Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Αααααχχχχ!!!

Κι εδώ κυρίες και κύριοι, η ανάρτηση που όλοι περιμένατε. Το σούπερ ποστ που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, που θα φέρει τα πάνω κάτω, που θα μας γυρίσει πίσω, θα μας κάνει να νοσταλγήσουμε, να χαρούμε, που ίσως μας φέρει σε δύσκολη θέση να βγάζουμε τα άπλυτά μας στη φόρα ενώ καραδοκεί το έτερον ήμισυ. Όλα αυτά σήμερα, που ξεκινάμε την καινούρια εκατοντάδα αναρτήσεων. Σιωπή, σιωπή, αγωνία, αγωνία, και πάμε!

Θυμάμαι πολύ καθαρά την ημερομηνία. 15 Ιουλίου 1991. Αμέσως μετά από μία σχολική γιορτή, στην οποία τρομάρα μου είχα κι ένα ντουέτο με μία φίλη και συμμαθήτριά μου. Μη γελάτε, την "Άνοιξη" τραγουδήσαμε, ναι, εκείνο που είπε η Βόσσου στη Eurovision, το γλυκερό, ε ναι, ήταν της μόδας τότε. Τελοσπάντων. Μετά τη γιορτή, που γινόταν απογευματάκι στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου μας, εγώ και η κολλητή μου πήραμε τα "αγόρια'' μας (πλατωνικά, γι αυτό και τα εισαγωγικά) και πήγαμε βόλτα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Δύο ζευγαράκια 15χρονα, που ανηφόριζαν χεράκι χεράκι το καινούριο ακόμη τότε ΣΕΦ και κουβέντιαζαν ανέμελα. Φτάνοντας στην κορυφή του κτιρίου, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Η Ν. με τον δικό της (Πρόεδρος 15μελούς παρακαλώ!) πήγαν αριστερά κι εγώ με τον καλό μου δεξιά. Ωραίο απόγευμα, όλο μυρωδιές και αύρα. Πολύ ρομαντικό. Όλο υποννοούμενα το σκηνικό. Και εκεί που μιλούσαμε, γυρίζει ο Π., με πιάνει αποφασιστικά και μου δίνει το πρώτο μου "ενήλικο¨ φιλί! Ξέρετε, όχι εκείνο το πεταχτό στα χείλη, μια στιγμή και πάει, αλλά εκείνο με τα όλα του, να μην το περιγράψω τώρα! Πωπω, τι ήταν κι αυτό!! Κατακοκκίνισα, κορδώθηκα, όλα μαζί! Τώρα ήμουν κι εγώ "μεγάλη"! Είχα "σχέση"! Και για να ομολογήσω και την αλήθεια παιδιά μου, πολύ μου άρεσε και σαν αίσθηση το φιλί αυτό καθαυτό. Φαινόμουνα από μικρή τελικά ότι θα γίνω αισθησιακιά!!! Και δεν ήμουν και από τα κοριτσάκια που ανυπομονούσαν, το φαντάζονταν με χίλιες λεπτομέρειες ή το έκαναν πρόβα το πρώτο τους φιλί φιλί. Όχι. Απλώς όταν ήρθε, ήταν πολύ ωραίο. Ευτυχώς, γιατί τουλάχιστον έτσι μου έμεινε θετική ανάμνηση.

Και τώρα στο ψητό: Εμπρος φίλοι μου, βγάλτε τα εσώψυχά σας. Καταθέστε μας τις εμπειρίες σας. Εν ολίγοις, αφηγηθείτε μας το πρώτο σας φιλί. Μην ντρέπεστε, προστατεύεστε από τον νόμο για τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα :))) Πολλά φιλιά!!!!


18 σχόλια:

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Πω πω πω τι με βάζεις να θυμηθώ....
Είχα γνωρίσει ένα παλλικάρι,15 χρονών, εγώ ένα χρόνο μικρότερη, σε κάποιες διακοπές που πήγα..... Να σου πω δε, στην αρχή, δεν τον χώνευα καθόλου!!!! Μου το 'παιζε μεγαλύτερος.... ξέρεις τώρα σε αυτή την ηλικία.....Μόνο ξύλο που δεν είχαμε παίξει.
Κάποια στιγμή που λες, βάζει την ξαδέρφη του να μου πει ότι με γουστάρει. Σοκ εγώ!!!
Η φρικτή αλήθεια με χτύπησε κατακούτελα, τον γούσταρα και εγώ και δεν το είχα καταλάβει!!! Ψηλός, μελαχρινός... θεός ο τύπος....και εκεί που παραλίγο θα σκοτωνόμασταν... "τα φτιάξαμε".
Το ότι βρισκόμασταν στην Αθήνα είναι μεγάλη ιστορία για να σου εξηγήσω, πάντως πηγαίναμε στο σπίτι του επειδή οι γονείς μας γνωριζόντουσαν.
Κάποια στιγμή μου ζήτησε να πάμε στην κουζίνα, δήθεν για να μου βάλει αναψυκτικό να πιω και όταν μπήκαμε μέσα, με πήρε στην αγκαλιά του και με φίλησε..... Εκεί μπροστά στο ψυγείο.....
Το πόσα αστεράκια είδα και σε πόσα χρώματα, δεν θυμάμαι να σου πω, έχουν περάσει αιώνες από τότε! Αυτό που δεν θα ξεχάσω, όμως, είναι ότι κάτι φούσκωνε στο παντελόνι του.... που με κατατρόμαξε...... (γελάς ε;) Που να ξέρω τότε; Μήπως το είχα ξανακάνει; Και ποιά φιλενάδα να ρωτήσεις; Ήξερε καμία; Όλες την ίδια ηλικία είχαμε.... Εγώ τους το εξήγησα μετά και έμαθαν και εκείνες!
Αξέχαστες εμπειρίες....
Καλημέρα κοριτσάκι, να' σαι καλά!!!!

Ανώνυμος είπε...

σααααααααααααααααααααλια!
μπλιαχ!
πλατωνικός δεν είναι ο έρωτας που κάθεσαι πλάτη με πλάτη?

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Το πρώτο μου φιλί ήταν αποτέλεσμα μπουκάλας. Ήμουν τόσο παχιά στην εφηβεία που μόνο η μπουκάλα με έσωνε. Μάλιστα φιλήθηκα και με τον γόη του σχολείου τον οποίο βρήκα τυχαία στο facebook τις προάλλες και απλά δεν βλέπεται! Αξέχαστο!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

stavroula μου, Ψηλός, μελαχρινός... θεός ο τύπος... εμ βέβαια, κι εγώ θα τα έφτιαχνα μαζί, τι, παίζουμε;;; Ήταν και ρομαντικό το πουλάκι μου, μπροστά στο ψυγείο ε;; Καλό ακούγεται.
Τώρα για το παντελόνι, να σου πω, κι εγώ που ηξερα θεωρητικά, ένα σοκ το έπαθα όταν συνέβη και σε μένα. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τίποτα τέτοιο, γιατί θα κατέβαινα από το ΣΕΦ με ελεύθερη πτώση! :)))) Πολλά φιλιά! Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες την ανάμνησή σου!!!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Ανώνυμε, όχι, αυτό είναι οι μουσικές καρέκλες που παίζαμε μικρά. Άλλο είναι ο πλατωνικός.Μην προδίδεις την ηλικία σου!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Κίρκη, με συγχωρείς, αλλά ό,τι και να λες, εγώ κρατάω την ουσία: φίλησες τον καραγκόμενο!!! Το ότι δε σήμερα πλέον δεν βλέπεται, το μετρώ στα συν σου: Τον εκμεταλλεύτηκες τότε που έλεγε και έτσι σου έφυγε το απωθημένο και δεν χρειάζεται να τον συναντήσεις πάλι σήμερα που δεν λέει τίποτα. Ωραίαααα!!!!! Φιλιά!!!
(Αυτό με το Facebook το παθαίνω κι εγώ με γνωστούς μου, γι' αυτό και δεν βάζω τη φωτογραφία μου, μην έχω τα ίδια)

Μάγισσα Κίρκη είπε...

Χχαχαχαχαχαχαχα έλα ρε δεν είναι όλοι οι παλιοί συμμαθητές έτσι.
Έχω δει και συμμαθήτριες που άλλοτε ήταν με πατομπούκαλα και σιδεράκια και δεν τις έχω γνωρίσει, έχουν μετατραπεί σε καραγκομενάρες!
Πάντως ο συγκεκριμένος πλέον είναι σαν τους μικρούς νάνους στη διαφήμιση για καθαριστικό βόθρου που φωνάζουν "Βρώμα, βρώμα πω πω βρώμα" χαχαχα!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Τόσο κοντός και τόσο βρωμύλος ε; Κρίμα το παληκάρι, κρίμα!!!

maria είπε...

ΡΕ ΣΥ.. ρε συ. τι ειναι αυτά? παρά το γεγονος ότι ήθελα να φιλήσω αγόρι στα 13, φίλησα στα 15 μου..
το είχα γκρίνια που δε με ήθελε κανένας αλλά και ποιός να με θέλει, σε ένα χωριό 3χιλιάδων κατοίκων?
ε μια φορά κι ένα καιρό εκεί που βγαίναμε στο κλαμπάκι (ευτυχώς είχε κλάμπ το χωριό και ερχόταν άτομα από τα γύρω χωριά) ήρθε κ ένας μελαχρινός με πράσινα μάτια και πολλά σκουλαρίκια και μιλούσε με τη τότε κολλητή μου. να σου η κολλητή, με στριμώχνει στις τουαλέτες κ μου λέει, το παληκάρι με τα πολλά τα σκουλαρίκια σε γουστάρει! έμεινα μαλαχας εγώ. εμένα?.. μωρέ μπράβο σουξέ. ήμουν και χοντρή τότε (και τώρα είμαι αλλά τότε ήταν πιο μαρτυρικό) και που λες γνωριστήκαμε, λέγαμε τα δικά μας, χορεύαμε και καλά τα είχαμε φτιάξει. χαρά εγώ. να πλέω σε πέλαγα ευτυχίας. να είμαι μονίμως μ ένα χαμόγελο στ αυτιά. και ένα σάββατο από τα πολλά, εκεί που μιλούσαμε, με πιάνει απ τη μέση κ μου σκάει ένα φιλί.. κάτι φωτιές που πήρε το κλαμπ, ένιωσα σαν τον σβαρτζενέγκερ όταν βγαίνει από τις φλόγες.. ζαλίστηκα, έχασα τη γη απ τα πόδια μου! και επανήλθα στη πραγματικότητα..
ααααχ ωραία πράματα βρε. και δεν είχα καθόλου καλές αναμνήσεις από αυτόν..
οτι θυμάσαι χαίρεσαι και συ :Ρ

DaisyCrazy είπε...

εγώ ήμουν πιο μεγάλη από σένα για το πρώτο ενήλικο φιλί, γνωστό και ως γαλλικό ;) ήταν όμως μαγικό και θα το θυμάμαι μια ζωή.
ήμασταν στο δωμάτιο του. καθόμουν στο καναπέ και κείνος στο computer μπροστά. σε μια φάση, δε θυμάμαι πως ή αν είπε κάτι. αλλά με μια κίνηση, έσβησε το φως της λάμπας που ήταν πάνω στο γραφείο και έσκυψε και με φίλησε. ήταν εντελώς αναπάντεχο, ξαφνικό και απίστευτα γλυκό. άσε που είχε τα τέλεια χείλη, σαρκώδη, δροσερά. ήταν άψογο! πάντα το θυμάμαι με νοσταλγία..

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

maria, τι επικοινωνία είναι αυτή που έχουμε τα δυο μας τελικά;;; :))))) ωραία η ιστορία σου! Σαν ταινία στο σινεμά λίγο! Σε δικαιολογώ όμως. Τα πράσινα μάτια στον άντρα λένε πολύ.... Σβαρτσενέγκερ ε;;; Δυνατό πράγμα!
Γιατί ό,τι θυμάμαι χαίρομαι μωρέ;;; Καλοκαιράκι είναι, ας πούμε κάτι πιο ανάλαφρο!!!Α, κι αν κατάλαβα καλά, χοντρή δεν υπήρξες ποτέ, οπότε κάτω τα χέρια από τις χοντρές!!!

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Dorothea μου, ξέρεις τι μου θύμισε η ιστορία σου; Μια σκηνή από ένα βιβλίο της Καίτης Οικονόμου "Ο κήπος με τις μουριές". Όχι και τόσο εξαιρετικό θα έλεγα, αλλά είχε ορισμένες περιγραφές που άξιζαν πολύ τον κόπο και η δικιά σου διήγηση είναι σχεδόν ίδια με αυτή του βιβλίου! Πάρα πολύ ωραίο, έχεις δίκιο! Εγώ το διάβασα και λιγωσα!!!

DaisyCrazy είπε...

:) σκέψου εγώ που το έζησα πως ήταν. δεν ξέρω από που του ήρθε η ιδέα ή αν ήταν αυθόρμητο αλλά ότι και να ήταν ένα είναι σίγουρο ηταν μαγικό. φυσικά αυτό που δεν πρόσθεσα είναι ότι όλα του τα φιλιά ήταν έτσι, δηλαδή γλυκά, τρυφερά, δροσερά, γλυκά. δεν ήταν μόνο το πρωτο...
αστο καλυτερα.. τι να θυμάμαι τώρα

Spy'ce Daughter είπε...

Εμένα το πρώτο μου φιλί μου το έδωσε ο μπαμπάς μου, τρία λεπτά αφότου γεννήθηκα.

Ααααχχχ.... Ωραίες εποχές τότε!

:)

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Dorothea, δεν μπορώ να μη ρωτήσω, με έχει φάει η περιέργεια: τελικά τι έγινε με το παληκάρι αυτό;;

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Δεσποινίς spy, καλωσήρθατε! χαρά μας να φιλοξενούμε την πιο νέα σε ηλικία μπλόγκερ! το δικό σας σχόλιο ήταν μακράν το καλύτερο και αφήστε που μου ξύπνησε και το βιολογικό μου ρολόι καλοκαιριάτικα και θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε, αλλά χαλάλι σας!!! Πολλά φιλιά!!!
Υ.Γ. Πράγματι, ωραίες εποχές!!! :))))

DaisyCrazy είπε...

τι έγινε; υπήρχε αφάνταστη μαγεία μεταξύ μας μέχρι τη τελευταία στιγμή.. αλλά δεν ταιριάζαμε σε άλλα σημαντικά πράγματα. τον άφησα. γύρισα. με καλοδέχτηκε. στο τέλος έφυγε εκείνος. έχω κάνει παλιά σχετικό ποστ
κι εδώ

Κοκκινοσκουφίτσα είπε...

Dorothea μου, το είχα διαβάσει το πρώτο σου ποστ, απλώς δεν συνδύασα εδώ ότι πρόκειται για το ίδιο άτομο. Σε είχα ζηλέψει τότε, και για τον τρόπο που το έγραψες και για εκείνο που έζησες. Είναι ωραίο να έχεις στο θηκάρι σου τέτοιες αναμνήσεις. Από εκεί και μετά, καλώς έκανε τον κύκλο του και τελείωσε, γιατί φαντάζομαι σε οδήγησε κάπου καλύτερα, κάπου πιο ταιριαστά για σένα. Πολλά φιλιά ομορφούλα!!!