Καταρχήν, Χρόνια Πολλά στους Σταύρους και στις Σταυρούλες που γιορτάζουν σήμερα και ειδικά στη σταυρούλα που όσο να πεις της έχω ξεχωριστή αδυναμία.
Κατά τα άλλα, σήμερα μαμιέται ο Δίας στη δουλειά. Μακάρι να είχα άλλα 10 χεράκια και άλλα 8 ματάκια, μήπως και τα έβγαζα πέρα. Όλοι και όλα τρέχουν και ζητάνε λύση ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Μουαχαχα! Καλέ τι μας λες; Τώρα και για 20 λεπτά είναι ώρα χαλάρωσης. Και μιας και χαλαρώνουμε, ας ανεβάσουμε και μια ανάρτηση.
Ακούστε τι σκέφτηκα: Ποιοι είναι οι άνθρωποι που μπλογκάρουν; Θέλω να πω, καλά, είμαστε εγώ κι εσείς, σιγά το περίεργο. Ναι, αλλά ΠΟΙΟΙ είμαστε τελικά εγώ κι εσείς; Τι εννοώ; Ας πούμε, σας έχει τύχει ποτέ να πίνετε π.χ. τον καφέ σας σε μια καφετέρια, κατά προτίμηση μέρα με λιακάδα, να έχετε ξεκουραστεί και να αφαιρεθείτε κοιτάζοντας τους περαστικούς; Και να φτιάχνετε με τη φαντασία σας σενάρια για το ποιοι είναι, πού μένουν, τι δουλειά κάνουν, ποιον περιμένουν, αν είναι χαρούμενοι, λυπημένοι, θυμωμένοι; Εμένα μου συμβαίνει αυτό πού και πού. Το ίδιο μου πέρασε από το μυαλό και για τους bloggers, όσους τυχαίνει να γνωρίζω από τις σελίδες τους (λιγότερο βέβαια εκείνους, αφού το blog τους δίνει ένα στίγμα τους, έστω σε αδρές γραμμές), όσους δεν γνωρίζω ακριβώς, αλλά τυχαίνει να βρεθώ κάποια στιγμή στο διαδικτυακό τους σπίτι, αλλά κι όσους μου είναι παντελώς άγνωστοι.
Φαντάζομαι πώς να μοιάζουν στο πρόσωπο, αν είναι κοινωνικοί στην "έξω" ζωή τους ή αν είναι ντροπαλοί, αν έχουν οικογένειες, φίλους ή αν μένουν μόνοι, από πού μπλογκάρουν (δεν εννοώ από ποιον υπολογιστή, εξυπνάκηδες) εννοώ πού; καθισμένοι στην καρέκλα του γραφείου τους, όπως σχεδόν πάντα εγώ; αραχτοί στο κρεβάτι τους, σε ένα δυάρι στο Παγκράτι; Καθισμένοι στη βεράντα της υπερπολυτελούς έπαυλής τους στις Μπαχάμες; Από ίντερνετ καφέ; Στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου τους; Μέσα από τη φυλακή; Από τη ζούγκλα του Αμαζονίου; Και τι κάνουν μετά; Βγαίνουν για ποτό; Συνεχίζουν τη δουλειά; Κοιμούνται; Βάφουν τα μαλλιά τους; Πώς περνάνε τα βράδια που είναι μόνοι τους; Όταν είναι χαρούμενοι, είναι και τα ποστ τους χαρούμενα; Ή μήπως ανεβάζουν χαρούμενες αναρτήσεις όταν είναι λυπημένοι, για αντιπερισπασμό κι από άμυνα;
Αυτά τα περισπούδαστα για σήμερα. Αύριο πάλι έχει ο Θεός.
Σας φιλώ με αγάπη
Η σχιζοφρενής πλέον Κοκκινοσκουφίτσα
19 σχόλια:
Οοοοοοχι πια από Μπαχάμες... Τις βαρέθηκα και το πούλησα το εξοχικό! Πήρα άλλο στο Μόντε Κάρλο :p Αλήθεια, εμένα πως με φαντάζεστε αγαπητή Κοκκινοσκουφίτσα? χιχιχι!
Και εγώ μόλις γύρισα από τον πύργο μου στο Ντουμπάι και δεν θα ξαναπάω για φέτος. Θα τον νοικιάσω στον Εμίρη για να ξεκουράζετε! Λέω να αράξω φέτος στη Δράμα και να μην το κουνήσω ρούπι.....
Μου άρεσε το κουίζ που βάζει η Dorothy....εμένα πως με φαντάζεσε?
Φιλιά πολλά πολλά!!!! Και... κουράγιο φιλενάδα!!!
ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ ΕΓΡΑΨΕΣ.ΣΠΙΤΑΚΙ ΣΤΙΣ ΜΠΑΧΑΜΕΣ Ε;ΘΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥ.ΧΕ ΧΕ!!!ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ.ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ.
Αντε να σου λυσω την απορια:ειμαι η ψαρομαλλα κυρια -εκ πεποιθησεως δεν βαφω τα μαλλια μου, αν και πενηνταρα- και καθομαι στον υπολογιστη οταν τον βρω αδειο, καλη ωρα :)
Αν ήξερες ακριβώς ποιοί πραγματικά βρίσκονται πίσω από τα pc, για ορισμένες περιπτώσεις θα έκλεινες και το μπλογκ μη σου πω!
Το ιντερνετ έχει τα καλά του αλλά έχει και τα πολύ κακά του.....καλύτερα να μην ξέρεις!
Υ.Γ. Θα σου έλεγα ακριβώς ποιά είμαι αλλά ούτε εγώ γνωρίζω! :p
αχ κοκκινοσκουφίτσα μου στο μυαλό μου είσαι! καθόμουν στη πλατεία κύπρου στην καλλιθέα όταν είχα έρθει και σκεφτόμουν ακριβώς αυτό: πόσοι από αυτούς που κυκλοφορούν γύρω μου είναι μπλογκερς; πόσων τα ιστολόγια διάβασα, σχολίασα, γέλασα με τα ποστ τους κ.ο.κ. αλλά τώρα τους προσπερνώ και με προσπερνούν αδιάφορα;
όλοι καθόμαστε μπροστά σε μια οθόνη όταν μπλογκάρουμε αλλά το πως αισθανόμαστε, τι σκεφτόμαστε αποτυπώνεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα μπλογκ μας. ακόμα κι αν είμαστε σοβαροί για να μη μας πάρουν χαμπάρι στη δουλειά ενώ διαβάζουμε ένα πολύ αστείο ποστ :)
Ωραίες σκέψεις, λίγο μελαγχολικές που φάνηκαν..Ίσως είναι καλό, ίσως και κακό..Μεγάλη συζήτηση άνοιξες..Προς το παρόν σου στέλνω γλυκό φιλί να σου δίνει κουράγιο για τις δύσκολες μέρες στην δουλειά!!!!
Έχει όμως και το μυστήριο τη χάρη του. Αφού όμως θες να μάθεις σου στέλνω φιλιά από την εξωτική Χαβάη και πίνω στην υγεία σου το δροσερό Μοχίτο μου καθώς ο πλατύφυλλος φοίνικας αγκαλιάζει με την σκιά του το σώμα μου,(εδώ είναι περίπου μεσημεράκι), με το laptop, (που πιτσίλισα με λάδι καρύδας-γαμώτο) ακουμπισμένο κοντά στο ύψος της μέσης καθώς ξαπλώνω στην αραχνοΰφαντη αιώρα μου και ακούω τα κύματα… Αργότερα κατά το απόγευμα έχω ραντεβού για να βάψω το μαλλί στο χρώμα της Ιτιάς και ουχί της λουλουδιασμένης. Άρα, ναι! Μερικοί από μας πάνε μετά προς κομμωτήριο!
(Η πικρή αλήθεια: Πήζω μπροστά στον υπολογιστή σκαλωμένη σε μία παράγραφο που απλά δεν προχωρά και το βράδυ σκέφτομαι να την πέσω νωρίς διότι έχω ένα πόνο στα κόκαλα. Μάλλον πιάστηκα στην κατά φαντασία αιώρα…)
Dorothy μου, Μόντε Κάρλο ακούω! Ωραία, ωραία, μπράβο! Επισκέψεις δέχεσθε;;
Λοιπόν, για να απαντήσω στο ερώτημά σου, σκέφτηκα και σκέφτηκα και έβαλα τη φαντασία μου κάτω και κατέληξα ότι πρέπει να είσαι ανοιχτόχρωμη, γλυκιά, γελαστή, χαριτωμένη, με λέγειν και χιούμορ. Πλησίασα καθόλου;
stavroula μου, καλά κάνεις και του το νοικιάζεις. Τελευταία κι εγώ νοίκιασα ένα σπίτι (όχι σε Εμίρη βέβαια, σε έναν κακομοίρη) και μια ερώτηση έχω να σου κάνω: είναι πολλά τα κοινόχρηστα;;;
Το πώς σε φαντάζομαι είναι εύκολο. Λοιπόν, είσαι όπως μπορώ να δω στη φωτογραφία σου μελαχρινή, γεμάτη καλοσύνη και ζεστασιά, με βιώματα που σε έκαναν πιο σοφή και ακόμη πιο καλοσυνάτη, θαρραλέα και ανοιχτόκαρδη. Και πολύ ερωτευμένη νομίζω. Και πάντα να είσαι. Τι λες; Το πέτυχα καθόλου;
JK, πρέπει πια να την έχεις γράψει την ανάρτηση, θα μπω λοιπόν να διαβάσω. Οι Μπαχάμες ήταν τυχαίο παράδειγμα, θα μπορούσαμε να μιλάμε π.χ. για τον Μαυρίκιο ή τις Βαλεαρίδες ή το Πάπιγκο ή τη Σαντορίνη.... Καλό απόγευμα!
Δημιουργία μου, αυτό το ψαρομάλλα εκ πεποιθήσεως μου ακούγεται επαναστατικό και κάργα οικονομικό (εγώ θα σου πω, με συντηρητικούς υπολογισμούς και με βαφή στο σπίτι θέλω κάθε 2 μήνες περίπου δύο σωληνάρια 15 ευρώ τουλάχιστον συν οξυζενέ βάλε και τα διάφορα, γύρω στα 20 ευρώ το δίμηνο, ήτοι 120 ευρώ το χρόνο. Αν δε πάω και κομμωρήριο, άστα βράστα). Δεν είσαι όμως αυτό ή μόνο αυτό. Εγώ βλέπω ότι είσαι ευαίσθητος άνθρωπος, με καλλιτεχνικές τάσεις και άπειρα όνειρα, τρυφερότητα και φαντασία. Και σίγουρα είσαι και άλλα πράγματα, που δεν μπορώ να ξέρω, αλλά θα ρωτήσω την κόρη να μου τα πει, έννοια σου...
Κιρκάκι μου, ξέρω τι εννοείς, τα είχα δει κι εγώ. Νομίζω ότι τόση σπατάλη φαιάς ουσίας για κάτι τόσο ηλίθιο και άχρηστο καταντά συμφορά. Πάντως εμμένω να πιστεύω και να επιλέγω το καλό κομμάτι της επικοινωνίας στο blogging κι ως τώρα δόξα τω Θεώ ήμουν πολύ τυχερή. Πιο πολύ εγώ στάθηκα αχάριστη μάλιστα, παρά μου φέρθηκαν σκάρτα....
Dorothea μου, παλιά πήγαινα κι εγώ συχνά στην πλατεία Κύπρου... Να σου πω την αλήθεια, μια φορά πέρισυ, όταν είχα ανεβάσει ένα ποστ με τίτλο "Ποδοχεράκια" που μιλούσα για τις περιπέτειές μου με το πεντικιούρ, μπήκα στο μετρό και δύο παιδιά πίσω μου συζητούσαν για το ποστ αυτό. Τέντωσα τα αφτιά μου να ακούσω και στο τέλος έβαλα και τα γέλια, γιατί ο ένας είπε "Τελικά αυτή μπορεί να έχει χαζό όνομα, άκου Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά βγάζει γέλιο". Φιλιά πολλά καλή μου μπλογκοφίλη!!!
next_day, που ξαναγύρισες δυναμικά στο στίβο, σε ευχαριστώ για όλα τα φιλιά σου και ανταποδίδω. Αλήθεια σου φάνηκε μελαγχολικό αυτό που έγραψα; εγώ δεν το πήρα είδηση, μάλλον χαζολογούσα λίγο όταν έγραφα... Ποιος ξέρει, μπορεί να έχεις δίκιο. Θα το ξαναδιαβάσω να δω... Καλή συνέχεια!
Eleni, welcome! Xθες είχαμε την κουβέντα σου με την Μαρία (Χωρίς αυτιά) και πριν είχα επισκεφθεί το μπλογκ σου, όπου σκεφτόμουν να αφήσω σχόλιο "Παντόφλα που σου χρειάζεται για να μαζευτείς!", αλλά μετά μου φάνηκε άθλιο κι έτσι δεν...
Γιατί; Γιατί δεν με άφηνες να ζω στο ωραίο σου ψέμμα; Γιατί μου ξεφούρνισες στο τέλος την πικρή πανομοιότυπη με τη δική μου, αλήθεια;;;
p.s. Στείλε την παράγραφο να σε βοηθήσω λιγάκι :PPP
σοβαρά σου έτυχε να γνωρίσεις χωρίς να το ξέρουν αναγνώστες σου! καλή και κουλή φάση!!
σκέψου τα πρόσωπα τους αν είχες πάει και τους είχε προτείνει τη χείρα συστηνόμενη "χαίρω πολύ κοκκινοσκουφίτσα" μιλάμε θα τους είχες αποστομώσει! άσε που το πιο πιθανό δεν θα σε πίστευαν!
Dorothea, εγώ πάλι ντράπηκα πολύ για να τους ρωτήσω.... αλλά έχεις δίκιο, μάλλον δεν θα με πίστευαν κιόλας! :))) Φιλιά!!!
Μέσα είσαι! φιλιά!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου