Και έτσι απαρνήθηκε την ομορφιά

Έχω ένα φοβερό ελάττωμα. Όχι αυτό που είμαι νευρωτική και γλωσσού, ούτε που είμαι λιμάρα, το άλλο εννοώ. Είμαι πολύ ζηλιάρα. Πολύ όμως. Δηλαδή, δε θα φθονήσω και θα κακολογήσω για να μειώσω το αντικείμενο της ζήλειας μου, αλλά, να, άμα δω κάτι να μου αρέσει, λαχταράω να το κάνω κι εγώ. Ας πούμε, χθες διάβασα μια υπέροχη ανάρτηση της Σταυρούλας, και ζήλεψα το λόγο της, το θέμα της και τις εικόνες που είχε δημιουργήσει. Έτσι, αποφάσισα να εκτονώσω το συναίσθημα της ζήλειας μου και να γράψω κι εγώ κάτι. Σταυρούλα μου και λοιποί μου φίλοι, μη με παρεξηγήσετε, τα ωραία πάντα με βάζουν σε πειρασμό!!!
"Περπατούσε όσο μπορούσε πιο γρήγορα για να αποφύγει τη ζέστη που εκείνη την ώρα ταλαιπωρούσε ακόμη το κέντρο της Αθήνας. Δεν ήταν και στα καλύτερά της, ένιωθε και πολύ ατημέλητη και η δουλειά την είχε καταβάλει. Όμως έπρεπε να αγοράσει ένα καινούριο ρούχο, πώς θα πήγαινε στο γάμο των παιδιών την επομένη, με το περσινό το μαύρο το γρουσούζικο, αποκλείεται, ήθελε να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής. Είχε πολλές ημέρες που έψαχνε και δεν είχε βρει τίποτα, ώσπου θυμήθηκε τους δρόμους γύρω από τη Σταδίου και την Αιόλου. Εκεί σίγουρα κάτι θα υπήρχε που να της αρέσει και να την κολακεύει.
Ξαφνικά άκουσε το κινητό της να χτυπάει, αναγνώρισε τον αριθμό της κολλητής της και στάθηκε έξω από μια βιτρίνα για να απαντήσει. Και μέσα από το τζάμι, η αντανάκλαση την σκότωσε. Απέναντί της, ευτυχώς χωρίς να την έχουν δει, χεράκι χεράκι προχωρούσαν Εκείνος και η καλή του. Χαζεύοντας ράθυμα κι εκείνοι τα καταστήματα γύρω τους. Μιλούσαν, γελούσαν, ειδικά Εκείνος είχε ένα από εκείνα τα απίστευτα, πλατιά φωτεινά χαμόγελα που θυμόταν πολύ καλά. Θυμόταν και την αίσθηση του χεριού του μέσα στο χέρι της, αλλά είχαν περάσει εκατομμύρια έτη φωτός από τότε. Τώρα άλλη είχε το δικαίωμα να εμπιστεύεται το χέρι της στα δικά του, κι η οικειότητα που έβλεπε να πορεύεται από τις κινήσεις τους, η γαλήνια ευτυχία που ανέδιδαν, που πρόδιδε ζευγάρι στεριωμένο, με κώδικες και αρμονία, πόσο μπορεί να σε σφάζει η αρμονία δύο ανθρώπων τελικά! Πόσο σκληρή μπορεί να είναι όταν ξεδιάντροπα απλώνεται μπροστά στα μάτια σου για να σου θυμίσει αυτό που πια δεν έχεις, αυτό που θέλησες πιο πολύ, αλλά σε εξόρισε. Όλοι προχωρούν τη ζωή τους, σκέφτηκε, όχι με θυμό και οργή, αλλά με λύπη και πίκρα. Όλοι εκτός από μένα. Εγώ φυλάττω Θερμοπύλες, αλλά οι Θερμοπύλες τελικά έχουν ήδη χαθεί. Κατά βάθος μπορεί και να χάρηκε για το γλυκό θέαμα, ένιωθε ασφάλεια που Εκείνος αισθανόταν χαρούμενος, σαν ο κόσμος να γύριζε πιο κανονικά έτσι. Όμως, όμως.... Δυστυχώς τέτοιες στιγμές καταλάβαινε πως ήταν πολύ λιγότερη από όσο θα έπρεπε και από όσο θα της άξιζε. Ήταν πολύ πιο αδύναμη, πολύ πιο υστερόβουλη. Και ίσως περισσότερο ντράπηκε που μέχρι τότε, παρόλο που ήξερε ότι υπήρχε μια άλλη ζωή, μια ζωή που δεν την αφορούσε, κι αυτό της το είχε κάνει ξεκάθαρο κι Εκείνος με το δίκιο του, επέμενε να τρυπώνει, να αφήνει το ίχνος της, όχι για να προκαλέσει και να βλάψει, αλλά γιατί σαν παιδάκι το μέσα της φώναζε "είμαι εδώ, μη με προσπερνάς". Και δεν είχε δικαίωμα κανένα. Κανένα απολύτως. Ούτε με τη φυσική της παρουσία, ούτε καν με τη σκέψη της δεν είχε το δικαίωμα να διεκδικεί τίποτα. Ήταν το Παρελθόν, καλό ή κακό, πάντως παρελθόν. Κι Εκείνος είχε δει πιο σωστά προς το Μέλλον. Σε αυτόν τον πίνακα, η ίδια δεν είχε θέση. Το πλοίο της είχε φύγει. Κι είχε αργήσει κι είχε απομείνει στην προβλήτα να βλέπει τον κόσμο της να απομακρύνεται. Έπρεπε να το δεχθεί και να αποχωρήσει κι αυτή πια. Αρκετά εκτέθηκε, αρκετά είχε βασανίσει, αρκετά είχε εκβιάσει μια σχέση που δεν υπήρχε. Καιρος να αφήσει να πορευθούν εν ειρήνη.
Με αυτά και με αυτά, είχε πια φτάσει έξω από το μαγαζί που ήθελε. Έριξε μια ματιά γύρω της κι ευτυχώς δεν είδε το ζευγάρι. Ίσως εκείνος την είχε δει και άλλαξε δρόμο για να μην συμπέσουν. Και καλύτερα έτσι δηλαδή. Γιατί αν τελικά έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλον, τι θα έλεγε; "Γεια σου, τι κάνεις, εγώ είμαι η Ε;" Το ήξερε ότι το πρόσωπό της θα την πρόδιδε και δεν ήθελε να τη δει κι Εκείνος έτσι. Αρκετά είχε εκθρέψει ξένους εγωισμούς. Η ξεφτίλα της ήταν μόνο δική της, προσωπική. Ούτε κι η κοπέλα ήθελε να τη δει έτσι. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για σύννεφα και σκιές. Απολύτως κανένας.
Ψώνισε. Ένα κατακόκκινο φόρεμα για να της φτιάξει το κέφι. Όμως μέσα της το ήξερε ότι τότε απαρνήθηκε την ομορφιά. Από εκεί και πέρα την περίμενε μια περίοδος ασχήμιας. Δεν πειράζει, δεν θα ήταν η πρώτη φορά, ούτε καν για τον συγκεκριμένο Εκείνο. Πάντα υπήρχε μια περίοδος ασχήμιας στη ζωή της. Πάντα έβγαινε μέσα από αυτή. Πιο άδεια, πιο δυστυχισμένη, αλλά πάντως έβγαινε. Έτσι θα έκανε και τώρα. Με σημαία ένα κατακόκκινο φόρεμα. Με τι γόβες άραγε να το συνδυάσει";
Ελπίζω να σας αρέσει έστω και λιγάκι και να μη με βρίζετε. Σαββατοκύριακο έρχεται, δείξτε συμπάθεια!
Πολλά φιλιά. Και να θυμάστε, ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ!!!!!!!