Προσκλητήριο

Κλέβω σήμερα. Αποφάσισα να δημοσιεύσω την ίδια ανάρτηση και στα δύο μπλογκ μου. Δεν ξέρω γιατί είμαι περίεργη να δω πώς θα λειτουργήσει στην "φωτεινή" και στην "σκοτεινή" πλευρά. Θέλω όμως να μάθω.

Ειλικρινά δεν μπορώ να σε καταλάβω.Ειλικρινά όμως.

Πού κρύβεσαι; Δεν έρχεσαι ποτέ, συνέχεια με στήνεις. Κι όλο μένω να τουρτουρίζω στο παγκάκι της πλατείας.
Φταίω κι εγώ. Νοερά σε παρακάλεσα

- να είσαι πιο έξυπνος από μένα, γιατί αλλιώς βαριέμαι

- να ξέρεις να φλερτάρεις

- να είσαι τρυφερός

- να μη βιάζεσαι

- να έχεις υπομονή, γιατί έχει περάσει πολύς καιρός

- να σου αρέσει που (ακόμη) κοκκινίζω

- τα μάτια σου να με αγκαλιάζουν

- να μου κάνεις εκπλήξεις
- να έρχεσαι να με παίρνεις από τη δουλειά για ρομαντζάδα και σινεμά

- να με εξιτάρεις

- να με αφήνεις να σε ερωτεύομαι και να σου αρέσει

- να γελάς με τα αστεία μου

- να γελάς με τις νευρώσεις μου

- να τραγουδάς (όχι φάλτσα όμως, δεν αντέχω)
- να μη ρωτάς χαζά στο σεξ
- αν πρέπει να σκέφτεσαι τη Μόνικα Μπελούτσι, να μη μου το λες - το καταλαβαίνω και μόνη μου
- να με αφήνεις να κάνω λάθη και μετά να κλαίω στον ώμο σου χωρίς να με κοροϊδεύεις
- να με κερνάς μαλλί της γριάς
- να μη ντρέπεσαι να δακρύσεις μπροστά μου

Κι εσύ τώρα τρόμαξες ε; Γι' αυτό δεν έρχεσαι. Κι όλο μου στέλνεις στο δρόμο μου κάτι κακέκτυπά σου για αντανάκλαση. Να τα κάνω τι; Ούτε ένα τόσο δα κύτταρο φαιάς ουσίας δεν αξίζουν να σπαταλάω για αυτούς.

Σοβαρέψου σε παρακαλώ κι έλα.Έχουμε πολλά να πούμε. Πρώτα όμως πρέπει να με γνωρίσεις.

(Κερνάω και γλυκό - φράουλα)

Για σας 2

Σας ευχαριστώ πολύ

Για σας

(Update: Ρύθμισα την ανάρτησή μου σαν προγραμματισμένη να δημοσιευτεί το πρωί του Σαββάτου με σκοπό να χρωματίσω όλα τα ονόματά σας μέχρι τότε. Όμως την Παρασκευή έπεσε τόοοοση δουλειά, που έφτασα σπίτι στις 2 το πρωί περίπου και δεν πρόλαβα ούτε link ούτε χρωματάκια. Το διορθώνω λοιπόν τώρα. Να είστε καλά)

Μέντορα Κηπουρέ ,

Πουαντερί μου,

Μάτα μου,

Παπαρούνα,

θεία Λένα,

Παναγιώτα,

Χρυσούλα μου,

auburn Kate,

Olga,

NέλληΝέζη (όλο μαζί),

Κοπτοραπτού,

Λασπολόγε με τα ωραία μας,

Κατερίνα ηρωίδα που τον αντέχεις,

matriga,

Aρχοντία,

Dorothy μου γλυκιά,

Δημιουργία απίστευτη,

Μαρία μου Σαλονικιά,

Καλέ μου Κακέ λύκε,

George (αδικαιολογήτως απών),

Πιπίτσα μου παραπονιάρα,

Aspa,

Κωλόγρια,

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS,

neni,

αχτίδα φωτεινή,

di-ne-tou,

everything53,

TheNextBeautifulDay,

b. kalamiotis,

nek,

stavroulazerva μου,

Marina,

deryLove,

Konstantine,

Μάγισσα Κίρκη,

Roadartist,

Fri χαμογελαστή,

Μαρία μου Αθηναία πια,

Eleni Dafnidi,

Πασχαλίνα,

Ράνια,

mamadalton,

provato,

Carina,

Dorothea,

Polykarpe,

IZA,

ΛΕΩΝ,

if.. ιγένεια,

Lina,

ΕΛΕΝΑ-ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΟΝΕΙΡΑ,

ΜΑΡΙΒΙΛΗ ΚΑΙ ΦΡΕΝΤΥ,

Λετα,

M λατρεμένη,

Xrhsto Frik,

prozak,

an-upomoni,

twinkle,

Άννα,

dirtyoldwoman,

MAD,

Τζίνα,

ολα θα πανε καλα...,

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ,

Spy'ce Daughter,

Spy,

ria,

Vassilis,

Αγγελική,

Fidget Rainbowweb,

theorema,

inmusiclost,

Aggele Spyrou,

Savvina,

Ευρύνοε,

Τουρνέ στα νησιά,

Trelle_tou_xoriou,

Iosif,

sotostips,

Tyler Durden,

xaroulita,

Πέτσες,

panic-gr,

hamomilaki,

Βίκυ Παπαπροδρόμου,

VASILIKI,

MaTador,

Little Red Riding (αντίπαλό μου δέος :))),

Παλαβιάρα,

beelovers,

GEFI,

Γιάννη Παππά,

Δέσποινα,

MEROPI,

John,

Έλενα,

Εύα Παραδείσου,

SIMPHONY,

Αστροσυμμορίτες,

asteri,

Ανεμοδούρα,

Νiko,

Μαρια τραγουδιστή,

drosostalitsa,

Αντιγόνη,

Κατερινα,

άγνωστοι/ανώνυμοι φίλοι

(πω πω, κοίτα πόσοι είμαστε!),

αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε εσάς. Που περάσατε την πόρτα μου, με διαβάσατε, κάποιοι αφήσατε και σχόλια και ακόμη αφήνετε, με λίγα λόγια, επειδή με κάνατε πολύ μα πολύ χαρούμενη και μου ανοίξατε καινούριους δρόμους επικοινωνίας. Που με μάθατε λίγα από αυτά που ξέρετε. Που μοιραστήκατε δικά σας πράγματα μαζί μου. Που με αφήσατε να είμαι ο εαυτός μου. Είμαστε ακριβώς ένα χρόνο, 119 αναρτήσεις και 82 αναγνώστες μετά από τη μέρα που καθισμένη στην ίδια καρέκλα στο γραφείο μου, χωρίς να ξέρω την τύφλα μου από blogging, ξεκίνησα τούτο εδώ το πείραμα, λίγο σαν παιχνίδι. Και δεν το μετάνιωσα στιγμή. Σας ευχαριστώ που με κάνατε καλύτερο άνθρωπο. Να ξέρετε ότι κι εγώ με τη σειρά μου όσο προλαβαίνω και μπορώ, σας παρακολουθώ και πού και πού, όταν έχω κάτι να πω, σχολιάζω κιόλας.

Εύχομαι να τα λέμε ακόμη και του χρόνου που θα γράφω πάλι τέτοια ανάρτηση.

Πολλά φιλιά σε όλους

Κοκκινοσκουφίτσα

Νιε νιε νιε!

Για την ανηψούλα μου σας έχω ξαναμιλήσει. Ότι είναι ένα κουκλί ζωγραφιστό σας το έχω πει. Ότι ξημεροβραδιάζομαι συχνότατα στο σπίτι της, το υποψιάζεστε. Τώρα μάλιστα που χρόνισε και έβγαλε και τα πρώτα της δοντάκια, είναι τρισχαριτωμένη φατσούλα.

Σκηνή: Το Σάββατο ήμασταν με την αδελφή μου στο διαμέρισμα της ξαδέλφης μου. Χαζολογούσαμε ωραιότατα, ώσπου η εξαδέλφη αποφάσισε να μας κάνει επίδειξη της καινούριας κατάκτησης της μικρής. Τη ρωτάει λοιπόν:

-Μπέμπα μου, είσαι καλό κοριτσάκι;

Και ακούω έκπληκτη τη μπέμπα να απαντάει

-Νιε! (Όχι ναι, νιε!)

Πάθαμε πλάκα κι εγώ και η αδελφή μου. Ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη λέξη που έβγαινε από το στοματάκι της με νόημα και συνείδηση. Από εκεί και πέρα αρχίσαμε να την κατακλύζουμε με ερωτήσεις. Άλλο που δεν ήθελε κι εκείνη, μάλλον νόμιζε από την προσοχή που δείχναμε, έλεγε κάτι πολύ σπουδαίο και να τα ναζάκια, και δώστου να μας επιδεικνύει το κουτσοδόντικο χαμογελάκι της:

- Μπέμπα την αγαπάς τη μαμά; - Νιε!

- Μπέμπα σου αρέσει το φαγητό; - Νιε!

- Θέλεις να πάμε βόλτα; -Νιε!

- Μπέμπα μου δανείζεις πεντακόσια Ευρώ; - Νιε!

Και το θεϊκό by my sister:

- Μπέμπα όταν μεγαλώσεις θα γίνεις στριπτιτζού;

Και πριν προλάβει να αντιδράσει η άμοιρη μάνα, ακούγεται η μικρή, με φωνή ολοκάθαρη και βροντερή βροντερή:

- Νιε νιε νιε!!!

(;;;;;)

Σε παρακαλώ διάβασέ το

Το τελευταίο βράδυ της ζωής της, η μητέρα μου ήταν αγνώριστη. Είχε πρηστεί σε σημείο απελπισίας και η φωνή της έβγαινε σε κάτι φθόγγους ακατάληπτους. Θυμάμαι με πίκρα ότι από μέσα μου την ειρωνευόμουν για αυτό. Δεν είχα συνειδητοποιήσει την σοβαρότητα της κατάστασης μάλλον. Πρώτη φορά την έβλεπα σε τέτοια κατάπτωση κι η πλήρης παράδοσή της με έκανε να αισθάνομαι αμηχανία, φόβο και την αποστροφή για ό,τι θεωρούμε πιο αδύναμο από εμάς. Ή μπροστά στην υποψία του θανάτου. Τα παιδιά ειδικά είναι αμείλικτα σε τέτοιες περιστάσεις.

Βέβαια δεν έφταιγα μόνο εγώ. Το θέμα ήταν ταμπού τότε, δεν το συζητούσαν με μένα και την αδελφή μου, "αυτά τα πράγματα δεν είναι για μικρά παιδιά". Στο σκοτάδι λοιπόν. Να μην σε προετοιμάζει κανείς για αυτό που έρχεται. Να μην μπορείς να αρθρώσεις το όνομά του. Αντίθετα, να σε αποκοιμίζουν από τον περίγυρο με δήθεν τάχα εξηγήσεις, με άλλα αντί άλλων κουβέντες. Γιατί τα μικρά παιδιά δεν κάνει να ξέρουν. Γι' αυτό.

Στις 22 Νοεμβρίου 1989, μια ηλιόλουστη ζεστή μέρα, η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 45 ετών, από μεταστατικό καρκίνο του μαστού. Όχι, γιατί να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις, δεν έφυγε από τη ζωή, πέθανε μέσα σε φριχτή ταλαιπωρία. Έζησε τα τελευταία της χρόνια μπαινοβγαίνοντας σε νοσοκομεία, κέντρα χημειοθεραπείας, έχασε τα μαλλιά της, κάτι το οποίο τη γέμιζε πάντα ντροπή, λες κι έφταιγε εκείνη, και κυκλοφορούσε πάντα με ένα μαντήλι στο κεφάλι μέσα στο σπίτι και με μια καστανή περούκα όταν έβγαινε έξω. Έχασε και το στήθος της, η μαστεκτομή ήταν η πιο διαδεδομένη και σχεδόν η μόνη λύση εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι τις βάτες που χρησιμοποιούσε για να μη φαίνεται το κενό. Αν ήταν τώρα εδώ, θα με μάλωνε άσχημα που γράφω τέτοιο πράγμα (αχ ρε μάνα πού είσαι να με μαλώσεις!), αλλά πρέπει. Σταδιακά έχανε τις δυνάμεις της, το χρώμα της, το ηθικό της. Κρυφά. Φύσει κοκέτα και με αξιοπρέπεια σπάνια, δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό της να φανεί τι περνούσε, ούτε σε εμάς ούτε στους γνωστούς της. Ακόμη και σήμερα μόνο να μαντεύω μπορώ πόσα πρέπει να υπέμεινε για να μην τρομάξουμε εμείς. Το φόβο, την απελπισία, τον πόνο, τη μάχη με το χρόνο που λιγόστευε, να προλάβει να μας δει, να μας μεγαλώσει, να μην αφήσει τον άντρα και τα παιδιά της μόνα. Την απορία "γιατί σε μένα;", ίσως την κούραση, την απογοήτευση που ο εχθρός δεν υποχωρούσε αλλά προέλαυνε ακάθεκτος, τη σιχαμάρα μετά από τόσους γιατρούς, τόσες διαφορετικές αγωγές χωρίς αποτέλεσμα. Την κάθε μάταιη ελπίδα που πουλούσαν τσαρλατάνοι κομπογιαννίτες, θησαυρίζοντας πάνω στον πόνο των ανθρώπων. Το να μην μπορεί να ελέγξει τις συμβαίνει στο σώμα της, γιατί στρέφεται ο εαυτός της εναντίον της. Να μην μπορεί να φροντίσει τις ανάγκες της. Να βλέπει στα μάτια των άλλων τον οίκτο και τη λύπη, που σε καταδικάζουν στη λήθη πριν ακόμη χαθείς. Μπορεί και την ενοχή της κληρονομιάς που ίσως άφηνε στα κορίτσια της (τόσα ήξεραν στην εποχή της μητέρας μου, τόσα έλεγαν, ότι οι απόγονοι των καρκινοπαθών είναι γονιδιακά προκαθορισμένο ότι θα νοσήσουν - ΜΥΘΟΣ!!!).

Μέχρι σήμερα δεν έχω μια καθαρή εικόνα για την πορεία της ασθένειας της μητέρας μου. Ξέρω τα πράγματα σε γενικές γραμμές. Δεν υπάρχουν και πολλοί που θα μπορούσαν να με διαφωτίσουν και όσοι θα μπορούσαν ξέρω ότι θα πονέσουν πολύ μιλώντας μου και το αντίτιμο της γνώσης αυτής είναι πολύ βαρύ για να τους υποχρεώσω να το πληρώσουν.

Όμως από μικρή ψαχνόμουν. Πρέπει να είμαι η μοναδική 20χρονη που πήγε στο Μεταξά για προληπτική εξέταση και ψηλάφιση, γιατί είχα βρει ένα λίπωμα, όπως τελικά αποδείχθηκε, στη μασχάλη μου. Αυτοεξετάζομαι κάθε μήνα από τότε που αδιαθέτησα. Έχω αναρτήσει τις οδηγίες στην άκρη του καθρέφτη μου, για να τις βλέπω πάντα και να σιγουρεύομαι ότι κάνω σωστά την εξέταση. Κάνω μαστογραφία από τα 25 μου κάθε 5 χρόνια. Ενημερώνομαι για τους επιβαρυντικούς παράγοντες κινδύνου, ιδίως στην περίπτωσή μου. Στα 31 μου εγώ και η αδελφή μου υποβληθήκαμε σε εξέταση έκπλυσης γαλακτοφόρων αδένων (ductal lavage), η οποία μπορεί με αρκετά ασφαλή τρόπο να προβλέψει μεταξύ άλλων αν πρόκειται να νοσήσουμε από καρκίνο του μαστού μέσα στα επόμενα π.χ. 10 χρόνια. Ψάξτε το αν θέλετε περισσότερο στο internet. Παρακολουθώ τις σχετικές οργανώσεις, αν και δεν συμμετέχω ενεργά, όπως θα ήθελα. Έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά. Ναι, μπορεί να πείτε ότι είμαι υπερβολική. Γιατί όμως;

ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙ ΟΠΩΣ ΕΙΔΑ ΕΓΩ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ. ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ. ΤΟ ΕΧΩ ΟΡΚΙΣΤΕΙ ΑΥΤΟ. ΠΟΤΕ

Και στην εποχή μας δεν υπάρχει δικαιολογία για κάτι τέτοιο. Όταν η μητέρα μου διαγνώστηκε, η τεχνολογία και η ιατρική επιστήμη δεν βρίσκονταν στα σημερινά επίπεδα και δεν μπόρεσαν να της παράσχουν τελικά θεραπεία. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο που θα μπορούσε να κάνει. Όμως σήμερα, με τόση ενημέρωση από όλα τα ΜΜΕ, με τόσα μέσα και τρόπους πρόληψης και ίασης, κάθε γυναίκα που δεν ασχολείται με την υγεία της, με τον εαυτό της, ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ, ΑΚΥΡΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ. Ναι, επικίνδυνη. Η ΠΡΟΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, να το πάρουμε όλοι απόφαση. ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε χρόνο για εξετάσεις, ΠΡΕΠΕΙ να επαγρυπνούμε, ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις, μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Ναι, όχι στην καθεμία μας μόνο, στον καθένα μας. Ο καρκίνος του μαστού, έστω και σε ένα μικρό ποσοστό, της τάξης του 1% νομίζω του πληθυσμού, πλήττει ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΣ.

ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΕΣΑΣ, ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΖΩΗ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΠΙΣΩ ΣΑΣ ΡΑΓΙΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ.

Υ.Γ. Το σημερινό ποστ είχα σκοπό να το προσέξω ιδιαίτερα, να το "χτενίσω" και να το κάνω όσο πιο κοφτό, λιτό και απαλλαγμένο από περιττούς μελοδραματισμούς γίνεται. Τελικά δεν τα κατάφερα, η προσωπική μου εμπλοκή στο θέμα με καθιστά μη ουδέτερο παρατηρητή.

Ο Κηπουρός, η Κατερίνα από το Λασπότοπο και η Μάτα έχουν ήδη αναρτήσει πολύ καλύτερα ποστ από το δικό μου για το ίδιο θέμα με αφορμή τον μήνα Οκτώβριο, που είναι αφιερωμένος στην πρόληψη κατά της μάστιγας που ονομάζεται Καρκίνος του Μαστού, σας παραπέμπω λοιπόν σε αυτά με τις ευχαριστίες μου για την ευαισθησία τους. Εγώ είχα μόνο την προσωπική μου εμπειρία να καταθέσω, μήπως και καταφέρω να ξυπνήσω μερικές και μερικούς από εμάς που πιστεύουν ακόμη στη δοξασία "Σε μένα δεν πρόκειται να συμβεί" ή θεωρούν το θέμα αστείο. Δεν είναι καθόλου αστείο. ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ ΟΡΦΑΝΑ ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ. ΜΗΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΠΙΑ.

Συγνώμη για το θλιβερό σημερινό σεντόνι, όμως έπρεπε να τα γράψω για όλους μας, για μένα και για σας. Σας παρακαλώ, προσέχετε την υγεία σας.

Καλό Σαββατοκύριακο.

Το κοριτσάκι

Α, όλα κι όλα, σήμερα κερνάω. Όχι μόνο για τον πατέρα μου, που βγήκε από το νοσοκομείο πιο Duracell από ποτέ κι εμάς μας βγαίνει η γλώσσα να τον κυνηγάμε, αλλά γιατί.... Τι να σας λέω!
Σήμερα το πρωί, αλειμμένη επαγγελματική υποχρέωση με οδήγησε στο δρόμο προς το Ειρηνοδικείο Κορωπίου. Αμα δεν έχεις αυτοκίνητο, όπως μουα, παίρνεις το μετρό αχάραγα, κατεβαίνεις στο σταθμό Κορωπί, κι από κει κάνεις το σταυρό σου να μην μπλέξεις τις αφετηρίες και να βρεις τη σωστή για να σε πάει το λεωφορείο στη στάση Παρακράτημα (εκεί κοντά είναι κι ο Συνεταιρισμός Οίνου, να πάτε αν σας δοθεί ευκαιρία, έχει καταπληκτικό αρετσίνωτο χύμα και σούπερ κοκκινέλι σε εξευτελιστικές τιμές).
Στην είσοδο του δικαστηρίου είχα ραντεβού με μια συνάδελφο. Από αυτές τις γυναίκες που με κάνουν να νιώθω κόμπλεξ κατωτερότητας κάθε φορά που συναντιόμαστε. Μικρότερη από εμένα, αλλά με έναν αέρα κι ένα τουπέ αξιοπρόσεχτα. Νύχι, μαλλί, βάψιμο, ντύσιμο, όλα στην τρίχα, λες και κοιμάται και ξυπνάει μέσα σε ινστιτούτο καλλονής. Πάω στοίχημα ότι και στις 5 η ώρα το πρωί, αυτή είναι ατσαλάκωτη κι έτοιμη να καταπλήξει τα πλήθη. Εν αντιθέσει με μένα, που την είχα δει σήμερα εκδρομή εργασίας, και ήμουν αμελώς ατημέλητη κι ολιγον χύμα.
Η συνάδελφος σήμερα έχει έξτρα δόση ξινίλας, λες κι είμαι ένα κοσμικό μόριο σκόνης που θέλει να αποτινάξει από το πέτο της όσο πιο γρήγορα γίνεται. Εγώ από την άλλη, είμαι μες την καλή χαρά και δεν με ενοχλεί τίποτα, το διασκεδάζω κιόλας λίγο που σπαταλάει το χρόνο της να πουλάει μούρη ακόμη και σε μένα, να προσπαθεί να φανεί μεγαλύτερη και σοφότερη, αντί να σαχλαμαρίσουμε λίγο, να πιούμε και κανένα καφέ. Κοντεύουμε να τελειώσουμε τη δουλειά μας και πάμε για φωτοτυπίες στον 2ο όροφο του Ειρηνοδικείου.Κι αποφασίζει να βγάλει την Κρουέλλα και μπροστά στην υπάλληλο του φωτοτυπικού, που έχει α) δύο χέρια β) ένα μηχάνημα γ) και τριακόσιους πελάτες να εξυπηρετήσει. Κι ακούω ξαφνικά τη φωνή της συναδέλφου να στριγγλίζει "Τι θα γίνει κυρία μου, πόση ώρα πια θα περιμένω, είμαι δικηγόρος και προηγούμαι, δεν το ξέρετε;" Οπότε το ίδιο ξαφνικά ακούω και την φωτοτυπικού (ωραία λέξη ε;) να της απαντάει "Κυρία μου, αν έχετε πρόβλημα με τα πόδια σας, γιατί δεν πάτε πιο δίπλα να καθίσετε, να σταματήσετε να μας ταράζετε κιόλας πρωινιάτικα; Κι άλλοι περιμένουν, να, δέστε εδώ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ, στην ουρά είναι κι αυτή, αλλά δεν παραπονιέται, όλο χαμόγελο είναι!Κι ούτε δέκα κιλά πάστωμα στη μούρη, ούτε τίποτα! Ορίστε, φυσική και γελαστή! Έλα εδώ χρυσό μου, πες μου τι θέλεις!"
ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ!!! ΑΧΑΧΑΧΑ! Κι ας της έριχνα και μια πενταετία τουλάχιστον της συναδέλφου! Η οποία το πήρε κάπως βαριά, κατάπιε τη γλώσσα της και βιάστηκε μετά να φύγει άρον άρον, χωρίς να μου προτείνει να με πάει έστω μέχρι το μετρό με το αμάξι της. Πολύ το διασκέδασα! Σε καλό να μας βγει!

Πριν δέκα λεπτά, πήρα το πιο υπέροχο τηλεφώνημα των τελευταίων μηνών. Το κινητό μου χτύπησε, έδειξε τον αριθμό του σπιτιού μου στην αναγνώριση και όταν απάντησα, άκουσα τον πατέρα μου να μου μιλάει! "Κόρη τι κάνεις";

ΒΓΗΚΑΜΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΒΓΗΚΑΜΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ!!! Από εδώ και εμπρός πιστεύω ότι τα πράγματα θα καλυτερεύουν.

Σας ευχαριστώ όλους σας και πάλι για τη φροντίδα και την έγνοια σας, που βοήθησε να αναρρώσει τόσο γρήγορα ο μπαμπαΓιάννης.

Συγχωρήστε με, φεύγω, με έχουν πάρει και κάτι ζουμιά περίεργα τώρα. Να είστε καλά και ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!