Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεύρωση!

Η παρούσα ανάρτηση προειδοποιώ ότι ανεβαίνει καθαρά από τσαμπουκά. Επειδή σήμερα την είδα Μπουμπουλίνα. Κι ως εκ τούτου, αποφάσισα να ρίξω μια μούτζα να! σε ό,τι με (αυτο)περιορίζει και με κάνει να φοβάμαι και να προχωρήσω. Να παίξω το κρυφτούλι με τις ανησυχίες μου και μετά να τους τη βγω στη γωνία και να τους κάνω "Τσααα!!!". Έτσι, για να τρομάξουν αυτές μία φορά. Τουλάχιστον για σήμερα.

Αυτό άλλωστε δεν λένε ότι πρέπει να κάνεις για να ξεπεράσεις τους φόβους σου; Να τους κοιτάξεις κατάματα και αν μπορείς να περάσεις από μέσα τους μέχρι να διαλυθούν στον αέρα και να καταλάβεις ότι εσύ τους έπλασες; Ε, αυτό κάνω τώρα που γράφω τούτο το σεμνό ταπεινό ποστίδιο.

Να είσαι καθωσπρέπει, έλεγα στον εαυτό μου. Και να συμπονάς. Και όπου μπορείς, να δίνεις ένα χέρι βοήθειας. Και αυτό το έκανα για πολύ καιρό. Πολύ πολύ καιρό. Κάποτε ήξερα γιατί. Για την απλή απόλαυση που σου δίνει η αγαθή προαίρεση, η καθαρή από εγωιστικά κίνητρα. Ύστερα μεγάλωσα, κοινωνικοποιήθηκα, έπιασα και δουλειά. Πρώτο κανόνι. Επίμονες σκέψεις "Μήπως δεν είμαι αρκετά καλή επαγγελματίας; Γιατί δεν τα ξέρω όλα; ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΑ ΞΕΡΩ ΟΛΑ;" Χρόνια ολόκληρα με την αμφιβολία. Και οι υποχωρήσεις κι οι θυσίες γίνονταν όχι από αγάπη (για μένα, για τη δουλειά μου, για τους συνεργάτες μου), αλλά από φόβο. Για να καλύψω τον πανικό μου. Μήπως και δεν είμαι "αρκετή". Και ο φόβος πανταχού παρών. Έχετε δει άνθρωπο να τον φοβίζουν τα αφεντικά του και ταυτόχρονα να προσπαθεί εντατικά να έχει την εκτίμησή τους; ΕΓΩ, εδώ, παρούσα. Έτσι κάνω εγώ μια ζωή, όσους με φοβίζουν, συνήθως τους θαυμάζω και χρειάζομαι την έγκρισή τους, αλλιώς δεν γίνεται. Τρομάρα μου!

Στις σχέσεις μου να δείτε. Ε, καλά, αυτά σας τα έχω πει. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο ήμουν ειλικρινής σε όσα σας έχω πει. Αν ήμουν εγώ η τόσο καλή, η τόσο σούπερ, το τόσο θύμα των αρπάγων των "κακών" αρσενικών. Δεν ήμουν. Τίποτα από τα παραπάνω σε τόσο μεγάλο βαθμό. Μέχρι ενός σημείου, και πληγώθηκα και στενοχωρήθηκα κι έμεινα άδεια, όμως είχα ήδη και πληγώσει και πονέσει και στενοχωρήσει υποθέτω περισσότερο από όσο κατάλαβα. Και ζητούσα να με προστατέψουν, να με ορίσουν, να με θαυμάσουν ΑΛΛΟΙ, έξω από μένα, αν είναι ποτέ δυνατόν. Και διατεινόμουν ότι τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, ότι εγώ αντίθετα ήμουν εκείνη που τους φρόντιζε όλους. Τι φορτίο είναι αυτό να βάζεις σε ξένους ώμους; Κι αυτό στις καλές περιπτώσεις. Γιατί στις κακές, αν ο καρχαρίας μυριστεί φρέσκο αίμα, θα έρθει. Και θα ζητήσει ό,τι θέλει. Και ξέρει ότι θα τα πάρει.

Οι φίλοι μου ... άλλοι εδώ κι άλλοι εκεί. Δεν λυπόμουν πάντοτε όταν κάποιος χανόταν από τον κύκλο μου, μου ήταν πιο εύκολο να φεύγουν μόνοι τους εκείνοι που δεν ήταν "της καρδιάς" παρά να χρειαστεί να τους το πω εγώ πρώτη. Σήμερα υπάρχουν δυο τρεις καλοί κι αληθινοί και πολλοί γνωστοί. Δεν έχω πρόβλημα στο να δημιουργήσω περαστικές και ανάλαφρες παρουσίες σε παρέες (κάτι σαν guest), το πρόβλημα είναι στο παραπάνω. Εκεί δυσκολεύομαι πολύ. Κι ομολογώ ότι αρχικά η ανωνυμία που μου πρόσφερε ετούτο εδώ το μέρος με βοήθησε πολύ να πω τα πράγματά μου σε σας. Και πόσο χαίρομαι γι΄αυτό φαίνεται, διότι τους πιο πολλούς από εσάς σας θεωρώ φίλους, κι ας μην σας έχω δει από κοντά τους περισσότερους.

Στοπ. Σηκώνω το λάβαρο της σημερινής μου επανάστασης. Δεν θα φοβηθώ άλλο σήμερα. Τ' ακούς φόβε πούστη; Για σήμερα μόνο, δεν θα κάνεις ό,τι γουστάρεις. Σου παίρνω τα ηνία κι αναλαμβάνω εγώ. Θα αναπνεύσω και θα τρέξω να καλύψω το χαμένο έδαφος. Κι εσύ θα ψάχνεις να με βρεις. Για να κερδίσω πίσω την αξιοπρέπειά μου, να μπορώ να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να λέω "Μαγκιά σου ρε, και τα λάθη και τα σωστά σου". Το σούρσιμο είναι που δεν μπορώ άλλο πια ρε παιδιά. Όχι άλλο σούρσιμο. Δεν το σηκώνω πια.

Και πού είσαι Φόβε; Αν τυχόν μου έχεις στήσει καραούλι σήμερα, να ξέρεις ότι θα κρατάω γερό όπλο: τον τσαμπουκά μου. Και θα σε βαρέσω στο δόξα πατρί.

Καλό απόγευμα σε όλους σας