To καλαθακι της Κοκκινοσκουφιτσας

Σήμερα λέει το ημερολόγιο 17 Νοεμβρίου. επέτειος του Πολυτεχνείου. και αναρωτιέμαι, όχι χωρίς ενοχές, όπως κάθε χρόνο άλλωστε. αυτή τη στιγμή που γράφω δουλεύω σε ένα γραφείο του 5ου ορόφου, από όπου έχω θέα σε όλη σχεδόν τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. νέκρα στο δρόμο, οι Αθηναίοι βρήκαμε ευκαιρία να λουφάρουμε σήμερα φαίνεται. και το πρωί που ερχόμουν στο μετρό, ίδια εικόνα, ούτε οι μισοί επιβάτες από όσους συνήθως υπάρχουν. μπροστά μου δύο γιάπηδες, στην ηλικία μου, μάλλον τραπεζικοί υπάλληλοι ή κάτι τέτοιο, αλλά από τους καβαλημένους. συζητούν μόνο για δουλειά και λεφτά και τι κρίμα που δεν κατάφεραν σήμερα να κολλήσουν τετραήμερο να πάνε καμία εκδρομή. και εγώ τα ίδια σκεφτόμουν κάποια στιγμή, οπότε πώς να τους κρίνω; και εγώ τι κάνω για να μάθω, να δω, να ψάξω, να καταλάβω τι είναι ακριβώς αυτή η επέτειος; δεν είμαι και εγώ συνένοχος όταν δεν έχω πάει στο Πολυτεχνείο να καταθέσω ένα στεφάνι, δεν έχω συμμετάσχει σε καμία πορεία τέτοια μέρα, παρά δουλεύω και βαρυγκομάω όταν κλείνουν οι δρόμοι και δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι μου; εγώ λοιπόν τι κάνω για να δικαιώνω τον αγώνα που έδωσαν κάποτε παιδιά μικρότερα από μένα σε ηλικία, αλλά σίγουρα μεγαλύτερα σε ψυχή; δεν ξέρω και μη φανταστείτε ότι είμαι καμία φανατική, απλώς ομολογώ ότι δεν ξέρω όσα θα έπρεπε να γνωρίζω. εσείς τι λέτε;