Ευχαριστώ πολύ

Το ξέρετε ότι από τότε που άνοιξα αυτήν εδώ τη γωνιά δεν νιώθω πλέον μόνη; Σας ευχαριστώ όλους σας που έχετε κάνει τον κόπο να με επισκεφθείτε, να με διαβάσετε, ή και να μου αφήσετε σχόλια και έτσι ευτυχώς γνωριστήκαμε έστω ιντερνετικά. να ξέρετε ότι σας νιώθω όλους φίλους μου.

φιλιά και καλό Σ/Κ!

ΥΓ. Υπόσχομαι να μάθω να ανεβάζω φωτογραφίες και να γίνει αυτό το μπλογκ καλύτερο οπτικά. αυτό ειναι το επόμενο πρότζεκτ μου

Διλήμματα

καλή εβδομάδα σε όλους! άρχισε το κρύο, οπότε ντυθείτε ζεστά και βγείτε να χαρείτε τους δρόμους ή μείνετε σπίτι σας λιώνοντας στο κρεβατάκι σας μόνοι ή με παρέα βλέποντας dvd.

Σκεφτόμουν όλο το Σ/Κ αν έπρεπε ή όχι να σηκώσω αυτό το κείμενο, διότι είναι πολύ προσωπικό και δεν ξέρω αν έχετε διάθεση να ακούτε τα δικά μου εδώ μέσα, κυρίως γιατί δεν μου αρέσει ο μονόλογος και θέλω να διαβάζω και τα σχόλιά σας. όμως το θέμα που θα εξιστορήσω με καίει πολύ και θα ήθελα να δω πώς σκέφτεστε και εσείς για αυτό, αν σας έχει συμβεί, πώς το αντιμετωπίζετε, κλπ.

Λοιπόν, όπως σας έχω ξαναπεί, είμαι 32 χρονών και "αδέσμευτη". οπότε όπως καταλαβαίνετε, τελευταία πληθαίνουν τα "συνοικέσια" από συγγενείς και φίλους, που είμαι καλή κοπέλα, που είμαι νόστιμη, που έχω καλή δουλειά, τι άλλο περιμένω πια, να μην μείνω στο ράφι, πότε θα κάνω παιδιά, κλπ κλπ κλπ, και πρόκειται για πολύ καλό παιδί, απλώς ήταν άτυχος μέχρι σήμερα και δεν παντρεύτηκε, κλπ κλπ κλπ. συνήθως τα ακούω, γελάω από μέσα μου και τελειώνει το θέμα εκεί. να πω οτι είμαι κατά οποιασδήποτε μορφής προξενιού, μόνον για τον εαυτό μου όμως, ο καθένας κάνει ο,τι λειτουργεί καλύτερα για αυτόν άλλωστε.

Το Σάββατο μια πολύ καλή μου φίλη που την εκτιμώ και την υπολογίζω, μου μίλησε για τον ξάδελφό της που θέλει να παντρευτεί, ετών 35, με πολύ καλή δουλειά στο Δημόσιο, με περιουσία, με καλό χαρακτήρα, κλπ. δηλαδή όλο το "πακέτο" (τη μισώ αυτή τη λέξη, τη μισώ). επειδή δεν ήθελα να την προσβάλλω, της υποσχέθηκα ότι θα το σκεφτώ και μετά θα της απαντήσω. την ίδια όμως στιγμή με χτύπησε σαν κεραυνός η σκέψη ότι δεν είμαι διαθέσιμη. στο μυαλό μου ακόμη νιώθω πολύ πολύ "παντρεμένη" με τον πρώην φίλο μου, με τον οποίο σημειωτέον έχουμε χωρίσει τέσσερα χρόνια πριν και από τότε βλεπόμαστε μεν, αλλά φιλικά πια. και το ήθελα να βλεπόμαστε, δεν το εκβίασα επιδιώκοντας επανασύνδεση ή κάτι άλλο. το ήθελα, γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρόκειται για σούπερ άτομο, με καταπληκτικό μυαλό και μια καρδιά από χρυσάφι. τώρα γιατί δεν προχώρησε το μεταξύ μας, θα μου πείτε. μάλλον γιατί έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αγάπη δεν είναι πάντα αρκετή. ή ίσως εγώ δεν ήμουν αρκετή.

Τέλοσπάντων, όταν συνειδητοποίησα τι σκέψη έκανα, έμεινα κάγκελο. τώρα τι κάνουμε; έτσι θα πορευτώ; με μια ανάμνηση; και πείτε με χαζή, αλλά μέχρι σήμερα δεν είχα καταλάβει ακριβώς το μέγεθος της κατάστασης. νόμιζα ότι απλώς δεν τύχαινε να γνωρίσω κάποιον να μου αρέσει, αλλά μάλλον δεν έψαχνα καν, γιατί στο βάθος είμαι ακόμη ερωτευμένη (άκουσον, άκουσον). δεν το θέλω, δεν αξίζει θα μου πείτε, αλλά έτσι είναι και δεν μπορώ να το αρνούμαι.

ακούω τώρα: εσείς πώς το βλέπετε όλο αυτό; πώς προχωράνε τώρα; και κυρίως, είμαι όσο ανώμαλη νιώθω;

φιλιά

Σήμερα λέει το ημερολόγιο 17 Νοεμβρίου. επέτειος του Πολυτεχνείου. και αναρωτιέμαι, όχι χωρίς ενοχές, όπως κάθε χρόνο άλλωστε. αυτή τη στιγμή που γράφω δουλεύω σε ένα γραφείο του 5ου ορόφου, από όπου έχω θέα σε όλη σχεδόν τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. νέκρα στο δρόμο, οι Αθηναίοι βρήκαμε ευκαιρία να λουφάρουμε σήμερα φαίνεται. και το πρωί που ερχόμουν στο μετρό, ίδια εικόνα, ούτε οι μισοί επιβάτες από όσους συνήθως υπάρχουν. μπροστά μου δύο γιάπηδες, στην ηλικία μου, μάλλον τραπεζικοί υπάλληλοι ή κάτι τέτοιο, αλλά από τους καβαλημένους. συζητούν μόνο για δουλειά και λεφτά και τι κρίμα που δεν κατάφεραν σήμερα να κολλήσουν τετραήμερο να πάνε καμία εκδρομή. και εγώ τα ίδια σκεφτόμουν κάποια στιγμή, οπότε πώς να τους κρίνω; και εγώ τι κάνω για να μάθω, να δω, να ψάξω, να καταλάβω τι είναι ακριβώς αυτή η επέτειος; δεν είμαι και εγώ συνένοχος όταν δεν έχω πάει στο Πολυτεχνείο να καταθέσω ένα στεφάνι, δεν έχω συμμετάσχει σε καμία πορεία τέτοια μέρα, παρά δουλεύω και βαρυγκομάω όταν κλείνουν οι δρόμοι και δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι μου; εγώ λοιπόν τι κάνω για να δικαιώνω τον αγώνα που έδωσαν κάποτε παιδιά μικρότερα από μένα σε ηλικία, αλλά σίγουρα μεγαλύτερα σε ψυχή; δεν ξέρω και μη φανταστείτε ότι είμαι καμία φανατική, απλώς ομολογώ ότι δεν ξέρω όσα θα έπρεπε να γνωρίζω. εσείς τι λέτε;

Έχω νευράκια!

Να σας ρωτήσω, εσείς πώς διαχειρίζεστε το θυμό σας; ρωτάω γιατί σήμερα έχω τα νευράκια μου με πολλά και διάφορα που συμβαίνουν και αν και είμαι γενικά καλόβολος και πράος άνθρωπος σήμερα τα βλέπω όλα ανάποδα. γι' αυτό η συμβουλή και η συμβολή σας θα είναι πολύτιμες: εσείς πώς εκτονώνεστε όταν είστε θυμωμένοι;

Ανεκδοτάκι
Καλησπέρα σας! παρακάτω έβαλα ένα ωραίο ανέκδοτο που μου είχαν στείλει λίγο παλιότερα. είναι στα αγγλικά βέβαια, γιατί εκεί είναι όλη η πλάκα. είναι και μεγαλούτσικο, αλλά δεν σας φοβάμαι! κι εγώ για να το καταλάβω όλο άργησα λίγο, αλλά μετά γέλασα πολύ. διαβάστε το!
-The Smiths had no children and decided to use a proxy father to start their family. On the day the proxy father was to arrive, Mr. Smith kissed his wife and said, "I'm off. The man should be here soon." Half an hour later, just by chance, a door-to-door baby photographer rang the doorbell, hoping to make a sale. "Good morning, madam. You don't know me but I've come to...""Oh, no need to explain. I've been expecting you," Mrs. Smith cut in."Really?" the photographer asked. "Well, good! I've made a specialty of babies.""That's what my husband and I had hoped. Please come in and have a seat. Just where do we start?" asked Mrs. Smith, blushing. "Leave everything to me. I usually try two in the bathtub, one on the couch and perhaps a couple on the bed. Sometimes the living room floor is fun too; you can really spread out." "Bathtub, living room floor? No wonder it didn't work for Harry and me." "Well, madam, none of us can guarantee a good one every time. But if we try several different positions and I shoot from six or seven angles, I'm sure you'll be pleased with the results." "I hope we can get this over with quickly," gasped Mrs. Smith. "Madam, in my line of work, a man must take his time. I'd love to be in and out in five minutes, but you'd be disappointed with that, I'm sure." "Don't I know!" Mrs. Smith exclaimed. The photographer opened his briefcase and pulled out a portfolio of his baby pictures. "This was done on the top of a bus in downtown London." "Oh my god!" Mrs. Smith exclaimed, tugging at her handkerchief. "And these twins turned out exceptionally well when you consider their mother was so difficult to work with." The photographer handed Mrs. Smith the picture. "She was difficult?" asked Mrs. Smith. "Yes, I'm afraid so. I finally had to take her to Hyde Park to get the job done right. People were crowding around four and five deep, pushing to get a good look." "Four and five deep?" asked Mrs. Smith, eyes widened in amazement. "Yes," the photographer said. "And for more than three hours too. The mother was constantly squealing and yelling. I could hardly concentrate. Then darkness approached and I began to rush my shots. Finally, when the squirrels began nibbling on my equipment, I just packed it all in." Mrs. Smith leaned forward. "You mean they actually chewed on your, eh... equipment?" "That's right. Well madam, if you're ready, I'll set up my tripod so that we can get to work." "Tripod?" Mrs. Smith looked extremely worried now. "Oh yes, I have to use a tripod to rest my Canon on. It's much too big for me to hold while I'm getting ready for action. Madam? Madam?... Good Lord, she's fainted!"

Με κάλεσε η φίλη Παπαρούνα να παίξω ένα παιχνίδι και επειδή μάλλον θα είμαι και από τους λίγους που δεν έχουν απαντήσει, θα παίξω τώρα. πάμε λοιπόν:
1) Ποιο μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις;
Το μυστικό που όσο και να τρως, παραμένεις αδύνατος (σνιφ!)

2)Πόσους ανθρώπους του αντιθέτου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά;
Αν εννοούμε ερωτικά, δύο. αν εννοούμε φιλικά, πολλούς. αν εννοούμε ανθρώπινα, ελπίζω όλους. πιο πολύ από όλους όμως τον πατέρα μου (δεν είναι κλισέ, αυτός με μεγάλωσε όταν έχασα τη μητέρα μου)

3)Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου.Τι όνομα θα διάλεγες?
Δάφνη Ωνάση

4)Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου;(φτου φτου φτου!)
I' ll be back

5) Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις ότι σου ταιριάζει απόλυτα!
εσύ ποιο λες;

6)Διάλεξε καινούριους γονείς
Αποκλείεται! το τέλειο δεν μπορεί να γίνει τελειότερο!

7)Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου!
Ήρθα, είδα, πάμε για άλλα!

8)Αν ήσουν συγγραφεας ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος;
Αγάπησέ με

9)Αν ήσουν αυτοκίνητο τι μάρκα θα ήσουν;
ένα Όπελ Άστρα (λόγω ονόματος - πολύ ποιητικό)

10)Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν; τίγρη

11) Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο; για τα σ' αγαπώ που φοβήθηκα να ξεστομίσω

12)Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται
Για τις θεϊκές καμπύλες μου (πες μου ότι το πίστεψες ότι είναι θεϊκές;)

13)Θα θυσίαζες τη ζωή σου για κάποιον;
Θα έκανα κάτι καλύτερο. δεν θα τη θυσίαζα, θα βοηθούσα να σώσει τη δική του.
ωραίο ήταν, ευχαριστώ παπαρούνα. επειδή δεν ξέρω ποιους να καλέσω, όποιος θέλει ας αφήσει σχόλιο. φιλιά!

πριν από αρκετές ημέρες είχα πρόσκληση από τον theogr. να παίξω το παιχνίδι των 7 αληθειών για μένα. επειδή το χρωστάω, ιδού:

1. όλη μου τη ζωή παλεύω με το βάρος μου, κατά βάθος όμως νομίζω ότι δεν είμαι φτιαγμένη για αυστηρές δίαιτες

2. αν και τελικά έγινα δικηγόρος, στην πραγματικότητα αν τολμούσα θα ήθελα να γίνω ηθοποιός (όχι, αυτά τα δύο ΔΕΝ συγγενεύουν κατά την γνώμη μου)

3. ζω με τον πατέρα μου και την κατά 3 χρόνια μικρότερη αδελφή μου

4. είμαι τρομερά αγχωτική και ιδίως με τις προθεσμίες

5. είμαι όμως και της παρέας. αν βρεθεί καλή παρέα, το ξενυχτάμε με μεγάλη χαρά

6. Μου αρέσει το διάβασμα και έχω στοίβες βιβλία στο σπίτι σκόρπια

7. είμαι 32 ετών και πιστεύω ακράδαντα ότι η δεκαετία 30 - 40 θα είναι η καλύτερή μου μέχρι τώρα.

αυτά! ουφ, τελείωσα. καλώ και εγώ με τη σειρά μου να παίξουν τους thialena, maritsa3, mata08, redmikon, και όποιον άλλον θέλει να παίξει. φιλιά!

Χωρίς άλλα λόγια σήμερα:
Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
Μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου
(Από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου)
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ΑΥΤΟ είναι.
Καλή συνέχεια!