Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

1η Δεκεμβρίου

Καλό μήνα και καλό χειμώνα φίλοι μου! (Επιτέλους άρχισε να συμβαδίζει ο καιρός με το ημερολόγιο).
Το μπλογκ αυτό ξέρετε ότι δεν είναι ειδησεογραφικό, δημοσιογραφικό, βαθιά επιστημονικό, δεν παρακολουθεί την επικαιρότητα, δεν καταπιάνεται με φλέγοντα θέματα. Κι αυτό γίνεται συνειδητά, αφ' ενός διότι δεν μπορώ να υποστηρίξω τέτοιου είδους γραφή, υπάρχουν άλλοι πολύ πιο άξιοι από μένα να το κάνουν αυτό και το κάνουν και πολύ καλά, αφ' ετέρου γιατί δεν με ενδιαφέρει να σας αναπτύσσω εδώ μονόλογους με τις απόψεις μου επί παντός επιστητού, ειδικά όταν δεν συνοδεύονται από την ανάλογη εμπειρία. Εδώ θέλω να συνομιλούμε περισσότερο, να μαθαίνω κι εγώ από σας.
Όμως σήμερα, 1η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Aids, μπήκα στον πειρασμό να γράψω μια ανάρτηση σχετική, διότι είναι από τις λίγες περιπτώσεις που έχω κάτι βιωματικό να σας διηγηθώ. Και μαζί, να το βγάλω από μέσα μου.
Όταν ήμουν 19 χρονών, έφαγα μια τρελή φλασιά και για ένα εξάμηνο και βάλε προσέλκυα οποιαδήποτε φοβία μπορείτε να φανταστείτε με ρυθμό πολυβόλου. Μου ήταν αδύνατον να διαχειριστώ τους φόβους μου, και κάθε ημέρα βούλιαζα και πιο βαθιά μέσα τους. Υποθέτω ότι ήταν μια ισχυρή κρίση ανασφάλειας στο πέρασμά μου προς την ενήλικη ζωή.
Το θέμα είναι ότι σε μία από τις φοβικές μου κρίσεις, έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο του Εθνικού Οργανισμού Υγείας σχετικά με τον ιό του Αids. Δεν με τιμά αυτό που θα πω, αλλά αμέσως πανικοβλήθηκα, αντί να το διαβάσω ψύχραιμα, και αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω μια εξέταση επειγόντως (Δεν είχα ιδιαίτερα σοβαρούς λόγους να ανησυχώ, ήμουν πάντα προσεκτική, ωστόσο είπαμε, ο πανικός....).
Μια και δυο, αφού επιστράτευσα την κολλητή (και να δείτε τι ωραίο θέαμα ήμασταν στο δρόμο, εγώ να είμαι άσπρη σαν πανί κι εκείνη να γελάει με μένα), απευθύνθηκα στο νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός, στο οποίο υπήρχε ειδικό τμήμα για τη συγκεκριμένη εξέταση, όπου μπορούσε κανείς να αποτανθεί με πλήρη εμπιστευτικότητα και βεβαιότητα ότι τα στοιχεία του θα παραμείνουν απόρρητα, και έκανα κι εγώ το τεστ. Δεν ήταν τίποτα, δεν πόνεσε καθόλου, δεν πήρε σχεδόν καθόλου χρόνο, πιο πολύ αίμα μάλιστα μου έχουν πάρει για εξέταση σιδήρου σε άλλες περιπτώσεις. Έπειτα με ενημέρωσαν ότι τα αποτελέσματα θα ήταν έτοιμα σε 15 μέρες.
Σε ακριβώς 15 μέρες, πάλι το ίδιο σκηνικό (εγώ άσπρη σαν το πανί, η φίλη μου να κλαίει από τα γέλια στο θέαμά μου) ξαναπήραμε το δρόμο για το Συγγρός. Φτάσαμε στο αρμόδιο τμήμα, έδωσα το όνομά μου με τρεμάμενη φωνή και παρέλαβα το φάκελο με το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν αρνητικό για την ύπαρξη του ιού. Δεν πρόλαβα να ανακουφισθώ και πολύ, διότι με παρέλαβε η νοσηλεύτρια και μου πήρε ένα πλήρες ιστορικό, μου σύστησε να επαναλάβω για σιγουριά το τεστ σε έξι μήνες (τόσο διάστημα απαιτούσε τότε ο επανέλεγχος), μου επισήμανε τι να προσέχω, τι να αποφεύγω, με φόβισε αρκετά (λες κι από μόνη μου δεν είχα κάνει καλή δουλειά!) και αφού με φόρτωσε με ένα τόνο ενημερωτικό υλικό, πήρα την κολλητή από το χεράκι και κατευθυνθήκαμε στην έξοδο.
Κι εκεί.... Σε μια από τις πλαστικές καρεκλίτσες στην αριστερή γωνία όπως μπαίνουμε, καθόταν μια κοπελίτσα. Στην ηλικία μου θα ήταν, πάνω κάτω 20 χρονών το πολύ, μια όμορφη ξανθιά κοπελίτσα, μικροκαμωμένη. Έμοιαζε σαν φοιτήτρια, Φιλολογίας ας πούμε, clean cut, περιποιημένη, αβρή. Αυτό μπορούσα να δω από τη φιγούρα της, γιατί το πρόσωπό της ήταν σκυμμένο πάνω από το μαύρο παλτό της. Έβλεπα και κάτι άλλο: στα χέρια της κρατούσε ένα χαρτί αποτελεσμάτων όπως αυτό που είχα πάρει κι εγώ πριν λίγη ώρα, αλλά το δικό της μουσκευόταν από κάτι στάλες χοντρές και πυκνές. Έκλαιγε. Έκλαιγε και ψιθύριζε: "Δεν ήξερα πως είχε....μια φορά μόνο γαμώτο, μια φορά...". Συνέχεια και συνέχεια.
Όταν έχεις ξαλαφρώσει από ένα βάρος, όλος ο κόσμος σου φαίνεται καλύτερος και νιώθεις την ανάγκη να ανταποδώσεις κάπως, κάποιον να βοηθήσεις. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, την πλησίασα και της έσφιξα το χέρι. Και τότε σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε (τότε έτσι νόμιζα, αλλά μάλλον κοιτούσε κάπου μέσα της) και δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Τόση απόγνωση, τόση απώλεια, τα έχασα. Με τύφλωσε ο πόνος της, η απορία στα μάτια της. Ήθελα να της πω πολλά, να την αγκαλιάσω σαν μωρό, να της εγγυηθώ ότι τίποτα κακό δεν θα συνέβαινε, αλλά δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να της υποσχεθώ τίποτα. Ήμουν στην αντίπερα όχθη, ήμουν "οι άλλοι". Δεν μπορούσα να μπω στη θέση της, σ' αυτή τη μικρούλα στιγμή που διαχωρίζει το πριν από το μετά. Εγώ είχα μείνει στο πριν κι αυτή είχε πηδήσει στο μετά, το πιο ζοφερό μετά που μπορούν να αντικρίσουν 20χρονα πλάσματα. Για μια φορά που δεν πρόσεξε, που σκέφτηκε ότι ήταν άτρωτη, που εμπιστεύτηκε χαζά κάποιον άλλο. Για μια φορά είχε γίνει πια "αυτή που έχει".
"Τι θα γίνει;". Μόνο αυτό ρώτησε. Τίποτα άλλο. Και δεν ήξερα να της απαντήσω. Ποιος ήξερε; Τι να της πω; Πόσο πολύ ντρεπόμουν για τον εαυτό μου, για την υγεία μου, που της την πετούσα στα μούτρα θέλοντας και μη; Τι;
Πήρα την φίλη μου κι έφυγα τροχάδην. Δεν άντεχα άλλο την κοπέλα, το κλάμα της, τη ζωή της που η πραγματικότητα θα την άλλαζε με απίστευτο τρόπο. Δεν άντεχα, ήμουν λιγότερη από όσο απαιτούσαν οι συνθήκες.
Εκείνο που αντέχω και μπορώ να θυμίσω είναι ότι χρειάζεται προσοχή. Μεγάλη προσοχή. Το τι πρέπει να κάνουμε, όλοι το ξέρουμε, κι όσοι δεν το ξέρουμε μπορούμε να ενημερωθούμε από ειδικούς και να το μάθουμε. Προσοχή κάθε μέρα, κάθε φορά, σε κάθε περίπτωση. Για μας και για τους άλλους.
Κυρίως όμως αυτό: Αν συναντήσετε κάποιον ασθενή που πάσχει από αυτή τη κωλοαρρώστια, μην κάνετε ό,τι έκανα εγώ, μη φοβηθείτε, μη δυσανασχετήσετε, μείνετε κάπου εκεί κοντά. Να ξέρει ότι αν σας χρειαστεί, θα σας βρει δίπλα του. Αυτό χρειάζεται πάνω από όλα. Να σας βρει δίπλα του.
Καλή συνέχεια σε όλους μας

16 σχόλια:

Amelie είπε...

Καλό μήνα Κοκκινοσκουφίτσα μου, καλά τα λες...πιστεύω ότι πρέπει είμαστε δίπλα τους αλλά και να πολεμάμε κι εμείς μαζί τους για ένα καλύτερο μέλλον δικό τους αλλά και δικό μας..

Ευρύνοος είπε...

Καλημέρα Κοκκινοσκουφίτσα..

κανείς δέν έχει εμπειρία τέτοιων καταστάσεων και είναι φυσικό να τα χάσεις, να μην ξέρεις πώς να φερθείς και τελικά να φύγεις..
βέβαια όταν κάποιος διαπιστώσει οτι πάσχει απο aids θα κλειστεί στον εαυτό του και θα χάσει την γή κάτω απο τα πόδια του..
εκεί χρειάζεται τους φίλους του..
μα τι λέω..
οι φίλοι χάνονται απο δίπλα μας ακόμη και σε απλούστερα προβλήματα.. σε ένα χωρισμό ακόμη, διότι έχουν "συνηθίσει" να βλέπουν το ζευγάρι και όχι την μονάδα..

Παιδεία και ενημέρωση.. αυτό χρειαζόμαστε, και θα έχουμε ικανότητα διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων..

καλό μήνα :)

Το χρυσό ΠιΠι είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=cw_GIBfuZ3Y

Savvina είπε...

Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι που η νεολαία την σημερινή εποχή δεν νοιάζεται για την υγεία του.
Πιστεύει ότι άμα κάνει έρωτα χωρίς προφύλαξη μετά όταν θα αναφέρουν το γεγονός στους φίλους τους θα ανέβουν στα μάτια τους και θα τους θεωρήσουν "μάγκες" για τα αγόρια και "προχωρημένες" για τα κορίτσια.
Και σε αυτό δεν φταίνε μόνο τα παιδιά αλλά και οι γονείς που λόγω δουλειάς δεν αφιερώνουν πολύ χρόνο στα παιδιά τους.
Για να μείνεις κοντά σε ένα άτομο που έχει aids θα πρέπει να έχεις πάρα πολύ δύναμη και να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου.
Αλλά μερικές φορές όταν βλέπουμε το πρόβλημα δεν ξέρουμε πως να αντιδράσουμε.
Άρα λογική η κίνησή σου πανικού και αδιέξοδου.
Καλό σου μήνα Κοκκινοσκουφίτσα.
Πολλά φιλιά.

maistros είπε...

Λοιπάμε πολύ για όλους τους ανθρώπους που νοσούν μα λοιπάμε ποιο πολύ όταν είναι νέοι.

Θα ήθελα αν μπορούσα να βοηθήσω και να δώσω ελπίδα σε όσους το έχουν ανάγκη.

Κουράγιο Κοκκινοσκουφίτσα την άλλη φορά που θα σου τύχει θα ίσε ποιο δυνατή, τουλάχιστον εσύ την είδες και πήγες κοντά της, σκέψου ότι κάποιοι γυρίζουν το κεφάλι αλλού.

Καλό σου βράδυ

Τουρνέ στα νησιά είπε...

Δεν ξέρω τι να πω, απλώς αισθάνομαι ένα σφίξιμο στο στομάχι.

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Δεν έχω λόγια.....
Δεν είδες τι γίνεται εκεί κάτω στην Αφρική που ο Πάπας δεν τους αφήνει να χρησιμοποιούν προφυλακτικά; Η ίδια η κοινωνία τους καταδικάζει αυτούς τους ανθρώπους.... ας είμαστε τουλάχιστον εμείς εκεί που δεν είναι αυτοί που πρέπει..... περισσότερο....
Καλό μήνα γλυκιά μου!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Γεια σου Έλενά μου, καλό μήνα, έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Να είσαι καλά

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Ευρύνοέ μου, γεια σου. Να σου πω κάτι ρομαντικό κι αφελές; Δεν ξέρω ποιες ήταν οι εμπειρίες σου, όμως εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι οι πραγματικοί φίλοι στέκονται δίπλα μας ιδίως όταν τους χρειαζόμαστε πολύ. Εμένα τουλάχιστον αυτό μου συμβαίνει. Ελπίζω το ίδιο να συμβαίνει και σε σένα. Ειλικρινά το εύχομαι πολύ!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Πιπίτσα, έγραψες πάλι ιστορία... Ρισπέκτ τρελό!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Savvina μου, καλησπέρα. Δυστυχώς οι νέοι που δεν προσέχουν είναι όλο και περισσότεροι. Τραγική αλήθεια που ισχύει σε όλη την Ευρώπη και ίσως και σε όλη την υφήλιο. Από την άλλη, αν τότε είχα τα μυαλά που έχω τώρα, νομίζω ότι θα κατασκήνωνα δίπλα στο κοριτσάκι όσο μπορούσα περισσότερο. Φιλιά κυρία μου!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Maistro μου, καλώς ήλθες κι εδώ, με χαρά σε καλωσορίζω. Δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου επειδή απλώς πλησίασα, αυτό μπορεί ο καθένας να το κάνει. Το θέμα είναι το μετά. Και στο μετά αποδείχθηκα δειλή καλέ μου. Καλό σου απόγευμα

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Toυρνέ, εμείς τα είπαμε στο ενδιάμεσο, ωστόσο αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχω να αφηγηθώ τέτοια περιστατικά... κι εγώ αυτό το σφίξιμο νιώθω στο στομάχι

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

stavroula μου, αν δεν το έχεις διαβάσει, επείγει να διαβάσεις τον Επίμονο Κηπουρό του ΛεΚαρέ. Αυτό που γυρίστηκε και ταινία. Εκεί θα τα δεις ΟΛΑ λέμε, ΟΛΑ! Καλό μήνα όμορφη!!!

Ανώνυμος είπε...

για να αντέξεις τον πόνο του άλλου και να μη σε ξεπεράσει πρέπει να έχεις πονέσει σε κάποιο επίπεδο κι εσύ ο ίδιος, και να βγεις νικητής.
Τότε "συγχωρείς" τον άλλο για την κατάστασή του!
Συνήθως δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, και δεν καμώνεσαι για τίποτα!
... Απλά δεν σε προδίδει η στάση του σώματος, να στέκεσαι σαν αγγούρι πχ. μπροστά του, προσπαθώντας να κανεις και να πεις ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!
δεν υπάρχει
φιλιά.

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Aνώνυμε, δεν ξέρω τι άλλο να πω, τα είπες όλα σωστά και όμορφα. Σε ευχαριστώ
φιλιά πολλά κι από μένα