Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Πώς να περάσεις καλά σε ένα μνημόσυνο (εσύ που το διαβάζεις, όχι εγώ)

Φίλοι μου αγαπημένοι, αγαπημένοι μου φίλοι καλημέρα σας! Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι και πολλή υπομονή για να τα βγάζουμε πέρα, αμήν! Σήμερα, αν κι έχω υπόψη μου τα δύο παιχνίδια στα οποία με έχει καλέσει ο kakos lykos, δεν θέλω να ξεχάσω τις λεπτομέρειες απο τη χθεσινή μέρα, κι έτσι θα αφήσω για λίγο μόνο στην άκρη τα παιχνιδάκια και θα ασχοληθώ με το θέμα του τίτλου.
Χθες, ημέρα Κυριακή 8 Μαρτίου, γιορτή της γυναίκας, θα γινόταν το ετήσιο μνημόσυνο ενός θείου μου από την πλευρά του πατέρα μου, που κατά γενική ομολογία ήταν εξαιρετικός άνθρωπος, και ο ίδιος και η οικογένειά του. Επειδή ο μπαμπαΓιάννης είχε μεν επίσημο ένδυμα, αλλά όχι συνοδό, η μεγάλη κόρη (εγώ) θυσιάστηκε για άλλη μια φορά και ακολούθησε. Βέβαια για να πω την αλήθεια, ήθελα να πάω για να δω τη θεία μου, που είχα χρόνια να τη συναντήσω.
Το μνημόσυνο γινόταν πολύ μακριά από το σπίτι μας, οπότε ξέραμε ότι έπρεπε 9 το αργότερο να έχουμε φύγει. Σύμφωνοι; Μάλιστα. Όμως, άμα κύριε μπαμπά έχεις την απαίτηση να είσαι στο δρόμο στις 9, δεν ξυπνάς την κορούλα - συνοδεία 9 παρά 20. Γυναίκα είναι, λίγο το τούτο της, λίγο το κείνο της, ε, δεν θέλει μια ωρίτσα να ετοιμαστεί; Πείτε κι εσείς, δεν θέλει;
Αυτό ο μπαμπαΓιάννης, ως κλασικός άνδρας, δεν το κατανοεί. Έπρεπε λοιπόν να με δείτε, Κυριακή, ώρα 9 παρά τέταρτο το πρωι, να προσπαθώ να λούσω/στεγνώσω/ισιώσω μαλλί, να φορέσω ρούχα, να ετοιμάσω τσαντάκι, να βρω παπούτσια να ταιριάζουν με το τσαντάκι, κλπ. Ξέρω, γιατί δεν τα έφτιαξα από το βράδυ θα μου πείτε. Μα υπάρχει κανείς που το Σάββατο το βράδυ έχει όρεξη για τέτοια;;;
Αφού καθυστέρησα ΜΟΝΟ 20 λεπτά, και πήρα τη βούρτσα και το μέικ απ στο αυτοκίνητο, για να αποτελειώσω το θαύμα, κινήσαμε το μεγάλο δρόμο. Φτάσαμε στο κοιμητήριο δέκα λεπτά νωρίτερα, βρήκαμε πάρκινγκ αμέσως (πόσο τυχερός μπορείς να είσαι καμιά φορά!) και μπήκαμε στην εκκλησία σαν κύριοι. Και ξεκινάει το μνημόσυνο ακριβώς στην ώρα του. Και διαπιστώνουμε ότι λείπει η οικογένεια του μακαρίτη του θείου μου και είμαστε μόνο καμιά δεκαριά νοματαίοι του ευρύτερου σογιού, που κοιταζόμαστε αναμετάξυ μας, μήπως και γνωριστούμε. Κατά τις 10:15, που τελείωνε το μνημόσυνο, σκάνε μύτη η θεία μου, ο γιος της και η γυναίκα του, ξαφνιασμένοι. "Τι έγινε ρε παιδιά, τελείωσε κιόλας;" ρωτάει η νύφη με απορία. Ναι, λες και πήγαινε σε ταινία του Αγγελοπουλου, εκείνες τις 4ωρες, ξέρετε. Αμ κυρία μου, εδώ είναι μνημόσυνο, τσακ μπαμ, θενκ γιου μαμ, να περάσει ο επόμενος. Έτσι είναι αυτά, φύγε εσύ, έλα εσύ, αλλιώς πώς θα βγάλει λεφτά το σύστημα; Άμα περιμένουν μισή ώρα τον καθένα, πόσα μνημόσυνα θα προλάβουν; Το πολύ 10 την ημέρα. Ενώ έτσι, με σειρά και γρήγορες κινήσεις, ξεπετούν και 30 μη σου πω.
Τέλος πάντων, μετά πήγαμε δίπλα στο καφενείο για το συνηθισμένο καφέ της παρηγοριάς. Της πίκρας ήταν βέβαια, γιατί όλους τους καφέδες χωρίς καθόλου ζάχαρη τους σερβίρανε. Λογικό. Σε καιρό κρίσης, από παντού πρέπει να κόψεις για να επιβιώσεις και η επιχείρηση ήθελε να επιβιώσει καθώς φαίνεται.
Πίναμε τον καφέ, τρώγαμε και κουλουράκια, ρουφήξαμε και φτηνιάρικο κονιάκ (καμία σχέση με 5άστερο - η επιβίωση που λέγαμε πριν) κι εκεί επάνω άρχισαν να έρχονται κι άλλοι καθυστερημένοι συγγενείς. Και στα καλά καθούμενα γίνεται το σώσε. Πιτσιρίκια να τσιρίζουν, γυναίκες ηλικιωμένες να σιγοντάρουν :"Όχι, ξεκίνησε νωρίτερα το μνημόσυνο, θα πάω να διαμαρτυρηθώ" "Κάτσε κάτω, κανονικά ξεκίνησε γυναίκα, εμείς αργήσαμε" "Όχι, εγώ θα πάω" "Μαμά, με πονάει η κοιλιά μου" "Μμμ, νόστιμα κόλλυβα" (Αυτό ήταν ξεκάρφωτο - το πέταξε ένας βαρήκοος παππούς από την άκρη του τραπεζιού).
Και να βιάζεται το "μαγαζί" και να έχουν εκνευριστεί οι υπάλληλοι που μια χούφτα άτομα κρατούσαμε ολόκληρη πτέρυγα της αίθουσας και δεν λέγαμε να σηκωθούμε, ώσπου αγανάκτησαν και άρχισαν να σηκώνουν τα φλιτζανοπιατάκια από μπροστά μας. Ναι, ναι, κανονικά, σαν να ήμασταν σε κακής ποιότητας εστιατόριο. Ε, εκεί πια το πήραμε το μήνυμα και φύγαμε.
Η θεία μου (γλυκύτατη γυναίκα, όλο ευγένεια και ζεστασιά) είχε ετοιμάσει τραπέζι στο σπίτι της, όπως συνηθίζεται. Και επειδή εχθές ήταν και η Κυριακή της Ορθοδοξίας, ημέρα νηστείας δηλαδή, το μενού ήταν καθαρά νηστήσιμο. Είχε από όλα τα καλά: Μπακαλιάρο τηγανητό με κουρκούτι, γίγαντες, μελιτζάνες φούρνου, σαλάτες, πατάτες, ταραμοσαλάτα, σκορδαλιά, καλό κρασί, όλα μια χαρά. Και καθόμαστε να φάμε ανά 7 σε δύο τραπέζια ροτόντες που ήταν ήδη έτοιμα και μας περίμεναν. Να σημειωθεί ότι αν εξαιρεθούν τα παιδιά, ήμουν η μικρότερη από όλους τους άλλους, κι έριχνα το μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 95 χρόνια. Πάνω στο φαγητό και κυρίως στο κρασί, που άπαντες κατέβαζαν με ταχύτητες φωτός, λύθηκαν κι οι γλώσσες, άρχισαν να ζεσταίνονται κιόλας κάποιοι ("Μα μήπως άνοιξε το καλοριφέρ; Γιατί ζεσταίνομαι τόσο;" Γιατί έχεις πιει 3 ποτήρια ως τώρα καλέ, γιατί άλλο νόμιζες εσύ; Κάνε λίγο κράτει, γρια γυναίκα!). Και αρχίζει μια ευχάριστη συζήτηση για την πίεση, το ζάχαρο, το ουρικό οξύ, που όλο κι ανεβαίνει το άτιμο (κόψε το κρασί να δεις διαφορά) κι όλα τα άλλα τα καλά. Και φυσικά το αγαπημένο μου θέμα όλων των εποχών "Ποιος πέθανε και ποιος ζει". "Τον θυμάσαι τον Μιχάλη, ρε Θανάση;" "Ναι αμέ, αυτόν από το Μπουρδοχώρι δεν λες;" "Ναι μωρέ, αυτόν. Ε, τι κάνει; Έχεις νέα του;" "Ναι, αμέ. ΠΕΘΑΝΕ!!!"(Σε αυτό το σημείο, έπρεπε να δείτε τη χαρά στα μούτρα αυτού που έφερε τα ωραία νέα. Στην αρχή απόρησα, αλλά μετά κατάλαβα. Από μια ηλικία και μετά, για κάποιους αυτό είναι σαν πίστα σε παιχνίδι για κονσόλα: Τρως (προσπερνάς) όσους περισσότερους μπορείς, και περνάς στο επόμενο επίπεδο. Τώρα τι κερδίζεις με αυτό, δεν έχω καταλάβει. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου). Και ακολούθησε άλλη συζήτηση για το ποιος το έχει μεγαλύτερο (το βάσανο). Όχι εγώ που έχω ψηλό ζάχαρο και θα τυφλωθώ (εδώ χτυπάω ξύλο), όχι εγώ που έχω σπάσει το πόδι μου και πότε θα δέσει, όχι εγώ που έχω 17.000.000 λευκά αιμοσφαίρια, άλλο πράγμα σας λέω, κρίμα που δεν σας είχα μπροστά να βλέπετε.
Κάποια στιγμή με θυμήθηκαν κι εμένα. Κι άρχισαν να με φτύνουν. Όχι για να μη με ματιάσουν, αλλά κάθε φορά που μου μιλούσαν, τους ξέφευγαν και με έφτυναν κανονικά. Κι εγώ σαν καθωσπρέπει δεσποσύνη, εκεί, να κάθομαι στην καρέκλα μου, να κατεβάζω όλους τους διαολοτριβόλους από μέσα μου κι όμως, ακλόνητη, ακούνητη, σαν στρατιωτάκι στη βροχή. Αφού έμαθαν όλο μου το γενεαλογικό, με ρώτησαν και από ποιο χωριό είναι η καταγωγή του πατέρα μου. Λάθος, λάθος, δεν έπρεπε να απαντήσω. Όλες οι πιθανές απαντήσεις λάθος θα ήταν. Διότι, ο πιο τζώρας παππούς, που νόμιζε ότι ήταν ημίθεος επειδή κάποτε πρόγκηξε έναν χουντικό στην Δημόσια Υπηρεσία που εργαζόταν, άρχισε μονόλογο για το ΠΟΣΟ- ΠΟΣΟ-ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ-ΕΙΝΑΙ-ΤΟ-ΜΕΡΟΣ-ΑΠΟ-ΟΠΟΥ-ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ. Τριάντα επτά λεπτά, τα μέτρησα ένα ένα. Δεν γινόταν άλλο. Άλλος τόπος στην Ελλάδα που να μπορεί να συγκριθεί με τον δικό του δεν υπάρχει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, σας το υπογράφω εγώ. Κι αν ποτέ τα φέρει η τύχη και πέσετε πάνω στον ίδιο τζώρα, θα τον αναγνωρίσετε, δεν υπάρχει περίπτωση, σας συνιστώ να συμφωνήσετε αμέσως και κάθετα, για να ξεμπλέξετε γρήγορα.
Μετά το κρασί που γέμιζε και ξαναγέμιζε τα ποτήρια, φούντωσε κι άλλο η κουβέντα, είπαμε κι ένα τραγουδάκι σιγανά σιγανά (Την ανθισμένη αμυγδαλιά, που ήταν και Νο1 στο Τοπ-Τεν Φεβρουαρίου) και τότε κοίταξα τον μπαμπαΓιάννη, αυτό είναι το συνθηματικό μας σε τέτοιες περιστάσεις, σημαίνει "Πάμε να φύγουμε τώρα;". Με κοίταξε κι αυτός, σημάδι ότι συμφωνούσε, και κινήσαμε να πάρουμε παλτά και συναφή εξοπλισμό για να την κάνουμε. Αλλά μας σταμάτησαν στην πόρτα. Η γλυκιά η θεία μου ήταν, πώς να αρνηθείς; Ήθελε να κάτσουμε λίγο ακόμη, αφού φύγει ο κόσμος, για να τα πούμε μόνοι μας. Ναι, αλλά ο κόσμος δεν έφευγε. Σαν να τους είχες βιδώσει στις καρέκλες. Πέρασε καμιά ώρα που καθόμουν στη θέση μου και νύσταζαααα φοβερά. Μέχρι τελικά να φύγουν οι υπόλοιποι, εγώ κοιμόμουν από μέσα μου. Και αυτό φάνηκε στην συζήτηση που έλεγα άλλα ντ άλλων. Αν δεν πείστηκε η γυναίκα ότι δεν είμαι φυσικό τέκνο του πατέρα μου, δεν θα αναρωτηθεί ποτέ. Δεν μπορώ να πω άλλα γι' αυτό, γιατί ντρέπομαι.
Τέλος πάντων, κατά τις 4 μπορέσαμε τελικά να αναχωρήσουμε. Και κατά τις 5 ξύπνησα από τη φωνή του μπαμπαΓιάννη "Κατέβα, φτάσαμε". ΤΗΕ ΕΝD

38 σχόλια:

Tzeve είπε...

το οτι μετά τα πιτσιρίκια ήσουν η μικρότερη το στηρίζεις σε κανά αντικειμενικό γεγονός;;;; ή μόνο σύμφωνα με τα λεγόμενα σου...;;;;

:)))))

next_day είπε...

ολόκληρο σεντόνι έγραψες καλή μου...ειδοποιήσε ναπο τη ναρχή να φορέσουμε τα γυαλάκια στραβομάρας!!!!!!
Προτείνω να γυρίσεις στα παιχνίδια!!

Το χρυσό ΠιΠι είπε...

δεν σε περιλάβαν περί γάμου? πώς τη γλύταρες έτσι?
πάντως για να ξέρεις αν σε ζαλίζουν, πρέπει να τους εύχεσαι και στα δικά σας στα μνημόσυνα! κόβουν μαχαίρι τις ερωτήσεις.

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Λασπολόγε, θα κάνω λίγο το κορόιδο και δεν θα απαντήσω όπως σου πρέπει, καθότι έχω την υποψία ότι μπορεί εγώ να είμαι το τρελό αουτσάιντερ που θα κερδίσει τον διαγωνισμό και δεν θέλω να το χαλάσω. Λοιπόν, το ότι ήμουν η μικρότερη το στηρίζω στο ότι δεν ήσουν κι εσύ εκεί. Ήσουν; δεν ήσουν!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

next_day, με πληγώνεις καλό μου! Εγώ την έγραψα εκεί χορταστική χορταστική την ανάρτηση για να έχετε να διαβάζετε ολόκληρη εβδομάδα. Έχει καλώς, θα γυρίσω κι εγώ στα παιχνιδάκια μου! :((((

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Και στα δικά σας, ε; Δεν το είχα σκεφτεί, χα χα χα!!! Όχι, για γάμο, περιέργως πώς, δεν μου είπαν τίποτα. Μάλλον θα υπέθεταν ότι είμαι ήδη παντρεμένη.

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Είσαι πολύ τυχερή! Φτηνά τη γλύτωσες! Να σε δω να είσαι αναγκασμένη να τρέχεις από μνημόσυνο σε μνημόσυνο(έχει πολλά εδώ στα χωριά)να μην κατάγεσαι από το συγκεκριμένο μέρος και να έχεις να απαντάς σε όλους: "Όχι δεν είμαι από δω, δεν τον είχα κάτι τον μακαρίτη και είμαι η νύφη της νύφης του γαμπρού και του πεθερού"..... Και να σε κοιτάνε σαν να κατέβηκες από άλλο πλανήτη....

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Ax βρε καημένο Σταυρουλάκι μου τι τραβάς κι εσύ! Φαντάζομαι με τι χαρά απαντάς σε τέτοιες περιπτώσεις. Υπομονή, τι άλλο;

kakos lykos είπε...

Ώστε Κυριακή της Ορθοδοξίας ήταν χθες ε;
Βρε τι μαθαίνει κανείς!
Και τρώνε μόνο νηστίσιμα;Πως μου διέφυγε βρε παιδάκι μου εμένα αυτό και περιδρόμιασα παϊδάκια πάλι, εντάξει χτύπησα και μερικούς γίγαντες πιάνεται;Η τυροκαυτερή πάντως δεν πιάνεται σίγουρα έ; Γαλακτοκομικό δε λέει!

:PPPPP
Κοκκινοσκουφίτσα μου αλίμονο σ'αυτόν που φεύγει και στους πολύ οικείους του, οι υπόλοιποι συγγενείς οι δήθεν τεθλιμμένοι για χαβαλέ πάνε σ'αυτά και για να περιδρομιάσουν, λες και πάνε σε γλέντι, μου τη δίνουν τέτοιες συγκεντρώσεις και μου ρχεται να βαρέσω κόσμο, τα χω ζήσει δυστυχώς από κοντά, γιαυτό με βλέπεις τόσο αρνητική. Μωρέ και του χρόνου και στα δικά τους έπρεπε να τους πεις.

Άντε ξεκίνα τα παιχνίδια κι άσε τα μνημόσυνα.
:PPP

Dorothy είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τον Κακό Λύκο. Πως μου τη δίνουν τα τραπέζια σε τέτοιες περιπτώσεις...Ασε που μερικοί μου θυμίζουν και τη Βουγιουκλάκη σε μια ταινία, που πήγε στο καφενείο για τον καφέ της παρηγοριάς και ζήτησε καταϊφι!χεχεχε! Ενιγουέι, ο μπακαλιάρος από πότε θεωρείται νηστήσιμος? Μου φαίνεται ότι σας την έσκασε η θεία :p Φιλιά, καλό βράδυ!

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Αν δεν υπήρχαν κι αυτά, οι συγγενείς δεν θα συναντιόμασταν ποτέ (καλύτερα αλλά λέμε τώρα :P )

Provato είπε...

αχαααχαχαααχααχαχαχααχαχααχαχαααχα


να αυτό είναι διασκέδαση, όχι που τρέχουμε σαν τα ζώα στα σινεμά και τις παραστάσεις. χαχα

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Κακέ Λύκε, δίκιο έχεις, τα μνημόσυνα είναι ένας καλός τρόπος να χάσεις πάσα ιδέα για τον εαυτό σου και τον διπλανό σου. Τυροκαυτερή, γίγαντες και παϊδάκια, μια χαρά μου ακούγεται. Αλλά είμαι σίγουρη ότι αν άρχιζα τώρα να τρώω τέτοια ωραία πράγματα, αμέσως θα σήκωνες ανάρτηση με τον άνθρωπο που έχει να σκουπίσει τις μύξες του 26 ολόκληρα χρόνια. Πάω να δω τι θα γράψω στο παιχνίδι!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Dorothy, επειδή με έβαλες σε σκέψεις, ρώτησα την ξαδέλφη μου που ξέρει από αυτά και μου είπε ότι την Κυριακή της Ορθοδοξίας το ψάρι και τα θαλασσινά επιτρέπονται. Τώρα τι να σου πω. Εγώ πάντως τον έφαγα κι ήταν νοστιμότατος :)))))

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Mάγισσα Κίρκη, θα γίνω κακιά, αλλά τους περισσότερους από αυτούς τους συγγενείς έχω την εντύπωση ότι θα τους ξαναδώ στο δικό τους μνημόσυνο πια (χτύπα ξύλο!). Τελικά εσύ έχεις μπλογκ ή όχ κυρία μου;

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

provate, μη με γελούν τα μάτια μου, μην δεν ακούν τ' αυτιά μου; Βγήκε ο σέξι πρόβατος βόλτα στη γειτονιά μου; Καλωσήρθες, πολύ χάρηκα, σε διαβάζω μήνες. Ναι, από μία άποψη, ήταν καλύτερο κι από ταινία και όχι μόνον ήταν τζάμπα, αλλά με τάισαν κιόλας στο τέλος :))) Αυτή είναι η ψυχαγωγία εμάς των φτωχώνε..

next_day είπε...

Γλυκιά μου Κοκκινοσκουφίτσα, δεν ήθελα να σε πληγώσω..... :(

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙ ΟΛΟΙ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΟΥΝ.ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΑΣ.
ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΕ ΤΩΡΑ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΣΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ.

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

next-day, αγάπη μου καλή, αισθάνομαι απαίσια τώρα. πλάκα έκανα, δεν κατάλαβα ότι το πήρες σοβαρά. Τέλοσπάντων, άμα θέλεις να εξιλεωθείς, κέρασέ με ένα παγωτό σοκολάτα! :PPPPP

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

jk, πλάκα πλάκα μαθαίνεις άμα κάνεις παρέα με ανθρώπους άλλης γενιάς. Είχαν άλλες αξίες και οράματα, ρε παιδί μου και το χάσμα γενεών υπάρχει, ζει και βασιλεύει. αρκεί να σου πω ότι τα βρίσκουν όλα εύκολα για μας σήμερα, μας θεωρούν λίγο κλαψιάρηδες.Πάω να παίξω!! Ευχαριστώ σε!!!

maria είπε...

πλάκα πλάκα τώρα το σκέφτομαι ότι έχω καιρό να πάω σε μνημόσυνο κ κάνουν ωραίο καφέ στο χωριό, μη σε πω και κόλλυβα νόστιμα και κάτι κουλουράκια αφράτα. πέθαναν και πολλοί τελευταία, εμένα γιατί δε με καλέσανε..?
άντε υπομονή κ επιμονή, ευτυχώς ο μπαμπαΓιάννης σου έχει κατανόηση μεγάλη!!
μακια σου

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

maria, αν σου έχει συμβεί πολλές φορές να γνωρίζεις κάποιον κι ύστερα από λίγο να πεθαίνει, αμέσως καταλαβαίνεις γιατί δεν σε καλούν σε μνημόσυνα συχνά :PPP
Tι εννοείς ο μπαμπαΓιάννης έχει κατανόηση; ΕΓΩ τα τράβηξα όλα!!! Σχόλασες;

Fri είπε...

χαχα
Σε μνημόσυνο τόσο πολύ πρώτη φορά γελάω! Τι πένα, τι χιούμορ είναι αυτά που έχεις βρε παιδί μου?
Καλά, διπλώθηκα από τα γέλια με την παρομοίωση σου, άκου παιχνίδι για κονσόλα! χαχα

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Fri, παρόλο που έχω να καταγγείλω όσα τάζεις στο ποστ του Λασπολόγου :PPPP, ευχαριστώ πολύ! χάρηκα που γέλασες, κι εγώ αυτό ήθελα, αλλά σχεδόν όλοι μου σχολιάζουν σοβαροί σοβαροί. Άντε γράψε καινούριο ποστ!

Aspa είπε...

Μα ναι κι εγώ αναρωτιέμαι πώς και δε βάλθηκαν να σε παντρέψουν; Οι δικοί μου συγγενείς ήταν ανελέητοι!

πουαντερι είπε...

Μα για ονομα........που ελεγε και η γιαγια μου.
Δεν σου εχει πει κανεις οτι τετοιου ειδουες εξοδους τις αποφευγεις σαν το διαολο το λιβανι;!
Με συχωρεις αλλά προς το τελος ρε γμτ δεν αντεξα και εβαλα τα γελια.

Κατι ηξερε και ο Χατζης που το τραγουδουσε:Στους γαμους παει και γελαει και στις κηδειες παει και κλεει.
Ωραια περασες την ημερα της γυναικας!

Little Hope Flags είπε...

Έχω τρελαθεί στα γέλια με την ανάρτησή σου γιατί όλα όσα περιγράφεις τα έχω ζήσει άπειρες φορές! Όχι μόνο σε τραπέζια και στο χωριό, αλλά ακόμα και στο λεωφορείο, και φυσικά, σε ιατρεία. Όταν τα αγόρια συναγωνίζονται για το ποιος έχει τις περισσότερες τρίχες, οι παππούδες συγκρίνουν τις πιέσεις τους...και αυτή η ανεξήγητη χαρά να μεταφέρουν πρώτοι τα νέα του θανάτου...δε μπορώ να την καταλάβω! Ζούμε απλά μεγάλες στιγμές όταν βρισκόμαστε σε ένα σμήνος ασπρομάλληδων...!

next_day είπε...

Αν είναι για εξιλέωση κερνάω και δεύτερο παγωτάκι!!
Την καλημέρα μου!!

K@terin@ είπε...

ήρθα και εγώ λίγο καθυστερήμενα!!
Τι να πω μάλλον πρέπει να αγαπάς πολύ την θεία σου για να υπομείνεις τέτοιο μαρτύριο !!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Aspa μου, καλημέρα! Τι να σου πω, δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι είναι επειδή είχε προηγηθεί πολύς Σιδερίτης και ήρθαν και κορωσαν και ξέχασαν να ρωτήσουν τα βασικά :PPPPP Kανονικά βέβαια έπρεπε να έχω δώσει αναφορά και για το χρώμα των εσωρούχων μου!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Πουαντερί μου, καλημέρα! Μόλις διάβασα τα καινούρια σου χαϊρια με το τηλέφωνο! Πολλή αλητεία ρε παιδάκι μου! Όσο για το μνημόσυνο, τι να κάνω, να τον αφήσω μόνο του τον Γιαννάκη; Τα' ξερα εγω ξεκινώντας βέβαια, αλλά... Αυτό του Χατζή δεν το ήξερα, θα ψάξω να το βρω, μου πάει ταμάμ!
Χαίρομαι που γέλασες!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Carina μου, γεια σου, καλωσήρθες! Εγώ πάντως από το σχόλιό σου ένα κατάλαβα, πρέπει να αλλάξεις παρέες και στέκια! Φιλιά

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

next-day ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!!! Καλημέρα!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Kατερίνα μου, τι κάνεις; Πότε θα βγάλεις αποτελέσματα; με έχει φάει η αγωνία! τρωω τα νύχια μου, τραβάω τα μαλλιά μου, άντε δεν μπορώ άλλο! :PPP
Mωρέ, η θεία μου είναι μια γλύκα σκέτη, δεν έχεις ξαναδει τέτοια γυναίκα. Από την καλή παλιά κλασική στόφα της γυναίκας - μαμάς (ας μη με βρίσουν εδώ οι φίλες φεμινίστριες), εννοώ εκείνη την αίσθηση του cajoline!

Fri είπε...

Καλέ τι με ευχαριστείς? Την αλήθεια είπα! Αφού το διάβασα το post σου άλλη μια σήμερα να αρχίσω με γέλια την ημέρα :D

Α! Και έγραψα καινούριο ποστ για να μη σου χαλάσω το χατίρι :Ρ
(Τις προηγούμενες μέρες είχε ταραχτεί ο εγκέφαλος μου από την πτώση και δε μπορούσα να συγκεντρωθω!)

p.s. Συγγνώμη, αλλά γιατί να με καταγγείλλεις? Επειδή λέω τις αλήθειες???

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Fri, α ρε, καλοπερνάτε εσείς εκεί έξω! Μου φαίνεται θα μεταναστεύσω κι εγώ εκτός του νέφους! Ευχαριστώ ακόμη μια φορά φιλη μου, ΣΧΕΔΟΝ λυπάμαι για το σχόλιο που άφησα για σένα στο Λασπότοπο.... :pppp

DaisyCrazy είπε...

xaxaxaxaxaxaxa Φοβερή περιγραφή! Να ’σαι καλά έσκασα στα γέλια!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Dorothea γεια σου! Εσύ να είσαι καλά που γέλασες! Δεν ξέρεις ποσο το ευχαριστήθηκα!