Λένε ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα γοητευτικό συνονθύλευμα διάφορων ετερόκλητων στοιχείων, που όλα μαζί συνθέτουν την ιδιαίτερη ατομικότητα του καθενός μας. Με αυτή την παραδοχή επομένως, πρέπει να δεχθούμε ότι και οι φοβίες που τυχόν έχουμε, αποτελούν κομμάτι του εαυτού μας και μας αποκαλύπτουν πράγματα για εμάς ή βγάζουν στην επιφάνεια άλλα συγκεκαλυμμένα "ζητήματα" που υπάρχουν μέσα μας σε λανθάνουσα ίσως κατάσταση.
Τι να πω, δεν ξέρω, τις σκέψεις μου σας αραδιάζω τώρα, αλλά όπως καθόμουν, είχα τη φαεινή ιδέα να σας μιλήσω λίγο για τις δικές μου φοβίες, μήπως βγάλουμε όλοι μαζί μία άκρη.
Πρώτη και τρομερότερη φοβία μου, που δεν μπορώ να την τιθασεύσω και να την εκλογικεύσω με τίποτα, είναι η υψοφοβία. Τρομερή περίπτωση. Αξίζει να σας πω ότι μέχρι και τα 18 μου, δεν είχα κανένα τέτοιο πρόβλημα. Ανέβαινα στην ταράτσα του σπιτιού μου με τρομερή άνεση, πήγαινα μάλιστα και στεκόμουν άκρη άκρη και δεν φοβόμουν καθόλου ρε παιδιά. Μετά την εφηβεία, δεν ξέρω τι έγινε, δεν μπορώ τουλάχιστον να θυμηθώ κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά ξαφνικά άρχισα να φοβάμαι μέχρι και την απλή σκάλα που έχουμε όλοι σπίτι μας για να κάνουμε δουλειές. Περιττό να σας πω ότι πια δεν πλησιάζω ούτε σε πατάρι, αφού πρέπει να ανέβω εκεί με σκάλα, ούτε στην ταράτσα, άρα απλώνω ρούχα όπου βρω, ούτε αερογέφυρες διασχίζω (αυτό το τελευταίο με τίποτα, και να το σκεφτώ και μόνο, με πιάνει ίλιγγος). Αποφεύγω ακόμη και τους σταθμούς του ηλεκτρικού που έχουν πεζογέφυρες, προτιμώ να διασχίσω χιλιόμετρα με τα πόδια προκειμένου να τις αποφύγω. Την τελευταία φορά βρισκόμουν στον Κηφισό, στο ύψος των ΚΤΕΛ, κι έπρεπε να περάσω απέναντι. Ο μόνος τρόπος ήταν η αερογέφυρα που υπάρχει εκεί. Έκανα ακριβώς 4ο λεπτά να την περπατήσω όλη. Έτρεμα συνέχεια, νόμιζα ότι η γέφυρα θα καταρρεύσει κάτω από τα πόδια μου και γενικά ένιωθα σαν να βρισκόμουν στο κενό. Απίστευτο συναίσθημα, πλήρης πανικός.
Κάποτε είχα πάει διακοπές με το αμόρε μου στην Αντίπαρο (καταπληκτικό νησί, να πάτε οπωσδήποτε, θα ενθουσιαστείτε). Υπάρχει εκεί ένα υπέροχο σπήλαιο, του Αγίου Γεωργίου στο Σωρό, νομίζω. Ενθουσιάστηκε ο καλός μου, πάμε μου λέει, πάμε να το δούμε (καλά, εκεινού ο κ...ς του λες κι είχε πινέζες, δεν στεκόταν έτσι κι αλλιώς ούτε στιγμή). Τι να κάνω κι εγώ, λέω σφίξε τα δόντια Κοκκινοσκουφίτσα και προχώρει. Η σπηλιά είχε μια μικρή είσοδο (είμαι και κλειστοφοβική, να μην το ξεχάσω αυτό) και απο εκεί ξεκινούσαν λαξευμένα σκαλιά στη μέση θαρρείς του πουθενά, που είχαν αριστερά και δεξιά κατά μήκος δύο σκοινιά για να κρατιούνται όσοι ανεβοκατέβαιναν. Ο δρόμος δηλαδή ήταν διπλής κατεύθυνσης. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε, είναι πέραν πάσης περιγραφής, αλλά θα προσπαθήσω. Στο τρίτο σκαλί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είναι μακρύς ο κατήφορος. Και σκοτεινός. Και μακρύς. Και σκοτεινός. Και πάλι μακρύς και σκοτεινός. Κι όπως είμαι πιασμένη από το σκοινί σφικτά και με τα δύο χεράκια, καταλαβαίνω ότι τετέλεσται, δεν πάει άλλο, πρέπει να βγω αμέσως έξω. Κανονική σκοτοδίνη. Για κακή μου τύχη, δίπλα μου κατέβαιναν ενθουσιασμένοι μια παρέα χαρούμενων Γιαπωνέζων και από την άλλη ανέβαινε ένα γκρουπ επίσης χαρούμενων Γερμανών. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Το πώς βγήκα έξω, δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι το σπήλαιο το είδα μόνο σε φωτογραφία που τράβηξε ο φίλος μου, που τελικά κατέβηκε, γιατί δεν χρώσταγε τίποτα με την τρελή που έμπλεξε για σπήλαιο να ξεκινήσει και σπήλαιο να μη δει.
Δεύτερο περιστατικό: Καλοκαίρι, τώρα μάλλον το 2005 ήταν, θα σας γελάσω, μπορεί και το 2006, έχω δωρεάν εισιτήριο να πάω σε παράσταση στο θέατρο Λυκαβηττού, αφού θα παίξει βιολί ένας φίλος φίλου μου. Όλο χαρά, ντύνομαι, στολίζομαι, ανεβαίνω στο θέατρο με την παρέα μου, και φτάνουμε στον κυρίως χώρο όπου βρίσκονται οι μεταλλικές κερκίδες και διαπιστώνω ότι για να φτάσω στις μπροστινές θέσεις, ο μόνος δρόμος είναι να κατέβω από πάνω προς τα κάτω. Πάλι σκοτάδι, εγώ να φοράω τακούνια που ακούγονταν σαν καμπάνες μέσα στο θέατρο κάθε φορά που έκανα βήμα, και πάλι στην τρίτη σειρά προς τα κάτω μου έρχεται ζαλούρα τρομερή και φοβάμαι ότι θα πέσω. Ρεζίλι, ρεζίλι έγινα! Άλλοι να φωνάζουν "Ησυχία ρε!!!", άλλοι να βρίζουν, να μην αφήνω εντωμεταξύ και τους πίσω να προχωρήσουν. Τίποτα. Τα πόδια μου είχαν κοκκαλώσει. Αναγκάστηκα να φύγω άρον άρον και την παράσταση την "άκουσα" τελικά από το μπαρ του θεάτρου. Και ταλαιπωρήθηκα και ταλαιπώρησα την παρέα μου, που έστελνε συνέχεια sms να δει τι κάνει η ζουρλή η υψοφοβικιά. Νεύρα, τρομερά νεύρα εκείνη τη μέρα!!!
Εσείς έχετε φοβίες άραγε; Για πείτε, για πείτε!
32 σχόλια:
Πάντως μία φοβία την έχεις ξεπεράσει!
Δεν φοβάσαι τον Κακό Λύκο!
:)))
Καλό Σαββατοκύριακο Κοκκινοσκουφίτσα :)
φοβάμαι τους δικηγόρους...
:)))))
Όλοι έχουμε φοβίες, αρκεί να μην τις αφήνουμε να μας κερδίζουν στις αναμετρήσεις. Όπως σωστά λες, οι άτιμες αυξάνονται εν ριπή οφθαλμού. Συνήθως η ρημάδα η ριπή λαμβάνει χώρα μετά τα 18. Δεν θα σου μιλήσω γι' αυτές. Θα προσποιηθώ ότι δεν υπάρχουν για να μην τους δώσω και αέρα. (Κάτι που με δυσκολία μπορώ να κάνω όταν μπαίνω στα αεροπλάνα, ειδικά τα τελευταία 3-4 χρόνια.)Σε κάθε κούνημα του αεροπλάνου νομίζω ότι μας χτύπησε θανατηφόρος κεραυνός ο οποίος μας κατέστρεψε παντελώς τις μηχανές ή ακόμη χειρότερα έκοψε κάποιο από τα φτερά, (συνήθως το φτερό που βρίσκεται στην πλευρά την οποία κάθομαι), και σε κάθε ανακοίνωση της αεροσυνοδού νομίζω ότι θα ακούσω την εντολή "προσδεθείτε-πέφτουμε." Τσεκάρω πάντα αν υπάρχει σωσίβιο κάτω από το κάθισμα μου, (περίπου 300 φορές κατά τη διάρκεια της πτήσης), ενώ παράλληλα διερευνώ δια της όσφρησης την ατμόσφαιρα της καμπίνας για ύπαρξη ύποπτου καπνού. Εδώ την πατάω πολλές φορές επειδή που και που καίγεται κανένα ψωμάκι από κείνα που ετοιμάζουν για να μας σερβίρουν με αποτέλεσμα να μου κόβεται και η όρεξη. Άστα να πάνε. Τώρα κατάλαβες γιατί επιθυμώ διακαώς να διατεθεί στο κοινό η μηχανή του χρόνου; Να διακτινίζομαι και τέλος.
Χρόνια πολλά για την γιορτή σου και συγγνώμη που καθυστέρησε τόσο πολύ η ευχή μου. Είμαι απαράδεκτη και το ξέρω. Λογικά στερούμαι του δικαιώματος να κεραστώ κουραμπιεδάκι ε; (Βασίζομαι στην καλοσύνη σου...)
@κακός λύκος
χαχαχαχαχα
@κοκκινοσκουφίτσα μήπως να το δεις πιο σοβαρά το θέμα με κάποιον ειδικό;
Κοριτσάκι, όλοι έχουμε φοβίες, αλλά θα σου πω και εγώ αυτό που σου είπε ο Polykarpos, μήπως κάποιος ειδικός σε βοηθήσει; Εντάξει υψοφοβία έχω και εγώ, όχι όμως και να ανέβω στη σκάλα να αλλάξω μια λάμπα. Μην το αφήσεις γιατί θα σε αφήσει και αυτό και θα γίνει πιο έντονο. Φιλιά, την καλησπέρα μου!!!!
Υψοφοβία έχω κι εγώ αλλά όχι σε τόσο προχωρημένη κατάσταση.
Εχω όμως αραχνοφοβία σε προχωρημένο βαθμό.Δεν μπορώ να δω αράχνη ούτε ζωγραφιστή.Με πιάνει ταχυκαρδία και τρέμω ολόκληρη ακόμα και στις πιό μικρές.Κι εδώ που είμαι κάθε άλλο παρά μικρές είναι οι σκασμένες!
Φιλάκια και καλό ΣΚ
Εχω μία και μοναδική φοβία: τις πεταλούδες. Δε φοβάμαι κατσαρίδες, ποντίκια κλπ σιχαμερά,δεν έχω υψοφοβία-κλειστοφοβία-αγοραφοβία κλπ, αλλά τρεμω τις πεταλούδες! Οταν ημουν μικρή δεν ήθελα να τις βλέπω ούτε σε ζωγραφιές ή φωτογραφίες, αλλά το έχω ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό και τώρα απλά δε θέλω να έρθουν πολύ κοντά μου. That's all :)
Κοκκινοσκουφίτσα σ' ευχαριστώ για τα χρόνια πολλά!
Επίσης χρόνια πολλά και σε σένα!
Ναι ξέρω, περίεργο θέμα διάλεξα για να σου ευχηθώ σε σχόλιο, αλλά τι να κάνω που είναι αυτό το πιο πρόσφατο; :Ρ
Η δική μου φοβία;
Ύστερα από μαζικό τσίμπημα από 10-15 σφήκες στα 13 μου... Οι σφήκες!!!
Τις ανέχομαι, αλλά αν με πλησιάσουν απομακρύνομαι, με ψυχραιμία τώρα πια και χωρίς συμπτώματα πανικού ευτυχώς.
εγώ φοβόμουν το ύψος όταν ήμουν μικρή, μέχρι πριν λίγο καιρό που βάψαμε το σπίτι, ούτε καν να διανοηθώ ν ανέβω σε σκάλα... ευτυχώς το ξεπέρασα ξέροντας πως άμα πέσω, θα με πιάσει ο Άκης (μου το επιβεβαίωσε άπειρες φορές!!)
φοβάμαι τις μεγάλες αράχνες!! α πα πα πα πα πα!! ποιός Θεός τις έφτιαξε ρε παιδί μου!!
είμαι και κλειστοφοβική.. και αγοραφοβική.. αλλά αυτά είναι επιλεγμένα(ανάλογα την ψυχολογία μου δηλαδής..)
άνθρωπος είσαι κι εσύ μωρέ, λογικό να έχεις μερικές αδυναμίες και φόβους...
μάκια!!!
ΜΠΟΥ! σας τρόμαξα?
Κοκκινοσκουφίτσα μου φοβίες έχω πολλές αλλά η πιο σημαντική είναι με τις κατσαρίδες με φτερά. Μόνο που το γράφω τώρα με πιάνει μια σιχαμάρα. Είμαι ικανή ολόκληρο βράδυ να μην κοιμηθώ αν εντοπίσω ότι μπήκε καμιά μέσα στο σπίτι και κρύφτηκε. Φοβάμαι ότι θα έρθει, θα κάτσει πάνω μου και θα μπει στο στόμα μου! Σίχαμα! Δεν μπορώ να αντέξω να το σκεφτώ. Ό,τι αυτό το βρωμερό αντικείμενο που δεν έχει τίποτα μα τίποτα ωφέλιμο να προσφέρει θα αγγίξει το σώμα μου. Τρελαίνομαι!
Το παράξενο με μένα είναι ότι παλία φοβόμουν και το σκοτάδι. Κοιμόμουν πάντα με αναμμένο ενα φως στο σπίτι. Τα τελευταία χρόνια το ξεπέρασα εντελώς χωρίς να το επιδιώξω. Έτσι απλά ένα βραδυ κοιμήθηκα στο σκοτάδι χωρίς φως και δεν φοβόμουν και αυτό ήταν. Τώρα κοιμάμαι συνέχεια στο σκοτάδι. Και να φανταστείς φοβόμουν τόσο πολύ που μια φορά είχε κοπεί το ρεύμα και με έπιασε στον ύπνο δύσπνοια και όταν ξύπνησα και είδα πως δεν έχει φως άρχισα να τρέχω σαν τρελη να βρω κερί. Και τώρα τίποτα! :)
Καλή βδομάδα!
Κακέ μου Λύκε, πάντα θα σε φοβάμαι λιγάκι, γιατί είσαι πανέξυπνη και καταφερτζού! Φιλιά πολλά! Καλή εβδομάδα πλέον!!!
Λασπολόγε: Δικαίως..... !))))))))))
Eλενάκι μου, γεια σου! Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, ως γνωστόν η γιορτή κρατάει σαράντα ημέρες, οπότε πολύ έγκυρα και έγκαιρα ευχήθηκες κι εσύ! Γιατί τόσο λιτό κέρασμα όμως; Διαθέτουμε από όλα τα καλά, για νηστεύοντες και μη. Άσε που μου έχουν πει για ένα μέρος στη Δάφνη που φτιάχνει εξαιρετικό σουφλέ !))))
Άσε, αεροπλανοφοβία έχω κι εγώ και την καταπολέμησα χρησιμοποιώντας αεροπλάνο μόνο για κοντινά ταξίδια. Πολλά φιλιά!!!
Polykarpe, άσε καλύτερα, γιατί έχω δει σε κάτι αμερικάνικες ταινίες πώς το χειρίζονται το θέμα οι ειδικοί: σου κάνουν ομοιοπαθητική! ήτοι, φοβάσαι σου λέει το ύψος; κάνε μου τώρα μια πασαρέλα σε αερογέφυρα να ξεπεράσεις το φόβο σου! Εγώ και μόνο που το σκέφτομαι λιποθυμάω!!!
Stavroula, τα ίδια που λέω και στον Πολύκαρπο ισχύουν. Άσε μην πάω για καλύτερα και βγω χειρότερα. Ξέρεις, ακόμη μέχρι το επίπεδο λάμπας κάτι πάει κι έρχεται. Και πήρα και κάτι ωραίες γαλάζιες κουρτίνες από τη λαική το Σάββατο έτοιμες ραμμένες και λιμπίζομαι να τις κρεμάσω. Δεν ξέρω, μπορεί να λειτουργήσει σαν κίνητρο και να τα καταφέρω τελικά :))))
Μάτα μου, κι η αραχνοφοβία δεν είναι αστεία υπόθεση. Ποιος μας επηρεάζει άραγε κι αποκτούμε τέτοιες φοβίες; Φιλάκια. Καλή εβδομάδα!!!
Dorothaki μου, νόμιζα ότι μετά το ζελέ της ντομάτας είχαμε κλείσει με το θέμα των εκπλήξεων εκ μέρους σου. Όμως όχι, διότι η πεταλουδοφοβία ξεπερνά μακράν το ντοματοζελέ. Πάντως μπράβο σου που το νίκησες, αν μπορείς ρίξε καμιά ιδέα γιατί δεν μας βλέπω καλά. Έχει μέλλον ακόμη η ιστορία, με φαντάζεσαι σε δέκα χρόνια να μην μπορώ να καθίσω ούτε σε πολυθρόνα;;;
Everything, χρόνια μας πολλά! Πώς ήταν η εκδρομούλα; Πέρασες καλά; Αυτό καλό μου δεν είναι φοβία, δικαιολογημένη προφύλαξη είναι. Πω πω, πρέπει να μας πεις λεπτομέρειες για το περιστατικό. Πόσες είπες ότι σε τσίμπησαν;
Maria, κάπως έτσι θα το προσπαθήσω κι εγώ, γιατί δεν γίνεται άλλο. Τόσων αιώνων γαιδούρα να φοβάμαι είναι πολύ!!! Λες το βάψιμο να βοηθήσει; Ή μπορεί κι οι κουρτίνες που έλεγα πριν στη Σταυρούλα. Για την επιλεκτική αγοραφοβία και κλειστοφοβία, κατάλαβα νομίζω τι εννοείς. Έχετε ασθενείς στο νοσοκομείο που να παρουσιάζουν συμπτώματα τέτοιων φοβιών και αν ναι, πώς τους αντιμετωπίζετε; Φιλιά!!!
Ολα μεσα στο μυαλο μας ειναι πιστεψε με!Πολεμησε το μονη σου και μην το αφησεις να του περασει.Εμενα αφου περασαν οοοολες οι φοβιες απο πανω μου(η τελευταια ηταν ο φοβος οτι θα πεθανω εδω και τωρα!!!)τιε εκανα ξουτ γιατι τις βαρεθηκα.Το μονο που μου εχει μεινει ειναι οι κατσαριδες!!!Αλλα κι αυτο το ξεπερναω σιγα σιγα,αφου εχω σκοτωσει 2-3 και δεν πηδαω πανω στο τραπεζι πλεον οταν τις βλεπω!!!!!!!
Γεια σας Μαριβίλη και Φρέντυ! Καλωσήρθατε στα μέρη μας! Ώστε είχε κι άλλος τη φοβία με το θάνατο, έτσι; Δεν είμαι μόνη μου; Νομίζω ότι έχεις δίκιο, εγώ θα το παλέψω, και ίσως μια μέρα να καταφέρω αυτό που εσύ κατάφερες να αποφύγεις: να μπορω να πηδάω πάνω στο τραπέζι χωρίς να ζαλίζομαι! :))))
ηθελες και Θώδη χασοδίκη. Πώς θα ανέβαινες πάνω στα τραπέζια να κουνήσεις την κορμάρα?
Άμα ήτανε για Θώδη, ΠιΠίτσα, θα την ξεπερνούσα τη φοβία ή θα κουνιόμουν καθισμένη στην καρέκλα. Που' σαι συ βρε, που ΄σαι συ;;;
Γλυκιά μου Κοκκινοσκουφίτσα, έχω μια φοβία η οποία είναι πολύ αστεία....Αλλά θα την πώ...
Φοβάμαι οτι μπορει κάποια στιγμή να με κυνηγήσει κάποιος και όπως θα τρέχω να χάσω τα παππουτσία μου και να μην μπορώ να συνεχίσω....
Την καλημέρα μου και καλό σου μήνα!
Το έχω προσέξει με τους ανθρώπους μου και με τον εαυτό μου, οι φοβίες μας αυξάνονται ανάλογα με την ηλικία μας! Είναι που γινόμαστε περισσότερο ρεαλιστές, είναι που έχουμε μεγαλύτερη αντίληψη του κινδύνου? Δεν ξέρω...
Μου κάνει εντύπωση πάντως που ενώ έχεις τόσο πρόβλημα με την υψοφοβία, εκεί το προσπαθείς να την διασχύσεις τη γέφυρα και το παλέυεις να κατέβεις στην σπηλιά! Που δεν τα καταφέρνεις πάντα δεν πειράζει τόσο, είναι πιο σημαντικό που δεν το απορίπτεις εξ' αρχής! Νομίζω πως πρέπει να μιλήσεις με έναν ειδικό, είναι θέμα πολύ λίγων συνεδριών να είσαι πάλι έτοιμη για τη μεγάλη ανάβαση ;)
Εγώ το είχα το θεματάκι μου με το ύψος, να ανέβω μπορούσα, να κατέβω ήταν το θέμα. Κοιτούσα κάτω και μου ερχόταν να μείνω πάνω στο δέντρο και να κάνω τη μαϊμού για πάντα! Το δούλεψα όμως και νομίζω πως τώρα το έχω ξεπεράσει. Ή σχεδόν...
Και τη 'βάρκα' στο λούνα πάρκ φοβόμουν! Μάλλον λόγω του προηγούμενου φόβου... Δεν είχα πρόβλημα με τα υπόλοιπα παιχνίδια, τρενάκια που πήγαιναν σα δαιμονισμένα, τρενάκια που με γυρνούσαν τούμπα, αλλά στην ιδέα της αθώας βαρκούλας κολλούσε το στομάχι μου στην πλάτη μου! Μα είμαι περήφανη, τώρα καταφέρνω να επιζήσω μετά από μια βόλτα με τη βάρκα στα ψηλα :)
Με τις προσγειώσεις των αεροπλάνων με πιάνει που και που το κάτιτις μου, αλλά πού θα μου πάει?
Καλή σου μέρα και καλό μήνα!
next_day, κούκλα μου, αυτό που περιγράφεις το έχω δει πολλές φορές σε εφιάλτη, όπως και το να έχει πιαστεί το ρούχο μου σε κάποιο εμπόδιο, καρφί ή κλαδί δέντρου και να πεθαίνω από το φόβο μου! Καλό μήνα!!!
Fri μου, καλό μήνα! Ελπίζω από δω και εμπρός η ημερα σου να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Οι περιγραφές σου για το λούνα παρκ το πιστεύεις ότι μου έφεραν ζάλη και ιδρώτα; Σκέψου και να με ανέβαζες σε καμιά ρόδα. ΠΑΝΙΚΟΣ!!! Όσο για το αν το προσπαθώ, ε, τι να πω, δεν ήθελα να παραδοθώ και τελείως αμαχητί. Άσε που στη μία περίπτωση ήταν για την αγάπη μου ρε γαμώτο :))))
Σε καταλαβαίνω απόλυτα , γιατί και εγώ έχω δυο φοβίες αξεπέραστες.Τρέμω τις κατσαρίδες και τις ...άκρες.Δεν μπορώ να σταθώ ούτε για δευτερόλεπτο σε άκρη παραλίας, στην άκρη σκάλας, σε άκρη λόφου , γκρεμού , γενικά, παθαίνω σαν ζαλάδα , σαν να θέλω να εξαφανιστώ.Όσο για τις κατσαρίδες αδιανόητο ο τρόμος μου , μπορώ να ..αυτοκτονήσω παρά να με αγκίξει έστω και για δέκατα δευτερολέπτου ή να με πλησιάσει...
Αχτίδα μου καλησπέρα και καλό μήνα! Σε καταλαβαίνω απόλυτα, αυτό με τις άκρες κι εγώ δεν το αντέχω. Όμως τι εννοείς όταν λες στην άκρη παραλίας;
Τι βλέπω; Ανακαινίσαμε- ανακαινίσαμε; Μας έπιασε η Ανοιξιάτικη διάθεση ε;
Λενιώ μου, μας έπιασε, μας έπιασε για τα καλά μάλιστα. Εξ απίνης. Γιορτάζει όλη η πλάση, γιορτάζω και εγώ. Είχα βαρεθεί λίγο την παλιά εικόνα και είπα να βάλω λίγο πράσινο. Παίζω κιόλας και πειραματίζομαι λίγο για να μαθαίνω. Πριν διάβασα το ποστ σου, αλλά θα σου απαντήσω στη σελίδα σου. Φιλιά!!!
Δημοσίευση σχολίου