Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Μια βροχή κι ένα μπουρνούζι



Δεν ξέρω γιατί το θυμήθηκα αυτό. Είμαι στη δουλειά ακόμα και ήθελα να χαλαρώσω λίγο και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό μια ανάμνηση από πολύ παλιά, από τότε που ήμουν 60 κιλά βία και ήταν της μόδας τα κοκοράκια στα μαλλιά.
Όταν ήμουν 18 χρονών, έβγαινα για λίγους μήνες με ένα παιδί 28 χρονών. Καλά, μου φαινόταν τεράστια διαφορά ηλικίας τότε. Όχι αρνητικά. Ένιωθα ωραία να κυκλοφορώ μαζί του. Αυτό που με τρέλαινε και με εξίταρε ήταν το πόσο απρόβλεπτο άτομο ήταν, με πόσα διαφορετικά πράγματα καταπιανόταν και τα έβγαζε πέρα. Καταπληκτικό μυαλό. Πολλές φορές τον έβρισκα έξω από τη σχολή μου να με περιμένει χωρίς να το ξέρω. Συχνά ήταν κι αυτός σκαστός από τη δουλειά του. Ανεβαίναμε στη μηχανή του (750άρα ΥΑΜΑΗΑ, κάτσε καλά μου φαινόταν τότε) και πηγαίναμε βόλτες. ούτε τον ρωτούσα ποτέ πού πηγαίναμε, ούτε με ένοιαζε. μου άρεσε που ήμουν τόσο πιτσιρίκα, που κρατούσα από τη μέση τον κούκλο (έτσι τον έβλεπα) και ανέμιζαν τα μαλλιά μου στον αέρα. καταλήγαμε στη θάλασσα συνήθως. του άρεσε η θάλασσα και η μουσική.
Ένα βράδυ ήμασταν στο σπίτι του και .... καταλαβαίνετε. είχε νυχτώσει, εκείνος έκανε ντους και βγήκε από το μπάνιο τυλιγμένος σε ένα γαλάζιο μπουρνούζι. το σπίτι του ήταν στους τελευταίους ορόφους μιας πολυκατοικίας, τώρα δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιον και η θέα ήταν φυσικά ... προς τη θάλασσα. Ξαφνικά από τα κλειστά πατζούρια ακούσαμε τον ήχο της βροχής που ξεκινούσε να πέφτει. Άνοιξε το παράθυρο, μετά ήρθε στο κρεβάτι, με τύλιξε και μένα μέσα στο θεόρατο μπουρνούζι και καθόμασταν αμίλητοι και ακούγαμε τη βροχή να πέφτει. Τώρα που το θυμάμαι, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει. Ξαναγίνομαι το 18άρικο που ονειρευόταν, πετούσε στα ουράνια, γελούσε, έκλαιγε το ίδιο εύκολα, και ένα βράδυ σε ένα δώμα μοιράστηκε μια βροχή και ένα μπουρνούζι. Πολύ μου λείπει αυτό το κοριτσάκι!

Δ, να είσαι καλά όπου και να' σαι.


ΥΓ. Κ@τερίν@, αυτό ανήκει στις κλαψο.....ές ή όχι; βοήθησέ με, δεν είμαι σίγουρη!

7 σχόλια:

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Aυτό το κοριτσάκι το κουβαλάς μέσα σου να είσαι σίγουρη...μόνο που το έκρυψες γιατί μεγάλωσες...Καλό είναι να το αφήνεις που και που να ανεβαίνει στην επιφάνεια!!!!! Ο αυθορμητισμός δεν είναι αναγκαία κακός.... Την καλησπέρα μου!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ γιατί συγκινήθηκα τόσο πολύ δε ξέρω!!!!

next_day είπε...

Ανήκει στις υπέροχες αναμνήσεις!!
Πολύ γλυκό ποστ, πολύ όμορφη περιγραφή!!!
Κι εγώ συγκινήθηκα πολύ!
Καλή σου μέρα!!!

Το χρυσό ΠιΠι είπε...

να κάνω ντουζ ή θα ξαναβρέξει?

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

stavroula, ναι μωρέ, απλώς οι αφορμές δεν είναι πλέον τόσο συχνές. όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε, στενεύουν τα περιθώρια για αυθορμητισμό
di-ne-tou, άμα θες πραγματικά να συγκινηθείς, πήγαινε να διαβάσεις το τελευταίο ποστ του Παραμυθά και τότε τα ξαναλέμε. έμεινα μιλάμε! και συγχαρητήρια για το εργαστήριο!
next day ναι πολύ ωραία ανάμνηση, που την ώρα που συνέβαινε στην πραγματικότητα δεν την είχα πολυεκτιμήσει. έπρεπε να περάσει καιρός.
Pipitsa, γιατί να ξοδεύεσαι; πάρε σφουγγαράκι και σαπουνάκι, βγες στο μπαλκόνι και περίμενε να ξαναβρέξει¨:P

K@terin@ είπε...

όχι καλέ ποιες κλαψ...νιες αυτό ανήκει σε ετικέτα τύπου "νοσταλγία" ή "το κορίτσι που άφησα πίσω" ή εγώ "η βροχή εκείνος και το μπουρνούζι".
Πολύ ωραία η αναμνησή σου , σου εύχομαι να έχεις πάντα και μόνο τέτοιες αναμνήσεις και νά ζήσεις κάτι ανάλογο και στο τώρα .
:)

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Αχ Κατερινάκι μου, ευχαριστώ που το ξεκαθαρίσαμε. θα βάλω ανάλογη ετικέτα. μακάρι να ξαναζήσω κάτι τέτοιο γρήγορα. όχι ότι έχω παράπονο, ειδικά με τους συντρόφους μου καλά πέρασα και ωραίες στιγμές είχαμε. απλώς τώρα μου λείπει η αίσθηση του "δύο"!