1η Δεκεμβρίου

Καλό μήνα και καλό χειμώνα φίλοι μου! (Επιτέλους άρχισε να συμβαδίζει ο καιρός με το ημερολόγιο).

Το μπλογκ αυτό ξέρετε ότι δεν είναι ειδησεογραφικό, δημοσιογραφικό, βαθιά επιστημονικό, δεν παρακολουθεί την επικαιρότητα, δεν καταπιάνεται με φλέγοντα θέματα. Κι αυτό γίνεται συνειδητά, αφ' ενός διότι δεν μπορώ να υποστηρίξω τέτοιου είδους γραφή, υπάρχουν άλλοι πολύ πιο άξιοι από μένα να το κάνουν αυτό και το κάνουν και πολύ καλά, αφ' ετέρου γιατί δεν με ενδιαφέρει να σας αναπτύσσω εδώ μονόλογους με τις απόψεις μου επί παντός επιστητού, ειδικά όταν δεν συνοδεύονται από την ανάλογη εμπειρία. Εδώ θέλω να συνομιλούμε περισσότερο, να μαθαίνω κι εγώ από σας.

Όμως σήμερα, 1η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Aids, μπήκα στον πειρασμό να γράψω μια ανάρτηση σχετική, διότι είναι από τις λίγες περιπτώσεις που έχω κάτι βιωματικό να σας διηγηθώ. Και μαζί, να το βγάλω από μέσα μου.

Όταν ήμουν 19 χρονών, έφαγα μια τρελή φλασιά και για ένα εξάμηνο και βάλε προσέλκυα οποιαδήποτε φοβία μπορείτε να φανταστείτε με ρυθμό πολυβόλου. Μου ήταν αδύνατον να διαχειριστώ τους φόβους μου, και κάθε ημέρα βούλιαζα και πιο βαθιά μέσα τους. Υποθέτω ότι ήταν μια ισχυρή κρίση ανασφάλειας στο πέρασμά μου προς την ενήλικη ζωή.

Το θέμα είναι ότι σε μία από τις φοβικές μου κρίσεις, έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο του Εθνικού Οργανισμού Υγείας σχετικά με τον ιό του Αids. Δεν με τιμά αυτό που θα πω, αλλά αμέσως πανικοβλήθηκα, αντί να το διαβάσω ψύχραιμα, και αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω μια εξέταση επειγόντως (Δεν είχα ιδιαίτερα σοβαρούς λόγους να ανησυχώ, ήμουν πάντα προσεκτική, ωστόσο είπαμε, ο πανικός....).

Μια και δυο, αφού επιστράτευσα την κολλητή (και να δείτε τι ωραίο θέαμα ήμασταν στο δρόμο, εγώ να είμαι άσπρη σαν πανί κι εκείνη να γελάει με μένα), απευθύνθηκα στο νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός, στο οποίο υπήρχε ειδικό τμήμα για τη συγκεκριμένη εξέταση, όπου μπορούσε κανείς να αποτανθεί με πλήρη εμπιστευτικότητα και βεβαιότητα ότι τα στοιχεία του θα παραμείνουν απόρρητα, και έκανα κι εγώ το τεστ. Δεν ήταν τίποτα, δεν πόνεσε καθόλου, δεν πήρε σχεδόν καθόλου χρόνο, πιο πολύ αίμα μάλιστα μου έχουν πάρει για εξέταση σιδήρου σε άλλες περιπτώσεις. Έπειτα με ενημέρωσαν ότι τα αποτελέσματα θα ήταν έτοιμα σε 15 μέρες.

Σε ακριβώς 15 μέρες, πάλι το ίδιο σκηνικό (εγώ άσπρη σαν το πανί, η φίλη μου να κλαίει από τα γέλια στο θέαμά μου) ξαναπήραμε το δρόμο για το Συγγρός. Φτάσαμε στο αρμόδιο τμήμα, έδωσα το όνομά μου με τρεμάμενη φωνή και παρέλαβα το φάκελο με το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν αρνητικό για την ύπαρξη του ιού. Δεν πρόλαβα να ανακουφισθώ και πολύ, διότι με παρέλαβε η νοσηλεύτρια και μου πήρε ένα πλήρες ιστορικό, μου σύστησε να επαναλάβω για σιγουριά το τεστ σε έξι μήνες (τόσο διάστημα απαιτούσε τότε ο επανέλεγχος), μου επισήμανε τι να προσέχω, τι να αποφεύγω, με φόβισε αρκετά (λες κι από μόνη μου δεν είχα κάνει καλή δουλειά!) και αφού με φόρτωσε με ένα τόνο ενημερωτικό υλικό, πήρα την κολλητή από το χεράκι και κατευθυνθήκαμε στην έξοδο.

Κι εκεί.... Σε μια από τις πλαστικές καρεκλίτσες στην αριστερή γωνία όπως μπαίνουμε, καθόταν μια κοπελίτσα. Στην ηλικία μου θα ήταν, πάνω κάτω 20 χρονών το πολύ, μια όμορφη ξανθιά κοπελίτσα, μικροκαμωμένη. Έμοιαζε σαν φοιτήτρια, Φιλολογίας ας πούμε, clean cut, περιποιημένη, αβρή. Αυτό μπορούσα να δω από τη φιγούρα της, γιατί το πρόσωπό της ήταν σκυμμένο πάνω από το μαύρο παλτό της. Έβλεπα και κάτι άλλο: στα χέρια της κρατούσε ένα χαρτί αποτελεσμάτων όπως αυτό που είχα πάρει κι εγώ πριν λίγη ώρα, αλλά το δικό της μουσκευόταν από κάτι στάλες χοντρές και πυκνές. Έκλαιγε. Έκλαιγε και ψιθύριζε: "Δεν ήξερα πως είχε....μια φορά μόνο γαμώτο, μια φορά...". Συνέχεια και συνέχεια.

Όταν έχεις ξαλαφρώσει από ένα βάρος, όλος ο κόσμος σου φαίνεται καλύτερος και νιώθεις την ανάγκη να ανταποδώσεις κάπως, κάποιον να βοηθήσεις. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, την πλησίασα και της έσφιξα το χέρι. Και τότε σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε (τότε έτσι νόμιζα, αλλά μάλλον κοιτούσε κάπου μέσα της) και δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Τόση απόγνωση, τόση απώλεια, τα έχασα. Με τύφλωσε ο πόνος της, η απορία στα μάτια της. Ήθελα να της πω πολλά, να την αγκαλιάσω σαν μωρό, να της εγγυηθώ ότι τίποτα κακό δεν θα συνέβαινε, αλλά δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να της υποσχεθώ τίποτα. Ήμουν στην αντίπερα όχθη, ήμουν "οι άλλοι". Δεν μπορούσα να μπω στη θέση της, σ' αυτή τη μικρούλα στιγμή που διαχωρίζει το πριν από το μετά. Εγώ είχα μείνει στο πριν κι αυτή είχε πηδήσει στο μετά, το πιο ζοφερό μετά που μπορούν να αντικρίσουν 20χρονα πλάσματα. Για μια φορά που δεν πρόσεξε, που σκέφτηκε ότι ήταν άτρωτη, που εμπιστεύτηκε χαζά κάποιον άλλο. Για μια φορά είχε γίνει πια "αυτή που έχει".

"Τι θα γίνει;". Μόνο αυτό ρώτησε. Τίποτα άλλο. Και δεν ήξερα να της απαντήσω. Ποιος ήξερε; Τι να της πω; Πόσο πολύ ντρεπόμουν για τον εαυτό μου, για την υγεία μου, που της την πετούσα στα μούτρα θέλοντας και μη; Τι;

Πήρα την φίλη μου κι έφυγα τροχάδην. Δεν άντεχα άλλο την κοπέλα, το κλάμα της, τη ζωή της που η πραγματικότητα θα την άλλαζε με απίστευτο τρόπο. Δεν άντεχα, ήμουν λιγότερη από όσο απαιτούσαν οι συνθήκες.

Εκείνο που αντέχω και μπορώ να θυμίσω είναι ότι χρειάζεται προσοχή. Μεγάλη προσοχή. Το τι πρέπει να κάνουμε, όλοι το ξέρουμε, κι όσοι δεν το ξέρουμε μπορούμε να ενημερωθούμε από ειδικούς και να το μάθουμε. Προσοχή κάθε μέρα, κάθε φορά, σε κάθε περίπτωση. Για μας και για τους άλλους.

Κυρίως όμως αυτό: Αν συναντήσετε κάποιον ασθενή που πάσχει από αυτή τη κωλοαρρώστια, μην κάνετε ό,τι έκανα εγώ, μη φοβηθείτε, μη δυσανασχετήσετε, μείνετε κάπου εκεί κοντά. Να ξέρει ότι αν σας χρειαστεί, θα σας βρει δίπλα του. Αυτό χρειάζεται πάνω από όλα. Να σας βρει δίπλα του.

Καλή συνέχεια σε όλους μας