Η Συγνώμη είναι όμορφη λέξη και ομορφότερη ουσία

Σκέφτομαι πολύ σήμερα το θέμα της συγχώρεσης και μαζί με αυτό και πολλά άλλα σχετικά θέματα. Αφορμή στάθηκε μια συζήτηση που έκανα χθες με την λατρεμένη ξαδέλφη - μάνα της πολυλατρεμένης μου ανηψιάς - προσωπική μου τσιρλίντερ/φαν κλαμπ (και την ευχαριστώ δημοσίως για αυτό, η αγάπη της με βγάζει πέρα σε όλα τα δύσκολα όταν κανείς άλλος δεν είναι δίπλα μου). Μιλούσαμε για το πώς κάποιες φορές όταν ξεκινάμε από αρνητική αφετηρία, έχοντας δηλαδή κατά νου το χειρότερο για τις προθέσεις του ατόμου που έχουμε απέναντί μας, καταλήγουμε σε λανθασμένα συμπεράσματα που ανακυκλώνουν απλώς το ήδη κακό κλίμα και υποδαυλίζουν τις παρεξηγήσεις και τα άσχημα συναισθήματα. Μερικές φορές καταλήξαμε ότι πρέπει να προσεγγίζουμε τους συνανθρώπους αν όχι από θετική, τουλάχιστον από ουδέτερη αφετηρία, ώστε να μπορούμε πραγματικά να τους ακούμε, να κρίνουμε και στη συνέχεια να πράττουμε σωστά.

Την κράτησα αυτή τη συζήτηση και σήμερα το πρωί, ενώ πήγαινα προς το Μετρό (εμένα αυτή η διαδρομή με εμπνέει τελευταία για βαθυστόχαστους συλλογισμούς), άρχισα να σκέφτομαι ότι η θετική στάση απέναντι στον κόσμο πάει χέρι με χέρι με τη συγχώρεση. Λογικό δεν ακούγεται; Όταν είσαι πρόθυμος να ακούς με ανοιχτό μυαλό, τότε μπορείς πιο εύκολα να κατανοείς και να συγχωρείς τους άλλους. Ναι. Αλλά με τον εαυτό μας τι γίνεται; Ξέρετε τι αντιλήφθηκα; Κατά καιρούς έχω συγχωρέσει φίλους, γνωστούς, συγγενείς όταν δεν μου φέρθηκαν καλά ή με πλήγωσαν, ανακάλυψα όμως ότι αδυνατώ να δείξω και στον εαυτό μου την ίδια κατανόηση όταν εγώ κάνω λάθη. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι μην τυχόν και κάνω κάποιο λάθος, μήπως στενοχωρήσω κάποιον. Πιο πολύ γιατί θα αργήσω πολύ να με συγχωρήσω. Δεν δέχομαι τα λάθη μου σαν κομμάτι μου, δύσκολα τα συγχωρώ γιατί θεωρώ ότι πρέπει να είμαι συνέχεια καλύτερη. Όμως αυτό μου στερούσε το να είμαι ανθρώπινη. Να φοβάμαι ελεύθερα, να κλαίω ελεύθερα, να γελάω ελεύθερα, κι όλα τα συναφή. Κι έτσι το επόμενο θέμα άσκησης είναι να μάθω να επιτρέπω στον εαυτό μου να απολαμβάνει από εμένα την ίδια αντιμετώπιση που έχω για τους υπόλοιπους. Εσείς πώς τα πάτε με τη συγχώρεση ένθεν κι ένθεν;