Ο καιρός της αμφιβολίας

Νομίζω ότι οι αναρτήσεις μου έχουν ένα μεγάλο προβλημα: είναι σχεδόν στο σύνολό τους αυτοβιογραφικά σημειώματα. Εγώ, τι θέλω, τι δεν μου αρέσει, πώς είμαι, τι νιώθω, πολύ προσωπικό στοιχείο. Αυτό θα το σκεφτώ και θα προσπαθήσω να το ελέγξω λίγο προσεχώς. Σήμερα όμως θα σας ενημερώσω για τα νέα δεδομένα. Όπως θα έχετε διαβάσει κατά καιρούς, τελικά ανακάλυψα ότι είμαι κοινωνικός άνθρωπος και λατρεύω την πάρλα. Επιδίωξα λοιπόν να γνωρίσω μερικούς από εσάς και από πιο κοντά και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Τουναντίον, ενθουσιάστηκα. Όπως με ενθουσιάζετε όλοι σας κάθε φορά που επικοινωνούμε μέσα από εδώ. Εχθές μια καλή φιδόφιλη, ονόματα δε λέω, άμα θέλει, ας παρουσιαστεί μόνη της, με έχωσε στο Facebook, από το οποίο ακόμη ψάχνω πώς να βγω, έχω καταμπερδευτεί στους διαδρόμους. Κι εκεί μου την πέσανε πέντε έξι να γίνουμε φίλοι, μεταξύ των οποίων και ένας Antonis Nikopolidis (?). Επίσης από κάποιες ευχάριστες συμπτώσεις και τυχαίες αρχικά γνωριμίες, έχω τακτική επαφή μέσω mail με λίγα ακόμη πρόσωπα που έμαθα να σέβομαι και να εκτιμώ πολύ μέσα από την ιντερνετική σχέση μας. Μόνο που... Όπως νομίζω θα συμβαίνει και σε σας, οι "παρέες" αυτές αποτελούν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό. Διαφορετικοί χαρακτήρες, αντιλήψεις που βρίσκονται σε διάσταση, όλα αυτά προσθέτουν ενδιαφέρον και ποικιλία στα πράγματα. Σήμερα όμως όπως το σκεφτόμουν ένιωσα και λίγο περίεργα. Θαύμασα πόσο πολλά διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια συνθέτουν ένα υπέροχο πίνακα. Όμως, χάνεσαι βρε παιδί μου. Πληθώρα οι απόψεις, οι άνθρωποι, και πώς να τα βγάλεις πέρα πάντα; Και τι εννοώ πριν με πείτε καραψωνάρα: Ήρθε ο καιρός της αμφιβολίας. Για πολλά από όσα πίστευα για μένα μέχρι σήμερα, για τις δικές μου απόψεις, τη φιλοσοφία, την κοσμοθεωρία μου, ήρθε, είναι εδώ. Γόνιμη αμφιβολία, που προκύπτει ή μάλλον τροφοδοτείται και από όσα σας γράφω πιο πάνω. Από εσάς. Από τον τρόπο που χειρίζεστε καταστάσεις. Από όσα λέτε και αφήνουν να φανούν κομμάτια σας, είτε τα σοβαρά είτε τα αστεία, είναι εξίσου σημαντικά. Είδα ότι δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος ή μία απόλυτη σκέψη. Μαλακώσατε λίγο τις γωνίες μου. Πολύ καλό αυτό, σας ευγνωμονώ. Αλλά ώρες ώρες νιώθω ακριβώς όπως το nickname μου: σαν Κοκκινοσκουφίτσα μες το απέραντο δάσος. Όταν βγάλω άκρη με τις διεργασίες που συντελούνται τελευταία εντός μου, μου φαίνεται ότι θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε. Αναρωτιέμαι, οι φίλοι μου εκτός δικτύου άραγε θυμούνται τη φάτσα μου; (Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση).

Καλό απόγευμα φιλαράκια μου.

Όταν στα μάτια μου χαθούν τα ψευτικα στολίδια

ίσως να δω ότι κι εσύ με εμένα είσαι ίδια