Μια βροχή κι ένα μπουρνούζι

Δεν ξέρω γιατί το θυμήθηκα αυτό. Είμαι στη δουλειά ακόμα και ήθελα να χαλαρώσω λίγο και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό μια ανάμνηση από πολύ παλιά, από τότε που ήμουν 60 κιλά βία και ήταν της μόδας τα κοκοράκια στα μαλλιά.

Όταν ήμουν 18 χρονών, έβγαινα για λίγους μήνες με ένα παιδί 28 χρονών. Καλά, μου φαινόταν τεράστια διαφορά ηλικίας τότε. Όχι αρνητικά. Ένιωθα ωραία να κυκλοφορώ μαζί του. Αυτό που με τρέλαινε και με εξίταρε ήταν το πόσο απρόβλεπτο άτομο ήταν, με πόσα διαφορετικά πράγματα καταπιανόταν και τα έβγαζε πέρα. Καταπληκτικό μυαλό. Πολλές φορές τον έβρισκα έξω από τη σχολή μου να με περιμένει χωρίς να το ξέρω. Συχνά ήταν κι αυτός σκαστός από τη δουλειά του. Ανεβαίναμε στη μηχανή του (750άρα ΥΑΜΑΗΑ, κάτσε καλά μου φαινόταν τότε) και πηγαίναμε βόλτες. ούτε τον ρωτούσα ποτέ πού πηγαίναμε, ούτε με ένοιαζε. μου άρεσε που ήμουν τόσο πιτσιρίκα, που κρατούσα από τη μέση τον κούκλο (έτσι τον έβλεπα) και ανέμιζαν τα μαλλιά μου στον αέρα. καταλήγαμε στη θάλασσα συνήθως. του άρεσε η θάλασσα και η μουσική.
Ένα βράδυ ήμασταν στο σπίτι του και .... καταλαβαίνετε. είχε νυχτώσει, εκείνος έκανε ντους και βγήκε από το μπάνιο τυλιγμένος σε ένα γαλάζιο μπουρνούζι. το σπίτι του ήταν στους τελευταίους ορόφους μιας πολυκατοικίας, τώρα δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιον και η θέα ήταν φυσικά ... προς τη θάλασσα. Ξαφνικά από τα κλειστά πατζούρια ακούσαμε τον ήχο της βροχής που ξεκινούσε να πέφτει. Άνοιξε το παράθυρο, μετά ήρθε στο κρεβάτι, με τύλιξε και μένα μέσα στο θεόρατο μπουρνούζι και καθόμασταν αμίλητοι και ακούγαμε τη βροχή να πέφτει. Τώρα που το θυμάμαι, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει. Ξαναγίνομαι το 18άρικο που ονειρευόταν, πετούσε στα ουράνια, γελούσε, έκλαιγε το ίδιο εύκολα, και ένα βράδυ σε ένα δώμα μοιράστηκε μια βροχή και ένα μπουρνούζι. Πολύ μου λείπει αυτό το κοριτσάκι!

Δ, να είσαι καλά όπου και να' σαι.

ΥΓ. Κ@τερίν@, αυτό ανήκει στις κλαψο.....ές ή όχι; βοήθησέ με, δεν είμαι σίγουρη!