Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Tο επάγγελμά μου μέσα!

Το ότι είμαι δικηγόρος το έχω γράψει στο προφίλ μου, το στόλισα καλά καλά κι από τότε το ξέχασα γιατί δεν με φτιάχνει κιόλας η δουλειά που κάνω. Εγώ πρίμα μπαλαρίνα ήθελα να γίνω, αλλά είχα 20 κιλά περισσότερα και 10 πόντους λιγότερους.
Παρόλα αυτά, ξεκίνησα με κέφι και με τις καλύτερες προθέσεις να αλλάξω την κοινωνία, τον κόσμο κλπ κλπ (ναι έβλεπα και Μάτλοκ και Δικηγόρους του Λος Άντζελες και Νόμος και Τάξη και όλα τα σχετικά - τέτοιο μοσχάρι ήμουνα). Όμως η πραγματικότητα σιγά σιγά με βάζει σε ένα κανάλι που είναι πολύ ψυχοφθόρο. Ατέλειωτες ώρες δουλειάς, έλλειψη προσωπικής ζωής.
Θα πω πρώτα τα άσχημα για να φύγουν από τη μέση. Πολλές φορές η δουλειά μου περιλαμβάνει να αντιμετωπίζεις αντιδίκους θυμωμένους, πικραμένους, φοβισμένους, ή απλώς κλαψιάρηδες και ευθυνόφοβους. Σήμερα παραδείγματος χάριν, έχω ριχτεί στην ευχάριστη αποστολή να εισπράξω τα καθυστερούμενα ενοίκια από τον κακοπληρωτή νοικάρη της θείας μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς με αρρωσταίνει αυτό. Κλαίει, φωνάζει, με βρίζει από το τηλέφωνο, μου λέει ότι έχει καρκίνο (μακριά από μας), ότι έχει καταστραφεί οικονομικά, ότι τον αποτελειώνουμε έτσι. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Κι εγώ πρέπει να έχω κατά νου ότι 99% ψεύδεται ασύστολα και πάει να φάει τα λεφτά μιας καλοκάγαθης γριούλας και ότι δεν πρέπει να μασήσω ό,τι κι αν μου πει και αν μπορώ να τον πιέσω να πληρώσει. Θαύμα έτσι; Ειδικά με τον χαρακτήρα που έχω!
Άσχημο δεύτερο και τελευταίο: Πριν από λίγο, μου τηλεφώνησε μια παλιά μου γειτόνισσα που βρήκε το τηλέφωνό μου μέσω μιας άλλης κοινής μας γνωστής στο Facebook για να μου πει ότι χωρίζει σε πολύ άσχημο κλίμα και θέλει να αναλάβω την υπόθεσή της. Αν σας πω ότι ώρες ώρες νιώθω σαν σφουγγάρι; Αισθάνομαι ότι απορροφώ όλους τους κραδασμούς, ότι όλα τα προβλήματα των πελατών μου είναι και δικά μου.
Στα καλά τώρα. Κάθε τόσο, αυτή η δουλειά μου δίνει την ευκαιρία να νιώσω εκείνο το υπέροχο πράγμα που δεν ξέρω πώς το λένε, εγώ πάντως το περιγράφω ως εξής: πιστεύω ότι ο καθένας από εμάς είμαστε ένα γραναζάκι που δίνει ώθηση στον κόσμο. ή αν προτιμάτε το κρικάκι σε μια τεράστια αλυσίδα. αν μπορέσουμε από το πόστο μας να βοηθήσουμε να πάει λίγο πιο μπροστά αυτός ο κόσμος, τότε όλα πάνε καλά . Ε, κι εγώ καμιά φορά έχω την ευκαιρία να αισθανθώ ότι βοηθάω να πάνε όλα καλύτερα και νιώθω την πληρότητα και την ικανοποίηση που σου χαρίζει μόνο η προσφορά. Δεν ξέρω αν κάνει να το πω, αλλά θυμάμαι μια γιαγιά που ήταν μόνη της στην Ευελπίδων και προσπαθούσε να βγάλει άκρη με το χαρτομάνι, αλλά επειδή δεν μιλούσε καλά τα Ελληνικά δεν μπορούσε να συνεννοηθεί. την είδα, έκανα ένα δύο πραγματάκια τόσα δα μικρά και τελικά η γιαγιά πήρε το χαρτί που χρειαζόταν για να εισπράξει κάποια χρήματα νομίζω από το Ταμείο της. Από τότε, κάθε χρόνο στη γιορτή μου μου στέλνει μια κάρτα με ευχές. Το πιστεύετε ότι είναι η μεγαλύτερη χαρά που έχω πάρει μέχρι τώρα από αυτή τη δουλειά; Η μεγαλύτερη. Τις κάρτες τις έχω όλες φυλαγμένες και αν κάνω παιδιά, αυτή την κληρονομιά θα τους αφήσω πρώτα πρώτα. Γαμώτο, τα λέω και συγκινούμαι μόνη μου.
Αυτά τα νέα της ημέρας. Συνεχίστε να βοηθάτε με το από κάτω ποστ, ειδαλλιώς θα πάω στο γάμο ντυμένη Αμαλία (εχω μια στολή της γιαγιάς μου στην ντουλάπα) και το έθνικ νομίζω δεν το εκτιμούν πια ούτε στην επαρχία μας.
Φιλιά μικρά μου. Να έχετε το πιο τέλειο βράδυ που είχατε μέχρι σήμερα

Βοήθεια συντρόφοι


Σήμερα θα σας θέσω προ των ευθυνών σας. Mάλιστα των ευθυνών σας. Διότι να ξέρετε, εδώ μέσα όποιος μπαίνει και διαβάζει τι γράφω, το κάνει υπ' ευθύνη του. επομένως ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.
Χιούστον, έχουμε πρόβλημα. Όχι ακριβώς πρόβλημα. Γάμο έχουμε να πάμε την Κυριακή στην επαρχία. Καλό αυτό, δε λέω, να ζήσουν τα παιδιά να τα χαιρόμαστε και στα δικά μας οι ελεύθεροι, καμία αντίρρηση. Όμως όμως όμως .... Ζήτημα τεράστιο ορθώνεται μπροστά μου. Τι φοράμε καλέ; Όλη μου η ντουλάπα είναι γεμάτη γραφειόρουχα (ξέρετε, παντελονάκια μαύρα για τη δουλειά, πουκαμισάκια άσπρα για τη δουλειά, κουστουμάκια για τα δικαστήρια και άλλα τέτοια). Άντε και λίγες φορμοπιζάμες για το σπίτι και κάνα δυο τζινάκια. Α και ένα μεταξωτό νυχτικό (μη ρωτάτε πολλά.... έχω ελπίδες).
Τι φοράνε παιδιά μου; Τι να βγω να πάρω; είμαι άσχετη με τα ψώνια. Μπορώ να γυρνώ μια ολόκληρη μέρα τα μαγαζιά και να γυρίσω σπίτι με το εκατοστό μαύρο πουλόβερ. Ενώ χρειαζόμουν μπουφάν ας πούμε. Πάντα τέτοια.
Δώστε μου ιδέες. Είμαι κοντή, χοντρή, καστανομελαχρινή με ανοιχτόχρωμο δέρμα. Ο γάμος είναι φίλων μου και ο καιρός προβλέπεται συννεφιασμένος. Βοηθήστε με, γιατί αύριο πρέπει να βγω στη γύρα
Επίσης. Άμα πάω κομμωτήριο Σάββατο μεσημέρι να τιθασεύσω την αφάνα μου, θα είναι αξιοπρεπής την Κυριακή το μεσημέρι για το γάμο; Ή θα ξυπνήσω σαν Γκρέμλιν την Κυριακή το πρωί;
Αυτά και άλλα καυτά ερωτήματα καλείσθε να απαντήσετε φίλοι μου καλοί. Βάλτε τα δυνατά σας και σώστε με από βέβαιο ρεζιλίκι!

Θα εκτιμηθούν προτάσεις με έξτρα τ(σ)ιπς, ας πούμε με τι πατούμενο συνδυάζουμε το ρούχο που συνιστάτε, τι τσαντικό, κλπ κλπ κλπ. Να είστε ευγενικοί και κομψοί στη φρασεολογία σας (Απαγορεύονται ας πούμε οι φράσεις "Για μια φακλάνα όπως η πάρτη σου ενδείκνυται...". Προειδοποιώ. Θα βάλω μετριασμό σχολίων).

Φιλιά και ευχαριστώ προκαταβολικά!

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Μια βροχή κι ένα μπουρνούζι



Δεν ξέρω γιατί το θυμήθηκα αυτό. Είμαι στη δουλειά ακόμα και ήθελα να χαλαρώσω λίγο και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό μια ανάμνηση από πολύ παλιά, από τότε που ήμουν 60 κιλά βία και ήταν της μόδας τα κοκοράκια στα μαλλιά.
Όταν ήμουν 18 χρονών, έβγαινα για λίγους μήνες με ένα παιδί 28 χρονών. Καλά, μου φαινόταν τεράστια διαφορά ηλικίας τότε. Όχι αρνητικά. Ένιωθα ωραία να κυκλοφορώ μαζί του. Αυτό που με τρέλαινε και με εξίταρε ήταν το πόσο απρόβλεπτο άτομο ήταν, με πόσα διαφορετικά πράγματα καταπιανόταν και τα έβγαζε πέρα. Καταπληκτικό μυαλό. Πολλές φορές τον έβρισκα έξω από τη σχολή μου να με περιμένει χωρίς να το ξέρω. Συχνά ήταν κι αυτός σκαστός από τη δουλειά του. Ανεβαίναμε στη μηχανή του (750άρα ΥΑΜΑΗΑ, κάτσε καλά μου φαινόταν τότε) και πηγαίναμε βόλτες. ούτε τον ρωτούσα ποτέ πού πηγαίναμε, ούτε με ένοιαζε. μου άρεσε που ήμουν τόσο πιτσιρίκα, που κρατούσα από τη μέση τον κούκλο (έτσι τον έβλεπα) και ανέμιζαν τα μαλλιά μου στον αέρα. καταλήγαμε στη θάλασσα συνήθως. του άρεσε η θάλασσα και η μουσική.
Ένα βράδυ ήμασταν στο σπίτι του και .... καταλαβαίνετε. είχε νυχτώσει, εκείνος έκανε ντους και βγήκε από το μπάνιο τυλιγμένος σε ένα γαλάζιο μπουρνούζι. το σπίτι του ήταν στους τελευταίους ορόφους μιας πολυκατοικίας, τώρα δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιον και η θέα ήταν φυσικά ... προς τη θάλασσα. Ξαφνικά από τα κλειστά πατζούρια ακούσαμε τον ήχο της βροχής που ξεκινούσε να πέφτει. Άνοιξε το παράθυρο, μετά ήρθε στο κρεβάτι, με τύλιξε και μένα μέσα στο θεόρατο μπουρνούζι και καθόμασταν αμίλητοι και ακούγαμε τη βροχή να πέφτει. Τώρα που το θυμάμαι, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει. Ξαναγίνομαι το 18άρικο που ονειρευόταν, πετούσε στα ουράνια, γελούσε, έκλαιγε το ίδιο εύκολα, και ένα βράδυ σε ένα δώμα μοιράστηκε μια βροχή και ένα μπουρνούζι. Πολύ μου λείπει αυτό το κοριτσάκι!

Δ, να είσαι καλά όπου και να' σαι.


ΥΓ. Κ@τερίν@, αυτό ανήκει στις κλαψο.....ές ή όχι; βοήθησέ με, δεν είμαι σίγουρη!

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Me, me, me


Διάβασα τα σχόλιά σας στο ποστ για το βραβείο και ήταν τόσο γλυκά και αγαπησιάρικα που... προβληματίσθηκα. Αναρωτήθηκα μήπως σας δίνω άθελά μου λανθασμένη εικόνα για τον εαυτό μου. Γιατί δεν είμαι αυτός ο τόοοοοσο γλυκός και ωραίος άνθρωπος που περιγράφετε, ούτε κατά διάνοια. Ειδικά την τελευταία περίοδο νιώθω συχνά το χειρότερο γομάρι που έχει πατήσει αυτή τη γης. Συχνά η σκοτεινή μου πλευρά παίρνει το πάνω χέρι και τότε όλα γίνονται... κόκκινα της φωτιάς. Βρίζω ενώ δεν έβριζα ποτέ, θυμώνω με χαζά πράγματα, νιώθω ολοένα και πιο στριμωγμένη και εγκλωβισμένη σε καταστάσεις που πια δεν αντέχω, έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου σε πολλούς ανθρώπους και κυρίως νιώθω ότι έχω χάσει τελείως τον μπούσουλα σε όλα: επαγγελματικά, προσωπικά, συναισθηματικά, βάλτε κι ό,τι άλλο θέλετε. Α, και λόγω ανασφάλειας, αποφεύγω και αναβάλλω πράγματα που πρέπει να κάνω. Και πολλές φορές φοβάμαι για μένα, για το μέλλον, για όλους μας. Τρώω φρίκες και μελαγχολίες από το πουθενά. Κι όμως, από την άλλη νιώθω και πιο ΖΩΝΤΑΝΗ από ποτέ.
Τελικά μπορεί να μην είναι τελείως κακό και κατακριτέο πού και πού να ζεις και να αποθεώνεις το Μαύρο Κομμάτι μέσα σου. μπορεί να είναι και τελείως υγιεινό και ωφέλιμο, αρκεί να μην καταλήγεις να βλάπτεις τους γύρω σου.
Αυτό ήθελα να σας πω για να είμαστε εξηγημένοι. Επειδή και στο παρελθόν έχω καταχωρηθεί στο γενικό υποσυνείδητο ως "η καλή κοπέλα", ενώ εγώ δεν αισθάνομαι έτσι όταν σκέφτομαι εμένα. μάλλον ως γήινη και ατελή μπορώ να με περιγράψω. και πολύ το χαίρομαι!

Σας φιλώ πολύ πολύ

Και να κάνω και μια ερώτηση για την κρίση σας: αφού με βράβευσαν δύο άτομα, ο George και η Mata, μήπως μπορούμε να θεωρήσουμε ότι δικαιούμαι να απονείμω κι εγώ βραβείο σε άλλα 8 άτομα, δηλαδή 8 Χ2; αν πιστεύετε πως ναι, ενημερώστε με, γιατί έχω πολλούς υπόψη μου που νιώθω άσχημα που δεν φτάσαν τα βραβεία για να τους δώσω!!!

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Δεν έχω λόγια


Σήμερα το πρωί, ενώ όλα πήγαιναν στραβά εξ αρχής, π.χ. είχα αργήσει στη δουλειά λόγω κίνησης, δεν ένιωθα τον συνηθισμένο και αναμενόμενο εκνευρισμό. αντίθετα ένιωθα ανάλαφρη και ενθουσιασμένη, χωρίς να ξέρω γιατί. και μόλις ήρθα στο γραφείο και μπήκα στο μπλογκ μου, κατάλαβα (να ξέρετε ότι πιστεύω στα προαισθήματα). Με βράβευσαν καλέ!

Πραγματικά δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω τους δύο φίλους που μου έκαναν τέτοια τιμή να μου απονείμουν βραβείο!!! δεν ξέρετε πόσο χάρηκα!! έβλεπα από εχθές άλλους φίλους που έπαιρναν το βραβείο αυτό και ζήλευα, παρόλο που το θεωρούσα απίθανο να πάρω κι εγώ. πρώτη φορά παίρνω τόσο σημαντικό βραβείο!! μου έφτιαξε τη χιλιετία!
Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις.Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά.Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι.Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο!Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!Αυτό το βραβείο για Blog, πρέπει να δοθεί σε οκτώ αγαπημένους σας bloggers, και οι οποίοι με τη σειρά τους, θα το προτείνουν πάλι με τη σειρά τους, σε οχτώ αγαπημένους bloggers ο καθ' ένας τους κ.ο.κ.»Proximidade is described as follows:"This blog invests and believes in PROXIMITY - nearness in space, time and relationships.These blogs are exceedingly charming.These kind bloggers aim to find and be friends.They are not interested in prizes for self-aggrandizement!Our hope is that when the ribbons of these prizes are cut, even more friendships are propagated.Please give more attention to these writers!This blog award should be sent to your favorite eight bloggers and they, in turn should forward to eight of their favorites"You should include the text for Proximidade (above) in your announcement".
Είμαι χαρούμενη που μπορώ να δώσω κι εγώ με τη σειρά μου το βραβείο αυτό στους:
Πουαντερί (
http://maritsa3.blogspot.com/)
George (
http://ab-see.blogspot.com/)
Mάτα (
http://mata08.blogspot.com/)
Χαρίκλεια (
http://wx-to-mati-mou.blogspot.com/)
Λασπό και Κατερίνα (
http://www.flatmud.net/)
Θεία Λένα (
http://thialena.wordpress.com/)
Mαρία (
http://dream-maria.blogspot.com/)
και βέβαια στην Άσπα (
http://aspaonline.blogspot.com/)
Μακάρι να μπορούσα να προτείνω κι άλλους, όλους όσους διαβάζω και με εμπνέουν. Για παράδειγμα τη Μαρία (
http://merriesmelodies.blogspot.com/). Ή στον Κακό Λύκο (http://kakoslykos7.blogspot.com/). ή στην Κοπτοραπτού (http://koptoraptou.blogspot.com/). Ή στην Όλγα (http://fragments-of-life-olga.blogspot.com/). ή στη Δημιουργία (http://dimiourgo.blogspot.com/) και στην υπέροχη κορούλα της (http://sparklingshoes.blogspot.com/) και στη Χρυσούλα (http://xrysoulini1969.blogspot.com/).
Κάποιοι από αυτούς που προτείνω έχουν ήδη πάρει πολλά τέτοια βραβεία, ωστόσο δεν μπορούσα να μην τους το απονείμω κι εγώ. Και πάλι ευχαριστώ.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Τεχνικές δυσκολίες

Ι power blogger, μάλιστα. ωραία, εγώ τον power τον blogger. όμως τελευταία αυτός δεν μου τα λέει πολύ καλά. εδώ και μερικές ημέρες, πάνω που χαζοχάρηκα ότι εεεεεεπιτέλους οι κόποι σας έπιασαν τόπο και ξεστραβώθηκα και έμαθα να βάζω φωτογραφίες στο μπλογκ, τσουπ! πάω να κατεβάσω καμιά φωτό από το διαδίκτυο και δεν μου την ενσωματώνει με τίποτα μα με τίποτα στις αναρτήσεις. μετά είδα ότι το αναφέρει και ως πρόβλημα το ίδιο το σύστημα. Θα αποκατασταθεί βέβαια γρήγορα από ό,τι είδα. οπότε κι εγώ αποθηκεύω και μετά τις περνάω στο μπλογκ και θα δούμε.
επίσης: (αλλά μάλλον εδώ φταίω εγώ, κάτι θα έκανα λάθος μες την ασχετοσύνη μου) χθες ελέησε ο Θεός, μου έστειλε το Άγιο Πνεύμα και είδα πώς μπορώ να προσθέσω τη λίστα με τα ιστολόγια που παρακολουθώ. και ενθουσιάζομαι και αρχίζω να προσθέτω και να προσθέτω και να προσθέτω. και τα αποθηκεύω και μετά γυρνάω στη σελίδα μου και καμαρώνω. και σήμερα που προσπάθησα συγκεκριμένα να μπω στο μπλογκ της Μάτας, τίποτα. μου έβγαζε κάτι ακαταλαβίστικα στη σανσκριτική και έτσι κι εγώ διέγραψα όλη τη λίστα και θα τη φτιάξω από την αρχή.
τελευταίο, λίγο άσχετο, αλλά δεν πειράζει. σκέφτηκα να δημιουργήσω μια ετικέτα που να είναι μόνο για όσα δικά μου χαζά μου έρχονται στο μυαλό (τύπου κλαψομ......ές όπως της προηγούμενης Παρασκευής, ποιηματάκια και άλλα τέτοια). εσείς αν θέλετε όταν βλέπετε τέτοια ετικέτα θα την αγνοείτε με την ησυχία σας και εγώ από την άλλη θα έχω ένα χώρο να ξεχαρμανιάζω ψυχικά και δημιουργικά χωρίς να σας ενοχλώ. αύριο το πρωί θα αξιωθώ να το κάνω. νομίζω καλή ιδέα είναι. δεν θέλω να σας ζορίζω με τα ψυχοβγαλτικά μου
Αυτά για την ώρα
Η Χαμένη στο Διαδίκτυο Κοκκινοσκουφίτσα σας
Πολλά Φιλιά!
Blogger, αν είσαι εκεί έξω τώρα και με ακούς, συγχώρεσέ με, δεν το ήθελα, δεν το ήθελα να μιλήσω άσχημα για σένα. ειδικά αφού εσύ με έκανες άνθρωπο! φιλιά και σε σένα!

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

ποιητική εκτέλεση




Κι εσύ μικρέ Γενάρη


για κάνε μου τη χάρη


και φέρε για τους φίλους μου


λίγη ζεστή αγκαλιά


να πάψουν να υποφέρουν


μάθε τους για να ξέρουν


ότι μετά το σύννεφο


διώχνει ο ήλιος τα παλιά


διάβασα μερικά μπλογκ φίλων και διέκρινα λίγο πεσμένη διάθεση και επειδή κι εγώ περνάω συχνά τέτοια φάση, αφιερώνω αυτά τα στιχάκια που σκάρωσα μέσα σε 35'' (οπότε μη με δείρετε αν δεν σας αρέσουν). ελπίζω να φέρουν γούρι και να αλλάξει η διάθεση όλων μας προς το καλύτερο!

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

.. Και κάτι καλό για αλλαγή - 15' δημοσιότητας


Καλοί μου φίλοι, οι Καρκίνοι είναι κυκλοθυμικοί τύποι. όπερ σημαίνει το πρωί κλαίνε, το μεσημέρι γελάνε. κι επειδή μεσημέριασε και άλλαξε το μουντ, θα γράψω κάτι ευχάριστο που μου συνέβη χωρίς καμία πίεση - επαναλαμβάνω χωρίς καμία πίεση- και τελείως αυθόρμητα.


εχθές είχα τη χαρά να συναντήσω μία από εσάς. ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα κάποιον μπλογκοφίλο από κοντά, αν και με μερικούς επικοινωνούμε τηλεφωνικά.


πήγα στο ραντεβού καθυστερημένη αν και εγώ την είχα πρήξει να συναντηθούμε και την έβαλα να στήνεται, αλλά για να είμαστε εξηγημένοι εκείνη μου είχε πει ότι θα τη γνωρίσω από το κόκκινο μπουφάν της. και το μπουφάν στην πραγματικότητα είχε χίλια χρώματα και λίγο κόκκινο μέσα. τρόμαξα να την καταλάβω!


καθίσαμε, φάγαμε, καπνίσαμε (οι μισοί), μιλήσαμε και αν και ένιωθα λίγο αμήχανα και εκ τούτου μιλούσα απίστευτα πολύ, με διαβεβαίωσε σήμερα ότι πέρασε κι εκείνη καλά. αχ, ανακουφίστηκα! νόμιζα ότι την τρόμαξα.


Λοιπόν παιδιά μου, ήταν πράγματι πολύ ωραία. Και είχα και μια μικρή επιφύλαξη οφείλω να ομολογήσω. όχι για την ίδια την κοπέλα, παρά από ανησυχία μήπως η γνωριμία δια ζώσης απομυθοποιήσει και για τις δύο μας την εικόνα που είχαμε από τα μπλογκ μας. και άμα συμβεί αυτό, μετά τι λένε; σκεφτόμουν ενώ πήγαινα να τη συναντήσω.


κι όμως, τα πράγματα κύλησαν πολύ καλά και η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω. η Φίλη (ας την πούμε Χαρίκλεια για να συννενοούμαστε) είναι ένας πολύυυυυυ ωραίος άνθρωπος. με πολύ καθαρό παιδικό πρόσωπο, με κάτι μάτια μεγάλα, ζεστά και λαμπερά. βγάζει τρομερά καλή αύρα και μου αρέσει που οι εξωτερικές της αντιδράσεις είναι τελείως διαφορετικές από τις δικές μου. αν μας έβλεπε κανείς την ώρα που είμασταν στο τραπέζι, θα έλεγε "να μια τρελή που δεν βάζει γλώσσα μέσα και μια δύστυχη που την έχει καπακώσει η τρελή και δεν μπορεί να πει κουβέντα''. α, και μου άρεσε πολύ που λατρεύει τα ταξίδια, το ελεύθερο κάμπινγκ και το σκύλο της (και τον καλό της, που φαίνεται άγιος άνθρωπος από τις περιγραφές της). και όπως κι εγώ, γκρινιάζει για τη δουλειά της. ΠΟΛΥ. ΤΟΣΟ ΟΣΟ ΚΙ ΕΓΩ. κι έχει και χιούμορ μπόλικο. και κάνει συχνά επισκέψεις στα σπα και στα ινστιτούτα όπως κι εγώ :P. και έχει γειτονάκια τα ανήψια του Εξαποδώ, τα τρομερά δίδυμα. και ξέρει πολλά από μπλογκ και ίντερνετ. και είναι και μπλογκοφίλη μιας άλλης μπλογκοφίλης μου που μιλάμε μόνο τηλεφωνικά, όπως προείπα. Και της αρέσει να παίρνει το γρήγορο καράβι και να ταξιδεύει πρώτη θέση, και , και, και......


Η Χαρίκλεια έχει πολλά χαρίσματα. και πολύ χάρηκα που γνωριστήκαμε. και ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, για να μάθω κι άλλα για αυτή. και θα κεράσω εγώ. και θα ήθελα να γνωρίσω κι άλλους από εσάς στο μέλλον.


XARIKLEIA THIS ONE IS FOR YOU BABY!


(Υ.Γ. Αν κανείς από εσάς πίσω από την περιγραφή της Χαρίκλειας μαντέψει ποια είναι, ας το γράψει και κερδίζει....ένα μεγάλο μπράβο)!!!

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Αποκαλύψεις

Θα σας αποκαλύψω κάτι για μένα. θα μου πείτε, εσάς μπορεί να μη σας νοιάζουν ούτε να σας ενδιαφέρουν οι αποκαλύψεις μου. σωστό, αλλά κι εγώ κάπου πρέπει να το πω βρε αδερφέ, πώς θα γίνει; σε σας θα το πω, που είστε φιλαράκια μου.
Λοιπόν, αν θέλει κάποιος από εσάς να με γονατίσει ψυχικά, να μου πει ότι "μ' αγαπάει σαν άνθρωπο". αλήθεια ρε φίλε; με αγαπάς σαν άνθρωπο; δηλαδή σαν τι άλλο θα μπορούσες να με αγαπάς, σαν ηλεκτρικό σκουπάκι; δεν ξέρω, ποτέ δεν την χώνεψα αυτή τη φράση, είτε από γκόμενο ερχόταν, είτε από φίλο. στ' αυτιά μου ακούγεται ως εξής "ξέρεις τι; δεν σε γουστάρω ακριβώς, ούτε και θέλω να σε στενοχωρήσω για να μη χάσω το ίματζ μου, άρα πάρε ένα φούμαρο να έχεις να πορεύεσαι και εγώ στο πλάι θα κάνω τα δικά μου και όλα ωραία και καλά". δεν είναι όμως έτσι ρε αδελφέ τελικά. αν με αγαπάς, δείξτο μου. μη μου πουλάς ιστορίες με αποσιωπητικά. γιατί συνήθως μετά το "σ' αγαπάω σαν άνθρωπο" κρύβεται ένα τεράστιο "αλλλλλά.......". κι εγώ δεν θέλω πια "αλλά" με τους ανθρώπους μου. συγνώμη, αλλά φουρκίστηκα πολύ προηγουμένως και ήθελα να εκτονωθώ. η φωτογραφία είναι για να αλλάξω λίγο το βαρύ κλίμα και για να δείτε και τις προόδους μου. ευχαριστώ ειδικά την Όλγα και τον Κακό Λύκο για τις φιλότιμες προσπάθειές τους να με εισαγάγουν στον 21ο αιώνα! φιλιά σε όλους!

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Θύελλα και Καταιγίδα (δεν το θυμάμαι στα Γερμανικά)

Διακόπτω με απανωτή ανάρτηση το εξαιρετικό κλίμα για να σας μεταδώσω με έναν λυγμό το πάθημά μου: τι το' θελα, τι το΄θελα η κακούργα η δολοφόνισσα! τι το ' θελα σας λέω! σε λίγο φεύγω από τη δουλειά, πάω για καφέ η τυχερούλα. και σκέφτομαι να πάω στο μπάνιο να φρεσκάρω λίγο πρόσωπο και μαλλάκια. όπου στο πρόσωπο καλά, δεν είδα καμια σπουδαία αλλαγή, όλα στη θέση τους. τα μαλλάκια όμως; ααααααααααχχχχχχχχχχχχχχχ@@@@@@#####!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ξέρετε τι είδα; ξέρετε; μέτρησα 15 καινούριες άσπρες τρίχες! 15! δεν μπορώ, δεν μπορώ, θα πεθάνω λέμε! φίλες συνοδοιπόρισσες, εσείς κυρίως που με καταλαβαίνετε, κάντε κάτι καί σώστε με, γιατί θα τρελαθώ! πού πήγαν τα καστανά μου τα τουφάκια; πού; γιατί με εγκαταλείπουν τόσο άδοξα για να πάνε στη χώρα του χιονιού; γιατί; γιατί; γιατί; ΓΙΑΤΙ;;;;;;;;;; ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΓΩ ΠΩΣ ΘΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΚΑΣΤΑΝΑ ΤΟΥΦΑΚΙΑ;;;;;;;
Όποια βοήθεια δεκτή. Επειγόντως λέμε! Έχω φτάσει μέχρι το σημείο να ριμάρω:
¨Κάποτε ήμουνα κυρά με όμορφα μαλλάκια
τώρα είμαι μπαμπόγρια με ζάρες και χιονάκια"
Και τώρα ας ξαναγυρίσουμε στο παιχνίδι μας. Γράψτε καλέ, γράψτε!

"Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ σε εμένα είναι..."

Εμένα παιδάκι μου τελείωσε, είναι να μην με αφήσεις μόνη μου αργά σε ένα άδειο γραφείο. θα κάνω τη δουλειά μου βεβαίως βεβαίως, αλλά στο ενδιάμεσο θα χαζέψω, θα πιω νεράκι, θα τηλεφωνήσω στην κολλητή για ενημέρωση και θα κατεβάσω ό,τι ιδέα μπορείς να φανταστείς.
Ακούστε τι σκέφτηκα τώρα. Να παίξουμε "Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ σε εμένα είναι...". Ήτοι ο καθένας από εμάς να διαλέξει αυτό που θεωρεί πιο όμορφο επάνω του (εσωτερικά και εξωτερικά) και να το μοιραστούμε μπας και νιώσουμε λίγο καλύτερα για μας.
Αρχίζω:
1) αυτό που μου αρέσει πιο πολύ σε εμένα εξωτερικά είναι τα μάτια μου. είναι γλυκά νομίζω και δείχνουν όλα μου τα συναισθήματα. μελιά είναι, τίποτα ιδιαίτερο σε χρώμα, αλλά μου αρέσει και το σχήμα τους.
2) αυτό που μου αρέσει πιο πολύ σε εμένα εσωτερικά είναι που όταν κάνω καμιά στραβή με πιάνουν οι τύψεις μου και προσπαθώ να το διορθώσω, αλλιώς κοκκινίζω, αγχώνομαι, με σιχτιρίζω και άλλα πολλά.
Εσείς τι λέτε; Να παίξουμε; Σειρά σας!
Α, και καλή εβδομάδα!

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Ένας ξεχωριστός άνθρωπος

Το ξέρω, χρωστάω ακόμη απαντήσεις στα σχόλιά σας, αλλά τελευταία γράφω στη ζούλα και παίζω κλεφτοπόλεμο με το μπος για δυο στιγμές ησυχίας. τώρα που λείπει, θα γράψω για κάτι ξεχωριστό και τρυφερό: τον πατέρα μου, τον Γιάννη, που σήμερα γιορτάζει. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΜΠΑ!!!
Θα γίνω μελό, αλλά πρέπει να αποτίσω φόρο τιμής στον άνθρωπο που με μεγάλωσε και με έκανε αυτό το εκθαμβωτικό πλάσμα που είμαι σήμερα (μην γελάτε, το ακούω).
Ο μπαμπάς Γιάννης ξεκίνησε 16 χρονών από το χωριό του για να έρθει στην Αθήνα. Έπιασε δουλειά στον ΟΣΕ, ενώ παράλληλα ξεκίνησε και νυχτερινό σχολείο. Αφού πήρε απολυτήριο, είδε μια προκήρυξη για την Πυροσβεστική, έδωσε εξετάσεις, πέρασε και κατέληξε αξιωματικός.
Ο Γιάννης - μπαμπάς χήρεψε στα 45 του με δύο κορίτσια 13 και 10 ετών αντίστοιχα. Νομίζω φαντάζεστε τι συνεπάγεται αυτό. Αποφάσισε να αναλάβει το φορτίο μόνος του και δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Δεν ήθελε να μεγαλώσουν ξένοι τα παιδιά του, αυτό έλεγε πάντα. Για χάρη μας ξαναβρήκε πρώτα το χαμόγελό του, αργότερα το γέλιο του, και ας ήταν στην αρχή προσποιητό για να μην πονάμε. Θυμάμαι μας μάζευε στο κρεβάτι του και λέγαμε ιστορίες για τη μάνα μας. Και γλύκαινε η ψυχή μας.
Η εφηβεία είναι λούκι έτσι κι αλλιώς. Εκείνος ο καημένος την έζησε σε όλο της το μεγαλείο εις διπλούν. Έσκυψε πάνω από τα προβλήματά μας με ευαισθησία μεγαλύτερη και από γυναίκας. Εκείνος μου έδινε παυσίπονα για την περίοδο, εκείνος έφτασε να αγοράζει ακόμη και ταμπόν, εκείνος άκουσε για το πρώτο χτυποκάρδι, μαζί βρίσαμε τον γκόμενο που με παράτησε στα 15 μου γιατί τα έφτιαξε με μια ξανθιά. Εκείνος κατεύνασε την πρώτη ανησυχία για το μέλλον, εκείνος έδινε κουράγιο, έδωσε και εκείνος κοντά σε μας Πανελλήνιες (εκείνες τις ημέρες στο σπίτι μας συνέχεια άκουγες να λέει "ναι, σήμερα δώσαμε αρχαία, καλά τα πήγαμε, θα δούμε και αύριο" ή "άστα αδελφέ, μας έριξαν πολύ δύσκολα στα μαθηματικά, ναι οι αλήτες"). Παντού σε όλα εκείνος. Πάντα μόνος. Πάντα ακοίμητος φρουρός.
Όχι ότι δεν καυγαδίζαμε βέβαια. Πού και πού ξέφευγαν κάτι κορώνες. Ας πούμε, όταν 16 χρονών έφυγα στις 12 το μεσημέρι για καφέ και γύρισα στις 12 το βράδυ, χωρίς να δώσω σημεία ζωής. Ήξερα όμως ότι ήταν από ανησυχία μην του πάθουν κάτι οι πριγκήπισσές του και από μέσα μου κρυφογελούσα.
Ακόμη και σήμερα, ο προοδευτικός στο σπίτι είναι αυτός. Πάντα μέσα σε όλα, θυμάμαι όταν ήθελε να του δείξω πώς να βγάζει φωτογραφίες στο κινητό, πώς να στέλνει μηνύματα, τώρα θέλει κάμερα και ψηφιακή φωτογραφική και γενικά θα τον βρεις σε ό,τι καινούριο να προσπαθεί να το κατανοήσει και να το κάνει κτήμα του.
Αυτό που όμως ξεχωρίζει στον μπαμπα - Γιάννη είναι κάτι γλυκό και αδιόρατο με γυμνό μάτι. Είναι η λεπτή ευγένεια και το βάθος στην σκέψη του, που τον κάνει να βρίσκει την χρυσή συμμετρία στις πράξεις του. Ξέρει πότε πρέπει να με αφήσει μόνη, ξέρει και πότε πρέπει να μιλήσει, με τη σοφία του γονιού και του φίλου. Είναι οι σιωπές του που έχουν μεγαλύτερο φορτίο από όλα τα λόγια του κόσμου. Το χάδι του που πλανάται πάνω από το κεφάλι μας ακόμη και όταν δεν το βλέπεις. Η αύρα του που είναι πάντα γύρω μας. Η πολύτιμη φιλία που μας προσφέρει. Γιατί με τα χρόνια έγινε και φίλος. Ίσως ο πιο καλός.
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες ακόμη για τον πατέρα μου. Και πάλι δεν θα τελείωνα. Οπότε σταματώ εδώ. Θα γράψω πόσο τον αγαπώ (από κοντά θα του το πω το βράδυ), πόσο σημαντικός είναι για μένα, πόσο τυχερή και ευλογημένη είμαι που είναι ο πατέρας μου και ένα κομμάτι του θα υπάρχει μέσα μου για πάντα. Και απόψε θα ετοιμάσω το τραπέζι δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο που κάθε χρόνο στολίζει με τόσο ενθουσιασμό, θα του δώσουμε τα δώρα του και θα τον χαζεύουμε να τα ξετυλίγει .
Χρόνια πολλά ακριβέ μου! Να σε έχω πάντα καλά!
Αυτό το σεντόνι άξιζε τον κόπο. Χρόνια πολλά και σε όλους εσάς που γιορτάζετε σήμερα. Να είστε υγιείς και ευτυχισμένοι!

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

Ποιηματάκι

λουλούδια και τριαντάφυλλα
μαζεύω να σας στείλω
όλου του κόσμου τις ευχές
σε κάθε νέο φίλο
είμαι γραφείο σήμερα
κακή και μαύρη ώρα
όμως αυτό που χαίρομαι
είναι που γράφω τώρα
καλή μέρα να έχετε
όλοι και όλες έξω
και όταν τελειώσω τη δουλειά
θα βγω κι εγώ να παίξω
Καλό σαββατοκύριακο!!!