Xρόνια Πολλά!

Πωπω, ξεχάστηκα φέτος για τα καλά! Γίνονταν τόσα με τη δουλειά, το σπίτι, τα προσωπικά μου, και αφαιρέθηκα, δεν είχα και πολλή διάθεση για να πω την αλήθεια να φροντίσω το μπλογκ μου. Τώρα όμως που έχω φάει καλά, έχω πιει καλά και έχω κοιμηθεί κιόλας καλά, το θυμήθηκα.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! Ελπίζω να περνάτε εξίσου όμορφα αυτές τις ημέρες, πολύχρονοι όσοι γιορτάζατε χθες, γιορτάζετε σήμερα, θα γιορτάζετε αύριο και πάντα με υγεία και χαρά.
Δεξιά θα δείτε ένα καινούριο banner. Έχει τίτλο "Για την Ελπίδα". Κάντε ένα κλικ και ανακαλύψτε μόνοι σας γιατί πιστεύω ότι είναι μια κίνηση που πρέπει να στηρίξουμε όλοι, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το νόημα της αγάπης, που είναι και το μήνυμα των Χριστουγέννων και να νιώσουμε περισσότερο άνθρωποι.
Καλημέρα και Καλές Γιορτές!
Κοκκινοσκουφίτσα

Πιστεύετε στα μικρά θαύματα;

Εντάξει, ιδιαίτερα θρήσκα, τουλάχιστον με την έννοια της οργανωμένης εκκλησίας, δεν είμαι. Δεν τηρώ κάποιο συγκεκριμένο τυπικό. Πιστεύω όμως, είμαι σίγουρη ότι υπάρχει εκεί έξω μια ανώτερη δύναμη, που κινείται και κινεί αυτόν τον κόσμο. Είτε λέγεται Θεός (που για να είμαι ειλικρινής, εγώ εκεί κλίνω, μου αρέσει η ουσία της χριστιανικής πίστης), είτε Αλλάχ, είτε Βούδας, είτε όπως αλλιώς θέλει κανείς. Και έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να επικαλείται αυτή την ανώτερη δύναμη σε δύσκολες καταστάσεις, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι από εμάς.

Τον τελευταίο μήνα έχω βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση με μια από τις υποθέσεις που δουλεύω, κι ένας από τους επιπλέον πόντους δυσκολίας προέρχεται από το γεγονός ότι πρόκειται για ζήτημα συγγενικού μου προσώπου. Ε λοιπόν, όσο περισσότερο δουλεύω μη θέλοντας να απογοητεύσω αυτό το πρόσωπο, τόσο λες και επίτηδες εμφανίζονταν συνέχεια εμπόδια σκληρά και πεισματικά. Σαν την Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι κόβαμε, δύο φύτρωναν. Εδώ και λίγες ημέρες έχω σκοντάψει σε ένα κομμάτι χαρτί. Ένα απολύτως απαραίτητο πλην όμως άφαντο χαρτί, το οποίο πιστέψτε με, έχω προσπαθήσει πάαααααρα πολύ να ανακτήσω από διάφορες πηγές, στάθηκε όμως αδύνατον. Είχα απελπιστεί κανονικά. Έλεγα από μέσα μου "Αχ να γινόταν κάτι να ξεκολλήσω, να μην κλείσω έτσι τη χρονιά, με κάτι στενόχωρο και απογοητευτικό".

Ώσπου, πριν από λίγο, ενώ καθόμουν στο γραφείο και διάβαζα, χτύπησε το τηλέφωνο και με ενημέρωσαν ότι το χαρτί που έλειπε τόσο βρέθηκε τυχαία μέσα σε έναν ξεχασμένο φάκελο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση χαρά έχω πάρει! Μου φαίνεται απίστευτο. Τεράστιο κέρδος για όλους τους εμπλεκόμενους. Έχω ξαλαφρώσει κατά 100 κιλά. Και νιώθω την ανάγκη να απευθύνω ένα "ευχαριστώ" σε όποιον εκεί έξω άκουσε την παράκλησή μου και την ικανοποίησε.

Ξέρω ότι δεν ακούγεται τόσο σοβαρό ζήτημα, ώστε να το ονοματίζω μικρό θαύμα το περιστατικό αυτό, ωστόσο έχει τη σημασία του. Και όλες οι συγκυρίες, ο χρόνος και η στιγμή, είναι καίριες. Αφήστε με λοιπόν να θεωρώ ότι πρόκειται όντως για ένα από εκείνα τα υπέροχα μικρά θαύματα που μας χαρίζει κάπου κάπου η ζωή για να μην χάνουμε το κουράγιο μας.

Καλό σας βράδυ

Έκθεση πεπραγμένων

Ορίστε ο κατάλογος προγράμματος Σαββατοκύριακου, πλήρως ενημερωμένος, προς αποφυγή δημιουργίας απατηλών εντυπώσεων:

1. Να βγάλω το μουστάκι (επειγόντως, μοιάζω με τον ένδοξο Καραϊσκάκη) - Τσεκ
2. Να φτιάξω το φρύδι (το ίδιο με το 1, μόνο αντί για Καραϊσκάκη βάλτε Πρέκα) - Τσεκ
3. Να ξεβάψω/λιμάρω/ξαναβάψω νύχια (χάλια γίνονται με το τάκα τάκα στο πληκτρολόγιο) - Ας πούμε τσεκ (έκανε το χρώμα γραμμούλες πάνω στα νύχια και τώρα πρέπει να τα ξαναφτιάξω)
4. Να λούσω/κοντισιονάρω/κάνω μάσκα στα μαλλιά γιατί έχουν αρχίσει να φέρνουν σε κοτετσόσυρμα (Σαββίνα συγνώμη) - Τσεκ
5. Να αλλάξω πάτους στα μποτάκια (βρωμάνε) - Τσεκ
6. Να πάω στο Χόντο να πάρω αποσμητικό και κρέμα ματιών (γερνάω μαμά) - Μπα, είπα να δοκιμάσω με τα κουταλάκια ψυγείου, όπως μου είπε διάσημη καλλωπίστρια
7. Να κάνω αποτρίχωση στις γάμπες (αχ και βαχ, πονάει!!!) - Τσεκ, τις ξύρισα
8. Να πάω σινεμά (εναλλακτικά, να δω dvd στο σπίτι) - Μπα
9. Να δω την ανηψιά μου (χωρίς εναλλακτικά) - Μπα, με είχε πιάσει τρελή βαρεμάρα
10. Να πάω λαϊκή, σουπερμάρκετ, χασάπη, φούρναρη - Τσεκ
11. Να δω τη φίλη μας που θα έρθει σπίτι να πάμε βόλτα - Τσεκ
12. Να διαβάσω Ιταλικά (το χω - ναι, καλά, δεν το χω) - Το 'χα αλλά το χάλασα τελικά, τζίφος, θα δω τι προλαβαίνω τώρα μέχρι τις εξίμιση που έχω μάθημα :(
13. Να μελετήσω τα σχεδιαγράμματα για το συμβόλαιο που εκκρεμεί - Μπα
14. Να μπω στα μπλογκ σας να ενημερωθώ - Τσεκ
15. Να πιω ζεστό κουπάτο καφέ στο σπίτι - Τσεκ, αλλά σοκολάτα
16. Να αγοράσω ένα μαύρο παντελόνι - Μπα, ένεκα η οικονομική κρίση
17. Να αγοράσω και μια μπλούζα να το σετάρω - Μπα, για τους ίδιους λόγους με το 16
18. Να αλλάξω/πλύνω/σιδερώσω σεντόνια και πιζάμες - Τσεκ
19. Να μαγειρέψω και κάτι (όλα στην αδελφή μου τα έχω φορτώσει) - Τσεκ, έφτιαξα την Κυριακή μοσχαράκι με ρύζι
20. Να διαβάσω καινούριο βιβλίο κατά προτίμηση - Μπα, διάβασα Μαντάμ Φιγκαρώ για αλλαγή
21. Να δω επανάληψη Λαζόπουλο - Τσεκ, πέθανα στα γέλια
22. Να ακούσω το ζώδιό μου από την Άση Μπήλιου - Όχι γμτ, το έχασα. Μήπως ξέρει κανείς τι προέβλεψε για τους Καρκίνους;
23. Να βριστώ πάλι με κάποιον ανεγκέφαλο στο facebook επειδή θα ζητάει να μάθει πόσο μεγάλα είναι τα ζαζά μου - ενώ η αμέσως προηγούμενη κουβέντα ήταν "πού δουλεύεις;" (go figure) - Παραδόξως όχι
24. Να κοιμηθώωωωωωω - Τσεκ
25. ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ! ΖΗΤΩ! - Ψιλοτσεκ με προοπτικές ανόδου
Αυτάααα! Νομίζω κάτι έγινε. Εσείς τι λέτε;
Καλή εβδομάδα!!!

Πρόγραμμα Σαββατοκύριακου

Αυτό το Σαββατοκύριακο πρέπει:
1. Να βγάλω το μουστάκι (επειγόντως, μοιάζω με τον ένδοξο Καραϊσκάκη)
2. Να φτιάξω το φρύδι (το ίδιο με το 1, μόνο αντί για Καραϊσκάκη βάλτε Πρέκα)
3. Να ξεβάψω/λιμάρω/ξαναβάψω νύχια (χάλια γίνονται με το τάκα τάκα στο πληκτρολόγιο)
4. Να λούσω/κοντισιονάρω/κάνω μάσκα στα μαλλιά γιατί έχουν αρχίσει να φέρνουν σε κοτετσόσυρμα (Σαββίνα συγνώμη)
5. Να αλλάξω πάτους στα μποτάκια (βρωμάνε)
6. Να πάω στο Χόντο να πάρω αποσμητικό και κρέμα ματιών (γερνάω μαμά)
7. Να κάνω αποτρίχωση στις γάμπες (αχ και βαχ, πονάει!!!)
8. Να πάω σινεμά (εναλλακτικά, να δω dvd στο σπίτι)
9. Να δω την ανηψιά μου (χωρίς εναλλακτικά)
10. Να πάω λαϊκή, σουπερμάρκετ, χασάπη, φούρναρη
11. Να δω τη φίλη μας που θα έρθει σπίτι να πάμε βόλτα
12. Να διαβάσω Ιταλικά (το χω - ναι, καλά, δεν το χω)
13. Να μελετήσω τα σχεδιαγράμματα για το συμβόλαιο που εκκρεμεί
14. Να μπω στα μπλογκ σας να ενημερωθώ
15. Να πιω ζεστό κουπάτο καφέ στο σπίτι
16. Να αγοράσω ένα μαύρο παντελόνι
17. Να αγοράσω και μια μπλούζα να το σετάρω
18. Να αλλάξω/πλύνω/σιδερώσω σεντόνια και πιζάμες
19. Να μαγειρέψω και κάτι (όλα στην αδελφή μου τα έχω φορτώσει)
20. Να διαβάσω καινούριο βιβλίο κατά προτίμηση
21. Να δω επανάληψη Λαζόπουλο
22. Να ακούσω το ζώδιό μου από την Άση Μπήλιου
23. Να βριστώ πάλι με κάποιον ανεγκέφαλο στο facebook επειδή θα ζητάει να μάθει πόσο μεγάλα είναι τα ζαζά μου - ενώ η αμέσως προηγούμενη κουβέντα ήταν "πού δουλεύεις;" (go figure)
24. Να κοιμηθώωωωωωω
25. ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ! ΖΗΤΩ!
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους μας!

Ώχρα πάνω στο γαλάζιο

Αν η ζωή μου ήταν χρώματα, τώρα θα ήθελα να είναι ώχρα πάνω σε γαλάζιο. Όμορφο κι αρμονικό ταίριασμα, φωτεινό και διακριτικό μαζί. Συμβολίζει στα μάτια μου την ελπίδα, την αναγέννηση, το πέρασμα από τη σκοτεινιά στο φως, κι έτσι ακριβώς νιώθω.

Σήμερα το πρωί στο λεωφορείο για τη δουλειά, με χωμένα τα ακουστικά του Nokia στα αυτιά, άκουγα από το Galaxy "Οne of us". Για όσους δεν θυμούνται ή δεν το ξέρουν, είναι αυτό το τραγούδι:

Kαι που λέτε, εκεί που ήμουν απορροφημένη, έπεσε το μάτι μου στον τοίχο του λεωφορείου, που ήταν βαμμένος με ώχρα και γαλάζιο. Με έπιασε μια χαρά, άλλο πράγμα. Ένιωσα ξεκούραστη κι ανάλαφρη, βούλιαξα μέσα στα χρώματα και για πότε πέρασε η ώρα κι έφτασα στο γραφείο, δεν το κατάλαβα.

Τι ωραία! Είπαμε να ξαναρχίσω τις χαρούμενες αναρτήσεις, εγώ έφτασα στις χαζοχαρούμενες. Δεν πειράζει, καλή καρδιά να έχουμε, θα παλατζάρω.

Αλήθεια γλυκά μου φιλαράκια, εσείς με τι χρώματα θα περιγράφατε τώρα τη ζωή σας; Ή μάλλον, για να είμαστε ακριβέστεροι, τι χρώμα θα ήταν η ζωή σας σήμερα; Ανυπομονώ να μάθω!

Φιλιά πολλά και καλημέρα

The happy post και η παρολίγον νέα γρίπη - Παραγγελιά για αυτό και αφιέρωση

Σήμερα θα κάνω τη διαφορά. Σήμερα θα λάμψω. Θα δημιουργήσω προηγούμενο. Αν δεν το καταλάβατε ακόμη, σήμερα θα αναρτήσω χαρούμενο ποστ! Το ξέρω, το ξέρω, τρέχετε όλοι τώρα να πάρετε ψωμί, μη και σας κληρώσει κι είναι ο δικός σας φούρνος ο τυχερός, χρυσά μου εσείς!

Αφορμή για την ολοκληρωτική στροφή στην καριέρα μου ως κλαψομούνας κατά κύριο λόγο μπλόγκερ, στάθηκε η παραίνεση ενός από σας, εις τον οποίον και αφιερώνεται εξαιρετικά η παρούσα ανάρτηση, που λίγο έλειψε να πάθει βαθιά κατάθλιψη μετά την ανάγνωση επτά συνεχόμενων ποστ μου. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Δείξτε μια επιείκεια (έτσι γράφεται;) εσείς καλού κακού, έχω καιρό να γράψω κάτι χαρωπό και έχω σκουριάσει ολιγον φοβούμαι.

Χίερ ιτ γκόουζ (εντ γκοντ μπλες ας ολ):

Το Σάββατο το μεσημέρι οργίασα - με καλή παρέα. Έβγαλα τον εαυτό μου τσάρκα σε ανήλιαγα στενά και σκοτεινά υπόγεια - στο Μοναστηράκι και την Πλάκα. Κι έφαγα παιδιά μου! Έφαγα! Έφαγα τον σκασμό και λίγο ακόμα! Και κεμπάπ και κρεμμύδια και τυροκαυτερή, μια σκέτη ποίηση λέμε! Και δεν χρειαζόταν να κάνω την κυρία όσο χλαπάκιαζα, ευτυχώς γιατί θα καταπιεζόμουν έντονα. Καλά, δεν έτρωγα και με τα χέρια βέβαια (τουλάχιστον όχι τα πάντα), αλλά μια άνεση, έναν καθαρά νεοελληνικό αέρα τον είχα στον τρόπο που κατέβαζα τις μπουκιές μου.

Κι αφού χωρίσαμε με το φιλαράκι μου, πάλι έφαγα. Βροχή. Στο κεφάλι, που το είχα και φρεσκοβαμμένο (5,52 καστανό κόκκινο ακαζού έντονο). Με τους κουβάδες. Πολλή βροχή. Που φαίνεται πως είχε προηγούμενα μαζί μου γιατί με πυροβολούσε στο ψαχνό. Φτάνοντας στο μετρό του Αιγάλεω, ήμουν μια κινούμενη σταγόνα. Έσταζα παντού από παντού. Δεν έδωσα σημασία, καμάρωνα κιόλας το μαλλί σε έναν καθρέφτη (κοίτα τι ωραίο το wet look με το ακαζού, μπράβο, τέτοιο να πάρω και την άλλη φορά), τόσο μυαλό είχα. Στο σπίτι άρχισαν τα όργανα, πάλι δεν έδωσα σημασία, στέγνωνα το ακαζού. Μετά καπάκι έριξα και μια επίσκεψη στο ανηψιδιον, το οποίο μπουσουλάει με χάρη και δεν είναι να το χάνει κανείς το θέαμα αυτό.

Την Κυριακή το πρωί, η φύση με εκδικήθηκε. Με το χειρότερο τρόπο μάλιστα. Πάω να ανοίξω το στόμα μου, δεν έβγαινε φωνή. Ωιμέ! Εγώ η γλωσσοκοπάνα και να μην μπορώ να μιλήσω; Συνοδά σύνδρομα, το στήθος μου που έβραζε (μάλλον ψαρόσουπα σε χύτρα ταχύτητος, κρίνοντας από το θόρυβο), τα βουλωμένα αυτιά μου, λες κι ήμουνα στα 10.000 πόδια και ένα μικρούλι πυρετούλι, μόλις 37 και 1. Και χωρίς έναν άντρα να με κανακέψει, να με πάρει αγκαλίτσα, να μου φτιάξει ένα ζεστό, να τον κολλήσω στο τέλος τέλος βρε παιδί μου, να νιώσω καλύτερα :)))

Πέρασα τη μέρα έχοντας μια γεύση του πώς θα είμαι σε 4ο χρόνια. Σαράβαλο, άχρηστη, ανήμπορη, ένα κουτσουρεμένο άλογο που πάει για απόσυρση. Το κουταλάκι από το τσάι σήκωνα κι ένιωθα ότι πήρα μετάλλιο στην άρση βαρών (και χωρίς αναβολικά. Αμέ!).

Σήμερα όμως το πρωί την είδα Μπουμπουλίνα, ιοί και βακτηρίδια εμέ δεν με τρομάζουν. Και ήρθα στη δουλειά, μαύρη η ώρα κι η στιγμή που σηκώθηκα από το πάπλωμα. Μιλάμε ότι υπέστην ΤΟΝ ρατσισμό. Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται, λέει ο σοφός λαός μας, και σωστά. Εγώ σήμερα βήχω. Εντατικά. Γυμνάζω τους πλευριαίους. Αν μπορούσα να το αποφύγω, θα το έκανα. Αλλά δεν μπορώ. Γράφω και βήχω. Βήχω και γράφω. Και ξανά από την αρχή. Μαντέψτε τι τρόπο αντιμετώπισης βρήκαν οι προϊστάμενοί μου στο γραφείο: Κάθε μία ώρα, με πετάνε έξω από το γραφείο μου, ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες, αερίζουμε για 10 λεπτά κι έπειτα ξαναμπαίνω μέσα. Στο ενδιάμεσο, κυκλοφορώ σαν το απόβλητο της κοινωνίας με τον καφέ στο χέρι και αυτοξεναγούμαι στους υπόλοιπους χώρους: την κουζίνα, το μπάνιο, τα άλλα γραφεία, μια χαρά. Περνώ μπροστά από πελάτες των άλλων συναδέλφων, χαμογελώ σαν να μην συμβαίνει τίποτα, χαιρετάω και συνεχίζω την περιοδεία μου. Ω λα λα!

Επίσης: Εδώ πιστεύουν ότι κατά 89% (ναι, αυτό το ποσοστό μου ανέφεραν, 89%), περνάω την καινούρια γρίπη. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω το πώς. Δεν ξέρω ούτε από πού πήραν όλοι τους ντοκτορά στην Ειδική Επιδημιολογία και κάνουν διάγνωση από τη φάτσα μου. Καλού κακού πάντως, μου συνέστησαν να πάω να κάνω την ειδική εξέταση και να τους φέρω και το αποτέλεσμα, έτσι μωρέ, από ενδιαφέρον. Και δεν με πλησιάζουν σε λιγότερο από 10 μέτρα, ούτε ασφαλιστικά μέτρα να είχαν εις βάρος μου. Κι αν τυχόν με πλησιάσουν εξ ανάγκης, καλύπτουν το στόμα με τα χέρια τους. Ε ρε γλέντια! Λέω να το εκμεταλλευτώ και να βαρέσω καμία εικοσαήμερη άδεια. Κατά τις 3 σκέφτομαι να ρίξω μια λιποθυμία φαρδιά πλατιά στο πάτωμα του χωλ για να επιβεβαιώσω πλήρως τις υποψίες τους. Και μετά ... ποιος μας πιάνει! Ένα μήνα Χριστούγεννα θα κάνω!

Αυτό το ομολογουμένως χαρούμενο ποστ αφιερώνεται ειδικά σε εκείνον που το ζήτησε (ξέρει αυτός ποιος είναι).

Για τους υπόλοιπους, καλή εβδομάδα μας και Χρόνια Πολλά σε όσους παρέλειψα να ευχηθώ, Βαρβάρες, Σάββες (αυτό πάλι πώς το λένε; αααα, μόλις θυμήθηκα τη Σαββίνα, χρόνια σου πολλά ομορφιά μου), Διογένηδες, Νίκους, Νικολέττες, Χρόνια Πολλά με υγεία και χαρά!

Αυτά πριν με βάλουν σε καραντίνα

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

η Κοκκινοβηχίτσα

Kindness

Kρύβομαι σήμερα. Λάκισα. Με μια ελαφριά καρδιά, δε λέτε τίποτα. Μικρό παιδί σε αταξία. Δεν σηκώνω τηλέφωνα, παρά μόνο όσα γουστάρω, έβγαλα βρώμα οτι είμαι άρρωστη, αλλού ότι έχω δουλειά, αλλά δεν ξεκουνιέμαι για κανέναν. Δραπέτευσα, έστω κι από αυτά που εγώ έχω στήσει. Εδώ θα μείνω, ενώπιος ενωπίω να κοιτάζομαι με άπειρη ευχαρίστηση. Ένθεν κι ένθεν γνωριμία. Να τα πούμε ένα χεράκι οι δυο μας, εγώ κι αυτή που με βασανίζει χρόνια τώρα. Γιατί κάνει μαλακίες, για αυτό. Γιατί δεν μπορώ να την κάνω καλά, να σταματήσει να βλέπει φαντάσματα στις γωνίες, ευτυχίες σε σκουριασμένες αυλές, έρωτες μέσα στα σκουπίδια και μια σχεδία - μα αν είναι δυνατόν, μπορεί μια σχεδία στη μέση του πουθενά να πηγαίνει κάπου; Τότε αυτή γιατί με πιλατεύει;
Μου πήρε τον αέρα από νωρίς. Δεν μπορώ να την φυλακίσω σε περίγραμμα. Και όταν την βλέπω μέσα στον καθρέφτη, δεν μου αρέσει καν. Τα μάτια της, το δέρμα της, τα χείλη, όλα θαμπά και φοβισμένα. Έλεγα. Τώρα λέω πικαρισμένα. Αν δεν της αρέσουν όσα βλέπει γύρω της, κάνει το κορόιδο και σουφρώνει τα χειλάκια. Όλο και κάποιος βρίσκεται να δείξει kindness. Και μ' αυτά και μ' αυτά, λοξοδρόμησα κι εγώ μαζί της. Δεν ήξερα πού πήγαινα τόσο καιρό, είχα κάνει προγράμματα στα θεμέλια του τίποτα. Και κρύβομαι. Σήμερα ασύστολα, απολαυστικά. Άλλοτε πνιγμένη στις τύψεις. Λες κι εγώ θα σώσω τον κόσμο. Άσε, αποφάσισα πρώτα να σώσω εμένα τελικά.
Γιατί πρέπει να με πάρω από τα δίχτυα της. Αυτής της κακιασμένης λέω, που μόλις ξυπνήσω το πρωί και ανοίξουν καλά τα μάτια μου, μου υπαγορεύει να αγχώνομαι για να θρέφω το άγχος της, να χαλιέμαι χωρίς λόγο για τα πάντα. Που με κοιτά και ειρωνεύεται "Ποια, εσύ; Α, ναι;". Αυτής της βλαμένης, που νομίζει ακόμη ότι ένας κρίνος και μια λάγνα ματιά θα της φέρουν τον πρίγκηπα. Μα εγώ δεν θέλω τον πρίγκηπα σου λέω, μια αγάπη θέλω, ακούς; Αυτής της σιχαμερής, που φωνάζει πάντα μες το αυτί μου "Δεν μπορείς" και μετά με κοροϊδεύει κι από πάνω που δεν μπόρεσα. Αυτής της σαδίστριας που τόσα χρονια τώρα δεν με άφησε να έχω φωτογραφίες, φίλους, νύχτες σε παραλία, εχθρούς και συντρόφους. Αυτής της άκυρης που πέταξε τα όνειρά μου σε χωματερή και με κατάντησε αυτόματο σε αραχνιασμένες νόρμες.

Και λείπει και ο Σούπερμαν γαμώτο απόψε. Τόση ώρα τον φωνάζω, πουθενά

1η Δεκεμβρίου

Καλό μήνα και καλό χειμώνα φίλοι μου! (Επιτέλους άρχισε να συμβαδίζει ο καιρός με το ημερολόγιο).

Το μπλογκ αυτό ξέρετε ότι δεν είναι ειδησεογραφικό, δημοσιογραφικό, βαθιά επιστημονικό, δεν παρακολουθεί την επικαιρότητα, δεν καταπιάνεται με φλέγοντα θέματα. Κι αυτό γίνεται συνειδητά, αφ' ενός διότι δεν μπορώ να υποστηρίξω τέτοιου είδους γραφή, υπάρχουν άλλοι πολύ πιο άξιοι από μένα να το κάνουν αυτό και το κάνουν και πολύ καλά, αφ' ετέρου γιατί δεν με ενδιαφέρει να σας αναπτύσσω εδώ μονόλογους με τις απόψεις μου επί παντός επιστητού, ειδικά όταν δεν συνοδεύονται από την ανάλογη εμπειρία. Εδώ θέλω να συνομιλούμε περισσότερο, να μαθαίνω κι εγώ από σας.

Όμως σήμερα, 1η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Aids, μπήκα στον πειρασμό να γράψω μια ανάρτηση σχετική, διότι είναι από τις λίγες περιπτώσεις που έχω κάτι βιωματικό να σας διηγηθώ. Και μαζί, να το βγάλω από μέσα μου.

Όταν ήμουν 19 χρονών, έφαγα μια τρελή φλασιά και για ένα εξάμηνο και βάλε προσέλκυα οποιαδήποτε φοβία μπορείτε να φανταστείτε με ρυθμό πολυβόλου. Μου ήταν αδύνατον να διαχειριστώ τους φόβους μου, και κάθε ημέρα βούλιαζα και πιο βαθιά μέσα τους. Υποθέτω ότι ήταν μια ισχυρή κρίση ανασφάλειας στο πέρασμά μου προς την ενήλικη ζωή.

Το θέμα είναι ότι σε μία από τις φοβικές μου κρίσεις, έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο του Εθνικού Οργανισμού Υγείας σχετικά με τον ιό του Αids. Δεν με τιμά αυτό που θα πω, αλλά αμέσως πανικοβλήθηκα, αντί να το διαβάσω ψύχραιμα, και αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω μια εξέταση επειγόντως (Δεν είχα ιδιαίτερα σοβαρούς λόγους να ανησυχώ, ήμουν πάντα προσεκτική, ωστόσο είπαμε, ο πανικός....).

Μια και δυο, αφού επιστράτευσα την κολλητή (και να δείτε τι ωραίο θέαμα ήμασταν στο δρόμο, εγώ να είμαι άσπρη σαν πανί κι εκείνη να γελάει με μένα), απευθύνθηκα στο νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός, στο οποίο υπήρχε ειδικό τμήμα για τη συγκεκριμένη εξέταση, όπου μπορούσε κανείς να αποτανθεί με πλήρη εμπιστευτικότητα και βεβαιότητα ότι τα στοιχεία του θα παραμείνουν απόρρητα, και έκανα κι εγώ το τεστ. Δεν ήταν τίποτα, δεν πόνεσε καθόλου, δεν πήρε σχεδόν καθόλου χρόνο, πιο πολύ αίμα μάλιστα μου έχουν πάρει για εξέταση σιδήρου σε άλλες περιπτώσεις. Έπειτα με ενημέρωσαν ότι τα αποτελέσματα θα ήταν έτοιμα σε 15 μέρες.

Σε ακριβώς 15 μέρες, πάλι το ίδιο σκηνικό (εγώ άσπρη σαν το πανί, η φίλη μου να κλαίει από τα γέλια στο θέαμά μου) ξαναπήραμε το δρόμο για το Συγγρός. Φτάσαμε στο αρμόδιο τμήμα, έδωσα το όνομά μου με τρεμάμενη φωνή και παρέλαβα το φάκελο με το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν αρνητικό για την ύπαρξη του ιού. Δεν πρόλαβα να ανακουφισθώ και πολύ, διότι με παρέλαβε η νοσηλεύτρια και μου πήρε ένα πλήρες ιστορικό, μου σύστησε να επαναλάβω για σιγουριά το τεστ σε έξι μήνες (τόσο διάστημα απαιτούσε τότε ο επανέλεγχος), μου επισήμανε τι να προσέχω, τι να αποφεύγω, με φόβισε αρκετά (λες κι από μόνη μου δεν είχα κάνει καλή δουλειά!) και αφού με φόρτωσε με ένα τόνο ενημερωτικό υλικό, πήρα την κολλητή από το χεράκι και κατευθυνθήκαμε στην έξοδο.

Κι εκεί.... Σε μια από τις πλαστικές καρεκλίτσες στην αριστερή γωνία όπως μπαίνουμε, καθόταν μια κοπελίτσα. Στην ηλικία μου θα ήταν, πάνω κάτω 20 χρονών το πολύ, μια όμορφη ξανθιά κοπελίτσα, μικροκαμωμένη. Έμοιαζε σαν φοιτήτρια, Φιλολογίας ας πούμε, clean cut, περιποιημένη, αβρή. Αυτό μπορούσα να δω από τη φιγούρα της, γιατί το πρόσωπό της ήταν σκυμμένο πάνω από το μαύρο παλτό της. Έβλεπα και κάτι άλλο: στα χέρια της κρατούσε ένα χαρτί αποτελεσμάτων όπως αυτό που είχα πάρει κι εγώ πριν λίγη ώρα, αλλά το δικό της μουσκευόταν από κάτι στάλες χοντρές και πυκνές. Έκλαιγε. Έκλαιγε και ψιθύριζε: "Δεν ήξερα πως είχε....μια φορά μόνο γαμώτο, μια φορά...". Συνέχεια και συνέχεια.

Όταν έχεις ξαλαφρώσει από ένα βάρος, όλος ο κόσμος σου φαίνεται καλύτερος και νιώθεις την ανάγκη να ανταποδώσεις κάπως, κάποιον να βοηθήσεις. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, την πλησίασα και της έσφιξα το χέρι. Και τότε σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε (τότε έτσι νόμιζα, αλλά μάλλον κοιτούσε κάπου μέσα της) και δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Τόση απόγνωση, τόση απώλεια, τα έχασα. Με τύφλωσε ο πόνος της, η απορία στα μάτια της. Ήθελα να της πω πολλά, να την αγκαλιάσω σαν μωρό, να της εγγυηθώ ότι τίποτα κακό δεν θα συνέβαινε, αλλά δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να της υποσχεθώ τίποτα. Ήμουν στην αντίπερα όχθη, ήμουν "οι άλλοι". Δεν μπορούσα να μπω στη θέση της, σ' αυτή τη μικρούλα στιγμή που διαχωρίζει το πριν από το μετά. Εγώ είχα μείνει στο πριν κι αυτή είχε πηδήσει στο μετά, το πιο ζοφερό μετά που μπορούν να αντικρίσουν 20χρονα πλάσματα. Για μια φορά που δεν πρόσεξε, που σκέφτηκε ότι ήταν άτρωτη, που εμπιστεύτηκε χαζά κάποιον άλλο. Για μια φορά είχε γίνει πια "αυτή που έχει".

"Τι θα γίνει;". Μόνο αυτό ρώτησε. Τίποτα άλλο. Και δεν ήξερα να της απαντήσω. Ποιος ήξερε; Τι να της πω; Πόσο πολύ ντρεπόμουν για τον εαυτό μου, για την υγεία μου, που της την πετούσα στα μούτρα θέλοντας και μη; Τι;

Πήρα την φίλη μου κι έφυγα τροχάδην. Δεν άντεχα άλλο την κοπέλα, το κλάμα της, τη ζωή της που η πραγματικότητα θα την άλλαζε με απίστευτο τρόπο. Δεν άντεχα, ήμουν λιγότερη από όσο απαιτούσαν οι συνθήκες.

Εκείνο που αντέχω και μπορώ να θυμίσω είναι ότι χρειάζεται προσοχή. Μεγάλη προσοχή. Το τι πρέπει να κάνουμε, όλοι το ξέρουμε, κι όσοι δεν το ξέρουμε μπορούμε να ενημερωθούμε από ειδικούς και να το μάθουμε. Προσοχή κάθε μέρα, κάθε φορά, σε κάθε περίπτωση. Για μας και για τους άλλους.

Κυρίως όμως αυτό: Αν συναντήσετε κάποιον ασθενή που πάσχει από αυτή τη κωλοαρρώστια, μην κάνετε ό,τι έκανα εγώ, μη φοβηθείτε, μη δυσανασχετήσετε, μείνετε κάπου εκεί κοντά. Να ξέρει ότι αν σας χρειαστεί, θα σας βρει δίπλα του. Αυτό χρειάζεται πάνω από όλα. Να σας βρει δίπλα του.

Καλή συνέχεια σε όλους μας