Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Σε παρακαλώ διάβασέ το

Το τελευταίο βράδυ της ζωής της, η μητέρα μου ήταν αγνώριστη. Είχε πρηστεί σε σημείο απελπισίας και η φωνή της έβγαινε σε κάτι φθόγγους ακατάληπτους. Θυμάμαι με πίκρα ότι από μέσα μου την ειρωνευόμουν για αυτό. Δεν είχα συνειδητοποιήσει την σοβαρότητα της κατάστασης μάλλον. Πρώτη φορά την έβλεπα σε τέτοια κατάπτωση κι η πλήρης παράδοσή της με έκανε να αισθάνομαι αμηχανία, φόβο και την αποστροφή για ό,τι θεωρούμε πιο αδύναμο από εμάς. Ή μπροστά στην υποψία του θανάτου. Τα παιδιά ειδικά είναι αμείλικτα σε τέτοιες περιστάσεις.
Βέβαια δεν έφταιγα μόνο εγώ. Το θέμα ήταν ταμπού τότε, δεν το συζητούσαν με μένα και την αδελφή μου, "αυτά τα πράγματα δεν είναι για μικρά παιδιά". Στο σκοτάδι λοιπόν. Να μην σε προετοιμάζει κανείς για αυτό που έρχεται. Να μην μπορείς να αρθρώσεις το όνομά του. Αντίθετα, να σε αποκοιμίζουν από τον περίγυρο με δήθεν τάχα εξηγήσεις, με άλλα αντί άλλων κουβέντες. Γιατί τα μικρά παιδιά δεν κάνει να ξέρουν. Γι' αυτό.
Στις 22 Νοεμβρίου 1989, μια ηλιόλουστη ζεστή μέρα, η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 45 ετών, από μεταστατικό καρκίνο του μαστού. Όχι, γιατί να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις, δεν έφυγε από τη ζωή, πέθανε μέσα σε φριχτή ταλαιπωρία. Έζησε τα τελευταία της χρόνια μπαινοβγαίνοντας σε νοσοκομεία, κέντρα χημειοθεραπείας, έχασε τα μαλλιά της, κάτι το οποίο τη γέμιζε πάντα ντροπή, λες κι έφταιγε εκείνη, και κυκλοφορούσε πάντα με ένα μαντήλι στο κεφάλι μέσα στο σπίτι και με μια καστανή περούκα όταν έβγαινε έξω. Έχασε και το στήθος της, η μαστεκτομή ήταν η πιο διαδεδομένη και σχεδόν η μόνη λύση εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι τις βάτες που χρησιμοποιούσε για να μη φαίνεται το κενό. Αν ήταν τώρα εδώ, θα με μάλωνε άσχημα που γράφω τέτοιο πράγμα (αχ ρε μάνα πού είσαι να με μαλώσεις!), αλλά πρέπει. Σταδιακά έχανε τις δυνάμεις της, το χρώμα της, το ηθικό της. Κρυφά. Φύσει κοκέτα και με αξιοπρέπεια σπάνια, δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό της να φανεί τι περνούσε, ούτε σε εμάς ούτε στους γνωστούς της. Ακόμη και σήμερα μόνο να μαντεύω μπορώ πόσα πρέπει να υπέμεινε για να μην τρομάξουμε εμείς. Το φόβο, την απελπισία, τον πόνο, τη μάχη με το χρόνο που λιγόστευε, να προλάβει να μας δει, να μας μεγαλώσει, να μην αφήσει τον άντρα και τα παιδιά της μόνα. Την απορία "γιατί σε μένα;", ίσως την κούραση, την απογοήτευση που ο εχθρός δεν υποχωρούσε αλλά προέλαυνε ακάθεκτος, τη σιχαμάρα μετά από τόσους γιατρούς, τόσες διαφορετικές αγωγές χωρίς αποτέλεσμα. Την κάθε μάταιη ελπίδα που πουλούσαν τσαρλατάνοι κομπογιαννίτες, θησαυρίζοντας πάνω στον πόνο των ανθρώπων. Το να μην μπορεί να ελέγξει τις συμβαίνει στο σώμα της, γιατί στρέφεται ο εαυτός της εναντίον της. Να μην μπορεί να φροντίσει τις ανάγκες της. Να βλέπει στα μάτια των άλλων τον οίκτο και τη λύπη, που σε καταδικάζουν στη λήθη πριν ακόμη χαθείς. Μπορεί και την ενοχή της κληρονομιάς που ίσως άφηνε στα κορίτσια της (τόσα ήξεραν στην εποχή της μητέρας μου, τόσα έλεγαν, ότι οι απόγονοι των καρκινοπαθών είναι γονιδιακά προκαθορισμένο ότι θα νοσήσουν - ΜΥΘΟΣ!!!).
Μέχρι σήμερα δεν έχω μια καθαρή εικόνα για την πορεία της ασθένειας της μητέρας μου. Ξέρω τα πράγματα σε γενικές γραμμές. Δεν υπάρχουν και πολλοί που θα μπορούσαν να με διαφωτίσουν και όσοι θα μπορούσαν ξέρω ότι θα πονέσουν πολύ μιλώντας μου και το αντίτιμο της γνώσης αυτής είναι πολύ βαρύ για να τους υποχρεώσω να το πληρώσουν.
Όμως από μικρή ψαχνόμουν. Πρέπει να είμαι η μοναδική 20χρονη που πήγε στο Μεταξά για προληπτική εξέταση και ψηλάφιση, γιατί είχα βρει ένα λίπωμα, όπως τελικά αποδείχθηκε, στη μασχάλη μου. Αυτοεξετάζομαι κάθε μήνα από τότε που αδιαθέτησα. Έχω αναρτήσει τις οδηγίες στην άκρη του καθρέφτη μου, για να τις βλέπω πάντα και να σιγουρεύομαι ότι κάνω σωστά την εξέταση. Κάνω μαστογραφία από τα 25 μου κάθε 5 χρόνια. Ενημερώνομαι για τους επιβαρυντικούς παράγοντες κινδύνου, ιδίως στην περίπτωσή μου. Στα 31 μου εγώ και η αδελφή μου υποβληθήκαμε σε εξέταση έκπλυσης γαλακτοφόρων αδένων (ductal lavage), η οποία μπορεί με αρκετά ασφαλή τρόπο να προβλέψει μεταξύ άλλων αν πρόκειται να νοσήσουμε από καρκίνο του μαστού μέσα στα επόμενα π.χ. 10 χρόνια. Ψάξτε το αν θέλετε περισσότερο στο internet. Παρακολουθώ τις σχετικές οργανώσεις, αν και δεν συμμετέχω ενεργά, όπως θα ήθελα. Έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά. Ναι, μπορεί να πείτε ότι είμαι υπερβολική. Γιατί όμως;
ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙ ΟΠΩΣ ΕΙΔΑ ΕΓΩ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ. ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ. ΤΟ ΕΧΩ ΟΡΚΙΣΤΕΙ ΑΥΤΟ. ΠΟΤΕ
Και στην εποχή μας δεν υπάρχει δικαιολογία για κάτι τέτοιο. Όταν η μητέρα μου διαγνώστηκε, η τεχνολογία και η ιατρική επιστήμη δεν βρίσκονταν στα σημερινά επίπεδα και δεν μπόρεσαν να της παράσχουν τελικά θεραπεία. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο που θα μπορούσε να κάνει. Όμως σήμερα, με τόση ενημέρωση από όλα τα ΜΜΕ, με τόσα μέσα και τρόπους πρόληψης και ίασης, κάθε γυναίκα που δεν ασχολείται με την υγεία της, με τον εαυτό της, ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ, ΑΚΥΡΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ. Ναι, επικίνδυνη. Η ΠΡΟΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, να το πάρουμε όλοι απόφαση. ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε χρόνο για εξετάσεις, ΠΡΕΠΕΙ να επαγρυπνούμε, ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις, μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Ναι, όχι στην καθεμία μας μόνο, στον καθένα μας. Ο καρκίνος του μαστού, έστω και σε ένα μικρό ποσοστό, της τάξης του 1% νομίζω του πληθυσμού, πλήττει ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΣ.
ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΕΣΑΣ, ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΖΩΗ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΠΙΣΩ ΣΑΣ ΡΑΓΙΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ.
Υ.Γ. Το σημερινό ποστ είχα σκοπό να το προσέξω ιδιαίτερα, να το "χτενίσω" και να το κάνω όσο πιο κοφτό, λιτό και απαλλαγμένο από περιττούς μελοδραματισμούς γίνεται. Τελικά δεν τα κατάφερα, η προσωπική μου εμπλοκή στο θέμα με καθιστά μη ουδέτερο παρατηρητή.
Ο Κηπουρός, η Κατερίνα από το Λασπότοπο και η Μάτα έχουν ήδη αναρτήσει πολύ καλύτερα ποστ από το δικό μου για το ίδιο θέμα με αφορμή τον μήνα Οκτώβριο, που είναι αφιερωμένος στην πρόληψη κατά της μάστιγας που ονομάζεται Καρκίνος του Μαστού, σας παραπέμπω λοιπόν σε αυτά με τις ευχαριστίες μου για την ευαισθησία τους. Εγώ είχα μόνο την προσωπική μου εμπειρία να καταθέσω, μήπως και καταφέρω να ξυπνήσω μερικές και μερικούς από εμάς που πιστεύουν ακόμη στη δοξασία "Σε μένα δεν πρόκειται να συμβεί" ή θεωρούν το θέμα αστείο. Δεν είναι καθόλου αστείο. ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ ΟΡΦΑΝΑ ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ. ΜΗΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΠΙΑ.
Συγνώμη για το θλιβερό σημερινό σεντόνι, όμως έπρεπε να τα γράψω για όλους μας, για μένα και για σας. Σας παρακαλώ, προσέχετε την υγεία σας.
Καλό Σαββατοκύριακο.

35 σχόλια:

next_day είπε...

Γλυκιά μου Κοκκινοσκουφίτσα, αυτή σου η ανάρτηση με έκανε να νιώσω πολλά και διαφορετικά πράγματα..Με έκανες να δακρύσω και για εσένα αλλά και για την νονά μου η οποία πέρασε τα ίδια...
Μετά με προβλημάτισες με την σκέψη οτι αν θέλουμε να προσέχουμε για εμάς τουλάχιστον ας το κάνουμε για τα παιδιά μας...
Μου έδωσες τροφή για ανάρτηση, για να συμμετάσχω κι εγώ έστω και με αυτόν τον τρόπο στην προσπάθεια ενημέρωσης και πρόληψης...
Σε ευχαριστώ για αυτή την ανάρτηση!

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Κοριτσάρα μου λυπάμαι πολύ για τη μαμά σου, πάρα πολύ......μερικές φορές διαβάζουμε τους ανθρώπους, τους προσπερνάμε και δεν ξέρουμε πίσω από όλα αυτά τί έχουν περάσει και πώς!
Χαίρομαι πολύ που το έχεις πάρει ζεστά και θες να το πολεμήσεις σε περίπτωση που (ελπίζω βέβαια αυτή η περίπτωση να μην σου συμβεί ποτέ!)έστω και για το παιδί σου αργότερα...δείχνει ωριμότητα και συνειδητοποίηση.

Εύχομαι μες απ την ψυχή μου να μην ξαναβιώσεις τον πόνο της απώλειας και να είσαι εσύ και η οικογένειά σου γεροί και δυνατοί.

Με συγκίνησες :)

Tzeve είπε...

μερικά πράγματα...όπως ξέρεις πολύ καλά...δεν εξαρτώνται από εμάς...δυστυχώς...αλλά

Ευρύνοος είπε...

Τι μου θύμισες τώρα..
τραγικές στιγμές του παρελθόντος..

δέν έχω να πώ τίποτα, παρά το ότι η μοίρα έχει τις δικές της αποφάσεις..

καλησπέρα και τουλάχιστον ας υπάρχει η πρόληψη..

πουαντερι είπε...

Σε ευχαριστω πολυ!!!!!!!!!!

Τουρνέ στα νησιά είπε...

Στο τμήμα που είμαι υπεύθυνος τάξης είναι ένα κοριτσάκι (Β΄ Γυμνασίου) που η μαμά της φεύγει συνέχεια από το νησί για χημειοθεραπείες.
Ήρθε η γυναίκα να με ρωτήσει για την κόρη της και αισθανόταν ένοχη που δεν μπορεί να είναι δίπλα στο παιδί.
Διαβάζοντας το ποστ (η ηλικία σου τότε είναι ίδια με της μικρής τώρα) κατάλαβα τι περνάει το παιδί αλλά και η μητέρα του.

Ανώνυμος είπε...

βρε κοκινοσκουφίτσα που χάθηκες βρε καλό μου???
dirty old woman.

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα λες, απόλυτα, αλλά θα σου πω κάτι για μένα. Εγώ φοβάμαι να πάω να κάνω όλα αυτά που έκανες εσύ. Γιατί? Γιατί τα έζησα από πολύ κοντά με όλες τους τις λεπτομέρειες. Όταν πήγαμε τον σύζυγο πριν έξι χρόνια στο νοσοκομείο σε τελευταίο στάδιο, ο γιατρός μου είχε πει το εξής... Αν το βρίσκατε νωρίτερα και υποβάλλονταν σε χημειοθεραπείες και εγχειρήσεις θα ταλαιπωρούνταν και θα ζούσε ίσως λιγότερο. Ενώ τώρα το είχε ένα χρόνο, αλλά δεν το κατάλαβε ούτε και τον ενόχλησε.....
Βγάλε άκρη τώρα εσύ και πες μου. Εγώ τι να κάνω? Να το ψάξω ή όχι?
Πάντως ακόμα την αρρώστια την θεωρούν ταμπού και δεν εννοώ μόνο τον καρκίνο. Εννοώ γενικά τις αρρώστιες από ένα απλό κρυολόγημα μέχρι το aids.
Δεν ξέρω, αλλά και δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι σε μένα δεν θα τύχει ποτέ.... Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι είμαι τυχερή που δεν αρρώστησα ακόμα......
Καλό βράδυ γλυκιά μου!!!! Υγεία σου εύχομαι πάντα πάντα πάντα !!!!!

Savvina είπε...

Λίγο πολύ όλοι έχουμε ζήσει μια ανάλογη εμπειρία.
Μια εμπειρία που μας έχει σημαδέψει στη ζωή μας.
Ενηλικιώθηκα μέσα σε ένα νοσοκομείο με τον πατέρα μου χειρουργημένο από καρκίνο στον πνεύμονα.
Πάντα θα με φοβίζει το μέλλον μου, θα με φοβίζει μην τυχόν κάποια στιγμή ο γιατρός μου πεί ότι έχω αυτή την κακιά αρρώστια.
Να είσαι καλά.
Καλό σου βράδυ Κοκκινοσκουφίτσα.
Καλό Σ/Κ.

Ανώνυμος είπε...

κάποιοι ζήσαμε κάτι παρόμοιο...

ας προσέχουμε όλοι κάτι που συνειδητά αμελούμε...

καλημέρα

maria είπε...

μπράβο σου κορίτσι μου. με κάνεις πολύ περήφανη που προσέχεις τόσο. γιατί όπως εμείς θέλουμε μερικούς ανθρωπους στη ζωή μας απαραίτητα, έτσι μερικοί άνθρωποι θέλουν εμάς οπωσδήποτε στη δική τους ζωή.. δυστυχώς αυτό δε κρίνεται από εμάς αποκλειστικά.
λυπάμαι αφάνταστα για τη μανούλα σου. με άγγιξε πολύ βαθειά αυτή η ανάρτηση..
και ξανά μπράβο που μας θυμίζεις και τονίζεις συνέχεια πόσο σημαντικό είναι να προσέχουμε την υγεία μας.
άπειρα φιλάκια..

Fri είπε...

Δεν έχω λόγια να πω για την εμπειρία που έζησες, το 'λυπάμαι' μάλλον θα σου ακουστεί ρηχό και λίγο... Λυπάμαι!
Θα συμφωνήσω βέβαια μαζί σου σε αυτά που λες. Η ΠΡΟΛΗΨΗ είναι η μαγική λέξη! Όχι μόνο ως μέτρο κατά του καρκίνου του μαστού, αλλά γενικότερα για την υγεία μας. Νομίζω πως όχι μόνο δεν είναι χρονοβόρο και τραγικό, αλλά αποδεικνύεται σωτήριο! Μια εξέταση αίματος, ένα τεστ ΠΑΠ κτλ. είναι πράγματα που απαιτούν από εμάς όλο και όλο 1 μέρα το χρόνο.
Και Σταυρούλα τα πράγματα ΔΕΝ είναι όπως τα έχεις στο μυαλό σου! Το θέμα δεν ειναι αν θα ζήσεις λιγότερο ή περισσότερο, αλλά ότι θα ΖΗΣΕΙΣ! Αν π.χ. ανιχνέυσουν έγκαιρα στο αίμα ενός άντρα τον καρκινικό δείκτη για τον προστάτη, η διαδικασία για να γυρίσει στη φυσιολογική σου ζωή είναι σχεδόν ρουτίνα, αλλιώς... Καλύτερα να μη θυμάμαι το αλλιώς...
Κι εγώ κάπως ζαμάν φου ξεκίνησα, αλλά δε μπορώ να περιγράψω πόσο τυχερή ένιωσα στα 24 μου όταν, με αφορμή το αίμα που έδωσα για έναν γνωστό που θα έκανε εγχείρηση, με πήραν από το νοσοκομείο και με ενημέρωσαν πως κάτι με εμένα δεν πήγαινε καλά! Αν δεν είχα δώσει αίμα για τον γνωστό πού θα ήμουν τώρα? Απορία που σίγουρα θα έλειπε αν ήμουν τακτική με τις εξετάσεις μου...
Μακάρι σε κανέναν μας να μη συμβαίνουν τέτοια δυσάρεστα, αλλά πρέπει κι εμείς να βοηθάμε κάπως σε αυτό το 'μακάρι', έτσι δεν είναι? Αυτό που συνηθίζω να λέω για να πείσω τον κόσμο να πάει και να κάνει προληπτικές εξετάσεις είναι πως 'το αυτοκίνητο μας το πάμε για service 1 φορά το χρόνο, τι κάνουμε με τον εαυτό μας?'
Καλημέρα και καλή εβδομάδα:)

Eleni Dafnidi είπε...

Το θεωρώ πολύ σπουδαίο μέσα από τις δικές σου εμπειρίες να παρακινείς τον κόσμο να φροντίζει για τα αυτονόητα. Φωνές σαν την δική σου είναι που μας ανοίγουν τα μάτια.
Μαστογραφία και τεστ ΠΑΠ απαραίτητα. Το χρωστάμε στον εαυτό μας.
Αν καταφέρεις έστω κι ένα κορίτσι να σε ακούσει θα είναι σαν να σώζεις μία ζωή!

Τρελός του Χωριού είπε...

Θυμήθηκα .Πόνεσα . Δεν θέλω να πώ άλλα.

Matriga είπε...

Γλυκιά μου Κοκκινοσκουφίτσα,
πολύ με συγκίνησες και μ' άγγιξες με την ανάρτηση σου αυτή. Ξέρεις εσύ...πως και γω ζω μ' αυτό το φόβο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Κάθε 3 μήνες πρέπει να κάνω check up... Δεν λέω άλλα, παρά μόνο ένα μεγάλο μπράβο γι' αυτή την κατάθεση ψυχής και την πολύ σημαντική ενημέρωση που μας έκανες για τον καρκίνο του στήθους και την πρόληψη.

Πολλά κοχυλένια φιλιά!

Υ.Γ. Τι θεσπέσιο και ζουμπουρλούδικο μωρό είναι αυτό πάνω? Όνειρο η κούκλιτσα μπαλαρίνα!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

next_day μου, την διάβασα την ανάρτησή σου και ήταν σαφώς πιο κατατοπιστική από τη δική μου. Να προσέχεις μικρό μου!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Mάγισσα Κίρκη, περαστικά σου πρώτα πρώτα! Ξέρεις, όλα αυτά είναι πλέον πολύ πίσω μου, δεν πονάνε τόσο, όμως το εννοώ ότι ποτέ δεν θα επιτρέψω στο παιδί μου να με δει σε μια κατάσταση που μπορώ να αποφύγω. Όλοι μας περνάμε πράγματα στη ζωή μας που μας αλλάζουν την πορεία.. Πολλά φιλιά

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Λασπολόγε, μπορούμε όμως να προσπαθούμε για το καλύτερο... Να μην αφηνόμαστε, να το παλεύουμε... Καλό απόγευμα!!!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Ευρύνοε, συγνώμη αν σου θύμισα κάτι άσχημο, ήθελα μόνο να σημάνω συναγερμό για ένα θέμα που με καίει προσωπικά... Η πρόληψη είναι το Α και το Ω κατά τη γνώμη μου, σήμερα ειδικά που μπορούμε να προστατευθούμε. Σε συμπαθώ πολύ, το ξέρεις;

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Πουαντερί μου, γιατί;;; Εγώ σε ευχαριστώ που τόσο καιρό με τις αναρτήσεις σου περνάω τόσο καλά και μαθαίνω καινούρια πράγματα!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Toυρνέ στα νησιά, δυστυχώς έτσι είναι. Στάσου πλάι στο κοριτσάκι και τη μητέρα του όσο μπορείς. Καλώς ήλθες στα μέρη μου!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

dirtyoldwoman, παραγαϊδούρεψα! Χίλια συγνώμη!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

stavroula, δεν ξέρω τι να σου πω κορίτσι μου. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Εγώ το έχω ζήσει διαφορετικά, οπότε θα ήθελα να γνωρίζω. Κι εσύ όμως έχεις δίκιο από την πλευρά σου. Δεν ξέρω, μήπως τελικά το σωστό βρίσκεται κάπου στη μέση; Πολλά φιλια καρδιά μου

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Savinna μου, όχι, να μη το αφήνεις να σε φοβίζει, σκέψου θετικά, ότι γνωρίζεις έναν πιθανό εχθρό και μπορείς να τον παλέψεις με καλύτερους όρους.
Πώς είναι ο πατέρας σου τώρα;

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

inmusiclost, κι εσύ καλέ μου; Συγχώρεσέ με αν σε στενοχώρησα... Καλό απόγευμα!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

maria μου, δεν έχω να πω τίποτα άλλο, μόνο ότι συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με το σχόλιό σου. Έτσι ακριβώς είναι! Αγάντα και θα πάμε για καφέ!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Fri μου, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Εγώ είμαι μια από τους πάμπολλους ανθρώπους που έχουν ζήσει τέτοιες καταστάσεις, τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο. Αλλά ΠΡΕΠΕΙ όλοι να κάνουμε την πρόληψη τρόπο ζωής. Κι όσα γράφεις με βρίσκουν εντελώς μα εντελώς σύμφωνη. Να είσαι καλά νιοπαντράκι μου!!!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Eleni Dafnidi, μακάρι φιλενάδα μου. Μακάρι να σωθεί έστω κι ένα κορίτσι από αυτό το ποστ. Τότε χαλάλι και η δυσκολία που είχα να το γράψω! Πολλά φιλιά!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Trelle μου, τελικά είμαστε πάρα πολλοί με τέτοια βιώματα έτσι; Πολύ απαίσιος λόγος να έχουμε κοινά! Να ξέρεις ότι κι εγώ συνήθως έτσι νιώθω. Δεν είναι εύκολο.

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

matriga, στο τέλος όλα θα πάνε καλά και θα το δεις. Καλό σου απόγευμα και σε ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια!

Unknown είπε...

Γεια σου Κοκκινοσκουφιτσα ,με αγγιξες και με συγκινησες πολυ.Εχασα και γω την μητερα μου απο καρκινο αλλα οταν το πηραμε ειδηση ηταν καθολικος σε ολο το σωμα.Τη σκηνη του θανατου δεν μπορω να την ξεπερασω παρ'ολο που πεθανε το 1979. Φοβαμαι και τωρα.Δεν ντρεπομαι να το λεω.Μου εκανε δε ενα ποδαρικο η μαμα μου τι να πω, εκτοτε και ανα δυο χρονια εως το 1987 πεθαναν ολοι και ετσι εζησα πολλους θανατους απο διαφορες αιτιες.Χαρηκα που σε βρηκα και μοιραστηκα κατι σημαντικο.Νασαι καλα

DaisyCrazy είπε...

Κοκκινοσκουφίτσα μου να προσέχεις τον εαυτό σου! Ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχή της μανούλας σου.

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Ελευθερία μου, χάρηκα κι εγώ που βρέθηκες εδώ. Ξέρεις τι καταλαβαίνω; Τελικά σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι τα ίδια βιώνουμε καλό μου και κανένα συναίσθημα δεν είναι παράλογο, ούτε ο φόβος, ούτε η οργή, ούτε καν η περιφρόνηση που μπορεί να αισθανθούμε κάποια στιγμή. Όλα είναι μέσα στο πακέτο. Καλώς ήρθες!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Dorothea μου, σε ευχαριστώ...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα κοπέλα μου με συγκίνησες!Με λένε Ειρήνη είμαι 37 ετών κι έχω καρκίνο του στήθους.
Το έχω αποδεχτεί όσο σκληρό κι αν είναι, σου ανατρέπεται όλη η ζωή.Και έχω πάρει μια μεγάλη απόφαση να ζήσω!Πρώτα για μένα και μετά για τον 17χρονο γιο μου.
Κάνω ήδη χημειοθεραπείες και τον Δεκέμβριο ξεκινώ τις ακτινοβολίες.
Ενα μεγάλο μπράβο για την ανάρτησή σου,να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου.Να είσαι καλά!