στον Κηφισό, στο ύψος των ΚΤΕΛ, κι έπρεπε να περάσω απέναντι. Ο μόνος τρόπος ήταν η αερογέφυρα που υπάρχει εκεί. Έκανα ακριβώς 4ο λεπτά να την περπατήσω όλη. Έτρεμα συνέχεια, νόμιζα ότι η γέφυρα θα καταρρεύσει κάτω από τα πόδια μου και γενικά ένιωθα σαν να βρισκόμουν στο κενό. Απίστευτο συναίσθημα, πλήρης πανικός.

Κάποτε είχα πάει διακοπές με το αμόρε μου στην Αντίπαρο (καταπληκτικό νησί, να πάτε οπωσδήποτε, θα ενθουσιαστείτε). Υπάρχει εκεί ένα υπέροχο σπήλαιο, του Αγίου Γεωργίου στο Σωρό, νομίζω. Ενθουσιάστηκε ο καλός μου, πάμε μου λέει, πάμε να το δούμε (καλά, εκεινού ο κ...ς του λες κι είχε πινέζες, δεν στεκόταν έτσι κι αλλιώς ούτε στιγμή). Τι να κάνω κι εγώ, λέω σφίξε τα δόντια Κοκκινοσκουφίτσα και προχώρει. Η σπηλιά είχε μια μικρή είσοδο (είμαι και κλειστοφοβική, να μην το ξεχάσω αυτό) και απο εκεί ξεκινούσαν λαξευμένα σκαλιά στη μέση θαρρείς του πουθενά, που είχαν αριστερά και δεξιά κατά μήκος δύο σκοινιά για να κρατιούνται όσοι ανεβοκατέβαιναν. Ο δρόμος δηλαδή ήταν διπλής κατεύθυνσης. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε, είναι πέραν πάσης περιγραφής, αλλά θα προσπαθήσω. Στο τρίτο σκαλί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είναι μακρύς ο κατήφορος. Και σκοτεινός. Και μακρύς. Και σκοτεινός. Και πάλι μακρύς και σκοτεινός. Κι όπως είμαι πιασμένη από το σκοινί σφικτά και με τα δύο χεράκια, καταλαβαίνω ότι τετέλεσται, δεν πάει άλλο, πρέπει να βγω αμέσως έξω. Κανονική σκοτοδίνη. Για κακή μου τύχη, δίπλα μου κατέβαιναν ενθουσιασμένοι μια παρέα χαρούμενων Γιαπωνέζων και από την άλλη ανέβαινε ένα γκρουπ επίσης χαρούμενων Γερμανών. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Το πώς βγήκα έξω, δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι το σπήλαιο το είδα μόνο σε φωτογραφία που τράβηξε ο φίλος μου, που τελικά κατέβηκε, γιατί δεν χρώσταγε τίποτα με την τρελή που έμπλεξε για σπήλαιο να ξεκινήσει και σπήλαιο να μη δει.

Δεύτερο περιστατικό: Καλοκαίρι, τώρα μάλλον το 2005 ήταν, θα σας γελάσω, μπορεί και το 2006, έχω δωρεάν εισιτήριο να πάω σε παράσταση στο θέατρο Λυκαβηττού, αφού θα παίξει βιολί ένας φίλος φίλου μου. Όλο χαρά, ντύνομαι, στολίζομαι, ανεβαίνω στο θέατρο με την παρέα μου, και φτάνουμε στον κυρίως χώρο όπου βρίσκονται οι μεταλλικές κερκίδες και διαπιστώνω ότι για να φτάσω στις μπροστινές θέσεις, ο μόνος δρόμος είναι να κατέβω από πάνω προς τα κάτω. Πάλι σκοτάδι, εγώ να φοράω τακούνια που ακούγονταν σαν καμπάνες μέσα στο θέατρο κάθε φορά που έκανα βήμα, και πάλι στην τρίτη σειρά προς τα κάτω μου έρχεται ζαλούρα τρομερή και φοβάμαι ότι θα πέσω. Ρεζίλι, ρεζίλι έγινα! Άλλοι να φωνάζουν "Ησυχία ρε!!!", άλλοι να βρίζουν, να μην αφήνω εντωμεταξύ και τους πίσω να προχωρήσουν. Τίποτα. Τα πόδια μου είχαν κοκκαλώσει. Αναγκάστηκα να φύγω άρον άρον και την παράσταση την "άκουσα" τελικά από το μπαρ του θεάτρου. Και ταλαιπωρήθηκα και ταλαιπώρησα την παρέα μου, που έστελνε συνέχεια sms να δει τι κάνει η ζουρλή η υψοφοβικιά. Νεύρα, τρομερά νεύρα εκείνη τη μέρα!!!

Εσείς έχετε φοβίες άραγε; Για πείτε, για πείτε!

180 μοίρες

Νομίζω τόση λέμε ότι είναι η στροφή που κάνουμε όταν αλλάζει η διάθεσή μας. Αν κάνω λάθος, διορθώστε με, δεν θέλω να κυκλοφορώ έξω άσχετη. Νιώθω ξαφνικά μια γλυκιά, τρυφερή διάθεση και θέλω να γράψω κάτι ανάλογο. Τέρμα η γκρίνια, η ανασφάλεια, η βαρεμάρα - για σήμερα δηλαδή. Πλέω σε πελάγη γλύκας. Ξέρω, πολλοί από εσάς υποψιάζεστε τουλάχιστον μανιοκατάθλιψη, αλλά από όσο βέβαια μπορώ και εγώ να σας διαβεβαιώσω, πρόκειται μόνο για μία από εκείνες τις λίγο σπάνιες και ευλογημένες φάσεις που νιώθω την καρδιά μου τόσο ζεστή και ανοιχτή. Τότε που λες τι ωραία που είναι όλα, θα μπορούσα να μείνω έτσι για πάντα;

Σκεφτόμουν ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Πώς βρήκαν τελικά τη θέση τους μέσα ή έξω από αυτήν, συχνά σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο από αυτό που τους είχα τοποθετήσει στο μυαλό μου. Γνώρισα ανθρώπους που έβαζα στοίχημα ότι θα είναι φίλοι καρδιάς και θα γεράσουμε μαζί, αλλά τελικά χάθηκαν από δίπλα μου ή χάθηκα εγώ. Πολλές φορές έτσι, χωρίς καμία προειδοποίηση. Συνάντησα κι άλλους ανθρώπους, που ενώ επέμενα να τους κρατώ πεισματικά απ' έξω, είτε από αδιαφορία είτε από βιασύνη (ηλιθιότητα δηλαδή), μου απέδειξαν με το χρόνο ότι ήταν πάντα εκεί κι ότι ήμουν πολύ μικρή μπροστά τους. Αγάπησα ανθρώπους που δεν το περίμενα, αγάπησα κι ανθρώπους που το περίμενα και υποψιάζομαι, εν μέρει διότι ήταν αναμενόμενο και λογικό, κι αυτό ομολογουμένως ορισμένες φορές με δυσκόλευε και με καταπίεζε, με ανάγκαζε να σκέφτομαι για αυτούς πάντοτε θετικά "αφού ήταν καλοί άνθρωποι και τους αγαπούσα". Ξαναγάπησα και ξαναγνώρισα κι από την αρχή και ανθρώπους που ως τότε είχα δεδομένους και η σχέση μας αλάφρωσε κι έγινε πιο αληθινή. Και αγάπησα πάρα πολύ κι έναν άνθρωπο, που αν και δεν είναι πια μαζί μου, μου χάρισε το μοναδικό προνόμιο του πλούτου της πραγματικής αγάπης.

Αυτά τα ωραία. Ελπίζω να περάσετε όλοι καλά αύριο. Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν! Τα ξαναλέμε μεθαύριο. Φιλιά πολλά!!!!

Update (τρομάρα μου, έμαθα και το update): Γιόρταζα εχθές, αλλά δεν ήθελα να το πω από εδώ, ντρεπόμουν και λίγο. Αφού όμως ήδη μου στείλατε ευχές και το ψιλοείπα κι εγώ σε κάποια σχόλια που άφησα, θέλω να σας ευχαριστήσω για τις ευχές σας και τα ωραία e-mail και όλα τα μηνύματά σας. Συγκινήθηκα πολύ μπαγάσικα! Άντε και του χρόνου!!!! Κι επειδή δεν βρήκα γλυκό να μου αρέσει, σας κερνάω τώρα ένα ωραίο λουλούδι και το γλυκάκι αργότερα! Φιλιά σε όλους!!!

Βαριέμαι

Έχω τόσα πολλά άλλα πράγματα να σας πω, να μοιραστώ και να σχολιάσουμε, αλλά τώρα δεν γίνεται. Είμαι πτώμα, συμπλήρωσα 12ωρο στο γραφείο και το μυαλό δεν λειτουργεί κανονικά. Ξέρω τι θα πεις Λασπολόγε, και στα κανονικά του δεν το λες και ξουράφι, οκ, το ομολογώ, δεν θα με δείτε σε κατάλογο της ΜENSA ποτέ των ποτών. Το EQ μου με στηρίζει, όχι το IQ μου, κι αυτό δεν ήταν μια εύκολη διαπίστωση. Άσε που σήμερα ήρθαν και τα αποτελέσματα του Λασπότοπου και όσο να πεις ένα πλήγμα το δέχθηκε η ψυχολογία μου και όλα τα βλέπω ανάποδα και τον κόσμο κρύο και ψυχρό :PPPP. Όμως είναι Δευτέρα και μου πάει γρουσουζιά να μην βάλω μια αναρτησούλα εκεί πέρα, για το καλό της εβδομάδας. Εύχομαι ειλικρινά κι ολόψυχα να μην έχει τα καλά της προηγούμενης, να είναι πιο ανάλαφρη και ξεκούραστη βρε αδελφέ. Να πάμε για κανα καφέ, να ηρεμήσουμε. Ευτυχώς έχει και μια αργία εκεί στα μέσα, 25η Μαρτίου, τι καλά, θα φάμε και μπακαλιάρο (εγώ) και σκορδαλιά (οι υπόλοιποι). Κατά τα άλλα, ζω το μα πού πήγαν όλοι οι άντρες, οι άντρες περνούν μαμά, όλα τα ανδροσχετικά, βαρέθηκα να ζω για να δουλεύω, αφού έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να δουλεύω για να ζω με την κρίση που περνάμε, η αδελφή μου μου τη σπάει τελευταία, οι μισοί μου φίλοι το ίδιο, καμιά φορά μου τη σπάνε και οι κάλτσες μου που δεν κάθονται στ' αυγά τους παρά πάνε και χάνονται στο τρίγωνο των Βερμούδων που λέγεται πλυντήριο και μετά έχω μονές κάλτσες και το ανακαλύπτω το πρωί πριν φύγω και γίνομαι Τουρκάλα (ας με συγχωρέσουν οι Τουρκάλες για το σχόλιο, δεν μου φταίνε σε τίποτα, φτάνει να μην μας πάρουν τη Γιουροβίζιον φέτος). Εν ολίγοις, φίλοι μου καλοί, η κατάσταση είναι χάλι και δύσκολα συμμαζεύεται.

Όπερ, όποιος γνωρίζει κάτι για θέση εργασίας στην επαρχία, κατά προτίμηση χειρονακτικής, βαρέθηκα το καθησιό και το τικ τικ στο πληκτρολόγιο πια, έλεος, με νταβραντισμένα αρσενικά στον περίγυρο, ας μη διστάσει, ας το μοιραστεί μαζί μου, ψυχικό θα κάνει και εγώ θα του ανάβω μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι μου κάθε χρόνο στη γιορτή του. Ετούτα τα ολίγα για την ώρα και σας απειλώ ξανά θα ρίξω βιντεάκι από το γιουχουτιούμπ για κλείσιμο. Σας φιλώ όλους πολύ και σας αγαπώ πολύ που με ανέχεστε. Γκουντ νάιτ!

Μουσικό διάλειμμα

Στο τέλος μιας πολύ δύσκολης, κουραστικής και έντονης εβδομάδας, γεμάτης γεγονότα, βρίσκω ξεκούραση και παρηγοριά στη μουσική που αγαπώ. Θα περάσω το διήμερο ακούγοντας π.χ. αυτό:

Ο Στόκας είναι ένας περιπλανώμενος ιππότης - ήρωας για μένα. Καλλιτέχνης με Κ κεφαλαίο. Και αυτό το τραγούδι μιλάει μέσα μου όποτε κι αν το ακούσω.
Αλλά θα ακούσω και αυτό, γιατί τρελαίνομαι να το τραγουδάω (ναι ρε, έχετε κανένα πρόβλημα; τραγουδάω, μόνον για μένα και σε μένα, αλλά έστω κι έτσι τραγουδάω)
Να περάσετε καλά και να γεμίσετε τις μπαταρίες σας. Μέσα από την καρδιά μου να είστε όλοι καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας.

Κεραυνοβόλα φιλία

Αχ, χθες μιλούσα με την φιλενάδα μου στο τηλέφωνο και συνειδητοποίησα άλλη μια φορά πόσο μου λείπουν κι αυτή και ο άντρας της από τότε που μετακόμισαν στην επαρχία. Και είπα να την εκθέσω κι αυτή, κάνοντάς την ανάρτηση.
Την Ευσταθία την γνώρισα σε περίεργη φάση της ζωής μου, όπου μου έφταιγαν όλοι και όλα, και κυρίως η ίδια, χωρίς καν να την έχω γνωρίσει. Είχα ακούσει για αυτήν και την είχα χαρακτηρίσει με τον χειρότερο τρόπο. Δεν έχει πολλή σημασία να εξηγήσω ακριβώς τι είχε συμβεί για να την καταχωρίσω στα μαύρα κατάστιχα. Εκείνο που έχει σημασία είναι το τι έγινε όταν τελικά συναντηθήκαμε από κοντά.

Την Πρωτοχρονιά του 2005 βρέθηκα από συνθήκες έξω από εμένα να είμαι καλεσμένη στο σπίτι της, στην Αθήνα τότε. Τσαμπουκαλεμένη κάργα, ειρωνική και έτοιμη να γκρεμίσω γέφυρες, επίτηδες κανόνισα να φτάσω σπίτι της μία ώρα αργότερα. Όταν πέρασα το κατώφλι της, ένιωθα όπως οι μονομάχοι στο Κολοσσαίο. Ήμουν στο τσακ να ορμήξω και να της τα χώσω όπως ποτέ δεν είχα μέχρι τότε περιλάβει άνθρωπο. Ώσπου.... σκόνταψα στα μάτια της. Δύο υπέροχα μεγάλα ανοιχτόχρωμα μάτια, χωρίς ίχνος κακίας, γεμάτα παιδική αθωότητα. Και μετά άνοιξε και το στόμα της και βγήκαν από μέσα οι θησαυροί της γης. Τι κράμα κι αυτό, αφοπλιστική παιδικότητα και αστείρευτος ρεαλισμός και δυναμισμός! Με αγκάλιασε κυριολεκτικά και μεταφορικά αμέσως. Και εκείνη και ο σύντροφός της τότε, σύζυγός της τώρα, ο Γιώργος. Δύο πλάσματα γεννημένοι καλλιτέχνες, με όλες τις ευαισθησίες και τις μουσικές του κόσμου μέσα τους. Άσε που ο Γιώργος είναι και θεογκόμενος (Ευσταθία, μη ζαρώνεις τη φατσούλα σου! Γιώργο, μην κοκκινίζεις!). Ένιωσα το θυμό να λιώνει και να φεύγει κυλώντας από πάνω μου. Την αγάπησα το ίδιο δευτερόλεπτο. Αλήθεια σας το λέω. Αυτομάτως. Χωρίς πολλές διατυπώσεις. Άσε που είναι και Καρκίνος γεννημένη μία εβδομάδα ακριβώς πριν από μένα (λέει πολλά αυτό...). Κι από τότε, παρόλο που η επικοινωνία μεταξύ μας είναι ένας συνεχής αγώνας δρόμου, έχω μια φίλη από καρδιάς που είναι πάντα εκεί για να ακούσει τα καλά νέα, τα άσχημα νέα, τις χαζομάρες και τα σοβαρά, να γελάσουμε και να κλάψουμε παρέα από το τηλέφωνο ή πιο σπάνια από κοντά. Βέβαια, δεν γίνεται αλλιώς, διότι η φιλενάς είναι πολυάσχολο ον. Και μια και το θυμήθηκα, πάρτε και μία γεύση από ενα από τα πολλά της ταλέντα:

Ωδή στην ταβανοθεραπεία

Πριν λίγο, έλεγα στη dorothy πόσο θαυμάζω τους ανθρώπους όπως η μαμά της (Δημιουργία), που είναι αεικίνητη και ασχολείται με τόσα πολλά και ωραία χειροτεχνήματα. Εγώ δεν έχω καμία τέτοια έφεση ρε παιδί μου, είμαι πολύ μαχμουρλού και έχω και τέσσερα αριστερά χέρια (δύο τα πάνω άκρα και δύο τα κάτω, μεγάλη ιστορία). Έχω και μια εκ φύσεως ροπή στην τεμπελιά. Όπερ και πιστεύω ότι η ταβανοθεραπεία είναι πολύ ωφέλιμη για τον οργανισμό, αλλά συνάμα και παρεξηγημένη. Ορίστε λοιπόν δέκα καλοί λόγοι για να επιδοθεί κανείς σε αυτό το σπορ:

1. Είναι και ατομικό και ομαδικό άθλημα, ανάλογα αν μας κάνει κέφι να είμαστε μόνοι ή με φιλαράκια ή το έτερο ήμισυ παραδείγματος χάριν

2. Δεν χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, η πυζάμα ή οποιοδήποτε καθημερινό ρούχο που ήδη υπάρχει στην ντουλάπα μας κι ένα στρώμα αρκούν

3. Είναι σπορ παντός καιρού. Μπορούμε να ταβανοθεραπευόμαστε με ζέστη ή κρύο, με βροχή ή λιακάδα

4. Είναι καθαρό σπορ. Δεν λερώνει καθόλου, αφού δεν χύνεται καθόλου ιδρώτας και δεν υπάρχουν τερέν, γήπεδα ή γρασίδια στη μέση (δεν χρειαζόμαστε και αφροντούς ή απορρυπαντικό μετά)

5. Είναι και πολύ οικονομικό. Ο καθένας, είτε έχει εισόδημα 700 είτε 700.000 ευρώ το μήνα, είναι κατάλληλος υποψήφιος για ταβανοθεραπεία

6. Μας κρατά μακριά από επιβλαβείς και φθοροποιούς συνήθειες, όπως η πολύωρη παρακολούθηση τηλεόρασης ή ατελείωτων dvd, το υπερβολικό κάπνισμα ή ποτό, το μπλόγκινγκ (σε μένα τα λέω, ακούω;;;), η χαρτοπαιξία, η πολυφαγία και ούτω καθεξής

7. Ηρεμεί πνεύμα και σώμα και δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την γέννηση καταπληκτικών εμπνεύσεων και καινοτόμων ιδεών. Προάγει δηλαδή και την παραγωγικότητα, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε οικονομική ευρωστία (αγνοείστε το αυτό, ήμουνα αφηρημένη όταν το έγραφα)

8. Με τακτική εξάσκηση, ο εγκέφαλος μπορεί να φτάσει σε ανώτερα επίπεδα ζεν, με αποτέλεσμα να προσπερνά όλα εκείνα τα μικρά και ασήμαντα που μας ταλανίζουν κάθε ημέρα, π.χ. ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΙΚΑ, ΕΦΟΡΙΑ, κλπ κλπ κλπ. Μέχρι το επόμενο πρωί που θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας.

9. Είναι αθόρυβο σπορ, εσωτερικού χώρου, που δεν ενοχλεί τους γείτονες, ιδιαίτερα χρήσιμο αυτό ειδικά όταν ζούμε σε πολυκατοικίες

10. Αν ταβανοθεραπευόμαστε με συνέπεια και συνέχεια, είναι δυνατόν να προλάβουμε να παρατηρήσουμε αλλαγές που μπορούν να οδηγήσουν σε δυσάρεστες εκπλήξεις, π.χ. μπορούμε να εντοπίσουμε εγκαίρως σκασίματα, γδαρσίματα, ρωγμές στο ταβάνι μας, που επιδιορθώνονται με μικρό σχετικά κόστος για την τσέπη μας, σώζοντας έτσι το σπίτι μας ή ακόμη σε ακραίες περιπτώσεις την ζωή τη δική μας και ίσως και της οικογένειάς μας. Αυτομάτως γινόμαστε και ήρωες και απολαμβάνουμε τα σχετικά προνόμια.

Ατράνταχτα επιχειρήματα, δεν συμφωνείτε; Γράψτε μας τη γνώμη σας, αν θέλετε.

Ευχαριστώ και πάλι τη Dorothy, που μου έδωσε την ιδέα για αυτό το ποστ.

Καλό Σαββατοκύριακο!

Παίτσουμε κι άλλο;

Προχθές το απόγευμα δεν είχα ησυχία μετά τη δουλειά. Ήθελα να κάνω οπωσδήποτε κάτι ρε παιδί μου, είχε πιαστεί ο αυτός μου στην καρέκλα τόσες μέρες. Έχει ανοίξει και ο καιρός, μύρισε Άνοιξη έξω και είναι εκμαυλιστική. Εκεί επάνω που σκεφτόμουν προς τα πού να εκδράμω, μου έδειξε το δρόμο η fashionitsa που είχε βάλει ανάρτηση ότι άνοιξε επίσημο outlet του Μarks & Spencer στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Ένιωσα μια φωνή να με καλεί "Πήγαινε, πήγαινε" μου επαναλάμβανε ρυθμικά. Αν ήταν μπροστά το χρυσόΠιΠι , θα με κορόιδευε με το δίκιο της. Τέτοιο καταναλωτικό όργιο είμαι! Νομίζω όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα με καταλάβουν, έτσι δεν είναι; Να βρίσκεις ρούχα που σου αρέσουν σε τιμή στοκ αξίζει τον κόπο. Άλλωστε, όπως λέει και o george , κάθε ημέρα κρύβει μικρές όμορφες στιγμές και πρέπει να ξέρουμε να τις αναγνωρίζουμε. Αν ήμουν καλλιτέχνης, όπως ο kakoslykos, θα σας περιέγραφα κάποια πιο πλούσια και ευφάνταστη ιστορία, αλλά δυστυχώς, είμαι μια μικρή φτωχή Κοκκινοσκουφίτσα, χωρίς μια στάλα από το συγγραφικό ταλέντο της nellinezi ή της elenidafnidi. Που λέτε, έφτασα έξω από το κατάστημα σχετικά γρήγορα και χωρίς ταλαιπωρία (ας είναι καλά το Μετρό) και επιδόθηκα σε ανελέητο shopping, αφού οι τιμές ήταν πολύ καλές και φορτώθηκα τσάντες ένα σωρό. Ευτυχώς σκέφτηκα που η Δημιουργία μου ετοιμάζει σούπερ χειροποίητη σοπινγκ μπαγκ, και την άλλη φορά θα είμαι κομψή και στα ψώνια μου. Εκείνη την ώρα ήμουν πολύ χαρούμενη, ένιωθα σαν την dorothy από το Μάγο του Οζ. Φεύγοντας, έστειλα κι ένα μήνυμα στη maria να την ενημερώσω για να ξέρει η κοπέλα πού να ψωνίζει όταν έρθει στην Αθήνα και σκέφτηκα ότι καιρός είναι να ακολουθήσω το παράδειγμα της Πουαντερί και να αρχίσω επιτέλους να πλέκω, ώστε να μη χρειάζεται να ξοδεύομαι και για τα κασκόλ που θα συνοδεύουν τα συνολάκια μου.

Αυτό ήταν! Δεν είμαι πολύ ικανοποιημένη, ούτε ξέρω αν το έπαιξα ακριβώς σωστά, συγνώμη Κακέ Λύκε μου. Έχω και την υποψία ότι οι περισσότεροι τόσο που άργησα θα έχετε ήδη παίξει, οπότε καλώ όποιον έχει μείνει και θέλει να μας γράψει κι αυτός μια ιστορία με 10 nicknames ή ονόματα μπλογκς. Φιλιά!!!

Παίτσουμε;;;

Έχω κάτι παιχνίδια να παίξω, στα οποία με προσκάλεσε από την Κυριακή ο Κακός Λύκος και πολύ τον ευχαριστώ, γιατί μου αρέσει να παίζω. Ήρθε η ώρα λοιπόν να απαντήσω στην πρόκληση. Στο πρώτο λέει πρέπει να γράψω 5 πράγματα που με εκνευρίζουν. Σκέφτηκα, σκέφτηκα και τελικά κατέληξα σε αυτά:

1. Mου έρχεται να πνίξω όποιον ξεστομίζει την υπέρτατη φράση "Εσένα δεν σε φοβάμαι". Εγώ τη μεταφράζω "κόψε το λαιμό σου να τα καταφέρεις και ξεφορτώσου με". Όποτε την έχω ακούσει, σηκώνεται η πέτσα μου.

2. Με εκνευρίζει όταν το ντεκολτέ της θεϊκής μπλούζας που μόλις αγόρασα πέφτει κομματάκι πιο βαθύ και όλοι στο δρόμο με κοιτάζουν, καθότι δυστυχώς τυγχάνω πλουσίων των ελέων στην περιοχή. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά μου συμβαίνει. Και όχι, σε τέτοιες περιπτώσεις, η σωστή προσέγγιση για φλερτ δεν είναι "πόσο πάει;"

3. Τσαντίζομαι φρικτά όταν συνάδελφοι, πελάτες, αντίδικοι, θέλοντας να με μειώσουν ολοφάνερα, μου μιλάνε στον ενικό. Τρώνε κι αυτοί πίσω έναν ενικό ξεγυρισμένο, έτσι για να μην ξεχνούν την Κοκκινοσκουφίτσα! Δηλαδή άμα είσαι γυναίκα που μικροδείχνει λίγο είσαι χαζή και κατευθυνόμενη; Τι νομίζουν, ότι θα βάλω τα κλάματα μπροστά τους;

4. Με εκνευρίζει φοβερά που δεν βρίσκω πια στα σούπερ μάρκετ τα "Τι και Τι" ή κάπως έτσι. Όσοι της γενιάς μου, θα θυμάστε κάτι γαριδακιοειδή με σχήμα φατσούλας, που είχαν τρελά ωραία, ψιλοπικάντικη γεύση. Ε, έχουν εξαφανισθεί. Σε ποιον πρέπει να αποτανθώ για το θέμα μου παρακαλώ;

5. Μου τη δίνουν οι διακρίσεις σε κοντούς - ψηλούς, μελαχρινούς - ξανθούς, λευκούς - μαύρους, και κυρίως (γιατί έχω προσωπικό κόλλημα) χοντρούς - αδύνατους/κορμάρες/σώματα/ημίθεους κλπ. Και για να μην το παίζω ανωτέρου, αυτό μου συμβαίνει τελευταία, που μέσα από το μπλογκ γνώρισα πιο κοντά ανθρώπους όλων των τύπων και κατάλαβα πόσα πολλά είχα να πάρω από τον καθένα και ξεπερνάω σιγά σιγά τις δικές μου προκαταλήψεις. Ρε παιδιά, η μόνη διάκριση που αξίζει τον κόπο, είναι των ψυχών κι αυτό πάλι δεν το έχω σίγουρο. Αλήθεια η πραγματική ομορφιά και η μόνη που αξίζει βρίσκεται μέσα μας. Και το καλό είναι ότι δεν γερνάει και δεν πεθαίνει ποτέ, αντίθετα με τον χρόνο ωριμάζει και λάμπει περισσότερο. Και ας ξαναμιλήσω για μένα: Επειδή δηλαδή είμαι χοντρή, δεν μπορώ να είμαι και ενδιαφέρουσα για παρέα; Ή ελκυστική; Ή έξυπνη; Ή (πιο χυδαία) καλή γκόμενα; Ή ικανή επαγγελματίας; Τι χαζοκριτήριο είναι αυτό της εμφάνισης όταν πρόκειται για θέματα ουσίας; Εντάξει, δεν σου λέω, να υπάρχει ένα μέτρο σε όλα, να μην γίνω και σαν φάλαινα π.χ. αναγνωρίζω ότι είναι και αντιαισθητικό και ανθυγιεινό πρώτα από όλα, οκ, αλλά μην ρίχνουμε στον καιάδα όσους διαφέρουν από εμάς (λέω τώρα για να τα ακούσω εγώ πρώτα, εντάξει;)

Για να μην είμαι βέβαια άδικη, μπορεί να είμαι και όλα τα στραβά του κόσμου και χοντρή (χα χα χα!!!). Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Ή καλύτερα, όπως μου έστειλε σε μήνυμα μια φίλη, άλλο το΄να, άλλο τ΄άλλο, κάτσε κάτω να .... (δεν λέω το υπόλοιπο, είναι πολύ νωρίς για τόσο σόκιν!)

Ευχαριστώ για την πρόσκληση, ειχα να πω κι άλλα τόσα, αλλά δεν πειράζει, φτάνει. Λέω να παίξουν τώρα η Παπαρούνα, η Δημιουργία, η Μαρία η Σερραία, η Μαρία η Σαλονικιά, η διαμαντένια προβλήτα, ο Λασπολόγος σετ με την Κατερίνα του, κι όποιος άλλος το επιθυμει. Φιλιά!!!!

Πώς να περάσεις καλά σε ένα μνημόσυνο (εσύ που το διαβάζεις, όχι εγώ)

Φίλοι μου αγαπημένοι, αγαπημένοι μου φίλοι καλημέρα σας! Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι και πολλή υπομονή για να τα βγάζουμε πέρα, αμήν! Σήμερα, αν κι έχω υπόψη μου τα δύο παιχνίδια στα οποία με έχει καλέσει ο kakos lykos, δεν θέλω να ξεχάσω τις λεπτομέρειες απο τη χθεσινή μέρα, κι έτσι θα αφήσω για λίγο μόνο στην άκρη τα παιχνιδάκια και θα ασχοληθώ με το θέμα του τίτλου.

Χθες, ημέρα Κυριακή 8 Μαρτίου, γιορτή της γυναίκας, θα γινόταν το ετήσιο μνημόσυνο ενός θείου μου από την πλευρά του πατέρα μου, που κατά γενική ομολογία ήταν εξαιρετικός άνθρωπος, και ο ίδιος και η οικογένειά του. Επειδή ο μπαμπαΓιάννης είχε μεν επίσημο ένδυμα, αλλά όχι συνοδό, η μεγάλη κόρη (εγώ) θυσιάστηκε για άλλη μια φορά και ακολούθησε. Βέβαια για να πω την αλήθεια, ήθελα να πάω για να δω τη θεία μου, που είχα χρόνια να τη συναντήσω.

Το μνημόσυνο γινόταν πολύ μακριά από το σπίτι μας, οπότε ξέραμε ότι έπρεπε 9 το αργότερο να έχουμε φύγει. Σύμφωνοι; Μάλιστα. Όμως, άμα κύριε μπαμπά έχεις την απαίτηση να είσαι στο δρόμο στις 9, δεν ξυπνάς την κορούλα - συνοδεία 9 παρά 20. Γυναίκα είναι, λίγο το τούτο της, λίγο το κείνο της, ε, δεν θέλει μια ωρίτσα να ετοιμαστεί; Πείτε κι εσείς, δεν θέλει;

Αυτό ο μπαμπαΓιάννης, ως κλασικός άνδρας, δεν το κατανοεί. Έπρεπε λοιπόν να με δείτε, Κυριακή, ώρα 9 παρά τέταρτο το πρωι, να προσπαθώ να λούσω/στεγνώσω/ισιώσω μαλλί, να φορέσω ρούχα, να ετοιμάσω τσαντάκι, να βρω παπούτσια να ταιριάζουν με το τσαντάκι, κλπ. Ξέρω, γιατί δεν τα έφτιαξα από το βράδυ θα μου πείτε. Μα υπάρχει κανείς που το Σάββατο το βράδυ έχει όρεξη για τέτοια;;;

Αφού καθυστέρησα ΜΟΝΟ 20 λεπτά, και πήρα τη βούρτσα και το μέικ απ στο αυτοκίνητο, για να αποτελειώσω το θαύμα, κινήσαμε το μεγάλο δρόμο. Φτάσαμε στο κοιμητήριο δέκα λεπτά νωρίτερα, βρήκαμε πάρκινγκ αμέσως (πόσο τυχερός μπορείς να είσαι καμιά φορά!) και μπήκαμε στην εκκλησία σαν κύριοι. Και ξεκινάει το μνημόσυνο ακριβώς στην ώρα του. Και διαπιστώνουμε ότι λείπει η οικογένεια του μακαρίτη του θείου μου και είμαστε μόνο καμιά δεκαριά νοματαίοι του ευρύτερου σογιού, που κοιταζόμαστε αναμετάξυ μας, μήπως και γνωριστούμε. Κατά τις 10:15, που τελείωνε το μνημόσυνο, σκάνε μύτη η θεία μου, ο γιος της και η γυναίκα του, ξαφνιασμένοι. "Τι έγινε ρε παιδιά, τελείωσε κιόλας;" ρωτάει η νύφη με απορία. Ναι, λες και πήγαινε σε ταινία του Αγγελοπουλου, εκείνες τις 4ωρες, ξέρετε. Αμ κυρία μου, εδώ είναι μνημόσυνο, τσακ μπαμ, θενκ γιου μαμ, να περάσει ο επόμενος. Έτσι είναι αυτά, φύγε εσύ, έλα εσύ, αλλιώς πώς θα βγάλει λεφτά το σύστημα; Άμα περιμένουν μισή ώρα τον καθένα, πόσα μνημόσυνα θα προλάβουν; Το πολύ 10 την ημέρα. Ενώ έτσι, με σειρά και γρήγορες κινήσεις, ξεπετούν και 30 μη σου πω.

Τέλος πάντων, μετά πήγαμε δίπλα στο καφενείο για το συνηθισμένο καφέ της παρηγοριάς. Της πίκρας ήταν βέβαια, γιατί όλους τους καφέδες χωρίς καθόλου ζάχαρη τους σερβίρανε. Λογικό. Σε καιρό κρίσης, από παντού πρέπει να κόψεις για να επιβιώσεις και η επιχείρηση ήθελε να επιβιώσει καθώς φαίνεται.

Πίναμε τον καφέ, τρώγαμε και κουλουράκια, ρουφήξαμε και φτηνιάρικο κονιάκ (καμία σχέση με 5άστερο - η επιβίωση που λέγαμε πριν) κι εκεί επάνω άρχισαν να έρχονται κι άλλοι καθυστερημένοι συγγενείς. Και στα καλά καθούμενα γίνεται το σώσε. Πιτσιρίκια να τσιρίζουν, γυναίκες ηλικιωμένες να σιγοντάρουν :"Όχι, ξεκίνησε νωρίτερα το μνημόσυνο, θα πάω να διαμαρτυρηθώ" "Κάτσε κάτω, κανονικά ξεκίνησε γυναίκα, εμείς αργήσαμε" "Όχι, εγώ θα πάω" "Μαμά, με πονάει η κοιλιά μου" "Μμμ, νόστιμα κόλλυβα" (Αυτό ήταν ξεκάρφωτο - το πέταξε ένας βαρήκοος παππούς από την άκρη του τραπεζιού).

Και να βιάζεται το "μαγαζί" και να έχουν εκνευριστεί οι υπάλληλοι που μια χούφτα άτομα κρατούσαμε ολόκληρη πτέρυγα της αίθουσας και δεν λέγαμε να σηκωθούμε, ώσπου αγανάκτησαν και άρχισαν να σηκώνουν τα φλιτζανοπιατάκια από μπροστά μας. Ναι, ναι, κανονικά, σαν να ήμασταν σε κακής ποιότητας εστιατόριο. Ε, εκεί πια το πήραμε το μήνυμα και φύγαμε.

Η θεία μου (γλυκύτατη γυναίκα, όλο ευγένεια και ζεστασιά) είχε ετοιμάσει τραπέζι στο σπίτι της, όπως συνηθίζεται. Και επειδή εχθές ήταν και η Κυριακή της Ορθοδοξίας, ημέρα νηστείας δηλαδή, το μενού ήταν καθαρά νηστήσιμο. Είχε από όλα τα καλά: Μπακαλιάρο τηγανητό με κουρκούτι, γίγαντες, μελιτζάνες φούρνου, σαλάτες, πατάτες, ταραμοσαλάτα, σκορδαλιά, καλό κρασί, όλα μια χαρά. Και καθόμαστε να φάμε ανά 7 σε δύο τραπέζια ροτόντες που ήταν ήδη έτοιμα και μας περίμεναν. Να σημειωθεί ότι αν εξαιρεθούν τα παιδιά, ήμουν η μικρότερη από όλους τους άλλους, κι έριχνα το μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 95 χρόνια. Πάνω στο φαγητό και κυρίως στο κρασί, που άπαντες κατέβαζαν με ταχύτητες φωτός, λύθηκαν κι οι γλώσσες, άρχισαν να ζεσταίνονται κιόλας κάποιοι ("Μα μήπως άνοιξε το καλοριφέρ; Γιατί ζεσταίνομαι τόσο;" Γιατί έχεις πιει 3 ποτήρια ως τώρα καλέ, γιατί άλλο νόμιζες εσύ; Κάνε λίγο κράτει, γρια γυναίκα!). Και αρχίζει μια ευχάριστη συζήτηση για την πίεση, το ζάχαρο, το ουρικό οξύ, που όλο κι ανεβαίνει το άτιμο (κόψε το κρασί να δεις διαφορά) κι όλα τα άλλα τα καλά. Και φυσικά το αγαπημένο μου θέμα όλων των εποχών "Ποιος πέθανε και ποιος ζει". "Τον θυμάσαι τον Μιχάλη, ρε Θανάση;" "Ναι αμέ, αυτόν από το Μπουρδοχώρι δεν λες;" "Ναι μωρέ, αυτόν. Ε, τι κάνει; Έχεις νέα του;" "Ναι, αμέ. ΠΕΘΑΝΕ!!!"(Σε αυτό το σημείο, έπρεπε να δείτε τη χαρά στα μούτρα αυτού που έφερε τα ωραία νέα. Στην αρχή απόρησα, αλλά μετά κατάλαβα. Από μια ηλικία και μετά, για κάποιους αυτό είναι σαν πίστα σε παιχνίδι για κονσόλα: Τρως (προσπερνάς) όσους περισσότερους μπορείς, και περνάς στο επόμενο επίπεδο. Τώρα τι κερδίζεις με αυτό, δεν έχω καταλάβει. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου). Και ακολούθησε άλλη συζήτηση για το ποιος το έχει μεγαλύτερο (το βάσανο). Όχι εγώ που έχω ψηλό ζάχαρο και θα τυφλωθώ (εδώ χτυπάω ξύλο), όχι εγώ που έχω σπάσει το πόδι μου και πότε θα δέσει, όχι εγώ που έχω 17.000.000 λευκά αιμοσφαίρια, άλλο πράγμα σας λέω, κρίμα που δεν σας είχα μπροστά να βλέπετε.

Κάποια στιγμή με θυμήθηκαν κι εμένα. Κι άρχισαν να με φτύνουν. Όχι για να μη με ματιάσουν, αλλά κάθε φορά που μου μιλούσαν, τους ξέφευγαν και με έφτυναν κανονικά. Κι εγώ σαν καθωσπρέπει δεσποσύνη, εκεί, να κάθομαι στην καρέκλα μου, να κατεβάζω όλους τους διαολοτριβόλους από μέσα μου κι όμως, ακλόνητη, ακούνητη, σαν στρατιωτάκι στη βροχή. Αφού έμαθαν όλο μου το γενεαλογικό, με ρώτησαν και από ποιο χωριό είναι η καταγωγή του πατέρα μου. Λάθος, λάθος, δεν έπρεπε να απαντήσω. Όλες οι πιθανές απαντήσεις λάθος θα ήταν. Διότι, ο πιο τζώρας παππούς, που νόμιζε ότι ήταν ημίθεος επειδή κάποτε πρόγκηξε έναν χουντικό στην Δημόσια Υπηρεσία που εργαζόταν, άρχισε μονόλογο για το ΠΟΣΟ- ΠΟΣΟ-ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ-ΕΙΝΑΙ-ΤΟ-ΜΕΡΟΣ-ΑΠΟ-ΟΠΟΥ-ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ. Τριάντα επτά λεπτά, τα μέτρησα ένα ένα. Δεν γινόταν άλλο. Άλλος τόπος στην Ελλάδα που να μπορεί να συγκριθεί με τον δικό του δεν υπάρχει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, σας το υπογράφω εγώ. Κι αν ποτέ τα φέρει η τύχη και πέσετε πάνω στον ίδιο τζώρα, θα τον αναγνωρίσετε, δεν υπάρχει περίπτωση, σας συνιστώ να συμφωνήσετε αμέσως και κάθετα, για να ξεμπλέξετε γρήγορα.

Μετά το κρασί που γέμιζε και ξαναγέμιζε τα ποτήρια, φούντωσε κι άλλο η κουβέντα, είπαμε κι ένα τραγουδάκι σιγανά σιγανά (Την ανθισμένη αμυγδαλιά, που ήταν και Νο1 στο Τοπ-Τεν Φεβρουαρίου) και τότε κοίταξα τον μπαμπαΓιάννη, αυτό είναι το συνθηματικό μας σε τέτοιες περιστάσεις, σημαίνει "Πάμε να φύγουμε τώρα;". Με κοίταξε κι αυτός, σημάδι ότι συμφωνούσε, και κινήσαμε να πάρουμε παλτά και συναφή εξοπλισμό για να την κάνουμε. Αλλά μας σταμάτησαν στην πόρτα. Η γλυκιά η θεία μου ήταν, πώς να αρνηθείς; Ήθελε να κάτσουμε λίγο ακόμη, αφού φύγει ο κόσμος, για να τα πούμε μόνοι μας. Ναι, αλλά ο κόσμος δεν έφευγε. Σαν να τους είχες βιδώσει στις καρέκλες. Πέρασε καμιά ώρα που καθόμουν στη θέση μου και νύσταζαααα φοβερά. Μέχρι τελικά να φύγουν οι υπόλοιποι, εγώ κοιμόμουν από μέσα μου. Και αυτό φάνηκε στην συζήτηση που έλεγα άλλα ντ άλλων. Αν δεν πείστηκε η γυναίκα ότι δεν είμαι φυσικό τέκνο του πατέρα μου, δεν θα αναρωτηθεί ποτέ. Δεν μπορώ να πω άλλα γι' αυτό, γιατί ντρέπομαι.

Τέλος πάντων, κατά τις 4 μπορέσαμε τελικά να αναχωρήσουμε. Και κατά τις 5 ξύπνησα από τη φωνή του μπαμπαΓιάννη "Κατέβα, φτάσαμε". ΤΗΕ ΕΝD

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια εμβόλιμη ανάρτηση μόνο και μόνο για να ευχηθώ σε ένα γλυκό πλάσμα που γνώρισα κιόλας από κοντά πρόσφατα και μου έκανε την καλύτερη των εντυπώσεων. Και εκείνη και η φίλη της με το ωραίο όνομα, που το παράπονό μου είναι ότι προτίμησε ένα υποκοριστικό. Χρόνια σου Πολλά Everything 53! Nα ζήσεις, να ευτυχήσεις και να προοδεύσεις! Να πας μακριά, να δεις πολλά και να αποκτήσεις ακόμη περισσότερη αγάπη και χαρά από όση ήδη έχεις! Και να μας κρατάς πάντα το ενδιαφέρον ζωντανό μέσα από το υπέροχο μπλογκ σου!

Νομίζατε ότι είμαι τέλεια;

Σας ακούω που γελάτε, ρεμάλια της κοινωνίας. Και για να σκάσετε, ναι ρε, είμαι βασικά τέλεια, εκτός απο μέρικά πολλλλύ μικρά ψιλοπραγματάκια. Κι εδώ ερχόμαστε στο δια ταύτα:

Συνέβη μια ευτυχής σύμπτωση: Τρεις φίλοι με προσκάλεσαν να παίξω το ίδιο παιχνίδι. Αν και για τη μία περίπτωση δεν το λες με προσκάλεσαν, εγώ έπρηξα τη Dorothy (www.sparklingshoes.blogspot.com) να με καλέσει, οπότε τελικά αυτοπροσκλήθηκα. Οι άλλες δύο όμως είναι καθαρές και νόμιμες περιπτώσεις. Πρώτα με κάλεσε η Fri (www.xamogelakia.blogspot.com) κι έπειτα η Μαρία (www.merriesmelodies.blogspot.com) να παίξω το παιχνίδι όπου πρέπει να σας αποκαλύψω 10 κουσούρια μου. Μόλις το διάβασα, σκέφτηκα 10; τι 10; πώς θα διαλέξω μόνο 10; τέλοσπάντων, εγώ έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και σας παρουσιάζω:

Τα κουσούρια της Κοκκινοσκουφίτσας

1. Δεν μπορώ να μπαίνει άλλος στην κουζίνα όταν α) μαγειρεύω β) πίνω φραπέ γ) αυτοσυγκεντρώνομαι δ) χαζεύω. Το βλέπω ως εχθρική εισβολή και ίσως μου ξεφεύγουν και πράγματα από τα χέρια προς αγνώστους κατευθύνσεις (ίσως λέω, δεν ξέρω κιόλας)

2. Δεν μπορώ να δοκιμάσω φαγητό ή ποτό με πιρούνι/κουτάλι/ποτήρι που χρησιμοποιεί άλλος (με εξαίρεση το έτερον ήμισυ). Με τίποτα όμως. Με τίποτα.

3. Δεν μπορώ να φορέσω τα ίδια ρούχα δεύτερη μέρα σερί. Και εννοούμε ΟΛΟ το σετ ρούχων, μέσα έξω. Κι ας είναι καθαρά. Εγώ πρέπει να τα αλλάξω ΟΛΑ. Είναι κάτι σαν trademark, όσοι με ξέρουν το γνωρίζουν καλά.

4. Σιχαίνομαι το γυμναστήριο, γιατί δεν μπορώ τα συγκεκριμένα προγράμματα και τους μπρατσαράδες που σε σηκώνουν γιατί "έλα μωρέ, ένα σετάκι κοιλιακοί θα κάνω κι έφυγα". Μου έρχεται να κάνω φονικό.

5. Δεν αντέχω τις ευχές γνωστών, συγγενών και φίλων για "ταχεία αποκατάσταση". Άμα ενδιαφέρεσαι για μένα ρε φίλε, ευχήσου κάτι άλλο, όπως "Καλές δουλειές", "να σου πετύχει η βαφή", "καλές διακοπές", "καλά κρασιά", κι άλλα τέτοια. Συχνά αντιδρώ αδέξια και χαζά σε τέτοιες περιστάσεις.

6. Δεν μπορώ τους ανθρώπους που σου εξηγούν το ίδιο πράγμα 17.000 φορές. Παθαίνω αλλεργικό σύνδρομο στα αυτιά. Άσε που ΕΓΓΥΗΜΕΝΑ ξεχνάω από την πολλή επανάληψη τι μου έχουν πει να κάνω.

7. Πρέπει οπωσδήποτε να κοιμάμαι με δύο μαξιλάρια, των οποίων οι μαξιλαροθήκες να είναι σετ με το πανωσέντονο και το κατωσέντονο. Αλλιώς δεν κοιμάμαι.

8. Μου σηκώνεται η τρίχα με το κριτς κριτς που κάνουν τα νύχια όταν τα σέρνουμε στον μαυροπίνακα. Ή άλλους τέτοιους οξείς ήχους. Έχω φύγει από το χώρο στο λεπτό.

9. Πηγαίνω στο μπάνιο για να χτενιστώ τουλάχιστον κάθε δύο ώρες στην διάρκεια της ημέρας και παράλληλα ελέγχω αν τα νύχια/φρύδια/στήθος είναι στη θέση τους και σε καλή κατάσταση. Δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτό, μην τα ρωτάτε.

10. Όταν περπατάω μόνη μου στο δρόμο, συνέχεια γυρίζω να κοιτάξω πίσω μου. Δεν έχω μανία καταδιώξεως, απλώς μου αρέσει να χαζεύω τον κόσμο που περνάει.

Αυτό ήταν, είμαι η Κοκκινοσκουφίτσα και μόλις τελείωσα. Καλώ κι εγώ με τη σειρά μου να παίξουν τον Κακό Λύκο, το Χρυσό ΠιΠι, την Πουαντερί, την Άσπα, τη di-ne-tou, την Everything53 που έχει αύριο τα γενέθλιά της, τον George, κι όποιον άλλον έχει όρεξη να παίξει. Καλό βράδυ!

Α, και να μην ξεχάσω: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΝΕΛΛΗ ΝΕΖΗ! ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΚΙ ΕΝΤΟΙΧΙΣΜΕΝΗ!