Ένας ξεχωριστός άνθρωπος

Το ξέρω, χρωστάω ακόμη απαντήσεις στα σχόλιά σας, αλλά τελευταία γράφω στη ζούλα και παίζω κλεφτοπόλεμο με το μπος για δυο στιγμές ησυχίας. τώρα που λείπει, θα γράψω για κάτι ξεχωριστό και τρυφερό: τον πατέρα μου, τον Γιάννη, που σήμερα γιορτάζει. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΜΠΑ!!!

Θα γίνω μελό, αλλά πρέπει να αποτίσω φόρο τιμής στον άνθρωπο που με μεγάλωσε και με έκανε αυτό το εκθαμβωτικό πλάσμα που είμαι σήμερα (μην γελάτε, το ακούω).

Ο μπαμπάς Γιάννης ξεκίνησε 16 χρονών από το χωριό του για να έρθει στην Αθήνα. Έπιασε δουλειά στον ΟΣΕ, ενώ παράλληλα ξεκίνησε και νυχτερινό σχολείο. Αφού πήρε απολυτήριο, είδε μια προκήρυξη για την Πυροσβεστική, έδωσε εξετάσεις, πέρασε και κατέληξε αξιωματικός.

Ο Γιάννης - μπαμπάς χήρεψε στα 45 του με δύο κορίτσια 13 και 10 ετών αντίστοιχα. Νομίζω φαντάζεστε τι συνεπάγεται αυτό. Αποφάσισε να αναλάβει το φορτίο μόνος του και δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Δεν ήθελε να μεγαλώσουν ξένοι τα παιδιά του, αυτό έλεγε πάντα. Για χάρη μας ξαναβρήκε πρώτα το χαμόγελό του, αργότερα το γέλιο του, και ας ήταν στην αρχή προσποιητό για να μην πονάμε. Θυμάμαι μας μάζευε στο κρεβάτι του και λέγαμε ιστορίες για τη μάνα μας. Και γλύκαινε η ψυχή μας.

Η εφηβεία είναι λούκι έτσι κι αλλιώς. Εκείνος ο καημένος την έζησε σε όλο της το μεγαλείο εις διπλούν. Έσκυψε πάνω από τα προβλήματά μας με ευαισθησία μεγαλύτερη και από γυναίκας. Εκείνος μου έδινε παυσίπονα για την περίοδο, εκείνος έφτασε να αγοράζει ακόμη και ταμπόν, εκείνος άκουσε για το πρώτο χτυποκάρδι, μαζί βρίσαμε τον γκόμενο που με παράτησε στα 15 μου γιατί τα έφτιαξε με μια ξανθιά. Εκείνος κατεύνασε την πρώτη ανησυχία για το μέλλον, εκείνος έδινε κουράγιο, έδωσε και εκείνος κοντά σε μας Πανελλήνιες (εκείνες τις ημέρες στο σπίτι μας συνέχεια άκουγες να λέει "ναι, σήμερα δώσαμε αρχαία, καλά τα πήγαμε, θα δούμε και αύριο" ή "άστα αδελφέ, μας έριξαν πολύ δύσκολα στα μαθηματικά, ναι οι αλήτες"). Παντού σε όλα εκείνος. Πάντα μόνος. Πάντα ακοίμητος φρουρός.

Όχι ότι δεν καυγαδίζαμε βέβαια. Πού και πού ξέφευγαν κάτι κορώνες. Ας πούμε, όταν 16 χρονών έφυγα στις 12 το μεσημέρι για καφέ και γύρισα στις 12 το βράδυ, χωρίς να δώσω σημεία ζωής. Ήξερα όμως ότι ήταν από ανησυχία μην του πάθουν κάτι οι πριγκήπισσές του και από μέσα μου κρυφογελούσα.

Ακόμη και σήμερα, ο προοδευτικός στο σπίτι είναι αυτός. Πάντα μέσα σε όλα, θυμάμαι όταν ήθελε να του δείξω πώς να βγάζει φωτογραφίες στο κινητό, πώς να στέλνει μηνύματα, τώρα θέλει κάμερα και ψηφιακή φωτογραφική και γενικά θα τον βρεις σε ό,τι καινούριο να προσπαθεί να το κατανοήσει και να το κάνει κτήμα του.

Αυτό που όμως ξεχωρίζει στον μπαμπα - Γιάννη είναι κάτι γλυκό και αδιόρατο με γυμνό μάτι. Είναι η λεπτή ευγένεια και το βάθος στην σκέψη του, που τον κάνει να βρίσκει την χρυσή συμμετρία στις πράξεις του. Ξέρει πότε πρέπει να με αφήσει μόνη, ξέρει και πότε πρέπει να μιλήσει, με τη σοφία του γονιού και του φίλου. Είναι οι σιωπές του που έχουν μεγαλύτερο φορτίο από όλα τα λόγια του κόσμου. Το χάδι του που πλανάται πάνω από το κεφάλι μας ακόμη και όταν δεν το βλέπεις. Η αύρα του που είναι πάντα γύρω μας. Η πολύτιμη φιλία που μας προσφέρει. Γιατί με τα χρόνια έγινε και φίλος. Ίσως ο πιο καλός.

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες ακόμη για τον πατέρα μου. Και πάλι δεν θα τελείωνα. Οπότε σταματώ εδώ. Θα γράψω πόσο τον αγαπώ (από κοντά θα του το πω το βράδυ), πόσο σημαντικός είναι για μένα, πόσο τυχερή και ευλογημένη είμαι που είναι ο πατέρας μου και ένα κομμάτι του θα υπάρχει μέσα μου για πάντα. Και απόψε θα ετοιμάσω το τραπέζι δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο που κάθε χρόνο στολίζει με τόσο ενθουσιασμό, θα του δώσουμε τα δώρα του και θα τον χαζεύουμε να τα ξετυλίγει .

Χρόνια πολλά ακριβέ μου! Να σε έχω πάντα καλά!

Αυτό το σεντόνι άξιζε τον κόπο. Χρόνια πολλά και σε όλους εσάς που γιορτάζετε σήμερα. Να είστε υγιείς και ευτυχισμένοι!