Παρτ του (2)

...Το τράνταγμα ήταν τόσο απότομο, που της έκοψε την ανάσα. Κι ύστερα, τίποτα. Σιωπή. Κι ένας λεπτός καπνός που ανέμιζε στο καπό. Κοίταξε δίπλα της, στη θέση του οδηγού, κατατρομαγμένη. Ευτυχώς ο αγαπημένος της φαινόταν να είναι καλά. Μόνο λίγο γρατζουνισμένος. Μετά κοιτάχτηκε η ίδια. Όχι, όλα εντάξει, φαίνεται ότι τη γλίτωσαν. Έτοιμη ήταν να τον ρωτήσει "Τι έγινε;", όταν εκείνος ούρλιαξε "ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΑΝ ΟΙ ΑΕΡΟΣΑΚΟΙ; 2000 ΕΥΡΩ ΕΣΚΑΣΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΩ"! Έμεινε να τον κοιτάει με τα μάτια γουρλωμένα. Όταν το παρατήρησε, του φάνηκε τόσο αστείο, που ο θυμός του εξαφανίσθηκε και άρχισε να γελάει δυνατά. Ανακουφισμένη η κοπέλα, έβαλε κι αυτή τα γέλια. Δεν μπορούσαν να σταματήσουν με τίποτα. Όταν κάποτε ηρέμησαν, διαπίστωσαν ότι οι πόρτες τους άνοιγαν κανονικά, έτσι βγήκαν από το αυτοκίνητο για να εξετάσουν τη ζημιά και να δουν αν είχαν κι οι ίδιοι κάποιο πρόβλημα που δεν φαινόταν με την πρώτη ματιά. Τελικά τα πράγματα ήταν καλύτερα από όσο τα υπολόγιζαν. Βέβαια το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου είχε γίνει φυσαρμόνικα, όπως έπεσαν πάνω στο δέντρο, όμως ο κούκλος πίστευε ότι μπορούσε να διορθωθεί. Και αν και ήταν και οι δύο γεμάτοι μώλωπες, και πονούσαν λίγο, δεν υπήρχαν ούτε αίματα, ούτε ανοιχτές πληγές. Ήταν απίστευτα τυχεροί. Όλη την τύχη του κόσμου ένιωθαν ότι εξαργύρωναν εκείνη τη βραδιά. Κατόπιν κοίταξαν γύρω τους για να δουν πού βρίσκονταν ακριβώς και να ειδοποιήσουν την οδική βοήθεια να έρθει να τους μαζέψει.

Υπέροχα ήταν. Πριν το ατύχημα, διέσχιζαν την παραλιακή, γιατί ο κούκλος είχε κάνει κράτηση σε ένα χλιδάτο εστιατόριο - μπαρ πάνω στο κύμα, από εκείνα της μόδας με τη lounge αισθητική, τις ελάχιστες μερίδες και τις πανάκριβες τιμές. Ήθελε πολύ να την εντυπωσιάσει. Ήθελε πολύ να έχουν μέλλον. Το ήξερε πως ήταν ωραίος, του το έδειχναν τα βλέμματα των γυναικών στο δρόμο, στο γυμναστήριο, στο γραφείο (εκεί μάλιστα του το έδειχναν και με άλλους τρόπους), αλλά είχε βαρεθεί να είναι με θηλυκά που δεν είχαν να ανταλλάξουν παρά την ομορφιά τους. Σ' αυτήν είχε δει κάτι άλλο. Ήταν ντροπαλή, όταν την πρωτοπρόσεξε πίσω από το γκισέ της, όταν την κοιτούσαν έντονα χαμήλωνε τα μάτια, αλλά ήταν κι επίμονη. Με τον τρόπο της, διακριτικά, τον πολιορκούσε σθεναρά. Μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα, μήνα το μήνα, εκείνη ήταν εκεί, παντού όπου κοιτούσε. Χωρίς να λέει πολλά, τυπικά πράγματα, ένα ¨τι κάνεις¨, ένα "πάω για καφέ, μήπως θες να σου φέρω κι εσένα;", όμορφα πράγματα, όμορφες χειρονομίες, εντύπωση του έκανε. Άρχισε να μη βγαίνει από το μυαλό του. Τη σκεφτόταν σε στιγμές άσχετες, όταν έβλεπε κάτι που του τραβούσε την προσοχή, αναρωτιόταν, αν ήταν μαζί, τι θα έκανε, θα χαμογελούσε με γλύκα ή θα τον κοιτούσε σοβαρή σοβαρή; Πώς θα ήταν να ξυπνάει μαζί της, να βγαίνουν, να πηγαίνουν εκδρομές; Όπα, πρόβλημα. Αφού ήταν άντρας ρε, οι άντρες δεν κάνουν έτσι, σαν χαζεμένα λιγούρια. Όχι, δεν γουστάρουν τέτοια οι γυναίκες. Γκόμενους ψάχνουν, με πυγμή, με δύναμη, με ένα "δε-βαριέσαι-καλά θα δούμε" ύφος. Τέτοια θέλουν. Τέτοια θα έκανε κι αυτός. Δεν ήθελε να τη χάσει πριν την βρει πραγματικά. Και έτσι είχε κινηθεί. Όμως κατά βάθος ήξερε πως έτρεμε η ψυχή του μην την ξενερώσει και εξαφανισθεί.

Γι' αυτό είχε ταραχτεί τόσο απόψε. Όταν την είδε να αργεί τόσο να βγει από το σπίτι της, όταν μετά στο αυτοκίνητο καθόταν δίπλα του αμίλητη με εκείνο το παγωμένο, μπλαζέ χαμόγελο σφηνωμένο με βίδες, φοβήθηκε ότι πάει, αυτό ήταν, το είχε ξανασκεφτεί, δεν της έκανε, θα του το ανακοίνωνε, αλλά άλλη μέρα, να μη χάσει και τη γιορτή και το πανηγύρι. Και για να αμυνθεί θύμωσε. "Άλλη μια από τα ίδια κι αυτή μαλάκα". Έτσι σκέφτηκε. Και αποφάσισε να βρει μια δικαιολογία την άλλη ημέρα για να προλάβει να την αφήσει πρώτος. Να μην ξεφτιλιστεί κιόλας. Είπαμε, ήτανε άντρας αυτός, όχι κορόιδο.

Τώρα όμως ... Ρε γαμώτο, τώρα στεκόταν σαν παιδάκι όμορφο δίπλα του και τον κοιτούσε με εκείνα τα ωραία της μάτια γεμάτα παράπονο και γλύκα. Σαν αγγελούδι ήταν. Και πόσο όμορφη, αλλιώτικα όμορφη, διάφανη μέχρι μέσα. Δεν την είχε δει έτσι μέχρι τώρα. Όχι γυναίκα στιλιζαρισμένη και τάχαμου σοφιστικέ, αλλά πλάσμα των παιδικών του χρόνων, σαν τις νεράιδες που του άρεσαν όταν ήταν μικρός και διάβαζε κρυφά μην τον μαλώσει ο πατέρας.

Και το μέρος ήταν απίστευτο. Είχαν τρακάρει κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από την παραλία, που ήταν έρημη. Βέβαια, βράδυ Φλεβάρη, ποιος τρελός θα τριγυρνούσε δίπλα στο κύμα; Κι όμως, ήταν τόσο απαλή η αίσθηση, μεταφυσική. Σαν μια νύχτα με αστέρια που τα μετρά κανείς ένα ένα ξαπλωμένος σε μια σαιζλονγκ στην παραλία. Τουλάχιστον αυτός έτσι ένιωθε.

Δεν το ξανασκέφτηκε. Έβγαλε το σακάκι, το πέταξε στο κάθισμα. Μετά γύρισε σε αυτήν, έβαλε τα χέρια του γύρω από τη μέση της και τη ρώτησε "Μου χαρίζετε αυτό το χορό, όμορφη;" Εκείνη τον κοίταξε σαστισμένη. "Πού, εδώ;" του είπε. "Ναι, εδώ. Ωραία νύχτα, δίπλα στη θάλασσα, φεγγαράδα και μια καταπληκτική γυναίκα. Τι άλλο χρειάζεται;" Χαμογέλασε και ήταν το σύνθημα για να λυθεί κι η κοπελιά. Και χόρεψαν. Σφιχτά, σαν να εξαρτιόταν η ζωή τους από αυτό το αγκάλιασμα. Άμα τους ρωτούσε κανείς εκείνη την ώρα, δεν ήξεραν να πουν σε τι ρυθμό, ποια μελωδία, ήξεραν μόνο πως είχαν φτάσει στον προορισμό τους, έναν προορισμό που δεν είχαν ιδέα καν ότι έψαχναν.

Μαγεία. Μαγεία, αυτό σκεφτόταν η ηρωίδα μας. Η ωραιότερη βραδιά της ζωής της...