Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Σήμερα λέει το ημερολόγιο 17 Νοεμβρίου. επέτειος του Πολυτεχνείου. και αναρωτιέμαι, όχι χωρίς ενοχές, όπως κάθε χρόνο άλλωστε. αυτή τη στιγμή που γράφω δουλεύω σε ένα γραφείο του 5ου ορόφου, από όπου έχω θέα σε όλη σχεδόν τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. νέκρα στο δρόμο, οι Αθηναίοι βρήκαμε ευκαιρία να λουφάρουμε σήμερα φαίνεται. και το πρωί που ερχόμουν στο μετρό, ίδια εικόνα, ούτε οι μισοί επιβάτες από όσους συνήθως υπάρχουν. μπροστά μου δύο γιάπηδες, στην ηλικία μου, μάλλον τραπεζικοί υπάλληλοι ή κάτι τέτοιο, αλλά από τους καβαλημένους. συζητούν μόνο για δουλειά και λεφτά και τι κρίμα που δεν κατάφεραν σήμερα να κολλήσουν τετραήμερο να πάνε καμία εκδρομή. και εγώ τα ίδια σκεφτόμουν κάποια στιγμή, οπότε πώς να τους κρίνω; και εγώ τι κάνω για να μάθω, να δω, να ψάξω, να καταλάβω τι είναι ακριβώς αυτή η επέτειος; δεν είμαι και εγώ συνένοχος όταν δεν έχω πάει στο Πολυτεχνείο να καταθέσω ένα στεφάνι, δεν έχω συμμετάσχει σε καμία πορεία τέτοια μέρα, παρά δουλεύω και βαρυγκομάω όταν κλείνουν οι δρόμοι και δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι μου; εγώ λοιπόν τι κάνω για να δικαιώνω τον αγώνα που έδωσαν κάποτε παιδιά μικρότερα από μένα σε ηλικία, αλλά σίγουρα μεγαλύτερα σε ψυχή; δεν ξέρω και μη φανταστείτε ότι είμαι καμία φανατική, απλώς ομολογώ ότι δεν ξέρω όσα θα έπρεπε να γνωρίζω. εσείς τι λέτε;

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

παντως ο γιος μου χαρηκε σημερα παρα λυπαται γιατι δεν εχει σχολειο χαχα!!παιδια!!!!

πουαντερι είπε...

δεν χαρηκε μονο ο γιος της παπαρουνας...χαρηκανε και τα δικα μου αλλά και η μαμα δεν πηγε πισω;! δεν ξυπνησα 6.30 σημερα πως να μην χαρω ρε παιδια;!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

λέτε να φταίει που εγώ εχθές δούλευα και δεν κατάλαβα αργία; όταν ήμουν παιδί το ένιωθα περισσότερο. ούτε και έχω παιδιά για να το νιώσω μέσα από αυτά. μπορεί να έχετε δίκιο. άμα γίνω μανούλα, θα σας ξαναγράψω την άποψή μου. φιλιά!

Φράνσις είπε...

Δεν ξερω τι είναι προτιμότερο: αν εχεις δουλειά, να σιχτιρίζεις, να πεφτουν τα ευρώπουλα,και να εχεις ενοχες που δεν θυμασαι,ή να μην εχεις δουλειά, αλλα να εχεις χρονο και διαθεση για να θυμασαι; Νομιζω πως δεν πρεπει ν'ανησυχεις.Το οτι τους εβαλες την ταμπελα "καβαλημενοι" , για μενα σημαινει ότι κατι ακομη εχει σαλευει μεσα σου, και εννοω της αληθινης ζωής, το στοιχειό, αυτο που σε παει κοντα σε αγαπημενους, βιβλια, ταινιες, σεξ, ξάπλα, ουρανοθεραπεία,και αληθινη ζωη.Και μακρια απο ξεκαυλωτους πελατες, αγχωμενους "συνεργατες" και προβληματα αλλων που εγινα με το στανιο δικα σου... Νομιζω πως δεν πρεπει ν'ανησυχεις. Σκεψου οτι κατι παιδακια νομιζουν πως στις 17 Νοεμριου γιορταζει η τρομοκρατικη οργανωση...

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

γεια σου και πάλι Kate! ξέρεις, συμφωνώ με όσα λες ως προς το ότι δεν έχω ακόμη χωθεί ολόκληρη στην εικονική πραγματικότητα που περιγράφεις και ξέρουμε και οι δύο. όμως ώρες ώρες ανησυχώ ότι δεν απέχω και πολύ ...και ότι θα μου λείψουν πολύ οι μέρες που κοιτούσα τον ουρανό στο Φάληρο αγκαλιά με το αγόρι μου που λάτρευα και η πιο σοβαρή έννοια μου ήταν πού θα πάμε σινεμά ή διακοπές. τι λέω, ήδη μου λείπουν. απλώς την ανθρωπιά τη θεωρώ - είναι δηλαδή- βασική αρετή.

πουαντερι είπε...

εεεεε! σε εχασα;! που εισαι παιδι μου;
περιμενω τηλ.!!!!!!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Κτηματολόγιο γαρ! φιλάκια