Το ότι είμαι δικηγόρος το έχω γράψει στο προφίλ μου, το στόλισα καλά καλά κι από τότε το ξέχασα γιατί δεν με φτιάχνει κιόλας η δουλειά που κάνω. Εγώ πρίμα μπαλαρίνα ήθελα να γίνω, αλλά είχα 20 κιλά περισσότερα και 10 πόντους λιγότερους.
Παρόλα αυτά, ξεκίνησα με κέφι και με τις καλύτερες προθέσεις να αλλάξω την κοινωνία, τον κόσμο κλπ κλπ (ναι έβλεπα και Μάτλοκ και Δικηγόρους του Λος Άντζελες και Νόμος και Τάξη και όλα τα σχετικά - τέτοιο μοσχάρι ήμουνα). Όμως η πραγματικότητα σιγά σιγά με βάζει σε ένα κανάλι που είναι πολύ ψυχοφθόρο. Ατέλειωτες ώρες δουλειάς, έλλειψη προσωπικής ζωής.
Θα πω πρώτα τα άσχημα για να φύγουν από τη μέση. Πολλές φορές η δουλειά μου περιλαμβάνει να αντιμετωπίζεις αντιδίκους θυμωμένους, πικραμένους, φοβισμένους, ή απλώς κλαψιάρηδες και ευθυνόφοβους. Σήμερα παραδείγματος χάριν, έχω ριχτεί στην ευχάριστη αποστολή να εισπράξω τα καθυστερούμενα ενοίκια από τον κακοπληρωτή νοικάρη της θείας μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς με αρρωσταίνει αυτό. Κλαίει, φωνάζει, με βρίζει από το τηλέφωνο, μου λέει ότι έχει καρκίνο (μακριά από μας), ότι έχει καταστραφεί οικονομικά, ότι τον αποτελειώνουμε έτσι. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Κι εγώ πρέπει να έχω κατά νου ότι 99% ψεύδεται ασύστολα και πάει να φάει τα λεφτά μιας καλοκάγαθης γριούλας και ότι δεν πρέπει να μασήσω ό,τι κι αν μου πει και αν μπορώ να τον πιέσω να πληρώσει. Θαύμα έτσι; Ειδικά με τον χαρακτήρα που έχω!
Άσχημο δεύτερο και τελευταίο: Πριν από λίγο, μου τηλεφώνησε μια παλιά μου γειτόνισσα που βρήκε το τηλέφωνό μου μέσω μιας άλλης κοινής μας γνωστής στο Facebook για να μου πει ότι χωρίζει σε πολύ άσχημο κλίμα και θέλει να αναλάβω την υπόθεσή της. Αν σας πω ότι ώρες ώρες νιώθω σαν σφουγγάρι; Αισθάνομαι ότι απορροφώ όλους τους κραδασμούς, ότι όλα τα προβλήματα των πελατών μου είναι και δικά μου.
Στα καλά τώρα. Κάθε τόσο, αυτή η δουλειά μου δίνει την ευκαιρία να νιώσω εκείνο το υπέροχο πράγμα που δεν ξέρω πώς το λένε, εγώ πάντως το περιγράφω ως εξής: πιστεύω ότι ο καθένας από εμάς είμαστε ένα γραναζάκι που δίνει ώθηση στον κόσμο. ή αν προτιμάτε το κρικάκι σε μια τεράστια αλυσίδα. αν μπορέσουμε από το πόστο μας να βοηθήσουμε να πάει λίγο πιο μπροστά αυτός ο κόσμος, τότε όλα πάνε καλά . Ε, κι εγώ καμιά φορά έχω την ευκαιρία να αισθανθώ ότι βοηθάω να πάνε όλα καλύτερα και νιώθω την πληρότητα και την ικανοποίηση που σου χαρίζει μόνο η προσφορά. Δεν ξέρω αν κάνει να το πω, αλλά θυμάμαι μια γιαγιά που ήταν μόνη της στην Ευελπίδων και προσπαθούσε να βγάλει άκρη με το χαρτομάνι, αλλά επειδή δεν μιλούσε καλά τα Ελληνικά δεν μπορούσε να συνεννοηθεί. την είδα, έκανα ένα δύο πραγματάκια τόσα δα μικρά και τελικά η γιαγιά πήρε το χαρτί που χρειαζόταν για να εισπράξει κάποια χρήματα νομίζω από το Ταμείο της. Από τότε, κάθε χρόνο στη γιορτή μου μου στέλνει μια κάρτα με ευχές. Το πιστεύετε ότι είναι η μεγαλύτερη χαρά που έχω πάρει μέχρι τώρα από αυτή τη δουλειά; Η μεγαλύτερη. Τις κάρτες τις έχω όλες φυλαγμένες και αν κάνω παιδιά, αυτή την κληρονομιά θα τους αφήσω πρώτα πρώτα. Γαμώτο, τα λέω και συγκινούμαι μόνη μου.
Αυτά τα νέα της ημέρας. Συνεχίστε να βοηθάτε με το από κάτω ποστ, ειδαλλιώς θα πάω στο γάμο ντυμένη Αμαλία (εχω μια στολή της γιαγιάς μου στην ντουλάπα) και το έθνικ νομίζω δεν το εκτιμούν πια ούτε στην επαρχία μας.
Φιλιά μικρά μου. Να έχετε το πιο τέλειο βράδυ που είχατε μέχρι σήμερα
