Πώς να περάσεις καλά σε ένα μνημόσυνο (εσύ που το διαβάζεις, όχι εγώ)

Φίλοι μου αγαπημένοι, αγαπημένοι μου φίλοι καλημέρα σας! Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι και πολλή υπομονή για να τα βγάζουμε πέρα, αμήν! Σήμερα, αν κι έχω υπόψη μου τα δύο παιχνίδια στα οποία με έχει καλέσει ο kakos lykos, δεν θέλω να ξεχάσω τις λεπτομέρειες απο τη χθεσινή μέρα, κι έτσι θα αφήσω για λίγο μόνο στην άκρη τα παιχνιδάκια και θα ασχοληθώ με το θέμα του τίτλου.

Χθες, ημέρα Κυριακή 8 Μαρτίου, γιορτή της γυναίκας, θα γινόταν το ετήσιο μνημόσυνο ενός θείου μου από την πλευρά του πατέρα μου, που κατά γενική ομολογία ήταν εξαιρετικός άνθρωπος, και ο ίδιος και η οικογένειά του. Επειδή ο μπαμπαΓιάννης είχε μεν επίσημο ένδυμα, αλλά όχι συνοδό, η μεγάλη κόρη (εγώ) θυσιάστηκε για άλλη μια φορά και ακολούθησε. Βέβαια για να πω την αλήθεια, ήθελα να πάω για να δω τη θεία μου, που είχα χρόνια να τη συναντήσω.

Το μνημόσυνο γινόταν πολύ μακριά από το σπίτι μας, οπότε ξέραμε ότι έπρεπε 9 το αργότερο να έχουμε φύγει. Σύμφωνοι; Μάλιστα. Όμως, άμα κύριε μπαμπά έχεις την απαίτηση να είσαι στο δρόμο στις 9, δεν ξυπνάς την κορούλα - συνοδεία 9 παρά 20. Γυναίκα είναι, λίγο το τούτο της, λίγο το κείνο της, ε, δεν θέλει μια ωρίτσα να ετοιμαστεί; Πείτε κι εσείς, δεν θέλει;

Αυτό ο μπαμπαΓιάννης, ως κλασικός άνδρας, δεν το κατανοεί. Έπρεπε λοιπόν να με δείτε, Κυριακή, ώρα 9 παρά τέταρτο το πρωι, να προσπαθώ να λούσω/στεγνώσω/ισιώσω μαλλί, να φορέσω ρούχα, να ετοιμάσω τσαντάκι, να βρω παπούτσια να ταιριάζουν με το τσαντάκι, κλπ. Ξέρω, γιατί δεν τα έφτιαξα από το βράδυ θα μου πείτε. Μα υπάρχει κανείς που το Σάββατο το βράδυ έχει όρεξη για τέτοια;;;

Αφού καθυστέρησα ΜΟΝΟ 20 λεπτά, και πήρα τη βούρτσα και το μέικ απ στο αυτοκίνητο, για να αποτελειώσω το θαύμα, κινήσαμε το μεγάλο δρόμο. Φτάσαμε στο κοιμητήριο δέκα λεπτά νωρίτερα, βρήκαμε πάρκινγκ αμέσως (πόσο τυχερός μπορείς να είσαι καμιά φορά!) και μπήκαμε στην εκκλησία σαν κύριοι. Και ξεκινάει το μνημόσυνο ακριβώς στην ώρα του. Και διαπιστώνουμε ότι λείπει η οικογένεια του μακαρίτη του θείου μου και είμαστε μόνο καμιά δεκαριά νοματαίοι του ευρύτερου σογιού, που κοιταζόμαστε αναμετάξυ μας, μήπως και γνωριστούμε. Κατά τις 10:15, που τελείωνε το μνημόσυνο, σκάνε μύτη η θεία μου, ο γιος της και η γυναίκα του, ξαφνιασμένοι. "Τι έγινε ρε παιδιά, τελείωσε κιόλας;" ρωτάει η νύφη με απορία. Ναι, λες και πήγαινε σε ταινία του Αγγελοπουλου, εκείνες τις 4ωρες, ξέρετε. Αμ κυρία μου, εδώ είναι μνημόσυνο, τσακ μπαμ, θενκ γιου μαμ, να περάσει ο επόμενος. Έτσι είναι αυτά, φύγε εσύ, έλα εσύ, αλλιώς πώς θα βγάλει λεφτά το σύστημα; Άμα περιμένουν μισή ώρα τον καθένα, πόσα μνημόσυνα θα προλάβουν; Το πολύ 10 την ημέρα. Ενώ έτσι, με σειρά και γρήγορες κινήσεις, ξεπετούν και 30 μη σου πω.

Τέλος πάντων, μετά πήγαμε δίπλα στο καφενείο για το συνηθισμένο καφέ της παρηγοριάς. Της πίκρας ήταν βέβαια, γιατί όλους τους καφέδες χωρίς καθόλου ζάχαρη τους σερβίρανε. Λογικό. Σε καιρό κρίσης, από παντού πρέπει να κόψεις για να επιβιώσεις και η επιχείρηση ήθελε να επιβιώσει καθώς φαίνεται.

Πίναμε τον καφέ, τρώγαμε και κουλουράκια, ρουφήξαμε και φτηνιάρικο κονιάκ (καμία σχέση με 5άστερο - η επιβίωση που λέγαμε πριν) κι εκεί επάνω άρχισαν να έρχονται κι άλλοι καθυστερημένοι συγγενείς. Και στα καλά καθούμενα γίνεται το σώσε. Πιτσιρίκια να τσιρίζουν, γυναίκες ηλικιωμένες να σιγοντάρουν :"Όχι, ξεκίνησε νωρίτερα το μνημόσυνο, θα πάω να διαμαρτυρηθώ" "Κάτσε κάτω, κανονικά ξεκίνησε γυναίκα, εμείς αργήσαμε" "Όχι, εγώ θα πάω" "Μαμά, με πονάει η κοιλιά μου" "Μμμ, νόστιμα κόλλυβα" (Αυτό ήταν ξεκάρφωτο - το πέταξε ένας βαρήκοος παππούς από την άκρη του τραπεζιού).

Και να βιάζεται το "μαγαζί" και να έχουν εκνευριστεί οι υπάλληλοι που μια χούφτα άτομα κρατούσαμε ολόκληρη πτέρυγα της αίθουσας και δεν λέγαμε να σηκωθούμε, ώσπου αγανάκτησαν και άρχισαν να σηκώνουν τα φλιτζανοπιατάκια από μπροστά μας. Ναι, ναι, κανονικά, σαν να ήμασταν σε κακής ποιότητας εστιατόριο. Ε, εκεί πια το πήραμε το μήνυμα και φύγαμε.

Η θεία μου (γλυκύτατη γυναίκα, όλο ευγένεια και ζεστασιά) είχε ετοιμάσει τραπέζι στο σπίτι της, όπως συνηθίζεται. Και επειδή εχθές ήταν και η Κυριακή της Ορθοδοξίας, ημέρα νηστείας δηλαδή, το μενού ήταν καθαρά νηστήσιμο. Είχε από όλα τα καλά: Μπακαλιάρο τηγανητό με κουρκούτι, γίγαντες, μελιτζάνες φούρνου, σαλάτες, πατάτες, ταραμοσαλάτα, σκορδαλιά, καλό κρασί, όλα μια χαρά. Και καθόμαστε να φάμε ανά 7 σε δύο τραπέζια ροτόντες που ήταν ήδη έτοιμα και μας περίμεναν. Να σημειωθεί ότι αν εξαιρεθούν τα παιδιά, ήμουν η μικρότερη από όλους τους άλλους, κι έριχνα το μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 95 χρόνια. Πάνω στο φαγητό και κυρίως στο κρασί, που άπαντες κατέβαζαν με ταχύτητες φωτός, λύθηκαν κι οι γλώσσες, άρχισαν να ζεσταίνονται κιόλας κάποιοι ("Μα μήπως άνοιξε το καλοριφέρ; Γιατί ζεσταίνομαι τόσο;" Γιατί έχεις πιει 3 ποτήρια ως τώρα καλέ, γιατί άλλο νόμιζες εσύ; Κάνε λίγο κράτει, γρια γυναίκα!). Και αρχίζει μια ευχάριστη συζήτηση για την πίεση, το ζάχαρο, το ουρικό οξύ, που όλο κι ανεβαίνει το άτιμο (κόψε το κρασί να δεις διαφορά) κι όλα τα άλλα τα καλά. Και φυσικά το αγαπημένο μου θέμα όλων των εποχών "Ποιος πέθανε και ποιος ζει". "Τον θυμάσαι τον Μιχάλη, ρε Θανάση;" "Ναι αμέ, αυτόν από το Μπουρδοχώρι δεν λες;" "Ναι μωρέ, αυτόν. Ε, τι κάνει; Έχεις νέα του;" "Ναι, αμέ. ΠΕΘΑΝΕ!!!"(Σε αυτό το σημείο, έπρεπε να δείτε τη χαρά στα μούτρα αυτού που έφερε τα ωραία νέα. Στην αρχή απόρησα, αλλά μετά κατάλαβα. Από μια ηλικία και μετά, για κάποιους αυτό είναι σαν πίστα σε παιχνίδι για κονσόλα: Τρως (προσπερνάς) όσους περισσότερους μπορείς, και περνάς στο επόμενο επίπεδο. Τώρα τι κερδίζεις με αυτό, δεν έχω καταλάβει. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου). Και ακολούθησε άλλη συζήτηση για το ποιος το έχει μεγαλύτερο (το βάσανο). Όχι εγώ που έχω ψηλό ζάχαρο και θα τυφλωθώ (εδώ χτυπάω ξύλο), όχι εγώ που έχω σπάσει το πόδι μου και πότε θα δέσει, όχι εγώ που έχω 17.000.000 λευκά αιμοσφαίρια, άλλο πράγμα σας λέω, κρίμα που δεν σας είχα μπροστά να βλέπετε.

Κάποια στιγμή με θυμήθηκαν κι εμένα. Κι άρχισαν να με φτύνουν. Όχι για να μη με ματιάσουν, αλλά κάθε φορά που μου μιλούσαν, τους ξέφευγαν και με έφτυναν κανονικά. Κι εγώ σαν καθωσπρέπει δεσποσύνη, εκεί, να κάθομαι στην καρέκλα μου, να κατεβάζω όλους τους διαολοτριβόλους από μέσα μου κι όμως, ακλόνητη, ακούνητη, σαν στρατιωτάκι στη βροχή. Αφού έμαθαν όλο μου το γενεαλογικό, με ρώτησαν και από ποιο χωριό είναι η καταγωγή του πατέρα μου. Λάθος, λάθος, δεν έπρεπε να απαντήσω. Όλες οι πιθανές απαντήσεις λάθος θα ήταν. Διότι, ο πιο τζώρας παππούς, που νόμιζε ότι ήταν ημίθεος επειδή κάποτε πρόγκηξε έναν χουντικό στην Δημόσια Υπηρεσία που εργαζόταν, άρχισε μονόλογο για το ΠΟΣΟ- ΠΟΣΟ-ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ-ΕΙΝΑΙ-ΤΟ-ΜΕΡΟΣ-ΑΠΟ-ΟΠΟΥ-ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ. Τριάντα επτά λεπτά, τα μέτρησα ένα ένα. Δεν γινόταν άλλο. Άλλος τόπος στην Ελλάδα που να μπορεί να συγκριθεί με τον δικό του δεν υπάρχει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, σας το υπογράφω εγώ. Κι αν ποτέ τα φέρει η τύχη και πέσετε πάνω στον ίδιο τζώρα, θα τον αναγνωρίσετε, δεν υπάρχει περίπτωση, σας συνιστώ να συμφωνήσετε αμέσως και κάθετα, για να ξεμπλέξετε γρήγορα.

Μετά το κρασί που γέμιζε και ξαναγέμιζε τα ποτήρια, φούντωσε κι άλλο η κουβέντα, είπαμε κι ένα τραγουδάκι σιγανά σιγανά (Την ανθισμένη αμυγδαλιά, που ήταν και Νο1 στο Τοπ-Τεν Φεβρουαρίου) και τότε κοίταξα τον μπαμπαΓιάννη, αυτό είναι το συνθηματικό μας σε τέτοιες περιστάσεις, σημαίνει "Πάμε να φύγουμε τώρα;". Με κοίταξε κι αυτός, σημάδι ότι συμφωνούσε, και κινήσαμε να πάρουμε παλτά και συναφή εξοπλισμό για να την κάνουμε. Αλλά μας σταμάτησαν στην πόρτα. Η γλυκιά η θεία μου ήταν, πώς να αρνηθείς; Ήθελε να κάτσουμε λίγο ακόμη, αφού φύγει ο κόσμος, για να τα πούμε μόνοι μας. Ναι, αλλά ο κόσμος δεν έφευγε. Σαν να τους είχες βιδώσει στις καρέκλες. Πέρασε καμιά ώρα που καθόμουν στη θέση μου και νύσταζαααα φοβερά. Μέχρι τελικά να φύγουν οι υπόλοιποι, εγώ κοιμόμουν από μέσα μου. Και αυτό φάνηκε στην συζήτηση που έλεγα άλλα ντ άλλων. Αν δεν πείστηκε η γυναίκα ότι δεν είμαι φυσικό τέκνο του πατέρα μου, δεν θα αναρωτηθεί ποτέ. Δεν μπορώ να πω άλλα γι' αυτό, γιατί ντρέπομαι.

Τέλος πάντων, κατά τις 4 μπορέσαμε τελικά να αναχωρήσουμε. Και κατά τις 5 ξύπνησα από τη φωνή του μπαμπαΓιάννη "Κατέβα, φτάσαμε". ΤΗΕ ΕΝD