Δεν ακούν όλοι οι ταρίφες Ντέρτι τελικά

Καλημέρα!!! Σήμερα είναι Παρασκευή και η τελευταία ημέρα του Ιουλίου!!!

Μι χάπυ :)

Μι εγκατάστησε ζουζουνίστικα κρυφά (χιχιχι!!!) Internet Explorer 8 στον υπολογιστή του γραφείου (Σσσςςς, μην πείτε τίποτα, είναι και παράξενοι τύποι!)

Μι μπήκε μετά σε ωραίο blog που μου είχε συστήσει η καλή νεράιδα aka Χρυσό ΠιΠι από παλιά και βρήκε ωραιότατα backgrounds.

Μι άλλαξε (πάααααλι) background και το έκανε paradise.

Μι βέρι πράουντ εντ χάπυ :))))

(Είδατε τελικά τι λίγα που χρειάζονται για να είμαστε ευχαριστημένοι;;)

ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ! Και να κάνετε αυτό που λέει το καινούριο bannerάκι στο τέλος της σελίδας!!!

Απορίες μπακουρεμένης κόρης (και άσπρης σαν το γάλα, αφού ήλιος δεν την έχει δει ακόμη)

Δηλαδή τι πρέπει να κάνω για να σταυρώσω σύντροφο; Να κάνω λιποαναρρόφηση και να μιλάω μόνο για τα ζώδια; Έλεος πια! Κι αν αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσω για να έχω δίπλα μου έναν άντρα, αξίζει τον κόπο τελικά; Κι από την άλλη, εδώ που τα λέμε, δημοκρατία δεν είναι να μη χρειάζεται να υπομένει ένας άντρας τα νεύρα μου, τα κιλά μου, τη Μάρω Βαμβουνάκη και τη Χαρούλα Αλεξίου άμα δεν θέλει; Δεν έχω ιδέα. Τα έχω όλα ένα κουβάρι στο κεφάλι μου. Τέλος, θα πάω μόνη μου διακοπές και θα τα ξεμπλέξω εκεί. Κι αν όχι, ας είναι καλά η Χαρούλα :)))

(Αγαπητοί αναγνώστες, γεια σας. Συγνώμη, τα νεύρα προέρχονται από τα τελευταία τεκταινόμενα. Ήτοι ο μπαμπαΓιάννης μας έκανε κάτι τσαχπινιές με την πίεσή του το Σ/Κ και τρέχαμε αναλόγως σε γιατρούς την ίδια ώρα που την αδελφή μου την έφερε πίσω τη Δευτέρα το βράδυ από τη Σίφνο, όπου είχε πάει το ίδιο πρωί της Δευτέρας για διακοπές, super puma με πόνους χαμηλά στην κοιλιά. Άλλο νοσοκομείο κι εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις. Τώρα ευτυχώς είναι όλοι καλά κι εγώ μπορώ να ξανασχοληθώ με τα δικά μου προβλήματα. Που είναι κυρίως αυτά που περιέγραψα πιο πάνω. Φιλούρες! Πείτε και μια γνώμη!)

Γιατρέ μου, μήπως έχω κολλήσει ευτυχία;;;

Πριν από λίγο, χαζεύοντας ένα εβδομαδιαίο περιοδικό, έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη του Dr. Νικόλαου Χριστάκη, καθηγητή Κοινωνιολογίας του Harvard, o οποίος σύμφωνα με το δημοσίευμα "τον περασμένο Μάιο είδε το όνομά του ανάμεσα στις 100 προσωπικότητες του περιοδικού Time με τη μεγαλύτερη επιρροή για το 2009 - ύψιστη τιμή για έναν άνθρωπο που έχει περάσει περίπου τριάντα χρόνια μέσα σε εργαστήρια μελετώντας την ανθρώπινη συμπεριφορά. Ο Dr. Χριστάκης επελέγη από το περιοδικό, διότι απέδειξε ότι "η ευτυχία είναι σαν τη γρίπη, μπορεί να μεταδοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο", κάτι που ισχύει και για την παχυσαρκία, το κάπνισμα, το αλκοόλ, ενώ αναζητείται αν μπορεί να επιδράσει και στην πολιτική ιδεολογία".

Όπως δηλώνει ακολούθως στην ίδια συνέντευξη ο Dr. Χριστάκης σε σχετική ερώτηση του δημοσιογράφου "Αν ο φίλος σου είναι ευτυχισμένος ή παχύσαρκος ή καπνιστής, τότε μέσα από το κοινωνικό δίκτυο και σε τρεις βαθμούς επιρροής υπάρχει επίδραση. Και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά: Η έρευνα κράτησε τριάντα χρόνια σε δείγμα που άγγιξε τους 12.000 και για τους παχύσαρκους η επίδραση αγγίζει το 57% (για τους καρδιακούς φίλους φτάνει το 171%). Η ευτυχία μπορεί να μεταδοθεί σε ποσοστό περίπου 10%, ενώ το κάπνισμα κόβεται σε ποσοστό 32% ανάμεσα σε φίλους και 67% ανάμεσα στα ζευγάρια".

Εγώ εντυπωσιάστηκα. Και κρατάω ότι η δική μου ευτυχία μπορεί να επηρεάσει θετικά τουλάχιστον έναν συνάνθρωπό μου. Ή μάλλον καλύτερα ότι η ευτυχία μπορεί, έστω και σε ποσοστό 10%, να γίνει ένα υπέροχο ντόμινο. Α, και ότι για τα περιττά μου κιλά φταίει η κολλητή μου :PPPP

Tα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας. Καλό σας Σαββατοκύριακο γλυκά μου! Και για όσους φύγετε διακοπές, την κατάρα μου να' χετε (όχι, όχι, πλάκα κάνω) και να περάσετε φανταστικά, οργιαστικά, καταπληκτικά και ανεπανάληπτα! Φιλιά πολλά!

(Για να μην ξεχνιόμαστε, η συνέντευξη που αναφέρω καθώς και τα κομμάτια σε εισαγωγικά που αντιγράφω με italics, προέρχονται από το περιοδικό Down Town, τεύχος 714, 23-29 Ιουλίου 2009, σελ. 42-44. Ο δημοσιογράφος που πήρε την συνέντευξη είναι ο Νικόδημος Λιανός).

Πέρασε η ώρα

Ήταν πολλά τα χρόνια μας

πολλά κι αλόγιστα τα σπαταλήσαμε θαρρώ

τώρα κρύβω τα πράγματά σου σε κούτες από γιασεμί

να μη θυμάμαι

κόβω κομμάτια τις παλιές φωτογραφίες για να μην ξαναδω

να μη με φέρει τ' άρωμά σου πίσω

Και ζωγραφίζω μια ζωή μόνο για μένα

εσύ θα με κοιτάς μονάχα αν το θελήσεις

σαν να 'ναι η αρχή

Γιατί θα είμαι η αρχή

θα γεννηθώ ξανά, θα μεγαλώνω κι όταν

θα έρθει η στιγμή, θα γίνω πάλι ωραία

Καλημέρα σε όλους! Χρόνια Πολλά στους Ηλίες μας και στις Ηλιάν(ν)ες μας!

Αααααχχχχ!!!

Κι εδώ κυρίες και κύριοι, η ανάρτηση που όλοι περιμένατε. Το σούπερ ποστ που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, που θα φέρει τα πάνω κάτω, που θα μας γυρίσει πίσω, θα μας κάνει να νοσταλγήσουμε, να χαρούμε, που ίσως μας φέρει σε δύσκολη θέση να βγάζουμε τα άπλυτά μας στη φόρα ενώ καραδοκεί το έτερον ήμισυ. Όλα αυτά σήμερα, που ξεκινάμε την καινούρια εκατοντάδα αναρτήσεων. Σιωπή, σιωπή, αγωνία, αγωνία, και πάμε!

Θυμάμαι πολύ καθαρά την ημερομηνία. 15 Ιουλίου 1991. Αμέσως μετά από μία σχολική γιορτή, στην οποία τρομάρα μου είχα κι ένα ντουέτο με μία φίλη και συμμαθήτριά μου. Μη γελάτε, την "Άνοιξη" τραγουδήσαμε, ναι, εκείνο που είπε η Βόσσου στη Eurovision, το γλυκερό, ε ναι, ήταν της μόδας τότε. Τελοσπάντων. Μετά τη γιορτή, που γινόταν απογευματάκι στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου μας, εγώ και η κολλητή μου πήραμε τα "αγόρια'' μας (πλατωνικά, γι αυτό και τα εισαγωγικά) και πήγαμε βόλτα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Δύο ζευγαράκια 15χρονα, που ανηφόριζαν χεράκι χεράκι το καινούριο ακόμη τότε ΣΕΦ και κουβέντιαζαν ανέμελα. Φτάνοντας στην κορυφή του κτιρίου, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Η Ν. με τον δικό της (Πρόεδρος 15μελούς παρακαλώ!) πήγαν αριστερά κι εγώ με τον καλό μου δεξιά. Ωραίο απόγευμα, όλο μυρωδιές και αύρα. Πολύ ρομαντικό. Όλο υποννοούμενα το σκηνικό. Και εκεί που μιλούσαμε, γυρίζει ο Π., με πιάνει αποφασιστικά και μου δίνει το πρώτο μου "ενήλικο¨ φιλί! Ξέρετε, όχι εκείνο το πεταχτό στα χείλη, μια στιγμή και πάει, αλλά εκείνο με τα όλα του, να μην το περιγράψω τώρα! Πωπω, τι ήταν κι αυτό!! Κατακοκκίνισα, κορδώθηκα, όλα μαζί! Τώρα ήμουν κι εγώ "μεγάλη"! Είχα "σχέση"! Και για να ομολογήσω και την αλήθεια παιδιά μου, πολύ μου άρεσε και σαν αίσθηση το φιλί αυτό καθαυτό. Φαινόμουνα από μικρή τελικά ότι θα γίνω αισθησιακιά!!! Και δεν ήμουν και από τα κοριτσάκια που ανυπομονούσαν, το φαντάζονταν με χίλιες λεπτομέρειες ή το έκαναν πρόβα το πρώτο τους φιλί φιλί. Όχι. Απλώς όταν ήρθε, ήταν πολύ ωραίο. Ευτυχώς, γιατί τουλάχιστον έτσι μου έμεινε θετική ανάμνηση.

Και τώρα στο ψητό: Εμπρος φίλοι μου, βγάλτε τα εσώψυχά σας. Καταθέστε μας τις εμπειρίες σας. Εν ολίγοις, αφηγηθείτε μας το πρώτο σας φιλί. Μην ντρέπεστε, προστατεύεστε από τον νόμο για τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα :))) Πολλά φιλιά!!!!

3 Χ 2. 3 Χ 2;;; 3 Χ 2!!! + 100. 100;;; 100!!!

1) Mια υπέροχη ηλιόλουστη Δευτέρα καλοκαιριού, συγκεκριμένα στις 12 Ιουλίου 1976 (τόσο παλιά ήταν;), ακριβώς στις 11 παρά τέταρτο το πρωί (ήταν κι εργάσιμη, δε θα χάναμε όλη τη μέρα), έσκασα μύτη σε ένα μαιευτήριο της Αθήνας, κάνοντας έκπληξη και νευριάζοντας όσους στοιχημάτιζαν ότι ήμουν αγόρι (τα υπερηχογραφήματα τότε ήταν στα σπάργανα στην Ελλάδα). Αλήθεια, κάποιοι έχασαν χρήματα εξαιτίας μου. Κι εγώ είχα στο μεταξύ αποκτήσει μπόλικα γαλάζια μωρουδιακά :(((

Ήμουν ένα τσαχπίνικο, πανέμορφο μελαχρινό μωρό με πυκνό μαλλί και καταπληκτικά δάχτυλα (!!!), της μάνας μου καμάρι (και του πατέρα μου!), 3.300 γραμμαρίων και 51 εκατοστών, που σκόρπισε φως και λάμψη παντού :PPPPPPP

Και ορίστε πού φτάσαμε σήμερα. 3Χ2. 33. 33 χρόνια μετά ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ. Με ό,τι καλό κι ό,τι κακό συνεπάγεται.

Άντε, 67 ακόμη... Μετά ποιος μας πιάνει!!!

2) Μαντέψτε! Έχουμε διπλή επέτειο: Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτή εδώ είναι η 100η μου ανάρτηση σε τούτο το μπλογκ, και το κατάλαβα μόλις τώρα! Γιούπι! Άρα γιορτάζουμε πραγματικά όλοι μας! Χρόνια μας Πολλά Πολλά Πολλά!!!

Σας ευχαριστώ πολύ που με φέρατε ως εδώ. Είστε ο λόγος που μπορώ να εκφράζομαι, να επικοινωνώ και να "υπάρχω" στο διαδίκτυο. Mου δώσατε βήμα, με στηρίξατε, με ακούσατε, γίναμε φίλοι, γελάσαμε, κλάψαμε, ακούσαμε μουσική μαζί, υπομείνατε τις λογοτεχνικές μου απόπειρες κι αυτό ωφέλησε σίγουρα πολύ περισσότερο εμένα. Η Κοκκινοσκουφίτσα από την αρχή αυτού του μπλογκ αισθάνεται λιγότερο μόνη και φοβισμένη όταν περπατάει στο δάσος, γιατί νιώθει ότι έχει ένα σωρό φίλους να περπατούν δίπλα της. Κι έμαθε και το πιο υπέροχο, ότι ο Κακός Λύκος είναι μόνο ένας μύθος. Σας φιλώ με όλη μου την αγάπη! Και, ναι, αν αναρωτιέστε, έχω συγκινηθεί πολύ τώρα, έχω ψιλοδακρύσει και σταματάω για να μη γίνω κι άλλο γελοία! Άντε, πάλι τα έκανα μούσκεμα!

Θα το γιορτάσουμε μαζί; Έφτιαξα για σας και την τούρτα που βλέπετε στη φωτογραφία!!! (Καλά, ντάξει, την αγόρασα, αλλά τι πειράζει;) Κεραστείτε μόνοι σας! Εγώ θα φέρω τα πιατάκια!

Καλό Σαββατοκύριακο!!!

Τι γλυκό να σ' αγαπούν και να σου το λένε....
Η ιδιοκτήτρια του μπλογκ κηρύσσει επισήμως την έναρξη του Σαββατοκύριακου και σας εύχεται να περάσετε αλησμόνητα!!!

Πεφτοβλεφαρίδες

Ουπς! Μόλις μου έπεσε μια βλεφαρίδα! Γρήγορα να κάνουμε μια ευχή! Βάλτε τα δυνατά σας. Όποιος κάνει την καλύτερη ευχή, θα την εισηγηθώ προσωπικά για να βγει αληθινή!!!!

Eπειδή μου την είπατε....

Η διάθεσή μου πολύ αλλαγμένη σήμερα. Όπως θα έλεγε ο Πρόβατος, νιώθω γεμάτη ερωτόνια και λαγνόνια. Λέτε να φταίει ο καιρός;;;

(Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο στίχος "κοίτα να μη βρεθείς στα κακώς κείμενα" δεν πολυλέει, ε;;;; Καλά, δεν πειράζει)

Kαι κάτι για να μας χαϊδέψει τα αυτιά

Μονοθεματικό το αφιέρωμα σήμερα

Εσείς τι λέτε;

Θυμάστε που χθες έψαχνα να βρω πού να πάω διακοπές φέτος και ζήτησα τη βοήθειά σας; Οι προτάσεις σας ήταν όλες αξιολογότατες, αλλά σκέφτηκα κι εγώ κάτι. Τι θα λέγατε για την ΑΝΔΡΟ;

(οι φωτογραφίες είναι από τα sites http://www.andros.gr/ και http://www.androsweb.gr/ )

UPDATE: Καλέ μιλάτε, πείτε κάτι. Τι με αφήνετε και νομίζω ότι η Άνδρος ήταν δική μου ιδέα; Αφού εχθές μου την πρότεινε η Dorothea σε σχόλιό της. Καλά, αφού βλέπετε ότι η ιδιοκτήτρια του blog το έχει καμμένο, γιατί δεν βοηθάτε; Dorothea μου, χίλια συγνώμη για αυτό που έγινε και χιλια ευχαριστώ για την πρότασή σου. Φιλιά!!!

Ρομαντζάρουμε μαζί;

I got the blues (Με γειά μου!!!)

Κάτι που από καιρό δεν μου άρεσε τόση ασπρίλα στο φόντο, κάτι η φίλη Πράσινη Κλωστή και το σχόλιό της στο προηγούμενο ποστ, σκέφτηκα να (ξανα) κάνω ανακαίνιση. Διάλεξα κάτι εύκολο, γρήγορο και σχετικά καλοκαιρινό, μέσα στο κλίμα της εποχής. Το μπλε εξάλλου είναι το αγαπημένο μου χρώμα, σε όλους τους τόνους και τις αποχρώσεις του. Θα κάνω όμως ένα γύρο και θα δω τι άλλο ωραίο μπορεί να προσθέσω. Προς τέρψιν και χαρά.

Είστε όλοι καλά; Κάθε μέρα σας σκέφτομαι όλους τελευταία. Εύχομαι να είστε υπέροχα και το μυαλό σας να είναι μόνο στις διακοπές που πήγατε, είστε τώρα ή θα πάτε σύντομα. Βάλτε σας παρακαλώ με την ευκαιρία ένα χεράκι να διαλέξω κι εγώ πού θα πάω φέτος. Ο μπαμπαΓιάννης πέρασε τις εξετάσεις του γιατρού με άριστα, οπότε σε δυο τρεις εβδομάδες θα μπορεί να κυκλοφορεί σχετικά ελεύθερα και έτσι θα μπορώ κι εγώ να φύγω για καμιά εβδομάδα τον Αύγουστο. Δεν θέλω να σας αγχώσω, αλλά βάλτε τα δυνατά σας. Έχω να πάω ανθρωπινές διακοπές από το 2006, οπότε καταλαβαίνετε τη λαχτάρα μου. Στην αρχή σκεφτόμουν να πάω Ικαρία, αλλά μετά κότεψα, γιατι είμαι μόνη μου και 10 ώρες ταξίδι με το πλοίο δεν τις βγάζω, όσο καλή παρέα και να κάνω με τον εαυτό μου. Επίσης η λύση αερόπλανο φέτος δεν παίζει, καθότι το ταμείον είναι μείον και πρέπει να διαλέξω μεταξύ του να πάω αεροπορικώς και να τρώω εκεί που θα πάω. Οπότε ψάχνω αυτά τα ολίγα: α) ένα νησί που να μην έχω ξαναπάει β) σχετικά κοντά στην Αθήνα για να μη κουραστώ στο πήγαιν- έλα γ) με πολυ πράσινο δ) καταπληκτικές παραλίες ε) να έχει ωραία μελαχρινά αγοράκια (της ηλικίας μου ντε) διαθέσιμα για summer loving και στ) να μπορώ να κυκλοφορήσω μόνη μου χωρίς να φοβάμαι (καλά, λίγο μούφα αυτό το τελευταίο, σχεδόν ποτέ δεν φοβάμαι, αφού οι φίλοι μου με έχουν για ελαφρόμυαλη και απρόσεχτη. Εγώ πάλι προτιμώ να με χαρακτηρίζω αισιόδοξη και καλοπροαίρετη).
Σκεφτείτε λοιπόν και πείτε μου πού να πάω.
Αχ, θα το ξεχνούσα. Και στα δικά σας! Την Παρασκευή πήγα σε έναν υπέροχο γάμο. Υπέροχο. Παντρεύονταν δύο εξαιρετικά παιδιά, η αδελφή μιας πολύ καλής μου φίλης και ένας καταπληκτικός άντρας. Πέρα από όλα τα άλλα, μας βοήθησαν και μας στήριξαν με το πρόβλημα της υγείας του πατέρα μου σαν να ήταν συγγενείς εξ αίματος. Κυριολεκτικά εξ αίματος.

Πέρασα πολύ πολύ καλά. Φορούσα και κατακόκκινο φόρεμα και ξεχώριζα :PPPPP Moυ έχει κολλήσει από τότε το τραγούδι που χόρεψαν πρώτα οι νεόνυμφοι, με συγκίνησε πολύ η καλόγουστη επιλογή τους και σας το βάζω εδώ για να μελώσετε κι εσείς!


Καταπληκτικό ερωτικό τραγούδι!

Με αυτά και με αυτά, πάει και το Σαββατοκύριακο, πάει και η Δευτέρα μη σας πω. Πολλά πολλά φιλιά και να είστε καλά!!! Φέτος αν δεν υπήρχατε κι εσείς, εγώ η Κοκκινοσκουφίτσα θα είχα σαλτάρει κανονικά!!! Και με χαρτί γιατρού παρακαλώ!!!

Και έτσι απαρνήθηκε την ομορφιά

Έχω ένα φοβερό ελάττωμα. Όχι αυτό που είμαι νευρωτική και γλωσσού, ούτε που είμαι λιμάρα, το άλλο εννοώ. Είμαι πολύ ζηλιάρα. Πολύ όμως. Δηλαδή, δε θα φθονήσω και θα κακολογήσω για να μειώσω το αντικείμενο της ζήλειας μου, αλλά, να, άμα δω κάτι να μου αρέσει, λαχταράω να το κάνω κι εγώ. Ας πούμε, χθες διάβασα μια υπέροχη ανάρτηση της Σταυρούλας, και ζήλεψα το λόγο της, το θέμα της και τις εικόνες που είχε δημιουργήσει. Έτσι, αποφάσισα να εκτονώσω το συναίσθημα της ζήλειας μου και να γράψω κι εγώ κάτι. Σταυρούλα μου και λοιποί μου φίλοι, μη με παρεξηγήσετε, τα ωραία πάντα με βάζουν σε πειρασμό!!!
"Περπατούσε όσο μπορούσε πιο γρήγορα για να αποφύγει τη ζέστη που εκείνη την ώρα ταλαιπωρούσε ακόμη το κέντρο της Αθήνας. Δεν ήταν και στα καλύτερά της, ένιωθε και πολύ ατημέλητη και η δουλειά την είχε καταβάλει. Όμως έπρεπε να αγοράσει ένα καινούριο ρούχο, πώς θα πήγαινε στο γάμο των παιδιών την επομένη, με το περσινό το μαύρο το γρουσούζικο, αποκλείεται, ήθελε να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής. Είχε πολλές ημέρες που έψαχνε και δεν είχε βρει τίποτα, ώσπου θυμήθηκε τους δρόμους γύρω από τη Σταδίου και την Αιόλου. Εκεί σίγουρα κάτι θα υπήρχε που να της αρέσει και να την κολακεύει.
Ξαφνικά άκουσε το κινητό της να χτυπάει, αναγνώρισε τον αριθμό της κολλητής της και στάθηκε έξω από μια βιτρίνα για να απαντήσει. Και μέσα από το τζάμι, η αντανάκλαση την σκότωσε. Απέναντί της, ευτυχώς χωρίς να την έχουν δει, χεράκι χεράκι προχωρούσαν Εκείνος και η καλή του. Χαζεύοντας ράθυμα κι εκείνοι τα καταστήματα γύρω τους. Μιλούσαν, γελούσαν, ειδικά Εκείνος είχε ένα από εκείνα τα απίστευτα, πλατιά φωτεινά χαμόγελα που θυμόταν πολύ καλά. Θυμόταν και την αίσθηση του χεριού του μέσα στο χέρι της, αλλά είχαν περάσει εκατομμύρια έτη φωτός από τότε. Τώρα άλλη είχε το δικαίωμα να εμπιστεύεται το χέρι της στα δικά του, κι η οικειότητα που έβλεπε να πορεύεται από τις κινήσεις τους, η γαλήνια ευτυχία που ανέδιδαν, που πρόδιδε ζευγάρι στεριωμένο, με κώδικες και αρμονία, πόσο μπορεί να σε σφάζει η αρμονία δύο ανθρώπων τελικά! Πόσο σκληρή μπορεί να είναι όταν ξεδιάντροπα απλώνεται μπροστά στα μάτια σου για να σου θυμίσει αυτό που πια δεν έχεις, αυτό που θέλησες πιο πολύ, αλλά σε εξόρισε. Όλοι προχωρούν τη ζωή τους, σκέφτηκε, όχι με θυμό και οργή, αλλά με λύπη και πίκρα. Όλοι εκτός από μένα. Εγώ φυλάττω Θερμοπύλες, αλλά οι Θερμοπύλες τελικά έχουν ήδη χαθεί. Κατά βάθος μπορεί και να χάρηκε για το γλυκό θέαμα, ένιωθε ασφάλεια που Εκείνος αισθανόταν χαρούμενος, σαν ο κόσμος να γύριζε πιο κανονικά έτσι. Όμως, όμως.... Δυστυχώς τέτοιες στιγμές καταλάβαινε πως ήταν πολύ λιγότερη από όσο θα έπρεπε και από όσο θα της άξιζε. Ήταν πολύ πιο αδύναμη, πολύ πιο υστερόβουλη. Και ίσως περισσότερο ντράπηκε που μέχρι τότε, παρόλο που ήξερε ότι υπήρχε μια άλλη ζωή, μια ζωή που δεν την αφορούσε, κι αυτό της το είχε κάνει ξεκάθαρο κι Εκείνος με το δίκιο του, επέμενε να τρυπώνει, να αφήνει το ίχνος της, όχι για να προκαλέσει και να βλάψει, αλλά γιατί σαν παιδάκι το μέσα της φώναζε "είμαι εδώ, μη με προσπερνάς". Και δεν είχε δικαίωμα κανένα. Κανένα απολύτως. Ούτε με τη φυσική της παρουσία, ούτε καν με τη σκέψη της δεν είχε το δικαίωμα να διεκδικεί τίποτα. Ήταν το Παρελθόν, καλό ή κακό, πάντως παρελθόν. Κι Εκείνος είχε δει πιο σωστά προς το Μέλλον. Σε αυτόν τον πίνακα, η ίδια δεν είχε θέση. Το πλοίο της είχε φύγει. Κι είχε αργήσει κι είχε απομείνει στην προβλήτα να βλέπει τον κόσμο της να απομακρύνεται. Έπρεπε να το δεχθεί και να αποχωρήσει κι αυτή πια. Αρκετά εκτέθηκε, αρκετά είχε βασανίσει, αρκετά είχε εκβιάσει μια σχέση που δεν υπήρχε. Καιρος να αφήσει να πορευθούν εν ειρήνη.
Με αυτά και με αυτά, είχε πια φτάσει έξω από το μαγαζί που ήθελε. Έριξε μια ματιά γύρω της κι ευτυχώς δεν είδε το ζευγάρι. Ίσως εκείνος την είχε δει και άλλαξε δρόμο για να μην συμπέσουν. Και καλύτερα έτσι δηλαδή. Γιατί αν τελικά έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλον, τι θα έλεγε; "Γεια σου, τι κάνεις, εγώ είμαι η Ε;" Το ήξερε ότι το πρόσωπό της θα την πρόδιδε και δεν ήθελε να τη δει κι Εκείνος έτσι. Αρκετά είχε εκθρέψει ξένους εγωισμούς. Η ξεφτίλα της ήταν μόνο δική της, προσωπική. Ούτε κι η κοπέλα ήθελε να τη δει έτσι. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για σύννεφα και σκιές. Απολύτως κανένας.
Ψώνισε. Ένα κατακόκκινο φόρεμα για να της φτιάξει το κέφι. Όμως μέσα της το ήξερε ότι τότε απαρνήθηκε την ομορφιά. Από εκεί και πέρα την περίμενε μια περίοδος ασχήμιας. Δεν πειράζει, δεν θα ήταν η πρώτη φορά, ούτε καν για τον συγκεκριμένο Εκείνο. Πάντα υπήρχε μια περίοδος ασχήμιας στη ζωή της. Πάντα έβγαινε μέσα από αυτή. Πιο άδεια, πιο δυστυχισμένη, αλλά πάντως έβγαινε. Έτσι θα έκανε και τώρα. Με σημαία ένα κατακόκκινο φόρεμα. Με τι γόβες άραγε να το συνδυάσει";
Ελπίζω να σας αρέσει έστω και λιγάκι και να μη με βρίζετε. Σαββατοκύριακο έρχεται, δείξτε συμπάθεια!
Πολλά φιλιά. Και να θυμάστε, ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ!!!!!!!

Ποδαρίλα!!! ή Δύσκολοι αποχαιρετισμοί - Το σαπούνι μου

Εμπνευσμένος τίτλος για ποστ, ε; ε; μη μου πείτε όχι! Συγνώμη ρε παιδιά μου, αλλά τι να κάνω, εγώ φταίω; Αφού δεν υπάρχει άλλη λέξη να χαρακτηρίσει την εσάνς που εισπράττω τις τελευταίες ημέρες όποτε μπω σε μέσο μαζικής μεταφοράς, κυρίως δηλαδή, γιατί υπάρχουν κι αλλού βρωμοπόδαροι (αγγλιστί vromofeet - μη μας περάσουνε γι' αγράμματους). Κι εξηγούμαι:

Τυγχάνω κάτοικος περιοχής η οποία βρίσκεται μακριά από σταθμό μετρό. Έτσι, αφού είμαι και οικολόγα και άνευ αυτοκινήτου (βάλτε το με όποια σειρά θέλετε, ισχύουν και τα δύο), παίρνω τα πρωινά το λεωφορείο, που με αφήνει στο Μετρό κι από εκεί συνεχίζω για να φθάσω στη δουλειά μου.

Εδώ και μερικές ημέρες, ειδικά από τότε που ξεκίνησε η ζέστη με την υγρασία, μπαίνω στο λεωφορείο λες κι εκεί με περιμένει ο Χάρος να με πάρει. Έτσι με παίρνει και εκείνη η διακριτική μυρωδιά άπλυτου ποδιού από την πόρτα κιόλας. Τώρα κιόλας που καλοκαίριασε για τα καλά, το φαινόμενο παίρνει απειλητικές διαστάσεις, γιατί είναι και της μόδας τα ξωδάχτυλα παπούτσια (σαγιονάρες, τσοκαράκια, σανδαλάκια, σούξου μούξου μανταλάκια, και δεν συμμαζεύεται). Δε λέω, κι εγώ είμαι φαν του ξωδάχτυλου (όπως και άλλων -ξω, αλλά δεν είναι της παρούσης), όμως βρε καλό μου, δεν αφήνω και το ποδαράκι μου άπλυτο 10 ημέρες (3 ημέρες ναι, μπορεί να το έχω αφήσει). Διότι τόσο άπλυτα είναι τα πατουσάκια που οσφραίνομαι. Δέκα ημερών και βάλε. Έως πολύ βάλε. Ειδάλλως, η ποδαρίλα δεν θα είχε προλάβει να εδραιώσει το βασίλειό της τόσο δυναμικά. Βράστα Χαράλαμπε. Κι αυτό ισχύει για γυναίκες και άνδρες, δεν κάνει εξαιρέσεις η βρωμοποδίαση, ούτε κι εγώ. Αχ, με βλέπω την άλλη φορά με μάσκα σαν αυτές που χρησιμοποιούν οι πανικόβλητες γιαγιάδες μην τις βρει η γρίπη των χοίρων. Έτσι θα κυκλοφορώ μέχρι το χειμώνα, που θα πλακώσουν τα κρύα και θα παπουτσωθούν τα ποδοδάχτυλα.

Κι εγώ ας πούμε σήμερα, δεν λέω, δεν μυρίζω και σαν απριλιάτικο τριαντάφυλλο, έβαλα και εκείνο το Burberry το weekend που μου έκαναν δώρο στη γιορτή μου, άσχετο, καλός αυτός ο Μπούρμπερης, αλλά τα αρώματά του δεν είναι για μένα. Πολύ βαριά μου πέφτουνε μωρέ και μου χαλάνε και το κέφι. Πάντως όμως, δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι βρωμάω σαν κουνάβι, ούτε ότι μπορώ να σκοτώσω με τη μυρωδιά τον πληθυσμό μιας μικρής κωμόπολης μονοκοπανιά.

Διότι στην τελική, τι να το κάνεις το πεντικιούρ μαντάμ, άμα το δαχτυλάκι βρωμοκοπάει; Ε; πες μου, τι να το κάνεις; Κι εσύ ομορφονιέ, που μου μοστράρεις την πατουσίτσα σου με σαγιοναράκι, πόση λεβεντιά κρύβει η απλυσιά σου; Πόση; Που μια πλάκα σαπούνι στοιχίζει το 1/100 από την τιμή της σαγιονάρας. Για να συμμορφωθούμε όλοι λέω εγώ κι είναι δύσκολοι οι καιροί!

Αυτά τα ολίγα. Καλείσθε να παραθέσετε τις δικές σας εμπειρίες, αν έχετε. Κατά τα άλλα, σας εύχομαι Καλό Μήνα και ενημερώνω ότι ο μπαμπαΓιάννης όλο και γερεύει. Ευτυχώς!!!

Φιλιά Πολλά!!!