Να σας πω τι διάβασα;

Κατά τις 20 Αυγούστου ήμουν στην Αθήνα, ακόμη σε άδεια, οπότε σκέφτηκα να εκμεταλλευθώ την ευκαιρία και να ξοδέψω τα ευρώ που μου έμειναν - αφού τελικά δεν έφυγα για διακοπές - σε πράγματα που να μου αρέσουν κι όχι μόνο σε ρούχα, παπούτσια, κλπ ως συνήθως (ντρέπομαι, αλλά ναι, είμαι shopaholic).

Μέσα σε άλλα λοιπόν που έκανα, εξόρμησα και στα βιβλιοπωλεία, όπου σε μία ημέρα έκανα τον ωραιότατο λογαριασμό των 284 ευρώ... Ο πατέρας μου ακόμη κλαίει την χαμένη μου προίκα :(((

Kαι όπως αποδείχθηκε, πολυ καλά έκανα. Πήγα πανευτυχής στο σπίτι μου, σέρνοντας το σάκο με τα καινούρια βιβλία που μύριζαν τόσο τόσο ωραία και στρώθηκα στη μελέτη.

Σήμερα θα σας μιλήσω για το βιβλίο που αγάπησα περισσότερο από όλα.

Ο τίτλος του είναι Rewind, ήδη ιντριγκαριστικός, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη και το καλύτερο; Συγγραφέας είναι μια 26 χρονη κοπέλα, όπως διάβασα στο σημείωμα, η Μαρία Ξυλούρη.

Τι να πρωτοπω για αυτό το βιβλίο; Δεν ξέρω πού να ξεκινήσω. Στην αρχή, με πήρε ο τρόπος γραφής του όχι από το χέρι, αλλά από τα μαλλιά. Κυριολεκτικά με άρπαξε. Με ανάγκασε να μπω με τη μία σε μια ατμόσφαιρα ... σκοτεινή, όχι ακριβώς, πιο πολύ είναι όπως το εξώφυλλο, ασπρόμαυρη. Και κάπου κάπου γκρίζα. Και ίσως λίγο φωτεινή όσο προχωρά η ιστορία. Ίσως εγώ να το κατάλαβα έτσι.

Αντί για άλλη περιγραφή, θα αντιγράψω από το οπισθόφυλλο "Τον λένε Πέτρο, αλλά κάποιοι τον φωνάζουν Μέι Ντέι, όνομα που του 'δωσε η μητριά του, πριν πέσει σ' έναν άγρυπνο ύπνο που κράτησε χρόνια. Η μητριά του Πέτρου είναι ζωντανή. Αλλά, κυρίως, είναι νεκρή. Κι ο Πέτρος πρέπει να το πει στον πατέρα του, γιατί αυτή η ιστορία έχει παρατραβήξει. Κι εξάλλου, η μητριά του δεν μπορεί να είναι εξίσου σημαντική με τη μάνα του, μια γυναίκα που πνίγεται σ' αιώνιο ριπλέι, έτσι; Όμως, τι είναι τελικά σημαντικό; Και τι είναι όπως νομίζει ο Πέτρος ότι είναι;"

Αυτή είναι η βασική ιστορία που αφηγείται η συγγραφέας. Μάλλον, μόνο ένα κομμάτι της, σαν αφορμή να ξεδιπλωθούν μέσα στο βιβλίο κι άλλες, πολλές ιστορίες ανθρώπων σαν εσάς και σαν κι εμένα, που βρέθηκαν σε ιδιόρρυθμες περιστάσεις να αναζητούν το δρόμο τους. Περιττό να σας πω ότι αναγνώρισα τον εαυτό μου στις σελίδες του, όχι ίσως με συνηθισμένο κι αναμενόμενο τρόπο. Το βιβλίο το έχω ήδη διαβάσει επτά φορές και κάθε ανάγνωση μου αποκαλύπτει κάτι καινούριο για τον εαυτό μου και για τον κόσμο. Κι απορώ, τόσο μικρό κορίτσι, πού και πότε πρόλαβε να αποκτήσει τόση πείρα ζωής και σοφία, ώστε να περιγράφει τόσο αριστοτεχνικά ακραία περιστατικά και να πιάνει λεπτές εκφάνσεις τραυματισμένων ψυχών; Μένω να θαυμάζω, κι αν ποτέ τη γνωρίσω, αυτό θα της πω και θα της σφίξω το χέρι: Μπράβο σου κορίτσι μου.

Το καλύτερο είναι το τέλος. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι έκλαιγα από συγκίνηση κι ανακούφιση όταν το διάβασα κι ακόμη κλαίω. Είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.

Εν κατακλείδι, ούτε μια στιγμή δεν έπληξα, ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα "α, αυτό τώρα ήταν αναμενόμενο". Το ρούφηξα το βιβλίο, κι όμως ακόμη δεν το "έχω". Αυτό με "έχει" ακόμη.

Εγώ το προτείνω ανεπιφύλακτα και είμαι σίγουρη ότι έχει κάτι να πει στον καθένα μας.

Αυτά τα ολίγα. Θα συνεχίσουμε με πιο ανάλαφρες αναρτήσεις, νομίζω. Σας φιλώ και σας εύχομαι καλό απόγευμα!!!