tag:blogger.com,1999:blog-28349101112404459782024-03-13T18:24:00.712+02:00To καλαθακι της Κοκκινοσκουφιτσας... όταν ο λύκος δεν είναι εδώΚοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.comBlogger140125tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-75388341334126862022012-05-16T12:42:00.000+03:002012-05-16T12:42:42.574+03:00Μείον ένα ακόμη πράγμα από αυτά που πρέπει να έχει κάνει κάθε κορίτσι μέχρι τα 35<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αν όλα πάνε καλά (κυρίως αν δε φρικάρει η αδελφή μου που της έχω φορτώσει όλες τις δουλειές και δεν αποφασίσει να φύγει άρον άρον τρέχοντας για τις Άλπεις τραγουδώντας "Στη στεριά δε ζει το ψάρι"), την Κυριακή το απόγευμα θα είμαι μια λογοδοσμένη/αρραβωνιασμένη. Το "/ ", διότι υπάρχει μια σύγχυση: εμείς για λόγο το ξεκινήσαμε, αλλά όταν το ανακοινώσαμε σε συγγενείς και φίλους, μας είπαν ότι λάθος κάνουμε, αρραβωνιαζόμαστε στην πραγματικότητα και δεν το έχουμε καταλάβει. Χμμμ, μπορεί να είναι κι έτσι, οπότε διατηρώ κι εγώ μια επιφύλαξη.<br />
Όπως και να έχει, οι ετοιμασίες προχωρούν κανονικά (μη φανταστείτε φοβερά και τρομερά πράγματα βέβαια, μόνο οι οικογένειές μας κι εμείς), οι βέρες μας είναι υπέροχες και η διάθεση στα ύψη. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το βαλάντιό μας, αλλά καλή καρδιά, λεφτά θα υπάρχουν - ναι καλά, κι η Μέρκελ λατρεύει τον Τσίπρα, αλλά το κρύβει για να μην την πουν γιουροκαψούρα).<br />
Αυτό που ήθελα να σας πω, είναι ότι παρόλο που επισήμως πλέον με αναζητεί ο Ερυθρός Σταυρός του blogger, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου και το τρακ μου μπροστά σε ένα γεγονός το οποίο φαινομενικά είναι απλό και τυπικό, οργανώθηκε για τα γονικά, αλλά παρόλα αυτά αποδείχθηκε ότι έχει τη σημασία του. Το νιώθω ότι κάτι αλλάζει, από τη γλυκιά συνενοχή και την αγάπη που μας δένει ακόμη περισσότερο με τον άντρα μου. Είναι κάτι που δεν περίμενα ποτέ πως θα το ζούσα κι είναι από τις πιο όμορφες εμπειρίες.<br />
Εύχομαι σε όλους σας και στον καθένα χωριστά ευτυχία και γαλήνη.<br />
Θα προσπαθήσω να σας γράψω λεπτομέρειες και παραλειπόμενα από τον λόγο/αρραβώνα από Δευτέρα <br />
Φιλιά πολλά</div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-72363503538450164042012-02-14T16:46:00.001+02:002012-02-14T16:48:32.443+02:00Ο έρωτας στα χρόνια της (χο)λέραςΑγάπη μου,<br />Είσαι το πιο πολύτιμο δώρο που μου έκανε η ζωή<br />Και το καλύτερο είναι ότι ποτέ δε θα σπάσεις, δε θα χαλάσεις και θα είσαι πάντα μαζί μου<br />Πρώτη φορά το λέω, το θέλω και το πιστεύω<br />Θέλω να δω αυτό το ταξίδι να συνεχίζεται για πολλά πολλά χρόνια<br />Θέλω να περάσουμε πρωινά με αγκαλιές στο κρεβάτι και καφέ<br />Θέλω να σε βλέπω να ξυπνάς αργά αργά και μουρτζούφλικα<br />Και να μου λες "Ωωωχχ καλημέρα μωρό μου. Καφέ!"<br />Να σκαρώνεις τραγουδάκια και στιχάκια και μετά να τα εκτελούμε μαζί στο ένα μέτρο<br />Να με απειλείς ότι θα μου κόψεις τα χέρια, τα πόδια και ό,τι άλλο εξέχει όταν κάνω αστεία σχετικά με το πόσο ωραία ακούγεται το Κοκκινοσκουφίτσα Κλούνει<br />Να μου λες πάντα ότι το φαγητό είναι καλό, έστω κι αν ξέρω ότι δεν είναι κι ότι το έκανα χλαπάτσα<br />Αυτά θέλω. Και θέλω και το ασύλληπτο μέχρι τώρα. Θέλω ένα παιδί δικό σου και δικό μου<br />Με τι θα το ταϊζουμε είναι άλλου παπά ευαγγέλιο βέβαια<br />Μου έδειξες πόση δύναμη είχα μέσα μου<br />Και είσαι το μεγαλύτερό μου κίνητρο για να σηκώνομαι το πρωί και να βγαίνω στον κόσμο που μου φαίνεται όλο και πιο άγριος και πιο ξένος<br />Αλλά όταν είμαι μαζί σου, φτιάχνουμε δικό μας κόσμο, όμορφο και αισιόδοξο και χαρούμενο<br />Και αισθάνομαι ξανά ολοκαίνουρια<br />Πέρα όμως από όλα αυτά, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, ξέρεις τι μου αρέσει περισσότερο;<br />Που ακόμη κι αν καθόμαστε μακριά ο ένας από τον άλλο, αισθάνομαι συνέχεια ότι είμαι κολλημένη επάνω σου. Κι ότι ακόμη δεν έχω σταματήσει να ανατριχιάζω λίγο όταν με ακουμπάς. Και που μόνο με το βλέμμα σου με στέλνεις κάπου έξω, στο διάστημα να μαζεύω λουλουδάκια ανάμεσα στα σύννεφα<br />Σε ευχαριστώ που μου χάρισες αυτό που πάντα ήθελα σαν τρελή, αλλά το φοβόμουν εξίσου σαν τρελή, γιατί δεν ήξερα αν μπορούσα να το καταφέρω: Μια πραγματική, αληθινή, ζεστή σχέση, με όλα τα καλά του κόσμου. Όπου μπορείς κάθε μέρα να νιώθεις ότι χτίζεις κι ένα ακόμη κομματάκι παραπάνω.<br />Σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ<br />Αλλά, στο ξαναλέω. Τις Κυριακές φαϊ δεν έχει! Αν θες, υπάρχουν ωραία ντελίβερι, αυτά δηλαδή να μη δουλέψουν;;<br />Κι επίσης, σημαντικότατο: Εγώ Παναθηναϊκός δεν γίνομαι, τέλος. Με χλωμιάζει το πράσινο, ώχου!<br />Φιλιά πολλά ζωή μου<br />Σι γιου λέιτερ<br />:*<br />(Είσαι ο μόνος με τον οποίο θα ήθελα να πεινάσω μαζί)<br /><a class="quickedit" title="Επεξεργασία" href="http://www.blogger.com/rearrange?blogID=9014973256479681507&widgetType=Profile&widgetId=Profile2&action=editWidget&sectionId=sidebar" target="configProfile2"></a>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-48749346362964909852011-11-22T13:04:00.002+02:002011-11-22T13:08:33.321+02:0022/11/11<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" >Eι ψιτ!</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" >Σε σένα λέω, που μπορεί να με κοιτάς τώρα από ψηλά</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" >Να ξέρεις ότι σήμερα, 22/11/11, 22 ακριβώς χρόνια από τότε που έφυγες, μας λείπεις ακόμη πολύ. Πάρα πάρα πολύ. Κι ότι όλοι νιώθουμε καλά με αυτό. Οπότε όλα εντάξει. Συνέχισε να κάνεις αυτά που κάνεις και αν υπάρχει πραγματικά τρόπος, θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή "από κοντά". Αλλιώς, ξέρεις εσύ. Κάθε μέρα, καρδιά με καρδιά ;)</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" >Τι να σου κάνω, βιάστηκες κι εσύ. Αχ, αχ! </span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" >Με αγάπη</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" > </span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" >Η κόρη σου</span></div><div><br /></div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-60740874959714757702010-06-26T10:28:00.005+03:002010-06-26T10:41:53.148+03:00Σπίτι μου σπιτάκι μου<div align="justify"><span style="font-size:130%;">Μπήκα πριν από δύο ώρες στον blogger για να προσπαθήσω να συνδεθώ με τα προηγούμενα και να μάθω νέα σας. Δεν μπορώ να βγω τώρα, συνεχώς διαβάζω τα ποστ σας και γελάω, δακρύζω, ενθουσιάζομαι. Πόσο προχωρήσατε! Κυρίως χαίρομαι που είστε όλοι εδώ και ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει με κανονικό ρυθμό. Και που ακόμη με επισκέπτεστε και δεν με στείλατε στη λήθη. Νιώθω σαν να γύρισα στο σπίτι μου μετά από παρατεταμένη εξορία. Άσχετο αν ήταν αυτοεξορία τελικά...<br />Συνεχίστε να σκορπίζετε την υπέροχη λαμπερή σας αύρα όλοι μέχρι να βρω κάτι καλό να ξαναγράψω.<br />Για την ώρα, ένα απλό ευχαριστώ δεν είναι αρκετό για να σας δείξω πόσο πόσο όμορφα με βοηθήσατε να ξεκινήσω το Σαββατοκύριακό μου. Σας αγαπώ όλους, σας είμαι ευγνώμων και μου λείπετε αφάνταστα!<br />Φιλιά και να περάσετε ένα καταπληκτικό διήμερο<br />Κοκκινοσκουφίτσα </span></div><span style="font-size:130%;"><div align="justify"><br />ή αν προτιμάτε, Εύα<br />:)</div><div align="justify"></span> </div><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/WXtc-TH0Iv4&hl=el_GR&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/WXtc-TH0Iv4&hl=el_GR&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-23270782056761049642010-02-06T18:48:00.002+02:002010-02-06T18:52:22.086+02:00Τώρα και στην πόλη σας<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"> Καλησπέρα σας, σήμερα εκπέμπω ζωντανά από την πανέμορφη Βέροια, όπου πραγματοποιώ επίσκεψη και κατάληψη στο καλόγουστο σπιτικό πολύ φιλικού μπλογκοζευγαριού. Πρώτη φορά που έρχομαι εδώ, η πόλη είναι υπέροχη, με χρώμα και αρώματα, οι άνθρωποι πολύ φιλικοί και ζεστοί, οι άντρες νόστιμοι και ο καιρός γλυκά μελαγχολικός. Τα υπόλοιπα θα σας τα πω όταν επιστρέψω.<br />Φιλιά Πολλά και Καλό Σαββατοκύριακο<br /></span></div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-7322806754491856912010-01-31T21:32:00.004+02:002010-01-31T21:49:38.838+02:00Εγώ κι εσύ (κι εσύ βέβαια)<div align="justify"><span style="font-size:130%;">Σε μια όχι μακρινή εποχή, σας είχα πάρει τα αυτιά (κι ένας Θεός ξέρει και τι άλλο), ότι χρειάζομαι έναν σύντροφο κλπ κλπ κλπ, ανέβασα και σχετική ανάρτηση μάλιστα με το πώς τον ήθελα, τι προδιαγραφές έπρεπε να πληροί και άλλα πολλά. Το ίδιο ευχόμουν κι από μέσα μου, έλεγα ότι έχω βαρεθεί να είμαι μόνη, ότι έχω πήξει με τα ίδια και τα ίδια και παρακαλούσα να εμφανισθεί στο δρόμο μου ένας άνθρωπος της προκοπής, σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα πάντα.</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Η ζωή όμως, ξέρει πάντα καλύτερα από εμάς. Κι άκουσε μεν την ευχή μου, όμως την πραγματοποίησε πρόσφατα με πολύ σοφότερο τρόπο. Γιατί αντί γκόμενου, μου έστειλε κάτι πολύυυυυυυ καλύτερο: δύο καινούριους φίλους, όχι φίλους, κολλητούς!</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Είναι ζευγάρι, πολύ νέοι, πολύ αγαπημένοι, πολύ ενδιαφέροντες, πολύ αγαπησιάρηδες. Και πολύ ανοιχτοί. Ανοιχτοί στην επικοινωνία. Ανοιχτοί στους ανθρώπους. Με μια γλυκύτητα στο λόγο και τις πράξεις που σπάνια συναντάς πια. Ειδικό εγκώμιο θα πλέξω στον Α, καθότι χρισθήκαμε πιο κολλητοί, αφού η Λ είχε ήδη το έτερο κολλητό της ήμισυ, αυτό όμως ουδόλως σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω την ίδια χαρά μέσα μου όταν μιλάω μαζί της.</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Ο κολλητός που λέτε είναι από εκείνη την πάστα που πίστευα ότι είχε εκλείψει από τον πλανήτη μαζί με τους βροντόσαυρους. Άνθρωπος αλέγκρος, τρυφερός, προστατευτικός, με απίστευτο χιούμορ. Από εκείνους τους υπέροχους τύπους που θα σε πάρουν τηλέφωνο έτσι, για να σε ακούσουν. Που θα σου στείλει μήνυμα για να μάθει πώς πάει η μέρα σου. Που θα σε πει "ψυχούλα μου" και θα ξέρεις ότι το εννοεί. Που θα σε αφήσει από την πρώτη στιγμή να πάρεις χώρο μέσα του και θα σε εμπιστευτεί χωρίς επιφυλάξεις. Που θα ξέρεις ότι από τη στιγμή που "σφίξατε χέρια" κι είστε φίλοι, θα είναι έτσι, πάει και τελείωσε (αν άλλαζες και ομάδα ρε κολλητέ, τι ωραία που θα ήμασταν!). Που θα του πεις και τα προβλήματά σου που λέει ο λόγος και θα σε ακούσει πραγματικά. Που όταν τον χρειαστείς θα είναι πάντα εκεί. Που θέλεις να είσαι κι εσύ πάντα εκεί για αυτόν. Κι όλα αυτά μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα. Τ' ακούς φιλαράκι; Έπαθα κεραυνοβόλα φιλία με την πάρτη σου!</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Θα σταματήσω εδώ την εξομολόγηση, αλλά θα ακολουθήσει και δεύτερο μέρος στα σίγουρα. Ελπίζω να έχετε κι εσείς στη ζωή σας τέτοιους φίλους. Και ξεκαθαρίζω ότι βέβαια έχω κι άλλους φίλους, κυρίως όμως γυναίκες. Η διαφορά είναι ότι συνήθως πίστευα πως αληθινή φιλία, άδολη και ειλικρινής, δεν μπορούσε να στεριώσει με έναν άντρα. Και να που ήρθε ο Α και διέψευσε την γριέντζω την Κοκκινοσκουφίτσα (ευτυχώς!)</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Κλείνω εδώ για σήμερα. Όταν θα διαβάζετε αυτή την ανάρτηση, θα μπαίνει Φεβρουάριος. Να είστε καλά, να περνάτε καλύτερα και καλή μας εβδομάδα!</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Υ.Γ. Κάντε λίγη υπομονή, και τη Δευτέρα πιστεύω ότι θα απαντήσω σε όλα τα σχόλια που η γαϊδούρα έχω αφήσει μόνα κι ορφανά. Ευχαριστώ για την κατανόηση!</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Πολλά Φιλιά</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Κ.</span></div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-13643193752485100162010-01-22T16:29:00.002+02:002010-01-22T16:40:12.800+02:00Kι άλλο χαρούμενο ποστ; Μα πόσο πια;;;<div align="justify">Εχθές είχα να πάω σε μια ποινική δίκη στο Πλημμελειοδικείο Πειραιά. Σπανίως μου τυχαίνει αυτό, καθώς είμαι δικηγόρος Αθηνών αλλά και επειδή δεν ασχολούμαι πολύ με το Ποινικό Δίκαιο. Οπότε ξεκίνησα και πήγα από νωρίς στο δικαστήριο ώστε να παρακολουθήσω και λίγο την διαδικασία όπως γίνεται εκεί.<br />Ξελιγώθηκα στο γέλιο. Θα σας πω μόνο δύο περιστατικά που συνέβησαν και θα καταλάβετε.<br />1) Μετά την εξέταση των μαρτύρων, ο Πρόεδρος της έδρας ρωτά τον Εισαγγελέα δίπλα του τι προτείνει επί της αθωότητας ή της ενοχής του κατηγορουμένου και ακολούθως αν έτσι κριθεί, επί της ποινής του. Σε μια λοιπόν από τις δικαζόμενες υποθέσεις, μάρτυρας ήταν μια 60χρονη νταρντάνα με ύφος και λίκνισμα μπεμπέκας. Δίνει την κατάθεσή της και ακολούθως όπως είπαμε πριν, ρωτά ο Πρόεδρος (ο οποίος σημειωτέον ήταν ένα λουκουμάκι το πολύ 36 ετών - συγχαρητήρια στη Σχολή Δικαστών που περνάει φαίνεται τελευταίως από casting τους υποψήφιους): "Τι προτείνετε;" </div><div align="justify">Κι ακούγεται η νταρντάνα με λάγνα φωνή "Δεν ξέρω, εσείς τι προτείνετε;;;" </div><div align="justify">Αποσβολωμένος ο Πρόεδρος της λέει "Τίποτα, δεν το είπα σε εσάς, στον κύριο Εισαγγελέα το λέω" </div><div align="justify">"Α, συγνώμη, δεν κατάλαβα, κάντε τη δουλειά σας, δεν σας ενοχλώ" (!!!!!!!!!!)</div><div align="justify">2. Καταθέτει μάρτυρας ένας 80χρονος παππούς, αλλά πολύ κοτσονάτος και μαυροφορεμένος. Μόλις έχει σηκωθεί κι έχει δηλώσει τα στοιχεία του στην έδρα. Τον ρωτά ο Πρόεδρος "Θρησκευτικό ή πολιτικό;" (Όρκο εννοούσε)</div><div align="justify">Κι απαντά ο παππούς βροντερά "Θρησκευτικό, για. Είναι γάμος ο πολιτικός; Κι είστε και Πρόεδρος!"</div><div align="justify">Σας λέω μου έφυγαν όλα. Αλλού οι τσάντες, αλλού ο καφές, αλλού εγώ. Πέρασα πάααααρα πολύ ωραία και σκοπεύω από εδώ και πέρα να πυκνώσω τις επισκέψεις μου προς αυτά τα δικαστήρια, γιατί μου φτιάχνουν πολύ τη διάθεση</div><div align="justify">Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους μας!!!!</div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-51522362503872612412010-01-15T18:23:00.003+02:002010-01-15T18:51:01.684+02:00Την κατάλληλη στιγμή!<div align="justify"><a href="http://3.bp.blogspot.com/_6RhSqOgSY1A/S1CWpHqwFsI/AAAAAAAAAKI/CBddo_Gh5-M/s1600-h/sunshineblogaward.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 175px; DISPLAY: block; HEIGHT: 170px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427003184158611138" border="0" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_6RhSqOgSY1A/S1CWpHqwFsI/AAAAAAAAAKI/CBddo_Gh5-M/s400/sunshineblogaward.jpg" /></a> Τον τελευταίο καιρόν, νιώθω σαν τον μετανάστη στην δική μου γηηηη. Εξηγώ: μπαίνω εδώ μέσα, ανεβάζω κάτι πού και πού έτσι για να λέω ότι δεν κρεμάσαμε ταμπέλα "Κλειστόν" και σχεδόν ποτέ δεν απαντάω στα σχόλιά σας εγκαίρως. Συγχωρείστε με για αυτό, υπάρχει μεγάλη έλλειψη χρόνου και πράγματα που τυρρανούν το μυαλό, οπότε αφαιρούμαι πολύ.</div><div align="justify">Σήμερα, Παρασκευή γαρ, με είχαν πνίξει οι τύψεις και είπα "Πάει, τελείωσε, θα επανορθώσω αμέσως". Αν κοιτάξετε λοιπόν τα προηγούμενα, θα δείτε ότι απάντησα σε όλα τα υπέροχα, καταπληκτικά, γεμάτα αγάπη σχόλιά σας και ανέβηκε πολύ η διάθεσή μου. Θυμήθηκα πώς ήταν από τον πρώτο καιρό που άνοιξα αυτην εδώ τη γωνίτσα, πόσο όμορφα ήταν να διαβάζω τα σχόλιά σας, να παίρνω και να δίνω απαντώντας σας θετική ενέργεια. Υπέροχο, φυσικό χάι.</div><div align="justify">Δεν μου έφτανε λοιπόν η χαρά της επικοινωνίας, αλλά διαπίστωσα ότι κάποιοι από εσάς συνομωτήσατε γλυκά για να μου προσφέρετε το άνωθι βραβείο (μα δεν είναι φοβερό; φωτεινό; δεν ταιριάζει με το σήμα - μαργαρίτα;;;). Ό,τι χρειαζόταν το μπλογκ και η ψυχή μου αυτό τον καιρό. Να είστε καλά <a href="http://stavroulazervald18parach.blogspot.com/">stavroula,</a> <a href="http://kakoslykos7.blogspot.com/">λύκε,</a> <a href="http://merriesmelodies.blogspot.com/">μαριώ,</a> <a href="http://xamogelakia.blogspot.com/">fri,</a> που με θυμηθήκατε και με τιμήσατε με ένα τόσο χαριτωμένο βραβείο.</div><div align="justify">Λοιπόν, οι κανόνες λένε ότι κι εγώ με τη σειρά μου πρέπει να το αποδώσω σε 12 φίλους που τα μπλογκ τους να είναι αντίστοιχα ηλιόλουστα. Λέω να κλέψω και να το δώσω σε 12 Χ 4, για να βγάλω το άχτι μου από προηγούμενη φορά που το πρότεινα πάλι και δεν έτυχε θετικής ανταπόκρισης το αίτημά μου. Όχι, μην ανησυχείτε, πλάκα κάνω. Μετά πόνου ψυχής, θα περιοριστώ στους 12, να ξέρετε όμως ότι η απαρρίθμηση είναι εντελώς ενδεικτική. Υπάρχουν ακόμη πολλά πολλά πολλά ονόματα που έχω στο μυαλό μου.</div><div align="justify">Έχουμε και λέμε:</div><div align="justify">Το παρόν βραβείο απονέμω στους</div><div align="justify">1. <a href="http://wx-to-mati-mou.blogspot.com/">Πιπίτσα</a> μου</div><div align="justify">2. <a href="http://tournestanisia.blogspot.com/">Τουρνέ,</a> γιατί ξέρει να τρώει και με λιγώνει με τις περιγραφές του</div><div align="justify">3. <a href="http://provatos.blogspot.com/">Πρόβατο,</a> που με κάνει να γελάω, να σκέφτομαι και να δακρύζω ενίοτε</div><div align="justify">4. <a href="http://nellinezi.blogspot.com/">Νέλλη</a></div><div align="justify">5. <a href="http://sparklingshoes.blogspot.com/">Ντοροθάκι</a></div><div align="justify">6. <a href="http://otrelostouxwriou.blogspot.com/">Ευρύνοο</a></div><div align="justify">7. και το ασορτί του φυσικά τη <a href="http://savvinastudio.blogspot.com/">Χρυσοχέρα</a></div><div align="justify">8. <a href="http://mata08.blogspot.com/">Μάτα,</a> που έκανε θεαματικό come back (και την ευχαριστούμε πολύ για αυτό)</div><div align="justify">9.<a href="http://skepsisekmistirefsis.blogspot.com/">Λίνα,</a> την δασκάλα</div><div align="justify">10. Στα υπέροχα <a href="http://koupepkia.blogspot.com/">Κουπέπκια</a></div><div align="justify">11.<a href="http://amprakatampra.blogspot.com/">Αννούλα</a></div><div align="justify">12. <a href="http://saigon-baygon.blogspot.com/">κολλητοί</a></div><div align="justify">Κλέβω, γιατί πρέπει πρέπει πρέπει να πω κι άλλους λίγους</div><div align="justify">13. <a href="http://dream-maria.blogspot.com/">Μαράκι</a></div><div align="justify">14. <a href="http://basdiction.blogspot.com/">basnia</a></div><div align="justify">15. και τέλος, αλλά όχι τελευταίος, ο <a href="http://yoreekas.blogspot.com/">γιωρίκας</a></div><div align="justify">Αυτά! Να είμαστε όλοι καλά, να περνάμε ωραία και τα ξαναλέμε πρώτα ο Θεός τη Δευτέρα, μετά από ένα υπέροχο σαββατοκύριακο!!!!</div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-9885887837025468092010-01-08T17:06:00.001+02:002010-01-08T17:08:48.638+02:00Καλό Σαββατοκύριακο!!!!<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/dQXCAycbb78&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/dQXCAycbb78&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Μουσικούλα βάλαμε τελευταία; Δεν βάλαμε!<br />Καλό Σαββατοκύριακο!Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-25888955392227226872010-01-07T10:42:00.006+02:002010-01-07T11:17:03.158+02:00Ευτυχία είναι .....<a href="http://4.bp.blogspot.com/_6RhSqOgSY1A/S0WmeS_fYtI/AAAAAAAAAJ4/CObUVyJHlmI/s1600-h/_18954_500x666__openphotonet_PC230225.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 307px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423924365662053074" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_6RhSqOgSY1A/S0WmeS_fYtI/AAAAAAAAAJ4/CObUVyJHlmI/s400/_18954_500x666__openphotonet_PC230225.jpg" /></a><br /><div align="justify"><a href="http://3.bp.blogspot.com/_6RhSqOgSY1A/S0WfhkwJZ2I/AAAAAAAAAJw/HhvVuGt3yng/s1600-h/P1060008.JPG"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423916725387749218" border="0" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_6RhSqOgSY1A/S0WfhkwJZ2I/AAAAAAAAAJw/HhvVuGt3yng/s400/P1060008.JPG" /></a><br /><br /><div align="justify">1) ... Να είσαι στα πρόθυρα της απόλυσης/παραίτησης (και να μην έχει ξεκαθαριστεί ακόμη), να μην πηγαίνει τίποτα καλά, να έχει πέσει το ηθικό στο πάτωμα και ξαφνικά μια φίλη, που δεν της έχεις φερθεί και με τον καλύτερο τρόπο, να σου τηλεφωνεί να σε δει παραμονές Πρωτοχρονιάς και να σου κάνει δώρο τις παραπάνω πιτζάμες - δεν είναι ΤΕΛΕΙΕΣ;;;; Ευχαριστώ <a href="http://www.wx-to-mati-mou.blogspot.com/">Χαρίκλεια</a> μου!!!!!!!!!! (κλικ στο ονοματάκι για λεπτομέρειες)</div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify">2) ...Να έχεις φοβηθεί πολύ, πάρα πολύ, να είσαι σίγουρη ότι δεν θα προλάβεις να το ξαναζήσεις, κι όμως να είναι πάλι η γιορτή του μπαμπαΓιάννη, να είναι στο σπίτι μας γερός και δυνατός και να τον χαιρόμαστε. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ, ΣΤΟΛΙΔΙ ΜΟΥ, ΚΟΡΩΝΑ ΜΟΥ, ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!!! Κερνάμε τα άνωθεν γλυκάκια!</div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify">3) ... Να έχω όλους εσάς να ακουμπήσω τη χαρά μου κι ό,τι άλλο μου συμβαίνει, να μπορώ να σας ευχηθώ να είστε κι εσείς ευτυχισμένοι και σε όσους γιορτάζουν να στέλνω τις ευχές μου ξανά φέτος.</div><br /><div align="justify">ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ!!!</div></div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-42592450476555727542009-12-26T13:38:00.003+02:002009-12-26T13:42:58.880+02:00Xρόνια Πολλά!<div style="text-align: justify;">Πωπω, ξεχάστηκα φέτος για τα καλά! Γίνονταν τόσα με τη δουλειά, το σπίτι, τα προσωπικά μου, και αφαιρέθηκα, δεν είχα και πολλή διάθεση για να πω την αλήθεια να φροντίσω το μπλογκ μου. Τώρα όμως που έχω φάει καλά, έχω πιει καλά και έχω κοιμηθεί κιόλας καλά, το θυμήθηκα.<br />ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! Ελπίζω να περνάτε εξίσου όμορφα αυτές τις ημέρες, πολύχρονοι όσοι γιορτάζατε χθες, γιορτάζετε σήμερα, θα γιορτάζετε αύριο και πάντα με υγεία και χαρά.<br />Δεξιά θα δείτε ένα καινούριο banner. Έχει τίτλο "Για την Ελπίδα". Κάντε ένα κλικ και ανακαλύψτε μόνοι σας γιατί πιστεύω ότι είναι μια κίνηση που πρέπει να στηρίξουμε όλοι, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το νόημα της αγάπης, που είναι και το μήνυμα των Χριστουγέννων και να νιώσουμε περισσότερο άνθρωποι.<br />Καλημέρα και Καλές Γιορτές!<br />Κοκκινοσκουφίτσα<br /></div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-32916506791250912362009-12-15T19:09:00.002+02:002009-12-15T19:21:31.430+02:00Πιστεύετε στα μικρά θαύματα;<div align="justify">Εντάξει, ιδιαίτερα θρήσκα, τουλάχιστον με την έννοια της οργανωμένης εκκλησίας, δεν είμαι. Δεν τηρώ κάποιο συγκεκριμένο τυπικό. Πιστεύω όμως, είμαι σίγουρη ότι υπάρχει εκεί έξω μια ανώτερη δύναμη, που κινείται και κινεί αυτόν τον κόσμο. Είτε λέγεται Θεός (που για να είμαι ειλικρινής, εγώ εκεί κλίνω, μου αρέσει η ουσία της χριστιανικής πίστης), είτε Αλλάχ, είτε Βούδας, είτε όπως αλλιώς θέλει κανείς. Και έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να επικαλείται αυτή την ανώτερη δύναμη σε δύσκολες καταστάσεις, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι από εμάς.</div><div align="justify">Τον τελευταίο μήνα έχω βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση με μια από τις υποθέσεις που δουλεύω, κι ένας από τους επιπλέον πόντους δυσκολίας προέρχεται από το γεγονός ότι πρόκειται για ζήτημα συγγενικού μου προσώπου. Ε λοιπόν, όσο περισσότερο δουλεύω μη θέλοντας να απογοητεύσω αυτό το πρόσωπο, τόσο λες και επίτηδες εμφανίζονταν συνέχεια εμπόδια σκληρά και πεισματικά. Σαν την Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι κόβαμε, δύο φύτρωναν. Εδώ και λίγες ημέρες έχω σκοντάψει σε ένα κομμάτι χαρτί. Ένα απολύτως απαραίτητο πλην όμως άφαντο χαρτί, το οποίο πιστέψτε με, έχω προσπαθήσει πάαααααρα πολύ να ανακτήσω από διάφορες πηγές, στάθηκε όμως αδύνατον. Είχα απελπιστεί κανονικά. Έλεγα από μέσα μου "Αχ να γινόταν κάτι να ξεκολλήσω, να μην κλείσω έτσι τη χρονιά, με κάτι στενόχωρο και απογοητευτικό".</div><div align="justify">Ώσπου, πριν από λίγο, ενώ καθόμουν στο γραφείο και διάβαζα, χτύπησε το τηλέφωνο και με ενημέρωσαν ότι το χαρτί που έλειπε τόσο βρέθηκε τυχαία μέσα σε έναν ξεχασμένο φάκελο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση χαρά έχω πάρει! Μου φαίνεται απίστευτο. Τεράστιο κέρδος για όλους τους εμπλεκόμενους. Έχω ξαλαφρώσει κατά 100 κιλά. Και νιώθω την ανάγκη να απευθύνω ένα "ευχαριστώ" σε όποιον εκεί έξω άκουσε την παράκλησή μου και την ικανοποίησε.</div><div align="justify">Ξέρω ότι δεν ακούγεται τόσο σοβαρό ζήτημα, ώστε να το ονοματίζω μικρό θαύμα το περιστατικό αυτό, ωστόσο έχει τη σημασία του. Και όλες οι συγκυρίες, ο χρόνος και η στιγμή, είναι καίριες. Αφήστε με λοιπόν να θεωρώ ότι πρόκειται όντως για ένα από εκείνα τα υπέροχα μικρά θαύματα που μας χαρίζει κάπου κάπου η ζωή για να μην χάνουμε το κουράγιο μας.</div><div align="justify">Καλό σας βράδυ</div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-86641370450817498222009-12-14T15:16:00.002+02:002009-12-14T15:57:21.928+02:00Έκθεση πεπραγμένωνΟρίστε ο κατάλογος προγράμματος Σαββατοκύριακου, πλήρως ενημερωμένος, προς αποφυγή δημιουργίας απατηλών εντυπώσεων:<br /><br />1. Να βγάλω το μουστάκι (επειγόντως, μοιάζω με τον ένδοξο Καραϊσκάκη) - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ</span><br />2. Να φτιάξω το φρύδι (το ίδιο με το 1, μόνο αντί για Καραϊσκάκη βάλτε Πρέκα) - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ</span><br />3. Να ξεβάψω/λιμάρω/ξαναβάψω νύχια (χάλια γίνονται με το τάκα τάκα στο πληκτρολόγιο) - <span style="color:#cc0000;">Ας πούμε τσεκ (έκανε το χρώμα γραμμούλες πάνω στα νύχια και τώρα πρέπει να τα ξαναφτιάξω)</span><br />4. Να λούσω/κοντισιονάρω/κάνω μάσκα στα μαλλιά γιατί έχουν αρχίσει να φέρνουν σε κοτετσόσυρμα (Σαββίνα συγνώμη) - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ</span><br />5. Να αλλάξω πάτους στα μποτάκια (βρωμάνε) - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ</span><br />6. Να πάω στο Χόντο να πάρω αποσμητικό και κρέμα ματιών (γερνάω μαμά) - <span style="color:#cc0000;">Μπα, είπα να δοκιμάσω με τα κουταλάκια ψυγείου, όπως μου είπε διάσημη καλλωπίστρια</span><br />7. Να κάνω αποτρίχωση στις γάμπες (αχ και βαχ, πονάει!!!) - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ, τις ξύρισα</span><br />8. Να πάω σινεμά (εναλλακτικά, να δω dvd στο σπίτι) - <span style="color:#cc0000;">Μπα</span><br />9. Να δω την ανηψιά μου (χωρίς εναλλακτικά) - <span style="color:#cc0000;">Μπα, με είχε πιάσει τρελή βαρεμάρα</span><br />10. Να πάω λαϊκή, σουπερμάρκετ, χασάπη, φούρναρη - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ</span><br />11. Να δω τη φίλη μας που θα έρθει σπίτι να πάμε βόλτα - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ</span><br />12. Να διαβάσω Ιταλικά (το χω - ναι, καλά, δεν το χω) - <span style="color:#cc0000;">Το 'χα αλλά το χάλασα τελικά, τζίφος, θα δω τι προλαβαίνω τώρα μέχρι τις εξίμιση που έχω μάθημα :(</span><br />13. Να μελετήσω τα σχεδιαγράμματα για το συμβόλαιο που εκκρεμεί -<span style="color:#cc0000;"> Μπα</span><br />14. Να μπω στα μπλογκ σας να ενημερωθώ - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ </span><br />15. Να πιω ζεστό κουπάτο καφέ στο σπίτι - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ, αλλά σοκολάτα</span><br />16. Να αγοράσω ένα μαύρο παντελόνι - <span style="color:#cc0000;">Μπα, ένεκα η οικονομική κρίση</span><br />17. Να αγοράσω και μια μπλούζα να το σετάρω - <span style="color:#cc0000;">Μπα, για τους ίδιους λόγους με το 16</span><br />18. Να αλλάξω/πλύνω/σιδερώσω σεντόνια και πιζάμες - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ</span><br />19. Να μαγειρέψω και κάτι (όλα στην αδελφή μου τα έχω φορτώσει) - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ, έφτιαξα την Κυριακή μοσχαράκι με ρύζι</span><br />20. Να διαβάσω καινούριο βιβλίο κατά προτίμηση - <span style="color:#cc0000;">Μπα, διάβασα Μαντάμ Φιγκαρώ για αλλαγή</span><br />21. Να δω επανάληψη Λαζόπουλο - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ, πέθανα στα γέλια</span><br />22. Να ακούσω το ζώδιό μου από την Άση Μπήλιου - <span style="color:#cc0000;">Όχι γμτ, το έχασα. Μήπως ξέρει κανείς τι προέβλεψε για τους Καρκίνους;</span><br />23. Να βριστώ πάλι με κάποιον ανεγκέφαλο στο facebook επειδή θα ζητάει να μάθει πόσο μεγάλα είναι τα ζαζά μου - ενώ η αμέσως προηγούμενη κουβέντα ήταν "πού δουλεύεις;" (go figure) -<span style="color:#cc0000;"> Παραδόξως όχι </span><br />24. Να κοιμηθώωωωωωω - <span style="color:#cc0000;">Τσεκ</span><br />25. ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ! ΖΗΤΩ! - <span style="color:#cc0000;">Ψιλοτσεκ με προοπτικές ανόδου</span><br />Αυτάααα! Νομίζω κάτι έγινε. Εσείς τι λέτε;<br />Καλή εβδομάδα!!!Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-88409781559033376642009-12-11T18:17:00.003+02:002009-12-11T18:31:34.971+02:00Πρόγραμμα Σαββατοκύριακου<div align="justify"><em><span style="font-size:130%;">Αυτό το Σαββατοκύριακο πρέπει:<br />1. Να βγάλω το μουστάκι (επειγόντως, μοιάζω με τον ένδοξο Καραϊσκάκη)<br />2. Να φτιάξω το φρύδι (το ίδιο με το 1, μόνο αντί για Καραϊσκάκη βάλτε Πρέκα)<br />3. Να ξεβάψω/λιμάρω/ξαναβάψω νύχια (χάλια γίνονται με το τάκα τάκα στο πληκτρολόγιο)<br />4. Να λούσω/κοντισιονάρω/κάνω μάσκα στα μαλλιά γιατί έχουν αρχίσει να φέρνουν σε κοτετσόσυρμα (Σαββίνα συγνώμη)<br />5. Να αλλάξω πάτους στα μποτάκια (βρωμάνε)<br />6. Να πάω στο Χόντο να πάρω αποσμητικό και κρέμα ματιών (γερνάω μαμά)<br />7. Να κάνω αποτρίχωση στις γάμπες (αχ και βαχ, πονάει!!!)<br />8. Να πάω σινεμά (εναλλακτικά, να δω dvd στο σπίτι)<br />9. Να δω την ανηψιά μου (χωρίς εναλλακτικά)<br />10. Να πάω λαϊκή, σουπερμάρκετ, χασάπη, φούρναρη<br />11. Να δω τη φίλη μας που θα έρθει σπίτι να πάμε βόλτα<br />12. Να διαβάσω Ιταλικά (το χω - ναι, καλά, δεν το χω)<br />13. Να μελετήσω τα σχεδιαγράμματα για το συμβόλαιο που εκκρεμεί<br />14. Να μπω στα μπλογκ σας να ενημερωθώ<br />15. Να πιω ζεστό κουπάτο καφέ στο σπίτι<br />16. Να αγοράσω ένα μαύρο παντελόνι<br />17. Να αγοράσω και μια μπλούζα να το σετάρω<br />18. Να αλλάξω/πλύνω/σιδερώσω σεντόνια και πιζάμες<br />19. Να μαγειρέψω και κάτι (όλα στην αδελφή μου τα έχω φορτώσει)<br />20. Να διαβάσω καινούριο βιβλίο κατά προτίμηση<br />21. Να δω επανάληψη Λαζόπουλο<br />22. Να ακούσω το ζώδιό μου από την Άση Μπήλιου<br />23. Να βριστώ πάλι με κάποιον ανεγκέφαλο στο facebook επειδή θα ζητάει να μάθει πόσο μεγάλα είναι τα ζαζά μου - ενώ η αμέσως προηγούμενη κουβέντα ήταν "πού δουλεύεις;" (go figure)<br />24. Να κοιμηθώωωωωωω<br />25. ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ! ΖΗΤΩ!<br />Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους μας!</span></em></div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-76600854708706902252009-12-09T11:22:00.002+02:002009-12-09T12:07:22.061+02:00Ώχρα πάνω στο γαλάζιο<div align="justify">Αν η ζωή μου ήταν χρώματα, τώρα θα ήθελα να είναι ώχρα πάνω σε γαλάζιο. Όμορφο κι αρμονικό ταίριασμα, φωτεινό και διακριτικό μαζί. Συμβολίζει στα μάτια μου την ελπίδα, την αναγέννηση, το πέρασμα από τη σκοτεινιά στο φως, κι έτσι ακριβώς νιώθω.</div><div align="justify">Σήμερα το πρωί στο λεωφορείο για τη δουλειά, με χωμένα τα ακουστικά του Nokia στα αυτιά, άκουγα από το Galaxy "Οne of us". Για όσους δεν θυμούνται ή δεν το ξέρουν, είναι αυτό το τραγούδι:<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/B4CRkpBGQzU&hl=en_US&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/B4CRkpBGQzU&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object></div><div align="justify"> </div><div align="justify">Kαι που λέτε, εκεί που ήμουν απορροφημένη, έπεσε το μάτι μου στον τοίχο του λεωφορείου, που ήταν βαμμένος με ώχρα και γαλάζιο. Με έπιασε μια χαρά, άλλο πράγμα. Ένιωσα ξεκούραστη κι ανάλαφρη, βούλιαξα μέσα στα χρώματα και για πότε πέρασε η ώρα κι έφτασα στο γραφείο, δεν το κατάλαβα.</div><div align="justify">Τι ωραία! Είπαμε να ξαναρχίσω τις χαρούμενες αναρτήσεις, εγώ έφτασα στις χαζοχαρούμενες. Δεν πειράζει, καλή καρδιά να έχουμε, θα παλατζάρω.</div><div align="justify">Αλήθεια γλυκά μου φιλαράκια, εσείς με τι χρώματα θα περιγράφατε τώρα τη ζωή σας; Ή μάλλον, για να είμαστε ακριβέστεροι, τι χρώμα θα ήταν η ζωή σας σήμερα; Ανυπομονώ να μάθω!</div><div align="justify">Φιλιά πολλά και καλημέρα</div><div align="justify"> </div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-4998215829283677182009-12-07T13:12:00.005+02:002009-12-07T14:07:29.099+02:00The happy post και η παρολίγον νέα γρίπη - Παραγγελιά για αυτό και αφιέρωση<div align="justify">Σήμερα θα κάνω τη διαφορά. Σήμερα θα λάμψω. Θα δημιουργήσω προηγούμενο. Αν δεν το καταλάβατε ακόμη, σήμερα θα αναρτήσω χαρούμενο ποστ! Το ξέρω, το ξέρω, τρέχετε όλοι τώρα να πάρετε ψωμί, μη και σας κληρώσει κι είναι ο δικός σας φούρνος ο τυχερός, χρυσά μου εσείς!</div><div align="justify">Αφορμή για την ολοκληρωτική στροφή στην καριέρα μου ως κλαψομούνας κατά κύριο λόγο μπλόγκερ, στάθηκε η παραίνεση ενός από σας, εις τον οποίον και αφιερώνεται εξαιρετικά η παρούσα ανάρτηση, που λίγο έλειψε να πάθει βαθιά κατάθλιψη μετά την ανάγνωση επτά συνεχόμενων ποστ μου. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Δείξτε μια επιείκεια (έτσι γράφεται;) εσείς καλού κακού, έχω καιρό να γράψω κάτι χαρωπό και έχω σκουριάσει ολιγον φοβούμαι.</div><div align="justify">Χίερ ιτ γκόουζ (εντ γκοντ μπλες ας ολ): </div><div align="justify">Το Σάββατο το μεσημέρι οργίασα - με καλή παρέα. Έβγαλα τον εαυτό μου τσάρκα σε ανήλιαγα στενά και σκοτεινά υπόγεια - στο Μοναστηράκι και την Πλάκα. Κι έφαγα παιδιά μου! Έφαγα! Έφαγα τον σκασμό και λίγο ακόμα! Και κεμπάπ και κρεμμύδια και τυροκαυτερή, μια σκέτη ποίηση λέμε! Και δεν χρειαζόταν να κάνω την κυρία όσο χλαπάκιαζα, ευτυχώς γιατί θα καταπιεζόμουν έντονα. Καλά, δεν έτρωγα και με τα χέρια βέβαια (τουλάχιστον όχι τα πάντα), αλλά μια άνεση, έναν καθαρά νεοελληνικό αέρα τον είχα στον τρόπο που κατέβαζα τις μπουκιές μου.</div><div align="justify">Κι αφού χωρίσαμε με το φιλαράκι μου, πάλι έφαγα. Βροχή. Στο κεφάλι, που το είχα και φρεσκοβαμμένο (5,52 καστανό κόκκινο ακαζού έντονο). Με τους κουβάδες. Πολλή βροχή. Που φαίνεται πως είχε προηγούμενα μαζί μου γιατί με πυροβολούσε στο ψαχνό. Φτάνοντας στο μετρό του Αιγάλεω, ήμουν μια κινούμενη σταγόνα. Έσταζα παντού από παντού. Δεν έδωσα σημασία, καμάρωνα κιόλας το μαλλί σε έναν καθρέφτη (κοίτα τι ωραίο το wet look με το ακαζού, μπράβο, τέτοιο να πάρω και την άλλη φορά), τόσο μυαλό είχα. Στο σπίτι άρχισαν τα όργανα, πάλι δεν έδωσα σημασία, στέγνωνα το ακαζού. Μετά καπάκι έριξα και μια επίσκεψη στο ανηψιδιον, το οποίο μπουσουλάει με χάρη και δεν είναι να το χάνει κανείς το θέαμα αυτό. </div><div align="justify">Την Κυριακή το πρωί, η φύση με εκδικήθηκε. Με το χειρότερο τρόπο μάλιστα. Πάω να ανοίξω το στόμα μου, δεν έβγαινε φωνή. Ωιμέ! Εγώ η γλωσσοκοπάνα και να μην μπορώ να μιλήσω; Συνοδά σύνδρομα, το στήθος μου που έβραζε (μάλλον ψαρόσουπα σε χύτρα ταχύτητος, κρίνοντας από το θόρυβο), τα βουλωμένα αυτιά μου, λες κι ήμουνα στα 10.000 πόδια και ένα μικρούλι πυρετούλι, μόλις 37 και 1. Και χωρίς έναν άντρα να με κανακέψει, να με πάρει αγκαλίτσα, να μου φτιάξει ένα ζεστό, να τον κολλήσω στο τέλος τέλος βρε παιδί μου, να νιώσω καλύτερα :)))</div><div align="justify">Πέρασα τη μέρα έχοντας μια γεύση του πώς θα είμαι σε 4ο χρόνια. Σαράβαλο, άχρηστη, ανήμπορη, ένα κουτσουρεμένο άλογο που πάει για απόσυρση. Το κουταλάκι από το τσάι σήκωνα κι ένιωθα ότι πήρα μετάλλιο στην άρση βαρών (και χωρίς αναβολικά. Αμέ!).</div><div align="justify">Σήμερα όμως το πρωί την είδα Μπουμπουλίνα, ιοί και βακτηρίδια εμέ δεν με τρομάζουν. Και ήρθα στη δουλειά, μαύρη η ώρα κι η στιγμή που σηκώθηκα από το πάπλωμα. Μιλάμε ότι υπέστην ΤΟΝ ρατσισμό. Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται, λέει ο σοφός λαός μας, και σωστά. Εγώ σήμερα βήχω. Εντατικά. Γυμνάζω τους πλευριαίους. Αν μπορούσα να το αποφύγω, θα το έκανα. Αλλά δεν μπορώ. Γράφω και βήχω. Βήχω και γράφω. Και ξανά από την αρχή. Μαντέψτε τι τρόπο αντιμετώπισης βρήκαν οι προϊστάμενοί μου στο γραφείο: Κάθε μία ώρα, με πετάνε έξω από το γραφείο μου, ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες, αερίζουμε για 10 λεπτά κι έπειτα ξαναμπαίνω μέσα. Στο ενδιάμεσο, κυκλοφορώ σαν το απόβλητο της κοινωνίας με τον καφέ στο χέρι και αυτοξεναγούμαι στους υπόλοιπους χώρους: την κουζίνα, το μπάνιο, τα άλλα γραφεία, μια χαρά. Περνώ μπροστά από πελάτες των άλλων συναδέλφων, χαμογελώ σαν να μην συμβαίνει τίποτα, χαιρετάω και συνεχίζω την περιοδεία μου. Ω λα λα!</div><div align="justify">Επίσης: Εδώ πιστεύουν ότι κατά 89% (ναι, αυτό το ποσοστό μου ανέφεραν, 89%), περνάω την καινούρια γρίπη. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω το πώς. Δεν ξέρω ούτε από πού πήραν όλοι τους ντοκτορά στην Ειδική Επιδημιολογία και κάνουν διάγνωση από τη φάτσα μου. Καλού κακού πάντως, μου συνέστησαν να πάω να κάνω την ειδική εξέταση και να τους φέρω και το αποτέλεσμα, έτσι μωρέ, από ενδιαφέρον. Και δεν με πλησιάζουν σε λιγότερο από 10 μέτρα, ούτε ασφαλιστικά μέτρα να είχαν εις βάρος μου. Κι αν τυχόν με πλησιάσουν εξ ανάγκης, καλύπτουν το στόμα με τα χέρια τους. Ε ρε γλέντια! Λέω να το εκμεταλλευτώ και να βαρέσω καμία εικοσαήμερη άδεια. Κατά τις 3 σκέφτομαι να ρίξω μια λιποθυμία φαρδιά πλατιά στο πάτωμα του χωλ για να επιβεβαιώσω πλήρως τις υποψίες τους. Και μετά ... ποιος μας πιάνει! Ένα μήνα Χριστούγεννα θα κάνω!</div><div align="justify">Αυτό το ομολογουμένως χαρούμενο ποστ αφιερώνεται ειδικά σε εκείνον που το ζήτησε (ξέρει αυτός ποιος είναι).</div><div align="justify">Για τους υπόλοιπους, καλή εβδομάδα μας και Χρόνια Πολλά σε όσους παρέλειψα να ευχηθώ, Βαρβάρες, Σάββες (αυτό πάλι πώς το λένε; αααα, μόλις θυμήθηκα τη Σαββίνα, χρόνια σου πολλά ομορφιά μου), Διογένηδες, Νίκους, Νικολέττες, Χρόνια Πολλά με υγεία και χαρά!</div><div align="justify">Αυτά πριν με βάλουν σε καραντίνα</div><div align="justify">Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς</div><div align="justify">η Κοκκινοβηχίτσα</div><div align="justify"> </div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-80643855510726535092009-12-03T21:45:00.001+02:002009-12-03T21:47:19.671+02:00Kindness<div align="justify">Kρύβομαι σήμερα. Λάκισα. Με μια ελαφριά καρδιά, δε λέτε τίποτα. Μικρό παιδί σε αταξία. Δεν σηκώνω τηλέφωνα, παρά μόνο όσα γουστάρω, έβγαλα βρώμα οτι είμαι άρρωστη, αλλού ότι έχω δουλειά, αλλά δεν ξεκουνιέμαι για κανέναν. Δραπέτευσα, έστω κι από αυτά που εγώ έχω στήσει. Εδώ θα μείνω, ενώπιος ενωπίω να κοιτάζομαι με άπειρη ευχαρίστηση. Ένθεν κι ένθεν γνωριμία. Να τα πούμε ένα χεράκι οι δυο μας, εγώ κι αυτή που με βασανίζει χρόνια τώρα. Γιατί κάνει μαλακίες, για αυτό. Γιατί δεν μπορώ να την κάνω καλά, να σταματήσει να βλέπει φαντάσματα στις γωνίες, ευτυχίες σε σκουριασμένες αυλές, έρωτες μέσα στα σκουπίδια και μια σχεδία - μα αν είναι δυνατόν, μπορεί μια σχεδία στη μέση του πουθενά να πηγαίνει κάπου; Τότε αυτή γιατί με πιλατεύει;<br />Μου πήρε τον αέρα από νωρίς. Δεν μπορώ να την φυλακίσω σε περίγραμμα. Και όταν την βλέπω μέσα στον καθρέφτη, δεν μου αρέσει καν. Τα μάτια της, το δέρμα της, τα χείλη, όλα θαμπά και φοβισμένα. Έλεγα. Τώρα λέω πικαρισμένα. Αν δεν της αρέσουν όσα βλέπει γύρω της, κάνει το κορόιδο και σουφρώνει τα χειλάκια. Όλο και κάποιος βρίσκεται να δείξει kindness. Και μ' αυτά και μ' αυτά, λοξοδρόμησα κι εγώ μαζί της. Δεν ήξερα πού πήγαινα τόσο καιρό, είχα κάνει προγράμματα στα θεμέλια του τίποτα. Και κρύβομαι. Σήμερα ασύστολα, απολαυστικά. Άλλοτε πνιγμένη στις τύψεις. Λες κι εγώ θα σώσω τον κόσμο. Άσε, αποφάσισα πρώτα να σώσω εμένα τελικά.<br />Γιατί πρέπει να με πάρω από τα δίχτυα της. Αυτής της κακιασμένης λέω, που μόλις ξυπνήσω το πρωί και ανοίξουν καλά τα μάτια μου, μου υπαγορεύει να αγχώνομαι για να θρέφω το άγχος της, να χαλιέμαι χωρίς λόγο για τα πάντα. Που με κοιτά και ειρωνεύεται "Ποια, εσύ; Α, ναι;". Αυτής της βλαμένης, που νομίζει ακόμη ότι ένας κρίνος και μια λάγνα ματιά θα της φέρουν τον πρίγκηπα. Μα εγώ δεν θέλω τον πρίγκηπα σου λέω, μια αγάπη θέλω, ακούς; Αυτής της σιχαμερής, που φωνάζει πάντα μες το αυτί μου "Δεν μπορείς" και μετά με κοροϊδεύει κι από πάνω που δεν μπόρεσα. Αυτής της σαδίστριας που τόσα χρονια τώρα δεν με άφησε να έχω φωτογραφίες, φίλους, νύχτες σε παραλία, εχθρούς και συντρόφους. Αυτής της άκυρης που πέταξε τα όνειρά μου σε χωματερή και με κατάντησε αυτόματο σε αραχνιασμένες νόρμες.<br /><br />Και λείπει και ο Σούπερμαν γαμώτο απόψε. Τόση ώρα τον φωνάζω, πουθενά</div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-89213711913918767612009-12-01T10:58:00.005+02:002009-12-01T12:29:41.246+02:001η Δεκεμβρίου<div align="justify">Καλό μήνα και καλό χειμώνα φίλοι μου! (Επιτέλους άρχισε να συμβαδίζει ο καιρός με το ημερολόγιο).</div><div align="justify">Το μπλογκ αυτό ξέρετε ότι δεν είναι ειδησεογραφικό, δημοσιογραφικό, βαθιά επιστημονικό, δεν παρακολουθεί την επικαιρότητα, δεν καταπιάνεται με φλέγοντα θέματα. Κι αυτό γίνεται συνειδητά, αφ' ενός διότι δεν μπορώ να υποστηρίξω τέτοιου είδους γραφή, υπάρχουν άλλοι πολύ πιο άξιοι από μένα να το κάνουν αυτό και το κάνουν και πολύ καλά, αφ' ετέρου γιατί δεν με ενδιαφέρει να σας αναπτύσσω εδώ μονόλογους με τις απόψεις μου επί παντός επιστητού, ειδικά όταν δεν συνοδεύονται από την ανάλογη εμπειρία. Εδώ θέλω να συνομιλούμε περισσότερο, να μαθαίνω κι εγώ από σας.</div><div align="justify">Όμως σήμερα, 1η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Aids, μπήκα στον πειρασμό να γράψω μια ανάρτηση σχετική, διότι είναι από τις λίγες περιπτώσεις που έχω κάτι βιωματικό να σας διηγηθώ. Και μαζί, να το βγάλω από μέσα μου.</div><div align="justify">Όταν ήμουν 19 χρονών, έφαγα μια τρελή φλασιά και για ένα εξάμηνο και βάλε προσέλκυα οποιαδήποτε φοβία μπορείτε να φανταστείτε με ρυθμό πολυβόλου. Μου ήταν αδύνατον να διαχειριστώ τους φόβους μου, και κάθε ημέρα βούλιαζα και πιο βαθιά μέσα τους. Υποθέτω ότι ήταν μια ισχυρή κρίση ανασφάλειας στο πέρασμά μου προς την ενήλικη ζωή.</div><div align="justify">Το θέμα είναι ότι σε μία από τις φοβικές μου κρίσεις, έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο του Εθνικού Οργανισμού Υγείας σχετικά με τον ιό του Αids. Δεν με τιμά αυτό που θα πω, αλλά αμέσως πανικοβλήθηκα, αντί να το διαβάσω ψύχραιμα, και αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω μια εξέταση επειγόντως (Δεν είχα ιδιαίτερα σοβαρούς λόγους να ανησυχώ, ήμουν πάντα προσεκτική, ωστόσο είπαμε, ο πανικός....).</div><div align="justify">Μια και δυο, αφού επιστράτευσα την κολλητή (και να δείτε τι ωραίο θέαμα ήμασταν στο δρόμο, εγώ να είμαι άσπρη σαν πανί κι εκείνη να γελάει με μένα), απευθύνθηκα στο νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός, στο οποίο υπήρχε ειδικό τμήμα για τη συγκεκριμένη εξέταση, όπου μπορούσε κανείς να αποτανθεί με πλήρη εμπιστευτικότητα και βεβαιότητα ότι τα στοιχεία του θα παραμείνουν απόρρητα, και έκανα κι εγώ το τεστ. Δεν ήταν τίποτα, δεν πόνεσε καθόλου, δεν πήρε σχεδόν καθόλου χρόνο, πιο πολύ αίμα μάλιστα μου έχουν πάρει για εξέταση σιδήρου σε άλλες περιπτώσεις. Έπειτα με ενημέρωσαν ότι τα αποτελέσματα θα ήταν έτοιμα σε 15 μέρες. </div><div align="justify">Σε ακριβώς 15 μέρες, πάλι το ίδιο σκηνικό (εγώ άσπρη σαν το πανί, η φίλη μου να κλαίει από τα γέλια στο θέαμά μου) ξαναπήραμε το δρόμο για το Συγγρός. Φτάσαμε στο αρμόδιο τμήμα, έδωσα το όνομά μου με τρεμάμενη φωνή και παρέλαβα το φάκελο με το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν αρνητικό για την ύπαρξη του ιού. Δεν πρόλαβα να ανακουφισθώ και πολύ, διότι με παρέλαβε η νοσηλεύτρια και μου πήρε ένα πλήρες ιστορικό, μου σύστησε να επαναλάβω για σιγουριά το τεστ σε έξι μήνες (τόσο διάστημα απαιτούσε τότε ο επανέλεγχος), μου επισήμανε τι να προσέχω, τι να αποφεύγω, με φόβισε αρκετά (λες κι από μόνη μου δεν είχα κάνει καλή δουλειά!) και αφού με φόρτωσε με ένα τόνο ενημερωτικό υλικό, πήρα την κολλητή από το χεράκι και κατευθυνθήκαμε στην έξοδο.</div><div align="justify">Κι εκεί.... Σε μια από τις πλαστικές καρεκλίτσες στην αριστερή γωνία όπως μπαίνουμε, καθόταν μια κοπελίτσα. Στην ηλικία μου θα ήταν, πάνω κάτω 20 χρονών το πολύ, μια όμορφη ξανθιά κοπελίτσα, μικροκαμωμένη. Έμοιαζε σαν φοιτήτρια, Φιλολογίας ας πούμε, clean cut, περιποιημένη, αβρή. Αυτό μπορούσα να δω από τη φιγούρα της, γιατί το πρόσωπό της ήταν σκυμμένο πάνω από το μαύρο παλτό της. Έβλεπα και κάτι άλλο: στα χέρια της κρατούσε ένα χαρτί αποτελεσμάτων όπως αυτό που είχα πάρει κι εγώ πριν λίγη ώρα, αλλά το δικό της μουσκευόταν από κάτι στάλες χοντρές και πυκνές. Έκλαιγε. Έκλαιγε και ψιθύριζε: "Δεν ήξερα πως είχε....μια φορά μόνο γαμώτο, μια φορά...". Συνέχεια και συνέχεια. </div><div align="justify">Όταν έχεις ξαλαφρώσει από ένα βάρος, όλος ο κόσμος σου φαίνεται καλύτερος και νιώθεις την ανάγκη να ανταποδώσεις κάπως, κάποιον να βοηθήσεις. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, την πλησίασα και της έσφιξα το χέρι. Και τότε σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε (τότε έτσι νόμιζα, αλλά μάλλον κοιτούσε κάπου μέσα της) και δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Τόση απόγνωση, τόση απώλεια, τα έχασα. Με τύφλωσε ο πόνος της, η απορία στα μάτια της. Ήθελα να της πω πολλά, να την αγκαλιάσω σαν μωρό, να της εγγυηθώ ότι τίποτα κακό δεν θα συνέβαινε, αλλά δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να της υποσχεθώ τίποτα. Ήμουν στην αντίπερα όχθη, ήμουν "οι άλλοι". Δεν μπορούσα να μπω στη θέση της, σ' αυτή τη μικρούλα στιγμή που διαχωρίζει το πριν από το μετά. Εγώ είχα μείνει στο πριν κι αυτή είχε πηδήσει στο μετά, το πιο ζοφερό μετά που μπορούν να αντικρίσουν 20χρονα πλάσματα. Για μια φορά που δεν πρόσεξε, που σκέφτηκε ότι ήταν άτρωτη, που εμπιστεύτηκε χαζά κάποιον άλλο. Για μια φορά είχε γίνει πια "αυτή που έχει".</div><div align="justify">"Τι θα γίνει;". Μόνο αυτό ρώτησε. Τίποτα άλλο. Και δεν ήξερα να της απαντήσω. Ποιος ήξερε; Τι να της πω; Πόσο πολύ ντρεπόμουν για τον εαυτό μου, για την υγεία μου, που της την πετούσα στα μούτρα θέλοντας και μη; Τι; </div><div align="justify">Πήρα την φίλη μου κι έφυγα τροχάδην. Δεν άντεχα άλλο την κοπέλα, το κλάμα της, τη ζωή της που η πραγματικότητα θα την άλλαζε με απίστευτο τρόπο. Δεν άντεχα, ήμουν λιγότερη από όσο απαιτούσαν οι συνθήκες.</div><div align="justify">Εκείνο που αντέχω και μπορώ να θυμίσω είναι ότι χρειάζεται προσοχή. Μεγάλη προσοχή. Το τι πρέπει να κάνουμε, όλοι το ξέρουμε, κι όσοι δεν το ξέρουμε μπορούμε να ενημερωθούμε από ειδικούς και να το μάθουμε. Προσοχή κάθε μέρα, κάθε φορά, σε κάθε περίπτωση. Για μας και για τους άλλους.</div><div align="justify">Κυρίως όμως αυτό: Αν συναντήσετε κάποιον ασθενή που πάσχει από αυτή τη κωλοαρρώστια, μην κάνετε ό,τι έκανα εγώ, μη φοβηθείτε, μη δυσανασχετήσετε, μείνετε κάπου εκεί κοντά. Να ξέρει ότι αν σας χρειαστεί, θα σας βρει δίπλα του. Αυτό χρειάζεται πάνω από όλα. Να σας βρει δίπλα του.</div><div align="justify">Καλή συνέχεια σε όλους μας</div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-81351862726785786292009-11-28T21:28:00.003+02:002009-11-28T21:47:59.518+02:00Φοράω ροζ βερνίκι<div style="text-align: justify;">Κι αυτό γιατί ήθελα πολύ να κρατήσω κάτι ροζ μες τη ζωή μου, τώρα που το όνειρο της απαράχνωσης πέρασε πια οριστικά κι αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, στο ειδικό κουτί για τα cold cases. Τελικά διαπιστώνω ότι το ροζ μου πάει, αλλά μόνο στα νύχια.<br />Καταρχήν, μια συγνώμη που σας άφησα τόσο καιρό και μάλιστα χωρίς πληροφορίες, αλλά δεν είχα και τίποτα θετικό να σας διηγηθώ. Μου λείψατε όμως.<br />Ήμουν κυρίως απασχολημένη με το να προσπαθώ να αποτρέψω τα μαλλιά μου να εγκαταλείψουν το κεφάλι μου με όσα μου συνέβαιναν. Στο παρατσάκ τα έπεισα να μείνουν. Τι εννοώ;<br />Ο κούκλος ο θεός, ο ατελείωτος ρομαντικός μου πρίγκηπας αποδείχθηκε λίιιιιιιγο πιο ψυχωτικός και ελάααααχιστα πιο σχιζοφρενής από εμένα. Όπερ σημαίνει, ότι υπήρχαν βασικά λειτουργικά προβλήματα στη σχέση μας, η οποία φευ! δεν πρόλαβε να γεννηθεί καν. Αν αναρωτιέστε, τώρα νιώθω μια χαρά. Πέρασα όμως από διάφορα στάδια κι όλα αυτά μέσα σε δέκα ημέρες. Υπολογίστε και την απειρία μου στα σχετικά θέματα, ε, μπορείτε να καταλάβετε ότι έπαθα ένα μικρό σοκ.<br />Διότι ο ίδιος άνθρωπος που με κυνηγούσε (με την καλή έννοια) και δεν με άφηνε σε ησυχία πρωί μεσημέρι και βράδυ, κάτι έπαθε ξαφνικά και αποφάσισε να γίνει ακριβοθώρητος. Και μέχρι ενός σημείου, το θεωρούσα ένα από εκείνα τα τεχνάσματα που όλοι χρησιμοποιούμε σε τέτοιες περιπτώσεις για να γίνουμε πιο επιθυμητοί, αλλά αυτός το παράκανε και κόντεψα να πλαντάξω από επιθυμία (λέμε τώρα).<br />Εκείνο το ραντεβού της Παρασκευής για σινεμά το θυμάστε; Ξεχάστε το, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Με πήρε τηλέφωνο το παληκάρι ότι έχει δουλειά και δεν προλαβαίνει. να βγούμε. Να πω ότι δεν στενοχωρήθηκα; Στενοχωρήθηκα, είπαμε, είχα τσιμπηθεί και ήθελα να τον δω το συντομότερο. Μου προτείνει να βρεθούμε την Κυριακή, στράβωσα λίγο "γιατί όχι το Σάββατο;" σκέφτηκα, έτσι κι αλλιώς την Κυριακή είχα να πάω στο γάμο της ξαδέλφης μου και τη βάφτιση της ανηψιάς μου, οπότε άκυρο το ραντεβού. Καταλήξαμε να ανταλλάσσουμε μηνύματα όλο το βράδυ της Παρασκευής σχεδόν μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής. Νόμιζα και εγώ ότι κάτι πάει να γίνει, ώσπου μου έστειλε ΤΟ μήνυμα, το σούπερ ντούπερ καταπληκτικό "αντρίσιο" sms "Νομίζω ότι στέλνουμε πολλά μηνύματα χωρίς λόγο, και λέω να σταματήσει εδώ αυτό. Θα ξαναμιλήσουμε αν είναι να συναντηθούμε". Ταπηροκρανίαση, στέλνω απάντηση "Οκ, ΑΝ είναι να συναντηθούμε, θα ξαναμιλήσουμε".<br />Έλα μου που με έπιασε η καλοσύνη, δώσε είπα μια ευκαιρία στο ανήλικο να δούμε, μπορεί να μας εκπλήξει, φταίει και ένας φίλος μπλόγκερ (ακούουουουουςςςς;;;), του οποίου ζήτησα τη γνώμη, σηκώνω το ξερό μου και στέλνω μήνυμα - πρόσκληση, στο οποίο μου απάντησε δύο μέρες μετά. Σινεμά πρότεινε πάλι, όμως εγώ ήθελα να του μιλήσω λίγο κι έτσι αντιπρότεινα ποτό. Το άλλο μεσημέρι έστειλε απάντηση "Άκυρο για σήμερα, θα πάω να δω την ταινία τελικά". Μείνατε; Κι εγώ. Δεν είχε υπολογίσει όμως τα τρία Τ: Τσαντίλα, Τρελό άγχος για δικαστήριο και Τεράστιος πόνος Περιόδου. Τα οποία συνεργάστηκαν άψογα, συγχρονίστηκαν και βοήθησαν την Μπουμπουλίνα που κρύβω μέσα μου, να βγει έξω μου, να συναντήσει την Κρουέλλα ντε Βιλ και μαζί να πορευθούν προς την τελική λύτρωση. Έστειλα μια απάντηση που θα τη ζήλευε και ο ψυχαναλυτής μου. Θεά η γυναίκα, σας λέω. Θεά. Και μετά συνέβη αυτό που ίσως πολλοί και πολλές από εσάς θα μπορούσατε εύκολα να έχετε προβλέψει, αλλά εμένα της αφελούς νεάνιδος ούτε που μου περνούσε από το μυαλό:<br />Παιδιά μου, κόλλησε. Ο τύπος κόλλησε. Τι που τον έβριζα, τι που τον έφτυνα, τίποτα. Στην αρχή νευρίασε, μετά μου δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου τι του λέω, έπειτα έφτασε να επικαλεσθεί του κόσμου τις δικαιολογίες και οικογενειακά προβλήματα υγείας για να εξηγήσει τη στάση του και στο τέλος μου πρότεινε να συναντηθούμε το επόμενο Σαββατοκύριακο από κοντά (!). Εννοείται πως αρνήθηκα, έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξενέρα από αυτή που πέρασα, και τελικά το μόνο που μου έμεινε από αυτή την ιστορία είναι το μάθημα να μην ξαναφεθώ τόσο πολύ τόσο γρήγορα και να κρατάω πάντα το μικρό μου καλαθάκι όταν βγαίνω στο δάσος.<br />Αυτά τα νέα της Κοκκινοσκουφίτσας. Κατα τα άλλα, όλα καλά. Ευτυχώς υπάρχουν και οι φίλοι (ε, ψιτ, και για σας το λέω) και ξεχνιέμαι και περνάω καλά. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.]<br />Φιλιά Πολλά!!!!<br /></div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-57504534000573977792009-11-13T09:44:00.008+02:002009-11-16T18:24:17.706+02:00Κι οι δικηγόροι έχουν ζουμί - Τον λένε Κ κι είμαι καλά<div align="justify">Εχθές είχα ένα δικαστήριο σε περιφερειακό Ειρηνοδικείο. Επειδή όμως η πελάτισσά μου ζει στην Κρήτη και μου είχε στείλει την αγωγή αργά, δεν είχα προετοιμαστεί. Έκανα λοιπόν ό,τι κάνουμε οι δικηγόροι σε αυτές τις περιπτώσεις: πήρα τηλέφωνο το συνάδελφο της άλλης πλευράς να του ζητήσω μια μικρή αναβολή. Άφησα μήνυμα στο γραφείο του επειδή έλειπε να μου τηλεφωνήσει εκείνος. Μετά από καμιά ώρα, πράγματι με πήρε τηλέφωνο ένας δικηγόρος, ο οποίος ακουγόταν νέος κι αυτός, και προς έκπληξή μου, πριν καλά καλά τελειώσω την πρότασή μου, δέχθηκε ευγενέστατα να συναινέσει σε μια αναβολή. Ανακουφισμένη έκλεισα το τηλέφωνο και συνέχισα τη δουλειά μου.</div><div align="justify">Κατά τις επτά το απόγευμα, έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου από τον συνάδελφο, ο οποίος με ενημέρωνε με πολύ γλυκό τρόπο ότι αν ήθελα να συναντηθούμε λίγο νωρίτερα από την ώρα του δικαστηρίου για να συζητήσουμε, θα ήταν εκεί. Του απάντησα κι εγώ θετικά, αν και λίγο παραξενεμένη από την τόση ευγένεια. Θα έπεσα στην εξαίρεση του συναφιού, σκέφτηκα.</div><div align="justify">Περιέργως όμως καταλήξαμε μέχρι τις 2 η ώρα το πρωί να ανταλλάσσουμε μηνύματα επί παντός επιστητού, λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Επειδή δεν μου συμβαίνει ποτέ αυτό και ο τύπος φαινόταν σπιρτόζος και γλυκύτατος, ομολογώ ότι ένιωσα ένα τσιμπηματάκι ευχαρίστησης. Και σκεφτείτε ότι δεν τον είχα δει, ούτε τον είχα ξανακούσει μερικές ώρες πριν.</div><div align="justify">Την άλλη μέρα, συναντηθήκαμε στο ακροατήριο του Ειρηνοδικείου. Να πω την αλήθεια μου, ξενέρωσα γιατί με αντιμετώπιζε λίγο "αποστειρωμένα", επαγγελματικά και μικροέδειχνε κιόλας περισσότερο από την ηλικία του (μη με μαλώσετε, είναι 29, του ρίχνω και τέσσερα δηλαδή). Κι αυτό πήγε σχοινί κορδόνι για ώρες, οπότε είπα μέσα μου, Κοκκινοσκουφίτσα, αποχαιρέτα το δικηγόρο που χάνεις. Όταν όμως πήγαμε μαζί να πάρουμε συγκοινωνία για να γυρίσουμε στα γραφεία μας, έκανε κάτι που εμένα με έστειλε να μαζεύω μαργαρίτες: φτάνοντας στο μετρό, με έπιασε από τη μέση και με έσπρωξε προς το βαγόνι γρήγορα και ήσυχα ήσυχα, γιατί, όπως μου εξήγησε, αφού κατέβαινα μετά από αυτόν, ήταν κρίμα να μη βρω θέση. Παιδιά, αν σας πω ότι παρακαλούσα μέσα μου να μην τραβήξει ποτέ το χέρι του, τι θα πείτε; </div><div align="justify">Με φίλησε και στο μάγουλο κατεβαίνοντας, καταλαβαίνετε, δυο χιλιοστά δεξιά από το στόμα και μου κόπηκαν τα γόνατα. Γελάστε ελεύθερα, αντί να πάω στην αποβάθρα προς Αεροδρόμιο για να συνεχίσω, πήγα και στήθηκα και καμάρωνα στην αντίθετη προς Αιγάλεω. Τελευταία στιγμή το αντιλήφθηκα. Τόση ζάλη ένιωσα.</div><div align="justify">Γυρνώντας χθες το μεσημέρι στο γραφείο κάτι με τσίγκλαγε. Αποφάσισα να φανώ προοδευτική κι έτσι έστειλα εγώ ένα μήνυμα για το πόσο χάρηκα που τον γνώρισα, έναν τόσο καλό συνάδελφο, κλπ κλπ, μην καρφωθώ κιόλας αν τελικά δεν είχα καταλάβει σωστά ότι κάτι παιζόταν (είμαι και λίγο κότα σ' αυτά, έχει καεί κι η γούνα μου πολλάκις). Και μου απαντάει το αμίμητο (εκεί πήγα για πουρνάρια): "Κι εγώ πέρασα ωραία γλυκιά μου. Είσαι όντως πολύ γλυκιά". Το οποίο ΟΛΕΣ ξέρουμε πώς μεταφράζεται. Ανήκει στην κατηγορία "Έχεις καταπληκτική προσωπικότητα". Εκεί είπα ας το μικρό να πάει και να μην ξανάρθει. Τρωγόμουν όμως. Ευτυχώς μετά ακολούθησε δεύτερο μήνυμα, όπου μου καθιστούσε σαφές ότι του είχα κάνει εντύπωση και κλείσαμε ραντεβού για σινεμά απόψε (Τι να βάλω;) Μετά ανταλλάξαμε άλλα 55 μηνύματα, χτυπήσαμε πάλι μια ολονυχτία, εξασφαλίσαμε τη χρυσή πλακέτα χορηγών στη wind και πήγαμε για ύπνο.</div><div align="justify">Και τώρα στο ψητό: Παιδιά μου, τον γουστάρω. Πολύ. Πάσχω από απόλυτη, εφηβική καψούρα. Με τρελαίνει το στυλ του, που μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες με έχει κάνει να βάφομαι κάθε μέρα (κι όποιος με ξέρει, καταλαβαίνει πόσο ανατρεπτικό είναι αυτό), να τραγουδάω Βανδή (ήμαρτον, θα μου περάσει), να βλέπω τα πάντα γύρω μου ωραία (ακόμη και το ΚΕΠ Αιγάλεω που έβλεπα το πρωί από το λεωφορείο, αριστούργημα μου φάνηκε), να συφιλιάζομαι αν δεν απαντάει αμέσως τα μηνύματά μου, να συνδυάζω τα ρούχα μου με γόβες με τακούνι (είναι και ψηλός πανάθεμά τον, πώς θα τον φιλάω; θα δούμε), να μετράω τις ώρες μέχρι το βράδυ που θα τον δω πάλι. Δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, είμαι σπιντάτη. Καλά για δουλειά δεν το συζητάμε. Στο Ταμείο Ανεργίας θα καταλήξω και αυτό επίσης το βρίσκω ωραίο. Ο πατέρας μου που βλέπει το παιδί του να κυκλοφορεί σαν να πάσχει από σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας, πότε χαρούμενο και up, πότε τσαντίλα και κατατονικό, τα έχει χάσει. Η δε πίεσή του έχει πέσει κάτω από 10 και στο τέλος θα τον πάμε για θεραπεία υπότασης. Η αδελφή μου αναρωτιέται τι παίρνω και δεν τους δίνω. Κι εγώ επίσης αναρωτιέμαι τι θα γίνει όταν θα τον δω απόψε. Φοβάμαι ότι όσοι τυχεροί περάσετε από εκεί, θα παρατηρήσετε ένα ανθρώπινο πυροτέχνημα απόψε στον ουρανό του Mall. </div><div align="justify">Και να το ξεκαθαρίσω, ακόμη για καψούρα μιλάμε, όχι για έρωτα, αγάπες και λουλούδια. Καψούρα. Απίστευτη. Από το πουθενά. Το άλλο σας το είπα; δεν σας το είπα. Με λέει συνέχεια "γλυκό μου". Κι όταν τον ρώτησα τι τον τράβηξε σε μια γυναίκα που δεν την είχε δει, μου είπε ότι η φωνή μου στο τηλέφωνο ήταν ό,τι ωραιότερο είχε ακούσει εδώ και καιρό. Λιώνω, λιώνω. Ζήτω! Θα ξαραχνιάσουμε επιτέλους!</div><div align="justify">Πείτε μου κι εσείς, πώς το βλέπετε; Να το προχωρήσω ή να το αφήσω; Είναι και πιο μικρός μωρέ και δεν μου έχει ξανατύχει, ούτε το είχα ποτέ επιδιώξει. Αλλά τελικά διαπιστώνω ότι δεν με πειράζει. Ε, δεν είναι πια κι ανήλικο, ούτε εγώ έχω σταφιδιάσει. Αν και κλεισμένοι μέσα, το σουξέ μας το ΄χουμε :)))</div><div align="justify">Καλή σας μέρα. Σας εύχομαι να νιώθετε κάθε μέρα όπως εγώ σήμερα.</div><div align="justify">Το μπλογκ θα παραμείνει ροζ για όσο καιρό διαρκεί η καψουροκατάσταση.</div><div align="justify">Η Καψουροκοκκινοσκουφίτσα</div><div align="justify"></div><div align="justify">(Υ.Γ. Δεν του λέω τίποτα για το μπλογκ μου, αυτά είναι μεταξύ μας. Μη διαβάσει και το σημερινό και ρεζιλευτώ τελείως. Όχι δηλαδή να παίρνει και αέρα από τις δύο ημέρες το πουλάκι μου) </div><p align="justify"><br /><br /><span style="color:#cc0000;">Με τα πολλά δεν έχουμε βρεθεί ακόμη γιατί δούλευε - είπε - Παρασκευή και Σάββατο κι εγώ είχα γάμο και βάφτιση να πάω την Κυριακή. Αναμένω, αλλά όχι για πολύ. Μετά θα ξενερώσω κι από δω παν κι οι άλλοι. Συγνώμη παιδιά, φοβάμαι ότι αυτό θα κ</span><span style="color:#cc0000;">αταλήξει το πιο σύντομο love affair στον κόσμο. Όταν έχω νέα θα τα ανακοινώσω και σε εσάς.</span></p>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com45tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-25857921037447072912009-11-04T21:54:00.002+02:002009-11-04T21:57:15.954+02:00Nα προσέχεις φιλαράκι μου<p align="justify"><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/9TTTgofWk-I&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/9TTTgofWk-I&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Μη μου γαμάτε την καρδιά, είμαι παιδί ακόμα...<br />Για το φίλο Χ, που φεύγει απόψε για να ζήσει σε άλλη χώρα κι αυτό είναι το αγαπημένο του τραγούδι. Θα μου λείψεις πολύ, αλλά θα είμαστε πάντα ένα κλικ μακριά </p>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-3006672097243956822009-11-03T13:33:00.002+02:002009-11-03T13:35:35.201+02:00Ναι, το ποστ της τεμπέλαςΔικαιολογούμαι όμως, έτσι δεν είναι; Με τόσο ωραίο λάιβ; Ε; Ε; Καλή σας μέρα!<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/N2V8dN_iRAY&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/N2V8dN_iRAY&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-79363655673883070182009-11-02T11:07:00.005+02:002009-11-02T11:46:36.547+02:00Όχι το ποστ της τεμπέλας<div align="justify"><span style="font-size:130%;">Καλή μέρα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα φίλοι μου! (Κοιτάξτε τι ωραία που ακούγονται τρεις ευχές σε μία πρόταση). Ελπίζω το Σαββατοκύριακό σας να λιώσατε κι εσείς στους καναπέδες όπως εγώ, ειδάλλως να φύγατε για ωραία διήμερα ή για ατελείωτες βόλτες με τους δικούς σας ανθρώπους, αψηφώντας το κρύο που άρχισε να μας δείχνει τις προθέσεις του για φέτος. </span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Σήμερα σκεφτόμουν να αναρτήσω το ποστ της τεμπέλας. Ξέρετε, εκείνο που επειδή δεν έχω έμπνευση, αλλά θέλω πολύ να γράψω για να επικοινωνήσω μαζί σας, ας πούμε για το καλό της εβδομάδας, ανεβάζω ένα βίντεο, ένα ωραίο κατά τη γνώμη μου τραγουδάκι και τέλος. Καθόλου μεμπτό, αλλά λίγο βρε παιδί μου. Λίγο κι εύκολο. Τελικά αντιστάθηκα στα ταπεινά μου ένστικτα και βρήκα θέμα να ασχοληθώ. Ιδού:</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Τελευταία με έχει πιάσει μια εργασιομανία, όχι αδικαιολόγητα βέβαια, γιατί οι δουλειές τρέχουν ανελέητα κι από πίσω τους τρέχω κι εγώ. Το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου, είχα βγει για καφέ με μια φίλη μου που συμπτωματικά μένει κοντά στο γραφείο μου. Αφού γυρνούσαμε κι ήμουν έτοιμη να φύγω για το σπίτι μου, σκέφτηκα "Και δεν πετάγομαι λίγο από το γραφείο να δω κάτι χαρτιά που έχω αφήσει; Μισή ωρίτσα μόνο και έφυγα". Αμ δε; Μόλις ήρθα εδώ κι άνοιξα λίγο τον υπολογιστή να χαζέψω, με έπιασε μια χαρά και μια δημιουργικότητα κι άρχισα να συντάσσω μια έφεση. Όταν ξανακοίταξα το ρολόι μου, ήταν πέντε και μισή το πρωί (;). Τα μάζεψα γρήγορα γρήγορα και ξεκίνησα να προλάβω το πρώτο πρωινό δρομολόγιο του μετρό. Και το πρόλαβα. Και ενώ νόμιζα ότι θα είναι άδειο, τι είδαν τα ματάκια μου; Μια ολόκληρη διμοιρία ανθρώπων είχαν αρχίσει τη μέρα τους ή τελείωναν την προηγούμενη, από όσο μπορούσα να συμπεράνω από το ντύσιμο και την έκφραση των "ξενύχτηδων" (Αχ, αυτούς πόσο τους ζήλεψα!).</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Κατεβαίνοντας στο μετρό του Αιγάλεω και περιμένοντας το λεωφορείο για το σπίτι μου, ώρα 6 το πρωί, πίσσα σκοτάδι ακόμη έξω, διαπίστωσα ότι γύρω μου ο κόσμος πλήθαινε. Τι υπέροχο μωσαϊκό ήταν αυτό! Ζευγαράκια και παρέες που γυρνούσαν από μπαρ, γιαγιάδες που έχοντας μαζί το εργόχειρό τους πήγαιναν να φυλάξουν τα εγγονάκια τους, γιατί οι γονείς τους δούλευαν, έφηβοι που ξεκινούσαν τη μέρα τους στο γυμναστήριο από νωρίς, στρατιώτες που περίμεναν το δρομολόγιο για το στρατόπεδο, άλλοι αξιωματικοί με γυαλιστερές στολές και ύφος χιλίων καρδιναλίων, οικιακές βοηθοί που μιλούσαν στη γλώσσα τους χαρούμενες και ζωηρές, "πεταλούδες της νύχτας" που τέλειωσαν τη βάρδια και πήγαιναν για ύπνο, μεθυσμένοι παππούδες που δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι σχεδόν, ταξιτζήδες στη σειρά, μικροπωλητές, και μέσα σε όλους αυτούς κι εγώ, να μπορώ να τους παρατηρώ αόρατη. Το καλό της μεγάλης πόλης, αν θέλεις να χαθείς, εύκολα χάνεσαι μέσα στο πλήθος. Αν είχα μια φωτογραφική, θα είχα τώρα πολλές πολλές φωτογραφίες. Αλήθεια σας το λέω, όλη η εικόνα μου άρεσε πολύ. Γενικά μου αρέσει να νιώθω ότι δραπετεύω, ότι βγαίνω από τον κανονικό τρόπο ζωής μου και απολαμβάνω να μου συμβαίνει κάτι "έκτακτο", έξω από τα συνηθισμένα, όπως το παραπάνω. Νιώθω ότι μπορώ να αναπνεύσω πιο ελεύθερα. Και ο παλμός της πόλης εκείνη την ώρα ήταν τελικά πολύ πιο δυνατός από όσο μπορούσα να φανταστώ κι ας ήταν καθημερινή, κι ας ήταν ώρα δύσκολη.</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">Αυτή η πόλη πραγματικά ποτέ δεν κοιμάται.</span></div><div align="justify"> </div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-2079343682903514382009-10-23T18:01:00.005+03:002009-10-23T18:09:48.302+03:00Προσκλητήριο<div align="justify">Κλέβω σήμερα. Αποφάσισα να δημοσιεύσω την ίδια ανάρτηση και στα δύο μπλογκ μου. Δεν ξέρω γιατί είμαι περίεργη να δω πώς θα λειτουργήσει στην "φωτεινή" και στην "σκοτεινή" πλευρά. Θέλω όμως να μάθω. </div><div align="justify"></div><div align="justify">Ειλικρινά δεν μπορώ να σε καταλάβω.Ειλικρινά όμως.</div><div align="justify">Πού κρύβεσαι; Δεν έρχεσαι ποτέ, συνέχεια με στήνεις. Κι όλο μένω να τουρτουρίζω στο παγκάκι της πλατείας.<br />Φταίω κι εγώ. Νοερά σε παρακάλεσα</div><div align="justify">- να είσαι πιο έξυπνος από μένα, γιατί αλλιώς βαριέμαι</div><div align="justify">- να ξέρεις να φλερτάρεις</div><div align="justify">- να είσαι τρυφερός</div><div align="justify">- να μη βιάζεσαι</div><div align="justify">- να έχεις υπομονή, γιατί έχει περάσει πολύς καιρός</div><div align="justify">- να σου αρέσει που (ακόμη) κοκκινίζω</div><div align="justify">- τα μάτια σου να με αγκαλιάζουν</div><div align="justify">- να μου κάνεις εκπλήξεις<br />- να έρχεσαι να με παίρνεις από τη δουλειά για ρομαντζάδα και σινεμά</div><div align="justify">- να με εξιτάρεις</div><div align="justify">- να με αφήνεις να σε ερωτεύομαι και να σου αρέσει</div><div align="justify">- να γελάς με τα αστεία μου</div><div align="justify">- να γελάς με τις νευρώσεις μου</div><div align="justify">- να τραγουδάς (όχι φάλτσα όμως, δεν αντέχω)<br />- να μη ρωτάς χαζά στο σεξ<br />- αν πρέπει να σκέφτεσαι τη Μόνικα Μπελούτσι, να μη μου το λες - το καταλαβαίνω και μόνη μου<br />- να με αφήνεις να κάνω λάθη και μετά να κλαίω στον ώμο σου χωρίς να με κοροϊδεύεις<br />- να με κερνάς μαλλί της γριάς<br />- να μη ντρέπεσαι να δακρύσεις μπροστά μου</div><div align="justify">Κι εσύ τώρα τρόμαξες ε; Γι' αυτό δεν έρχεσαι. Κι όλο μου στέλνεις στο δρόμο μου κάτι κακέκτυπά σου για αντανάκλαση. Να τα κάνω τι; Ούτε ένα τόσο δα κύτταρο φαιάς ουσίας δεν αξίζουν να σπαταλάω για αυτούς.</div><div align="justify">Σοβαρέψου σε παρακαλώ κι έλα.Έχουμε πολλά να πούμε. Πρώτα όμως πρέπει να με γνωρίσεις. </div><div align="justify">(Κερνάω και γλυκό - φράουλα) </div>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com40tag:blogger.com,1999:blog-2834910111240445978.post-61060509657735037012009-10-18T12:33:00.001+03:002009-10-18T12:35:09.798+03:00Για σας 2<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/LFRm2srRC64&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/LFRm2srRC64&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /><span style="color:#ff0000;">Σας ευχαριστώ πολύ<br /></span>Κοκκινοσκουφίτσαhttp://www.blogger.com/profile/02915441991230754375noreply@blogger.com22