Φοράω ροζ βερνίκι

Κι αυτό γιατί ήθελα πολύ να κρατήσω κάτι ροζ μες τη ζωή μου, τώρα που το όνειρο της απαράχνωσης πέρασε πια οριστικά κι αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, στο ειδικό κουτί για τα cold cases. Τελικά διαπιστώνω ότι το ροζ μου πάει, αλλά μόνο στα νύχια.
Καταρχήν, μια συγνώμη που σας άφησα τόσο καιρό και μάλιστα χωρίς πληροφορίες, αλλά δεν είχα και τίποτα θετικό να σας διηγηθώ. Μου λείψατε όμως.
Ήμουν κυρίως απασχολημένη με το να προσπαθώ να αποτρέψω τα μαλλιά μου να εγκαταλείψουν το κεφάλι μου με όσα μου συνέβαιναν. Στο παρατσάκ τα έπεισα να μείνουν. Τι εννοώ;
Ο κούκλος ο θεός, ο ατελείωτος ρομαντικός μου πρίγκηπας αποδείχθηκε λίιιιιιιγο πιο ψυχωτικός και ελάααααχιστα πιο σχιζοφρενής από εμένα. Όπερ σημαίνει, ότι υπήρχαν βασικά λειτουργικά προβλήματα στη σχέση μας, η οποία φευ! δεν πρόλαβε να γεννηθεί καν. Αν αναρωτιέστε, τώρα νιώθω μια χαρά. Πέρασα όμως από διάφορα στάδια κι όλα αυτά μέσα σε δέκα ημέρες. Υπολογίστε και την απειρία μου στα σχετικά θέματα, ε, μπορείτε να καταλάβετε ότι έπαθα ένα μικρό σοκ.
Διότι ο ίδιος άνθρωπος που με κυνηγούσε (με την καλή έννοια) και δεν με άφηνε σε ησυχία πρωί μεσημέρι και βράδυ, κάτι έπαθε ξαφνικά και αποφάσισε να γίνει ακριβοθώρητος. Και μέχρι ενός σημείου, το θεωρούσα ένα από εκείνα τα τεχνάσματα που όλοι χρησιμοποιούμε σε τέτοιες περιπτώσεις για να γίνουμε πιο επιθυμητοί, αλλά αυτός το παράκανε και κόντεψα να πλαντάξω από επιθυμία (λέμε τώρα).
Εκείνο το ραντεβού της Παρασκευής για σινεμά το θυμάστε; Ξεχάστε το, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Με πήρε τηλέφωνο το παληκάρι ότι έχει δουλειά και δεν προλαβαίνει. να βγούμε. Να πω ότι δεν στενοχωρήθηκα; Στενοχωρήθηκα, είπαμε, είχα τσιμπηθεί και ήθελα να τον δω το συντομότερο. Μου προτείνει να βρεθούμε την Κυριακή, στράβωσα λίγο "γιατί όχι το Σάββατο;" σκέφτηκα, έτσι κι αλλιώς την Κυριακή είχα να πάω στο γάμο της ξαδέλφης μου και τη βάφτιση της ανηψιάς μου, οπότε άκυρο το ραντεβού. Καταλήξαμε να ανταλλάσσουμε μηνύματα όλο το βράδυ της Παρασκευής σχεδόν μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής. Νόμιζα και εγώ ότι κάτι πάει να γίνει, ώσπου μου έστειλε ΤΟ μήνυμα, το σούπερ ντούπερ καταπληκτικό "αντρίσιο" sms "Νομίζω ότι στέλνουμε πολλά μηνύματα χωρίς λόγο, και λέω να σταματήσει εδώ αυτό. Θα ξαναμιλήσουμε αν είναι να συναντηθούμε". Ταπηροκρανίαση, στέλνω απάντηση "Οκ, ΑΝ είναι να συναντηθούμε, θα ξαναμιλήσουμε".
Έλα μου που με έπιασε η καλοσύνη, δώσε είπα μια ευκαιρία στο ανήλικο να δούμε, μπορεί να μας εκπλήξει, φταίει και ένας φίλος μπλόγκερ (ακούουουουουςςςς;;;), του οποίου ζήτησα τη γνώμη, σηκώνω το ξερό μου και στέλνω μήνυμα - πρόσκληση, στο οποίο μου απάντησε δύο μέρες μετά. Σινεμά πρότεινε πάλι, όμως εγώ ήθελα να του μιλήσω λίγο κι έτσι αντιπρότεινα ποτό. Το άλλο μεσημέρι έστειλε απάντηση "Άκυρο για σήμερα, θα πάω να δω την ταινία τελικά". Μείνατε; Κι εγώ. Δεν είχε υπολογίσει όμως τα τρία Τ: Τσαντίλα, Τρελό άγχος για δικαστήριο και Τεράστιος πόνος Περιόδου. Τα οποία συνεργάστηκαν άψογα, συγχρονίστηκαν και βοήθησαν την Μπουμπουλίνα που κρύβω μέσα μου, να βγει έξω μου, να συναντήσει την Κρουέλλα ντε Βιλ και μαζί να πορευθούν προς την τελική λύτρωση. Έστειλα μια απάντηση που θα τη ζήλευε και ο ψυχαναλυτής μου. Θεά η γυναίκα, σας λέω. Θεά. Και μετά συνέβη αυτό που ίσως πολλοί και πολλές από εσάς θα μπορούσατε εύκολα να έχετε προβλέψει, αλλά εμένα της αφελούς νεάνιδος ούτε που μου περνούσε από το μυαλό:
Παιδιά μου, κόλλησε. Ο τύπος κόλλησε. Τι που τον έβριζα, τι που τον έφτυνα, τίποτα. Στην αρχή νευρίασε, μετά μου δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου τι του λέω, έπειτα έφτασε να επικαλεσθεί του κόσμου τις δικαιολογίες και οικογενειακά προβλήματα υγείας για να εξηγήσει τη στάση του και στο τέλος μου πρότεινε να συναντηθούμε το επόμενο Σαββατοκύριακο από κοντά (!). Εννοείται πως αρνήθηκα, έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξενέρα από αυτή που πέρασα, και τελικά το μόνο που μου έμεινε από αυτή την ιστορία είναι το μάθημα να μην ξαναφεθώ τόσο πολύ τόσο γρήγορα και να κρατάω πάντα το μικρό μου καλαθάκι όταν βγαίνω στο δάσος.
Αυτά τα νέα της Κοκκινοσκουφίτσας. Κατα τα άλλα, όλα καλά. Ευτυχώς υπάρχουν και οι φίλοι (ε, ψιτ, και για σας το λέω) και ξεχνιέμαι και περνάω καλά. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.]
Φιλιά Πολλά!!!!

Κι οι δικηγόροι έχουν ζουμί - Τον λένε Κ κι είμαι καλά

Εχθές είχα ένα δικαστήριο σε περιφερειακό Ειρηνοδικείο. Επειδή όμως η πελάτισσά μου ζει στην Κρήτη και μου είχε στείλει την αγωγή αργά, δεν είχα προετοιμαστεί. Έκανα λοιπόν ό,τι κάνουμε οι δικηγόροι σε αυτές τις περιπτώσεις: πήρα τηλέφωνο το συνάδελφο της άλλης πλευράς να του ζητήσω μια μικρή αναβολή. Άφησα μήνυμα στο γραφείο του επειδή έλειπε να μου τηλεφωνήσει εκείνος. Μετά από καμιά ώρα, πράγματι με πήρε τηλέφωνο ένας δικηγόρος, ο οποίος ακουγόταν νέος κι αυτός, και προς έκπληξή μου, πριν καλά καλά τελειώσω την πρότασή μου, δέχθηκε ευγενέστατα να συναινέσει σε μια αναβολή. Ανακουφισμένη έκλεισα το τηλέφωνο και συνέχισα τη δουλειά μου.

Κατά τις επτά το απόγευμα, έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου από τον συνάδελφο, ο οποίος με ενημέρωνε με πολύ γλυκό τρόπο ότι αν ήθελα να συναντηθούμε λίγο νωρίτερα από την ώρα του δικαστηρίου για να συζητήσουμε, θα ήταν εκεί. Του απάντησα κι εγώ θετικά, αν και λίγο παραξενεμένη από την τόση ευγένεια. Θα έπεσα στην εξαίρεση του συναφιού, σκέφτηκα.

Περιέργως όμως καταλήξαμε μέχρι τις 2 η ώρα το πρωί να ανταλλάσσουμε μηνύματα επί παντός επιστητού, λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Επειδή δεν μου συμβαίνει ποτέ αυτό και ο τύπος φαινόταν σπιρτόζος και γλυκύτατος, ομολογώ ότι ένιωσα ένα τσιμπηματάκι ευχαρίστησης. Και σκεφτείτε ότι δεν τον είχα δει, ούτε τον είχα ξανακούσει μερικές ώρες πριν.

Την άλλη μέρα, συναντηθήκαμε στο ακροατήριο του Ειρηνοδικείου. Να πω την αλήθεια μου, ξενέρωσα γιατί με αντιμετώπιζε λίγο "αποστειρωμένα", επαγγελματικά και μικροέδειχνε κιόλας περισσότερο από την ηλικία του (μη με μαλώσετε, είναι 29, του ρίχνω και τέσσερα δηλαδή). Κι αυτό πήγε σχοινί κορδόνι για ώρες, οπότε είπα μέσα μου, Κοκκινοσκουφίτσα, αποχαιρέτα το δικηγόρο που χάνεις. Όταν όμως πήγαμε μαζί να πάρουμε συγκοινωνία για να γυρίσουμε στα γραφεία μας, έκανε κάτι που εμένα με έστειλε να μαζεύω μαργαρίτες: φτάνοντας στο μετρό, με έπιασε από τη μέση και με έσπρωξε προς το βαγόνι γρήγορα και ήσυχα ήσυχα, γιατί, όπως μου εξήγησε, αφού κατέβαινα μετά από αυτόν, ήταν κρίμα να μη βρω θέση. Παιδιά, αν σας πω ότι παρακαλούσα μέσα μου να μην τραβήξει ποτέ το χέρι του, τι θα πείτε;

Με φίλησε και στο μάγουλο κατεβαίνοντας, καταλαβαίνετε, δυο χιλιοστά δεξιά από το στόμα και μου κόπηκαν τα γόνατα. Γελάστε ελεύθερα, αντί να πάω στην αποβάθρα προς Αεροδρόμιο για να συνεχίσω, πήγα και στήθηκα και καμάρωνα στην αντίθετη προς Αιγάλεω. Τελευταία στιγμή το αντιλήφθηκα. Τόση ζάλη ένιωσα.

Γυρνώντας χθες το μεσημέρι στο γραφείο κάτι με τσίγκλαγε. Αποφάσισα να φανώ προοδευτική κι έτσι έστειλα εγώ ένα μήνυμα για το πόσο χάρηκα που τον γνώρισα, έναν τόσο καλό συνάδελφο, κλπ κλπ, μην καρφωθώ κιόλας αν τελικά δεν είχα καταλάβει σωστά ότι κάτι παιζόταν (είμαι και λίγο κότα σ' αυτά, έχει καεί κι η γούνα μου πολλάκις). Και μου απαντάει το αμίμητο (εκεί πήγα για πουρνάρια): "Κι εγώ πέρασα ωραία γλυκιά μου. Είσαι όντως πολύ γλυκιά". Το οποίο ΟΛΕΣ ξέρουμε πώς μεταφράζεται. Ανήκει στην κατηγορία "Έχεις καταπληκτική προσωπικότητα". Εκεί είπα ας το μικρό να πάει και να μην ξανάρθει. Τρωγόμουν όμως. Ευτυχώς μετά ακολούθησε δεύτερο μήνυμα, όπου μου καθιστούσε σαφές ότι του είχα κάνει εντύπωση και κλείσαμε ραντεβού για σινεμά απόψε (Τι να βάλω;) Μετά ανταλλάξαμε άλλα 55 μηνύματα, χτυπήσαμε πάλι μια ολονυχτία, εξασφαλίσαμε τη χρυσή πλακέτα χορηγών στη wind και πήγαμε για ύπνο.

Και τώρα στο ψητό: Παιδιά μου, τον γουστάρω. Πολύ. Πάσχω από απόλυτη, εφηβική καψούρα. Με τρελαίνει το στυλ του, που μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες με έχει κάνει να βάφομαι κάθε μέρα (κι όποιος με ξέρει, καταλαβαίνει πόσο ανατρεπτικό είναι αυτό), να τραγουδάω Βανδή (ήμαρτον, θα μου περάσει), να βλέπω τα πάντα γύρω μου ωραία (ακόμη και το ΚΕΠ Αιγάλεω που έβλεπα το πρωί από το λεωφορείο, αριστούργημα μου φάνηκε), να συφιλιάζομαι αν δεν απαντάει αμέσως τα μηνύματά μου, να συνδυάζω τα ρούχα μου με γόβες με τακούνι (είναι και ψηλός πανάθεμά τον, πώς θα τον φιλάω; θα δούμε), να μετράω τις ώρες μέχρι το βράδυ που θα τον δω πάλι. Δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, είμαι σπιντάτη. Καλά για δουλειά δεν το συζητάμε. Στο Ταμείο Ανεργίας θα καταλήξω και αυτό επίσης το βρίσκω ωραίο. Ο πατέρας μου που βλέπει το παιδί του να κυκλοφορεί σαν να πάσχει από σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας, πότε χαρούμενο και up, πότε τσαντίλα και κατατονικό, τα έχει χάσει. Η δε πίεσή του έχει πέσει κάτω από 10 και στο τέλος θα τον πάμε για θεραπεία υπότασης. Η αδελφή μου αναρωτιέται τι παίρνω και δεν τους δίνω. Κι εγώ επίσης αναρωτιέμαι τι θα γίνει όταν θα τον δω απόψε. Φοβάμαι ότι όσοι τυχεροί περάσετε από εκεί, θα παρατηρήσετε ένα ανθρώπινο πυροτέχνημα απόψε στον ουρανό του Mall.

Και να το ξεκαθαρίσω, ακόμη για καψούρα μιλάμε, όχι για έρωτα, αγάπες και λουλούδια. Καψούρα. Απίστευτη. Από το πουθενά. Το άλλο σας το είπα; δεν σας το είπα. Με λέει συνέχεια "γλυκό μου". Κι όταν τον ρώτησα τι τον τράβηξε σε μια γυναίκα που δεν την είχε δει, μου είπε ότι η φωνή μου στο τηλέφωνο ήταν ό,τι ωραιότερο είχε ακούσει εδώ και καιρό. Λιώνω, λιώνω. Ζήτω! Θα ξαραχνιάσουμε επιτέλους!

Πείτε μου κι εσείς, πώς το βλέπετε; Να το προχωρήσω ή να το αφήσω; Είναι και πιο μικρός μωρέ και δεν μου έχει ξανατύχει, ούτε το είχα ποτέ επιδιώξει. Αλλά τελικά διαπιστώνω ότι δεν με πειράζει. Ε, δεν είναι πια κι ανήλικο, ούτε εγώ έχω σταφιδιάσει. Αν και κλεισμένοι μέσα, το σουξέ μας το ΄χουμε :)))

Καλή σας μέρα. Σας εύχομαι να νιώθετε κάθε μέρα όπως εγώ σήμερα.

Το μπλογκ θα παραμείνει ροζ για όσο καιρό διαρκεί η καψουροκατάσταση.

Η Καψουροκοκκινοσκουφίτσα

(Υ.Γ. Δεν του λέω τίποτα για το μπλογκ μου, αυτά είναι μεταξύ μας. Μη διαβάσει και το σημερινό και ρεζιλευτώ τελείως. Όχι δηλαδή να παίρνει και αέρα από τις δύο ημέρες το πουλάκι μου)

Με τα πολλά δεν έχουμε βρεθεί ακόμη γιατί δούλευε - είπε - Παρασκευή και Σάββατο κι εγώ είχα γάμο και βάφτιση να πάω την Κυριακή. Αναμένω, αλλά όχι για πολύ. Μετά θα ξενερώσω κι από δω παν κι οι άλλοι. Συγνώμη παιδιά, φοβάμαι ότι αυτό θα καταλήξει το πιο σύντομο love affair στον κόσμο. Όταν έχω νέα θα τα ανακοινώσω και σε εσάς.

Nα προσέχεις φιλαράκι μου

Μη μου γαμάτε την καρδιά, είμαι παιδί ακόμα...
Για το φίλο Χ, που φεύγει απόψε για να ζήσει σε άλλη χώρα κι αυτό είναι το αγαπημένο του τραγούδι. Θα μου λείψεις πολύ, αλλά θα είμαστε πάντα ένα κλικ μακριά

Ναι, το ποστ της τεμπέλας

Δικαιολογούμαι όμως, έτσι δεν είναι; Με τόσο ωραίο λάιβ; Ε; Ε; Καλή σας μέρα!

Όχι το ποστ της τεμπέλας

Καλή μέρα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα φίλοι μου! (Κοιτάξτε τι ωραία που ακούγονται τρεις ευχές σε μία πρόταση). Ελπίζω το Σαββατοκύριακό σας να λιώσατε κι εσείς στους καναπέδες όπως εγώ, ειδάλλως να φύγατε για ωραία διήμερα ή για ατελείωτες βόλτες με τους δικούς σας ανθρώπους, αψηφώντας το κρύο που άρχισε να μας δείχνει τις προθέσεις του για φέτος.

Σήμερα σκεφτόμουν να αναρτήσω το ποστ της τεμπέλας. Ξέρετε, εκείνο που επειδή δεν έχω έμπνευση, αλλά θέλω πολύ να γράψω για να επικοινωνήσω μαζί σας, ας πούμε για το καλό της εβδομάδας, ανεβάζω ένα βίντεο, ένα ωραίο κατά τη γνώμη μου τραγουδάκι και τέλος. Καθόλου μεμπτό, αλλά λίγο βρε παιδί μου. Λίγο κι εύκολο. Τελικά αντιστάθηκα στα ταπεινά μου ένστικτα και βρήκα θέμα να ασχοληθώ. Ιδού:

Τελευταία με έχει πιάσει μια εργασιομανία, όχι αδικαιολόγητα βέβαια, γιατί οι δουλειές τρέχουν ανελέητα κι από πίσω τους τρέχω κι εγώ. Το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου, είχα βγει για καφέ με μια φίλη μου που συμπτωματικά μένει κοντά στο γραφείο μου. Αφού γυρνούσαμε κι ήμουν έτοιμη να φύγω για το σπίτι μου, σκέφτηκα "Και δεν πετάγομαι λίγο από το γραφείο να δω κάτι χαρτιά που έχω αφήσει; Μισή ωρίτσα μόνο και έφυγα". Αμ δε; Μόλις ήρθα εδώ κι άνοιξα λίγο τον υπολογιστή να χαζέψω, με έπιασε μια χαρά και μια δημιουργικότητα κι άρχισα να συντάσσω μια έφεση. Όταν ξανακοίταξα το ρολόι μου, ήταν πέντε και μισή το πρωί (;). Τα μάζεψα γρήγορα γρήγορα και ξεκίνησα να προλάβω το πρώτο πρωινό δρομολόγιο του μετρό. Και το πρόλαβα. Και ενώ νόμιζα ότι θα είναι άδειο, τι είδαν τα ματάκια μου; Μια ολόκληρη διμοιρία ανθρώπων είχαν αρχίσει τη μέρα τους ή τελείωναν την προηγούμενη, από όσο μπορούσα να συμπεράνω από το ντύσιμο και την έκφραση των "ξενύχτηδων" (Αχ, αυτούς πόσο τους ζήλεψα!).

Κατεβαίνοντας στο μετρό του Αιγάλεω και περιμένοντας το λεωφορείο για το σπίτι μου, ώρα 6 το πρωί, πίσσα σκοτάδι ακόμη έξω, διαπίστωσα ότι γύρω μου ο κόσμος πλήθαινε. Τι υπέροχο μωσαϊκό ήταν αυτό! Ζευγαράκια και παρέες που γυρνούσαν από μπαρ, γιαγιάδες που έχοντας μαζί το εργόχειρό τους πήγαιναν να φυλάξουν τα εγγονάκια τους, γιατί οι γονείς τους δούλευαν, έφηβοι που ξεκινούσαν τη μέρα τους στο γυμναστήριο από νωρίς, στρατιώτες που περίμεναν το δρομολόγιο για το στρατόπεδο, άλλοι αξιωματικοί με γυαλιστερές στολές και ύφος χιλίων καρδιναλίων, οικιακές βοηθοί που μιλούσαν στη γλώσσα τους χαρούμενες και ζωηρές, "πεταλούδες της νύχτας" που τέλειωσαν τη βάρδια και πήγαιναν για ύπνο, μεθυσμένοι παππούδες που δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι σχεδόν, ταξιτζήδες στη σειρά, μικροπωλητές, και μέσα σε όλους αυτούς κι εγώ, να μπορώ να τους παρατηρώ αόρατη. Το καλό της μεγάλης πόλης, αν θέλεις να χαθείς, εύκολα χάνεσαι μέσα στο πλήθος. Αν είχα μια φωτογραφική, θα είχα τώρα πολλές πολλές φωτογραφίες. Αλήθεια σας το λέω, όλη η εικόνα μου άρεσε πολύ. Γενικά μου αρέσει να νιώθω ότι δραπετεύω, ότι βγαίνω από τον κανονικό τρόπο ζωής μου και απολαμβάνω να μου συμβαίνει κάτι "έκτακτο", έξω από τα συνηθισμένα, όπως το παραπάνω. Νιώθω ότι μπορώ να αναπνεύσω πιο ελεύθερα. Και ο παλμός της πόλης εκείνη την ώρα ήταν τελικά πολύ πιο δυνατός από όσο μπορούσα να φανταστώ κι ας ήταν καθημερινή, κι ας ήταν ώρα δύσκολη.

Αυτή η πόλη πραγματικά ποτέ δεν κοιμάται.