Κι οι δικηγόροι έχουν ζουμί - Τον λένε Κ κι είμαι καλά

Εχθές είχα ένα δικαστήριο σε περιφερειακό Ειρηνοδικείο. Επειδή όμως η πελάτισσά μου ζει στην Κρήτη και μου είχε στείλει την αγωγή αργά, δεν είχα προετοιμαστεί. Έκανα λοιπόν ό,τι κάνουμε οι δικηγόροι σε αυτές τις περιπτώσεις: πήρα τηλέφωνο το συνάδελφο της άλλης πλευράς να του ζητήσω μια μικρή αναβολή. Άφησα μήνυμα στο γραφείο του επειδή έλειπε να μου τηλεφωνήσει εκείνος. Μετά από καμιά ώρα, πράγματι με πήρε τηλέφωνο ένας δικηγόρος, ο οποίος ακουγόταν νέος κι αυτός, και προς έκπληξή μου, πριν καλά καλά τελειώσω την πρότασή μου, δέχθηκε ευγενέστατα να συναινέσει σε μια αναβολή. Ανακουφισμένη έκλεισα το τηλέφωνο και συνέχισα τη δουλειά μου.

Κατά τις επτά το απόγευμα, έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου από τον συνάδελφο, ο οποίος με ενημέρωνε με πολύ γλυκό τρόπο ότι αν ήθελα να συναντηθούμε λίγο νωρίτερα από την ώρα του δικαστηρίου για να συζητήσουμε, θα ήταν εκεί. Του απάντησα κι εγώ θετικά, αν και λίγο παραξενεμένη από την τόση ευγένεια. Θα έπεσα στην εξαίρεση του συναφιού, σκέφτηκα.

Περιέργως όμως καταλήξαμε μέχρι τις 2 η ώρα το πρωί να ανταλλάσσουμε μηνύματα επί παντός επιστητού, λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Επειδή δεν μου συμβαίνει ποτέ αυτό και ο τύπος φαινόταν σπιρτόζος και γλυκύτατος, ομολογώ ότι ένιωσα ένα τσιμπηματάκι ευχαρίστησης. Και σκεφτείτε ότι δεν τον είχα δει, ούτε τον είχα ξανακούσει μερικές ώρες πριν.

Την άλλη μέρα, συναντηθήκαμε στο ακροατήριο του Ειρηνοδικείου. Να πω την αλήθεια μου, ξενέρωσα γιατί με αντιμετώπιζε λίγο "αποστειρωμένα", επαγγελματικά και μικροέδειχνε κιόλας περισσότερο από την ηλικία του (μη με μαλώσετε, είναι 29, του ρίχνω και τέσσερα δηλαδή). Κι αυτό πήγε σχοινί κορδόνι για ώρες, οπότε είπα μέσα μου, Κοκκινοσκουφίτσα, αποχαιρέτα το δικηγόρο που χάνεις. Όταν όμως πήγαμε μαζί να πάρουμε συγκοινωνία για να γυρίσουμε στα γραφεία μας, έκανε κάτι που εμένα με έστειλε να μαζεύω μαργαρίτες: φτάνοντας στο μετρό, με έπιασε από τη μέση και με έσπρωξε προς το βαγόνι γρήγορα και ήσυχα ήσυχα, γιατί, όπως μου εξήγησε, αφού κατέβαινα μετά από αυτόν, ήταν κρίμα να μη βρω θέση. Παιδιά, αν σας πω ότι παρακαλούσα μέσα μου να μην τραβήξει ποτέ το χέρι του, τι θα πείτε;

Με φίλησε και στο μάγουλο κατεβαίνοντας, καταλαβαίνετε, δυο χιλιοστά δεξιά από το στόμα και μου κόπηκαν τα γόνατα. Γελάστε ελεύθερα, αντί να πάω στην αποβάθρα προς Αεροδρόμιο για να συνεχίσω, πήγα και στήθηκα και καμάρωνα στην αντίθετη προς Αιγάλεω. Τελευταία στιγμή το αντιλήφθηκα. Τόση ζάλη ένιωσα.

Γυρνώντας χθες το μεσημέρι στο γραφείο κάτι με τσίγκλαγε. Αποφάσισα να φανώ προοδευτική κι έτσι έστειλα εγώ ένα μήνυμα για το πόσο χάρηκα που τον γνώρισα, έναν τόσο καλό συνάδελφο, κλπ κλπ, μην καρφωθώ κιόλας αν τελικά δεν είχα καταλάβει σωστά ότι κάτι παιζόταν (είμαι και λίγο κότα σ' αυτά, έχει καεί κι η γούνα μου πολλάκις). Και μου απαντάει το αμίμητο (εκεί πήγα για πουρνάρια): "Κι εγώ πέρασα ωραία γλυκιά μου. Είσαι όντως πολύ γλυκιά". Το οποίο ΟΛΕΣ ξέρουμε πώς μεταφράζεται. Ανήκει στην κατηγορία "Έχεις καταπληκτική προσωπικότητα". Εκεί είπα ας το μικρό να πάει και να μην ξανάρθει. Τρωγόμουν όμως. Ευτυχώς μετά ακολούθησε δεύτερο μήνυμα, όπου μου καθιστούσε σαφές ότι του είχα κάνει εντύπωση και κλείσαμε ραντεβού για σινεμά απόψε (Τι να βάλω;) Μετά ανταλλάξαμε άλλα 55 μηνύματα, χτυπήσαμε πάλι μια ολονυχτία, εξασφαλίσαμε τη χρυσή πλακέτα χορηγών στη wind και πήγαμε για ύπνο.

Και τώρα στο ψητό: Παιδιά μου, τον γουστάρω. Πολύ. Πάσχω από απόλυτη, εφηβική καψούρα. Με τρελαίνει το στυλ του, που μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες με έχει κάνει να βάφομαι κάθε μέρα (κι όποιος με ξέρει, καταλαβαίνει πόσο ανατρεπτικό είναι αυτό), να τραγουδάω Βανδή (ήμαρτον, θα μου περάσει), να βλέπω τα πάντα γύρω μου ωραία (ακόμη και το ΚΕΠ Αιγάλεω που έβλεπα το πρωί από το λεωφορείο, αριστούργημα μου φάνηκε), να συφιλιάζομαι αν δεν απαντάει αμέσως τα μηνύματά μου, να συνδυάζω τα ρούχα μου με γόβες με τακούνι (είναι και ψηλός πανάθεμά τον, πώς θα τον φιλάω; θα δούμε), να μετράω τις ώρες μέχρι το βράδυ που θα τον δω πάλι. Δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, είμαι σπιντάτη. Καλά για δουλειά δεν το συζητάμε. Στο Ταμείο Ανεργίας θα καταλήξω και αυτό επίσης το βρίσκω ωραίο. Ο πατέρας μου που βλέπει το παιδί του να κυκλοφορεί σαν να πάσχει από σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας, πότε χαρούμενο και up, πότε τσαντίλα και κατατονικό, τα έχει χάσει. Η δε πίεσή του έχει πέσει κάτω από 10 και στο τέλος θα τον πάμε για θεραπεία υπότασης. Η αδελφή μου αναρωτιέται τι παίρνω και δεν τους δίνω. Κι εγώ επίσης αναρωτιέμαι τι θα γίνει όταν θα τον δω απόψε. Φοβάμαι ότι όσοι τυχεροί περάσετε από εκεί, θα παρατηρήσετε ένα ανθρώπινο πυροτέχνημα απόψε στον ουρανό του Mall.

Και να το ξεκαθαρίσω, ακόμη για καψούρα μιλάμε, όχι για έρωτα, αγάπες και λουλούδια. Καψούρα. Απίστευτη. Από το πουθενά. Το άλλο σας το είπα; δεν σας το είπα. Με λέει συνέχεια "γλυκό μου". Κι όταν τον ρώτησα τι τον τράβηξε σε μια γυναίκα που δεν την είχε δει, μου είπε ότι η φωνή μου στο τηλέφωνο ήταν ό,τι ωραιότερο είχε ακούσει εδώ και καιρό. Λιώνω, λιώνω. Ζήτω! Θα ξαραχνιάσουμε επιτέλους!

Πείτε μου κι εσείς, πώς το βλέπετε; Να το προχωρήσω ή να το αφήσω; Είναι και πιο μικρός μωρέ και δεν μου έχει ξανατύχει, ούτε το είχα ποτέ επιδιώξει. Αλλά τελικά διαπιστώνω ότι δεν με πειράζει. Ε, δεν είναι πια κι ανήλικο, ούτε εγώ έχω σταφιδιάσει. Αν και κλεισμένοι μέσα, το σουξέ μας το ΄χουμε :)))

Καλή σας μέρα. Σας εύχομαι να νιώθετε κάθε μέρα όπως εγώ σήμερα.

Το μπλογκ θα παραμείνει ροζ για όσο καιρό διαρκεί η καψουροκατάσταση.

Η Καψουροκοκκινοσκουφίτσα

(Υ.Γ. Δεν του λέω τίποτα για το μπλογκ μου, αυτά είναι μεταξύ μας. Μη διαβάσει και το σημερινό και ρεζιλευτώ τελείως. Όχι δηλαδή να παίρνει και αέρα από τις δύο ημέρες το πουλάκι μου)

Με τα πολλά δεν έχουμε βρεθεί ακόμη γιατί δούλευε - είπε - Παρασκευή και Σάββατο κι εγώ είχα γάμο και βάφτιση να πάω την Κυριακή. Αναμένω, αλλά όχι για πολύ. Μετά θα ξενερώσω κι από δω παν κι οι άλλοι. Συγνώμη παιδιά, φοβάμαι ότι αυτό θα καταλήξει το πιο σύντομο love affair στον κόσμο. Όταν έχω νέα θα τα ανακοινώσω και σε εσάς.