The happy post και η παρολίγον νέα γρίπη - Παραγγελιά για αυτό και αφιέρωση

Σήμερα θα κάνω τη διαφορά. Σήμερα θα λάμψω. Θα δημιουργήσω προηγούμενο. Αν δεν το καταλάβατε ακόμη, σήμερα θα αναρτήσω χαρούμενο ποστ! Το ξέρω, το ξέρω, τρέχετε όλοι τώρα να πάρετε ψωμί, μη και σας κληρώσει κι είναι ο δικός σας φούρνος ο τυχερός, χρυσά μου εσείς!

Αφορμή για την ολοκληρωτική στροφή στην καριέρα μου ως κλαψομούνας κατά κύριο λόγο μπλόγκερ, στάθηκε η παραίνεση ενός από σας, εις τον οποίον και αφιερώνεται εξαιρετικά η παρούσα ανάρτηση, που λίγο έλειψε να πάθει βαθιά κατάθλιψη μετά την ανάγνωση επτά συνεχόμενων ποστ μου. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Δείξτε μια επιείκεια (έτσι γράφεται;) εσείς καλού κακού, έχω καιρό να γράψω κάτι χαρωπό και έχω σκουριάσει ολιγον φοβούμαι.

Χίερ ιτ γκόουζ (εντ γκοντ μπλες ας ολ):

Το Σάββατο το μεσημέρι οργίασα - με καλή παρέα. Έβγαλα τον εαυτό μου τσάρκα σε ανήλιαγα στενά και σκοτεινά υπόγεια - στο Μοναστηράκι και την Πλάκα. Κι έφαγα παιδιά μου! Έφαγα! Έφαγα τον σκασμό και λίγο ακόμα! Και κεμπάπ και κρεμμύδια και τυροκαυτερή, μια σκέτη ποίηση λέμε! Και δεν χρειαζόταν να κάνω την κυρία όσο χλαπάκιαζα, ευτυχώς γιατί θα καταπιεζόμουν έντονα. Καλά, δεν έτρωγα και με τα χέρια βέβαια (τουλάχιστον όχι τα πάντα), αλλά μια άνεση, έναν καθαρά νεοελληνικό αέρα τον είχα στον τρόπο που κατέβαζα τις μπουκιές μου.

Κι αφού χωρίσαμε με το φιλαράκι μου, πάλι έφαγα. Βροχή. Στο κεφάλι, που το είχα και φρεσκοβαμμένο (5,52 καστανό κόκκινο ακαζού έντονο). Με τους κουβάδες. Πολλή βροχή. Που φαίνεται πως είχε προηγούμενα μαζί μου γιατί με πυροβολούσε στο ψαχνό. Φτάνοντας στο μετρό του Αιγάλεω, ήμουν μια κινούμενη σταγόνα. Έσταζα παντού από παντού. Δεν έδωσα σημασία, καμάρωνα κιόλας το μαλλί σε έναν καθρέφτη (κοίτα τι ωραίο το wet look με το ακαζού, μπράβο, τέτοιο να πάρω και την άλλη φορά), τόσο μυαλό είχα. Στο σπίτι άρχισαν τα όργανα, πάλι δεν έδωσα σημασία, στέγνωνα το ακαζού. Μετά καπάκι έριξα και μια επίσκεψη στο ανηψιδιον, το οποίο μπουσουλάει με χάρη και δεν είναι να το χάνει κανείς το θέαμα αυτό.

Την Κυριακή το πρωί, η φύση με εκδικήθηκε. Με το χειρότερο τρόπο μάλιστα. Πάω να ανοίξω το στόμα μου, δεν έβγαινε φωνή. Ωιμέ! Εγώ η γλωσσοκοπάνα και να μην μπορώ να μιλήσω; Συνοδά σύνδρομα, το στήθος μου που έβραζε (μάλλον ψαρόσουπα σε χύτρα ταχύτητος, κρίνοντας από το θόρυβο), τα βουλωμένα αυτιά μου, λες κι ήμουνα στα 10.000 πόδια και ένα μικρούλι πυρετούλι, μόλις 37 και 1. Και χωρίς έναν άντρα να με κανακέψει, να με πάρει αγκαλίτσα, να μου φτιάξει ένα ζεστό, να τον κολλήσω στο τέλος τέλος βρε παιδί μου, να νιώσω καλύτερα :)))

Πέρασα τη μέρα έχοντας μια γεύση του πώς θα είμαι σε 4ο χρόνια. Σαράβαλο, άχρηστη, ανήμπορη, ένα κουτσουρεμένο άλογο που πάει για απόσυρση. Το κουταλάκι από το τσάι σήκωνα κι ένιωθα ότι πήρα μετάλλιο στην άρση βαρών (και χωρίς αναβολικά. Αμέ!).

Σήμερα όμως το πρωί την είδα Μπουμπουλίνα, ιοί και βακτηρίδια εμέ δεν με τρομάζουν. Και ήρθα στη δουλειά, μαύρη η ώρα κι η στιγμή που σηκώθηκα από το πάπλωμα. Μιλάμε ότι υπέστην ΤΟΝ ρατσισμό. Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται, λέει ο σοφός λαός μας, και σωστά. Εγώ σήμερα βήχω. Εντατικά. Γυμνάζω τους πλευριαίους. Αν μπορούσα να το αποφύγω, θα το έκανα. Αλλά δεν μπορώ. Γράφω και βήχω. Βήχω και γράφω. Και ξανά από την αρχή. Μαντέψτε τι τρόπο αντιμετώπισης βρήκαν οι προϊστάμενοί μου στο γραφείο: Κάθε μία ώρα, με πετάνε έξω από το γραφείο μου, ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες, αερίζουμε για 10 λεπτά κι έπειτα ξαναμπαίνω μέσα. Στο ενδιάμεσο, κυκλοφορώ σαν το απόβλητο της κοινωνίας με τον καφέ στο χέρι και αυτοξεναγούμαι στους υπόλοιπους χώρους: την κουζίνα, το μπάνιο, τα άλλα γραφεία, μια χαρά. Περνώ μπροστά από πελάτες των άλλων συναδέλφων, χαμογελώ σαν να μην συμβαίνει τίποτα, χαιρετάω και συνεχίζω την περιοδεία μου. Ω λα λα!

Επίσης: Εδώ πιστεύουν ότι κατά 89% (ναι, αυτό το ποσοστό μου ανέφεραν, 89%), περνάω την καινούρια γρίπη. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω το πώς. Δεν ξέρω ούτε από πού πήραν όλοι τους ντοκτορά στην Ειδική Επιδημιολογία και κάνουν διάγνωση από τη φάτσα μου. Καλού κακού πάντως, μου συνέστησαν να πάω να κάνω την ειδική εξέταση και να τους φέρω και το αποτέλεσμα, έτσι μωρέ, από ενδιαφέρον. Και δεν με πλησιάζουν σε λιγότερο από 10 μέτρα, ούτε ασφαλιστικά μέτρα να είχαν εις βάρος μου. Κι αν τυχόν με πλησιάσουν εξ ανάγκης, καλύπτουν το στόμα με τα χέρια τους. Ε ρε γλέντια! Λέω να το εκμεταλλευτώ και να βαρέσω καμία εικοσαήμερη άδεια. Κατά τις 3 σκέφτομαι να ρίξω μια λιποθυμία φαρδιά πλατιά στο πάτωμα του χωλ για να επιβεβαιώσω πλήρως τις υποψίες τους. Και μετά ... ποιος μας πιάνει! Ένα μήνα Χριστούγεννα θα κάνω!

Αυτό το ομολογουμένως χαρούμενο ποστ αφιερώνεται ειδικά σε εκείνον που το ζήτησε (ξέρει αυτός ποιος είναι).

Για τους υπόλοιπους, καλή εβδομάδα μας και Χρόνια Πολλά σε όσους παρέλειψα να ευχηθώ, Βαρβάρες, Σάββες (αυτό πάλι πώς το λένε; αααα, μόλις θυμήθηκα τη Σαββίνα, χρόνια σου πολλά ομορφιά μου), Διογένηδες, Νίκους, Νικολέττες, Χρόνια Πολλά με υγεία και χαρά!

Αυτά πριν με βάλουν σε καραντίνα

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

η Κοκκινοβηχίτσα