Το κοριτσάκι

Α, όλα κι όλα, σήμερα κερνάω. Όχι μόνο για τον πατέρα μου, που βγήκε από το νοσοκομείο πιο Duracell από ποτέ κι εμάς μας βγαίνει η γλώσσα να τον κυνηγάμε, αλλά γιατί.... Τι να σας λέω!
Σήμερα το πρωί, αλειμμένη επαγγελματική υποχρέωση με οδήγησε στο δρόμο προς το Ειρηνοδικείο Κορωπίου. Αμα δεν έχεις αυτοκίνητο, όπως μουα, παίρνεις το μετρό αχάραγα, κατεβαίνεις στο σταθμό Κορωπί, κι από κει κάνεις το σταυρό σου να μην μπλέξεις τις αφετηρίες και να βρεις τη σωστή για να σε πάει το λεωφορείο στη στάση Παρακράτημα (εκεί κοντά είναι κι ο Συνεταιρισμός Οίνου, να πάτε αν σας δοθεί ευκαιρία, έχει καταπληκτικό αρετσίνωτο χύμα και σούπερ κοκκινέλι σε εξευτελιστικές τιμές).
Στην είσοδο του δικαστηρίου είχα ραντεβού με μια συνάδελφο. Από αυτές τις γυναίκες που με κάνουν να νιώθω κόμπλεξ κατωτερότητας κάθε φορά που συναντιόμαστε. Μικρότερη από εμένα, αλλά με έναν αέρα κι ένα τουπέ αξιοπρόσεχτα. Νύχι, μαλλί, βάψιμο, ντύσιμο, όλα στην τρίχα, λες και κοιμάται και ξυπνάει μέσα σε ινστιτούτο καλλονής. Πάω στοίχημα ότι και στις 5 η ώρα το πρωί, αυτή είναι ατσαλάκωτη κι έτοιμη να καταπλήξει τα πλήθη. Εν αντιθέσει με μένα, που την είχα δει σήμερα εκδρομή εργασίας, και ήμουν αμελώς ατημέλητη κι ολιγον χύμα.
Η συνάδελφος σήμερα έχει έξτρα δόση ξινίλας, λες κι είμαι ένα κοσμικό μόριο σκόνης που θέλει να αποτινάξει από το πέτο της όσο πιο γρήγορα γίνεται. Εγώ από την άλλη, είμαι μες την καλή χαρά και δεν με ενοχλεί τίποτα, το διασκεδάζω κιόλας λίγο που σπαταλάει το χρόνο της να πουλάει μούρη ακόμη και σε μένα, να προσπαθεί να φανεί μεγαλύτερη και σοφότερη, αντί να σαχλαμαρίσουμε λίγο, να πιούμε και κανένα καφέ. Κοντεύουμε να τελειώσουμε τη δουλειά μας και πάμε για φωτοτυπίες στον 2ο όροφο του Ειρηνοδικείου.Κι αποφασίζει να βγάλει την Κρουέλλα και μπροστά στην υπάλληλο του φωτοτυπικού, που έχει α) δύο χέρια β) ένα μηχάνημα γ) και τριακόσιους πελάτες να εξυπηρετήσει. Κι ακούω ξαφνικά τη φωνή της συναδέλφου να στριγγλίζει "Τι θα γίνει κυρία μου, πόση ώρα πια θα περιμένω, είμαι δικηγόρος και προηγούμαι, δεν το ξέρετε;" Οπότε το ίδιο ξαφνικά ακούω και την φωτοτυπικού (ωραία λέξη ε;) να της απαντάει "Κυρία μου, αν έχετε πρόβλημα με τα πόδια σας, γιατί δεν πάτε πιο δίπλα να καθίσετε, να σταματήσετε να μας ταράζετε κιόλας πρωινιάτικα; Κι άλλοι περιμένουν, να, δέστε εδώ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ, στην ουρά είναι κι αυτή, αλλά δεν παραπονιέται, όλο χαμόγελο είναι!Κι ούτε δέκα κιλά πάστωμα στη μούρη, ούτε τίποτα! Ορίστε, φυσική και γελαστή! Έλα εδώ χρυσό μου, πες μου τι θέλεις!"
ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ!!! ΑΧΑΧΑΧΑ! Κι ας της έριχνα και μια πενταετία τουλάχιστον της συναδέλφου! Η οποία το πήρε κάπως βαριά, κατάπιε τη γλώσσα της και βιάστηκε μετά να φύγει άρον άρον, χωρίς να μου προτείνει να με πάει έστω μέχρι το μετρό με το αμάξι της. Πολύ το διασκέδασα! Σε καλό να μας βγει!