Διλήμματα

καλή εβδομάδα σε όλους! άρχισε το κρύο, οπότε ντυθείτε ζεστά και βγείτε να χαρείτε τους δρόμους ή μείνετε σπίτι σας λιώνοντας στο κρεβατάκι σας μόνοι ή με παρέα βλέποντας dvd.

Σκεφτόμουν όλο το Σ/Κ αν έπρεπε ή όχι να σηκώσω αυτό το κείμενο, διότι είναι πολύ προσωπικό και δεν ξέρω αν έχετε διάθεση να ακούτε τα δικά μου εδώ μέσα, κυρίως γιατί δεν μου αρέσει ο μονόλογος και θέλω να διαβάζω και τα σχόλιά σας. όμως το θέμα που θα εξιστορήσω με καίει πολύ και θα ήθελα να δω πώς σκέφτεστε και εσείς για αυτό, αν σας έχει συμβεί, πώς το αντιμετωπίζετε, κλπ.

Λοιπόν, όπως σας έχω ξαναπεί, είμαι 32 χρονών και "αδέσμευτη". οπότε όπως καταλαβαίνετε, τελευταία πληθαίνουν τα "συνοικέσια" από συγγενείς και φίλους, που είμαι καλή κοπέλα, που είμαι νόστιμη, που έχω καλή δουλειά, τι άλλο περιμένω πια, να μην μείνω στο ράφι, πότε θα κάνω παιδιά, κλπ κλπ κλπ, και πρόκειται για πολύ καλό παιδί, απλώς ήταν άτυχος μέχρι σήμερα και δεν παντρεύτηκε, κλπ κλπ κλπ. συνήθως τα ακούω, γελάω από μέσα μου και τελειώνει το θέμα εκεί. να πω οτι είμαι κατά οποιασδήποτε μορφής προξενιού, μόνον για τον εαυτό μου όμως, ο καθένας κάνει ο,τι λειτουργεί καλύτερα για αυτόν άλλωστε.

Το Σάββατο μια πολύ καλή μου φίλη που την εκτιμώ και την υπολογίζω, μου μίλησε για τον ξάδελφό της που θέλει να παντρευτεί, ετών 35, με πολύ καλή δουλειά στο Δημόσιο, με περιουσία, με καλό χαρακτήρα, κλπ. δηλαδή όλο το "πακέτο" (τη μισώ αυτή τη λέξη, τη μισώ). επειδή δεν ήθελα να την προσβάλλω, της υποσχέθηκα ότι θα το σκεφτώ και μετά θα της απαντήσω. την ίδια όμως στιγμή με χτύπησε σαν κεραυνός η σκέψη ότι δεν είμαι διαθέσιμη. στο μυαλό μου ακόμη νιώθω πολύ πολύ "παντρεμένη" με τον πρώην φίλο μου, με τον οποίο σημειωτέον έχουμε χωρίσει τέσσερα χρόνια πριν και από τότε βλεπόμαστε μεν, αλλά φιλικά πια. και το ήθελα να βλεπόμαστε, δεν το εκβίασα επιδιώκοντας επανασύνδεση ή κάτι άλλο. το ήθελα, γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρόκειται για σούπερ άτομο, με καταπληκτικό μυαλό και μια καρδιά από χρυσάφι. τώρα γιατί δεν προχώρησε το μεταξύ μας, θα μου πείτε. μάλλον γιατί έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αγάπη δεν είναι πάντα αρκετή. ή ίσως εγώ δεν ήμουν αρκετή.

Τέλοσπάντων, όταν συνειδητοποίησα τι σκέψη έκανα, έμεινα κάγκελο. τώρα τι κάνουμε; έτσι θα πορευτώ; με μια ανάμνηση; και πείτε με χαζή, αλλά μέχρι σήμερα δεν είχα καταλάβει ακριβώς το μέγεθος της κατάστασης. νόμιζα ότι απλώς δεν τύχαινε να γνωρίσω κάποιον να μου αρέσει, αλλά μάλλον δεν έψαχνα καν, γιατί στο βάθος είμαι ακόμη ερωτευμένη (άκουσον, άκουσον). δεν το θέλω, δεν αξίζει θα μου πείτε, αλλά έτσι είναι και δεν μπορώ να το αρνούμαι.

ακούω τώρα: εσείς πώς το βλέπετε όλο αυτό; πώς προχωράνε τώρα; και κυρίως, είμαι όσο ανώμαλη νιώθω;

φιλιά